ตอนที่ 9 : ดูลาดเลาบังหน้า

ตอนที่

[8]

ดูลาดเลาบังหน้า

 เยี่ยนซีมองตามแผ่นหลังของเยว่จินที่เดินทางออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา เมื่อคืนเขาได้ยินเสียงกุกกักที่ด้านนอก ในใจคิดเอาไว้ว่านางคงกำลังเก็บของเตรียมตัวจะจากไป 

 คิดแล้วจึงได้ค่อย ๆ ใช้ไม้ค้ำพยุงตนเองเข้าไปในห้องเช่นเดิม 

 หากแต่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้แท้จริงเยว่จินที่ได้รับรู้ว่าตนเองมีดินแดนอนันต์อยู่กับตนเองก็รีบจัดการกับลูกพลับที่จะไปขายที่ตลาดในอำเภอ (แบบไม่จริงจัง) เสร็จแล้ว ก็รีบพาตนเองเข้าไปอาบน้ำและนอนในบ้านที่อยู่ในดินแดนอนันต์ทันที อยู่ในดินแดนอนันต์ทำให้ความลำบากกายตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืนนับตั้งแต่มาอยู่ที่นี่หายไป ด้วยในบ้านมีที่นอนนุ่ม ๆ และยังอบอุ่น แถมยังได้อาบน้ำอุ่นทำให้สบายตัวสุด ๆ ไปเลย ที่จริงนางก็อยากให้เขาได้พบเจอกับเรื่องเหล่านี้เช่นกัน แต่เขาไม่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ ต่อไปคงต้องขึ้นอยู่กับการวางแผนของนางแล้ว ว่าจะทำอย่างไรให้ทุกอย่างมันดีขึ้น แต่อย่างไรคงไม่ต้องตรากตรำในการหาเงินมาก เพราะที่มีอยู่ก็น่าจะใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ก่อนจะตั้งนาฬิกาให้ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ นางต้องตื่นก่อนที่เขาจะออกมาแล้วพบว่านางไม่ได้นอนอยู่ที่ด้านนอก 

 และถามว่านางรู้จักทางไปตลาดของตำบลเลี่ยงลี่ที่อยู่ห่างออกไปหรือไม่ ก็ต้องบอกเลยว่าไม่ แม้กระทั่งเยี่ยนซีก็ไม่รู้ นางถามเขา เขาก็ตอบสั้น ๆ ว่าไม่รู้ ถามเด็กน้อยทั้งสองตอนที่เก็บลูกพลับด้วยกันในป่า พวกเขาก็ตอบว่าไม่รู้เช่นกัน เพราะพวกเขาไม่เคยออกจากหมู่บ้านเลยสักครั้ง รู้เพียงแต่ว่าหากอยากออกไปที่ตลาดในตำบล ทุกวันจะมีเกวียนเทียมวัวของลุงจ้าวที่จะออกเดินทางไปตลาดเพียงวันละรอบเท่านั้น แต่นางยังไม่อยากเปิดเผยตนเองว่าอยู่ที่นี่ จึงไม่คิดจะไปใช้บริการของลุงจ้าวที่ว่า ส่วนเรื่องเส้นทางนั้นนางไม่ได้กังวลอะไรมาก เพราะนางมีผู้อาวุโสที่แสนรู้และปราดเปรื่อง สามารถบอกเส้นทางให้นางได้อย่างละเอียด อยากไปไหนก็ย่อมได้หมด 

นางชมข้าใช่หรือไม่นะ ผู้อาวุโสอี้ 

 จะห่วงก็แต่เรื่องการเดินทาง ที่นางต้องเดินเท้าไปเอง ได้ข่าวว่าตลาดในตำบลนั้นก็ไกลไม่น้อย แม้จะไม่ต้องแบกลูกพลับไปตลอดทางเพราะสามารถเอาใส่ในดินแดนอนันต์ได้ แต่ก็นะ เดินเช่นนั้นหรือ 

