Share

บทที่ 2

Penulis: ต้นไผ่น้อย
หลิงอี้หรานกล่าวว่า "ถ้าคุณชกเขาอีกเขาจะตายนะคะ"

“เเล้วยังไง?” อี้จิ่นหลีกล่าวพลางก้มศีรษะลงมองอย่างเยือกเย็นไปที่หลิงอี้หรานผู้ซึ่งพยายามยืนขึ้นด้วยความยากลำบาก

หลิงอี้หรานถึงกับชะงัก ตอนนี้เธอสามารถเห็นชายคนนี้ได้อย่างชัดเจนเเจ่มเเจ้ง เขาหล่อและมีจมูกที่โด่งตรงเป็นสันขึ้นรูป ริมฝีปากของเขาบางและดูดี แม้ว่าเขาจะดูมีรูปลักษณ์ที่ดี แต่เขายังซ่อนอารมณ์สีหน้าไว้ไม่ให้ใครรับรู้

ดวงตาดอกท้อภายใต้ผมหน้าม้าเต็มไปด้วยความขุ่นมัวและความเฉยเมย ราวกับว่าชีวิตของผู้คนนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขาเลยทั้งสิ้น เขาไม่สนใจชีวิตของคนอื่นหรือแม้เเต่ชีวิตของเขาเอง

หลิงอี้หรานสูดหายใจเข้าลึกเเละพูดว่า “มันไม่คุ้มค่าที่จะต้องมีปัญหาเพราะคนห่วย ๆ แบบนี้”

เขาจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ ในไม่กี่วินาที อี้จิ่นหลีก็คลายนิ้วมือของเขาออก ซุนเถิงหยางรู้สึกราวกับว่ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาไม่สนใจว่าจะมีเลือดอยู่บนใบหน้าของเขาหรือไม่ ซุนเถิงหยาง รีบวิ่งไปที่รถพร้อมผู้หญิงจากนั้นก็หนีไป

ซุนเถิงหยางกัดฟันกรอดและพูดว่า “ฉันจะพาพวกมามากกว่านี้และซัดไอ้คนนั้นให้สาสม”

หญิงสาวที่เงียบอยู่ ม่านตาของเธอหดตัวลงเมื่อรู้ว่าทำไมชายที่เดินผ่านมานั้นดูคุ้นเคย งานเลี้ยงที่เธอได้เคยเข้าร่วมเมื่อก่อน เธอชำเลืองมองเขาจากระยะไกล หรือชายผู้เดินผ่านมาคนนั้นคือ…

“เขาคืออี้จิ่นหลี ชายที่รวยที่สุดในเมืองเฉิน? เป็นไปได้ยังไง?” สีหน้าของซุนเถิงหยางเหมือนเห็นผี

“เเต่เขาดูเหมือนอี้จิ่นหลีจริง ๆ นะ” หญิงสาวกล่าวด้วยความหวาดกลัว

ทั้งสองคนหน้าซีดและมองหน้ากัน

หลิงอี้หรานจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าของเธอและกล่าวด้วยความลังเล “ก่อนหน้านี้… ขอบคุณนะคะ”

เขาไม่พูดอะไร แต่เดินไปอีกฝั่งของถนนและนั่งพิงหลังกับกำแพง

เขาไม่กลับบ้านหรือ? ตอนนี้อากาศหนาวเย็นและคืนนี้อุณหภูมิจะต่ำถึงลบ 10 องศา ถ้าคืนนี้เขานอนบนถนนนี่ พรุ่งนี้เช้าเขาจะยังมีขีวิตอยู่ไหมนะ?”

หลังจากติดแล้วว่าชายผู้นี้ได้ช่วยเธอไว้ หลิงอี้หรานจึงเดินเข้าไปหาเขา

“ตอนนี้คุณไม่กลับบ้านเหรอ? ครอบครัวคุณอยู่ที่ไหนคะ? คุณมีหมายเลขโทรศัพท์ของพวกเขาไหม? ฉันสามารถช่วยคุณติดต่อพวกเขาเเเละขอให้พวกเขามารับคุณ” หลิงอี้หรานถาม

เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ ดวงตาเขายังคงไร้ชีวิต เขาจ้องมองเธออีกครั้งเเต่ไม่ได้ตอบอะไรใด ๆ กับเธอ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง

จู่ ๆ หลิงอี้หรานคิดถึงชีวิตอันน่าสังเวชของเธอในคุก ย้อนกลับไปในตอนนั้นมันช่างเป็นช่วงเวลาที่มืดมนสำหรับเธอ แม้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่เเต่เธอก็ไม่มีความหวังอะไรใด ๆ