 “เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก ข้ามีรองเท้าที่สามารถทำให้เดินเท่าใดก็ไม่เหนื่อยอยู่ รับรองว่าเจ้าไม่เหนื่อยอันใดแน่ แต่อย่างไรก็สลับกับออกกำลังตนเองบ้างก็ดี ร่างกายจะได้แข็งแรงขึ้น” ระหว่างที่เยว่จินกำลังนอนคิดหนักอยู่บนเตียง เสียงของผู้อาวุโสอี้ก็ดังขึ้น หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น ใจของเยว่จินก็รู้สึกปลอดโปร่ง จากนั้นจึงตัดสินใจปิดเปลือกตาลงนอนหลับได้อย่างสบายใจ ด้านชายชราที่ราวกับภาพเลือนรางก็กำลังยืนมองหญิงสาวที่กำลังนอนหลับใหลด้วยความคิดบางอย่างเช่นกัน

 ขอให้นางทำสำเร็จทีเถิด 

 เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่เยว่จินเดินออกจากบ้านแล้ว จากนั้นพยายามลัดเลาะไปที่ชายป่า นางไม่อยากเดินตัดผ่านหมู่บ้าน ด้วยคิดว่าไม่อยากให้ผู้อื่นเห็นว่ามีนางอยู่ที่นี่ในตอนนี้ มิเช่นนั้นเรื่องก็อาจจะยืดยาวออกไป จึงได้พยายามไปทางลัดที่ผู้อาวุโสอี้บอก รองเท้าที่ว่านั่นทำให้นางเดินเร็วขึ้นจริง ๆ ทั้งยังไม่เหนื่อยอีกด้วย นางแอบไปดูบ้านของเด็กน้อยทั้งสองว่าเป็นอย่างไร ก็พบว่าสภาพบ้านของพวกเขาไม่ต่างจากเรือนนาของเยี่ยนซีเลยสักนิด ท่านย่าของพวกเขาก็แก่ชรามากแล้วจริง ๆ ระหว่างที่มองดูนางก็ต้องแอบหลบเพราะเห็นว่าพวกเขาก็กำลังออกจากบ้านเช่นกัน ส่วนทิศทางนั้นคงไปที่เรือนนาอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อวานนางรู้ดีว่าพวกเขาอยากติดตามนางไปที่ตลาด เพราะไม่เคยออกไปจากหมู่บ้าน แต่นางยังไม่พร้อมที่จะให้พวกเขาติดตามออกไปด้วยตอนนี้ด้วยมีความลับที่ต้องปิดบังแต่ในอนาคตนางสัญญากับตนเองว่าจะต้องพาพวกเขาไปเปิดหูเปิดตาดูโลกภายนอกอย่างแน่นอน 

 คิดแล้วจึงได้ถอนหายใจก่อนจะเดินทางไปตลาดในตำบลเสียที 

ใช้เวลาเดินทางเพียงแค่ครึ่งชั่วยามนางก็ถึงที่ตลาดในตำบลเลี่ยงลี่ โดยปกติหากเดินทางด้วยเกวียนจะต้องใช้เวลาถึงหนึ่งเกือบสองชั่วยาม (สองถึงสี่ชั่วโมง) หากเป็นการเดินยิ่งไม่ต้องพูดถึง บอกเลยว่าต้องใช้เวลาทั้งวันทั้งเดินทางไปกลับ และเยี่ยนซีก็คงจะคิดว่านางจะต้องเป็นเช่นนั้นเช่นเดียวกัน ดังนั้นนางคิดว่าหลังจากขายลูกพลับแล้ว นางก็จะเดินเล่นสำรวจตลาดแห่งนี้เสียหน่อยว่ามีอะไรบ้าง จะได้หาเส้นทางในการหาเงินบังหน้า เพื่อที่จะได้มีข้ออ้างในการเอาเงินในดินแดนอนันต์มาใช้ได้อย่างไม่มีข้อสงสัยว่าเอาเงินมาจากที่ใด ถามว่าใครที่จะสงสัย 

หึ ก็เจ้าคนที่อยู่ที่เรือนนานั่นอย่างไรเล่า 

“แม่หนูลูกพลับนี่ขายอย่างไรหรือ” ด้วยไม่ได้คาดคิดว่าจะทำเงินกับลูกพลับอันใดนางจึงแค่ปูผ้าและวางลูกพลับที่เอาออกมาจากดินแดนอนันต์ก่อนเข้ามาที่ตลาดอย่างง่าย ๆ แต่ไม่คาดคิดว่าเพียงแค่นางวางลูกแรกลงก็มีท่านยายผู้หนึ่งมาถามซื้อเสียแล้ว จากนั้นไม่นานก็มีมาอีกหลาย ๆ คนในคราเดียว 

“เอ่อ ลูกละหนึ่งอีแปะเจ้าค่ะ” 

“หา ถูกถึงเพียงนี้เชียว”

“ลูกพลับลูกโตผลสวยน่ากินถึงเพียงนี้เจ้าแน่ใจหรือว่าจะขายเพียงลูกละหนึ่งอีแปะ” สตรีอีกผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น 

“เอาเช่นนี้ ลูกละสองอีแปะก็แล้วกัน ข้าไม่อยากเอาเปรียบเจ้า เจ้าคงเป็นแม่ค้าใหม่สินะ” สตรีวัยกลางคนที่จับจูงหลานสาวตัวน้อยมาด้วย เอ่ยพลางมองไปยังแม่ค้าขายลูกพลับที่มีหมวกสานปิดบังหน้าตาเอาไว้ 

 แท้จริงหากได้สำรวจตลาดจริง ๆ จะเห็นได้ว่าลูกพลับที่เยว่จินนำมาขายนี้สามารถขายได้ถึงลูกละสิบอีแปะเลยทีเดียว

แต่เยว่จินนางไม่ได้สนใจและเห็นว่านางไม่ได้เสียหายอะไรมาก อีกทั้งลูกพลับก็มีมากมายตอนที่เก็บก็ไม่ได้เหนื่อยอันใดออกจะเพลิดเพลินเสียด้วยซ้ำจึงได้พยักหน้าตกลง จากนั้นกลุ่มสตรีที่มุงอยู่ก็พากันเลือกลูกพลับกันอย่างเมามันทันที ที่จริงจะว่าเลือกก็ไม่ถูกเพราะลูกพลับต่างมีแต่ลูกที่สวยงาม ต้องเรียกว่ายื้อแย่งกันมากกว่า หนึ่งในกลุ่มคนหลังจากจ่ายเงินแล้ว ก็ส่งให้กับสามีและลูกกัดกินตรงนั้นทันที 

และเมื่อคำแรกเข้าสู่โพรงสัมผัสในปากพวกเขาก็ต้องตาเบิกกว้างขึ้น 

“หวาน!!”

“กรอบมาก”

“หวานมาก อร่อยมาก ข้าไม่เคยกินลูกพลับที่อร่อยเช่นนี้มาก่อน” สิ้นเสียงสามพ่อแม่ลูกกล่าว สงครามการยื้อแย่งลูกพลับก็ยิ่งดุเดือดขึ้น

ไม่นานลูกพลับหวานที่เยว่จินนำมากระบุงใหญ่ก็หมดลงในระยะเวลาอันรวดเร็ว ไม่ทันจะได้เหนื่อยอันใดเลยด้วยซ้ำ 

“แม่นาง พรุ่งนี้เจ้าจะนำมาขายอีกหรือไม่ ข้าไม่ทันเลย”  

“นั่นสิ ข้าก็ได้ลูกเดียว อดใจลองชิมดูไม่ได้ อร่อยมาก” สตรีในอาภรณ์สีเขียวอ่อน ชูลูกพลับที่มีรอยฟันของตนต่อหน้าเยว่จิน พลางรู้สึกเสียดายที่ตนแย่งชิงมาได้เพียงลูกเดียว

หลังจากที่ทั้งสองคนเอ่ยถามคำถามนางก็รับรู้ได้ถึงสายตาที่คาดหวังจากอีกหลาย ๆ คน เมื่อเห็นเช่นนั้นก็ไม่อยากที่จะทำให้พวกเขาผิดหวัง 

“ได้ พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่เจ้าค่ะ”

เพียงเท่านั้นรอยยิ้มกว้างของหลายคนก็ปรากฏขึ้น

“เจ้ารับปากแล้วนะ พรุ่งนี้พวกข้าจะมารอที่นี่” 

“เจ้าค่ะ ข้าจะมา” เยว่จินผงกศีรษะเพื่อยืนยัน จากนั้นเหล่าลูกค้าก็กระจายตัวกันออกไป ในใจต่างคิดว่าขอให้มีคนรู้เรื่องนี้น้อยที่สุด เพราะกลัวว่าจะซื้อไม่ทัน 

การค้าที่เริ่มต้นและจบลงอย่างรวดเร็ว ทำให้เยว่จินมีเวลาว่างที่จะเดินสำรวจตลาดในตำบลแห่งนี้ แม้จะอยู่ในตำบลที่ห่างไกล แต่ก็ต้องยอมรับว่าที่นี่คึกคักไม่น้อย เยว่จินเลือกเข้าโรงเตี๊ยมขนาดกลางแห่งหนึ่งสั่งอาหารมากินสามสี่อย่าง พลางมองดูวิถีชีวิตของคนในยุคนี้ด้วยความเพลิดเพลิน จากนั้นก็เดินเท้าหากินขนมที่ขึ้นชื่อของที่นี่ สองเท้าทอดน่องไปเรื่อย ๆ พลางเก็บข้อมูลไปด้วย

เมื่อเห็นคร่าว ๆ แล้วว่าที่นี่มีอะไรบ้างสุดท้ายนางก็ตรงเข้าไปซื้อของที่สำคัญต่อการดำรงชีวิตทันที เช่นว่าพวกเครื่องปรุง อุปกรณ์ทำครัว เสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่ม ทั้งที่ที่จริงแล้วของเหล่านี้ในดินแดนนอนันต์ล้วนแต่มีหมด แถมคุณภาพยังดีกว่าด้วย แต่น่าเสียดายที่นางยังเปิดเผยตรง ๆ ไม่ได้ ต้องซื้อบังหน้าไปก่อน เพราะคนผู้นั้นจะยิ่งไม่ไว้ใจและหวาดระแวงนางยิ่งกว่าเดิม เมื่อได้ของที่ต้องการทั้งหมดแล้วนางก็จ้างเกวียนให้ขนของทั้งหมดพาไปส่งนอกตำบลออกไป ยามที่ออกมาจนพ้นเขตตำบลและไร้ผู้คนแล้ว จึงได้บอกให้ผู้ขับเกวียนหยุด ก่อนจะให้เขาช่วยขนของลง แม้ว่าเขาจะแปลกใจว่าเหตุใดจึงได้ให้ส่งที่กลางป่าไร้ผู้คนเช่นนี้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถามอันใดมาก เพียงทำตามหน้าที่และรับค่าจ้างไปก็เท่านั้น 

เยว่จินมองซ้ายแลขวา เมื่อเห็นว่ารอบข้างไม่มีผู้ใดนางก็กวาดของทั้งหมดเข้าไปในดินแดนอนันต์ทันที ก่อนจะเดินทางกลับเรือนนาด้วยความสบายใจ 

ปลายยามโหย่วด้วยเพราะอากาศหนาวจึงทำให้ความมืดมิดคืบคลานมาเร็วกว่าปกติ เยี่ยนซีกัดกินลูกพลับที่เยว่จินเก็บมาไว้ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง หากทว่าสายตาของเขากลับเผลอมองไปที่ประตู ราวกับว่าจะมีใครมา แต่เมื่อคิดได้ว่าตนเองคิดฟุ้งซ่านไปแล้ว จึงได้ส่ายศีรษะและตั้งใจกัดกินลูกพลับที่มีรสชาติอร่อยที่สุดตั้งแต่เคยได้กินมาต่อ 

ทว่าระหว่างนั้นเขากลับได้ยินเสียงประหลาด 

ตึก ตึก ตึก 

เขารีบคว้าไม้ค้ำและพร้าที่เยว่จินทิ้งเอาไว้เดินเข้าไปใกล้ประตูมากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน แต่ก่อนที่จะคิดอันใดมากไปกว่านี้เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“ท่านเปิดประตูให้ข้าที ข้าหนัก แฮก ๆ” 

และทันทีที่เขารู้ว่าหลังบานประตูเป็นผู้ใด ดวงตาเรียบนิ่งก็มีระลอกคลื่นบางอย่างปรากฏขึ้น