“ถ้าคุณไม่มีที่ไหนจะไป ก็มากับฉันนะคะ” เธอกล่าวชักชวนเขา

หลิงอี้หรานไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะพาชายแปลกหน้ากลับไปที่อะพาร์ตเมนต์ของเธอโดยไม่คิด บางทีอาจเป็นเพราะชายคนนั้นช่วยเธอไว้หรือเพราะเขาทำให้เธอนึกถึงประสบการณ์ภายในคุก

“นี่คือที่ที่ฉันอาศัยอยู่ ถ้าคุณโอเคกับมัน ฉันจะปูฟูกบนพื้นให้คุณได้พักผ่อน” หลิงอี้หรานกล่าว

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงเงียบไม่พูดอะไร หลิงอี้หรานจึงหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่และแปรงสีฟันอันใหม่ออกมาแล้วมอบให้เขา

“ไปล้างตัวในห้องน้ำก็ได้ เเต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าให้คุณ ระวังอย่าทำให้เสื้อผ้าของคุณเปียกล่ะ”

เมื่อชายหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำ หลิงอี้หรานก็เริ่มจัดแจงปูฟูกแล้วหยิบผ้านวมสำรองมา

อะพาร์ตเมนต์ให้เช่ามีขนาดไม่ใหญ่ มีพื้นที่ครอบคลุม 10 ตารางเมตร เป็นอะพาร์ตเมนต์แบบห้องเดี่ยวพร้อมห้องน้ำ

เมื่อชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำผมก็เปียก เห็นได้ชัดว่าเขาสระผม แต่ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อมองไปที่ผมที่เปียกของเขา หลิงอี้หรานก็หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาและพูดว่า "ก้มลงมาสิคะ"

ชายหนุ่มจับจ้องมาที่เธอ

"ฉันก็แค่อยากจะช่วยให้ผมคุณแห้งด้วยผ้าขนหนูนี่ ฉันไม่มีเจตนาร้ายอะไร" เธอกล่าว "ถ้าคุณไม่ทำให้ผมของคุณแห้ง คุณอาจเป็นหวัดได้ง่าย ๆ นะคะ"

เขายังคงจ้องมองเธอ หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจเขาก็ถาม "เป็นห่วงหรือ?"

คำพูดเขาชัดเจนเย็นชา แต่ก็มีน้ำเสียงดึงดูด

"ใช่" หลิงอี้หรานไม่ได้หลีกเลี่ยงการสบตากับเขา "เพราะฉันพาคุณมาที่บ้าน ฉันก็ไม่อยากให้คุณเป็นหวัด"

แพขนตาเขาสั่นไหวเล็กน้อยและค่อย ๆ ก้มลง

หลิงอี้หรานถามว่า "คุณชื่ออะไรคะ?"

เขานิ่งอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ตอบว่า "จิน"

“จิน” หลิงอี้หรานพูดชื่อของเขาซ้ำอีกครั้งและคิดว่ามันควรจะเป็นชื่อเล่น “ฉันชื่อหลิงอี้หรานคุณอยู่ที่ไหน? ครอบครัวของคุณล่ะ?”

“ฉันไม่มีครอบครัวหรอก” เขาตอบ

เธอก็ชะงักอย่างกะทันหัน ‘เขาอยู่คนเดียวเหรอ? นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขากลายเป็นคนจรจัด?’

“ดูเหมือนว่าเราก็มีอะไรเหมือนกันนะ” เธอพูดพร้อมยิ้มขื่น “ฉันก็ไม่มีครอบครัวเหมือนกัน สิ่งที่ต่างกันก็คือฉันเช่าอะพาร์ตเมนต์อยู่”

เมื่อผมของเขาแห้งเธอก็วางผ้าขนหนูลงและหวีผมให้กับเขา เมื่อเธอหวีผมม้าขึ้นไปบนศีรษะของเขา และเห็นหน้าผากของเขา หลิงอี้หรานพบว่าเขาหล่อกว่าที่เธอคิดไว้ลักษณะที่ดีของเขา ดูแข็งแกร่ง ทำให้เขาโดดเด่น

“คุณหิวไหม? ฉันจะหาอะไรให้กิน" เธอกล่าว วันนี้เธอไม่เห็นเขากินอะไรเลยตอนที่เธอทำความสะอาดถนน

หลิงอี้หรานโยนบะหมี่และไข่ลงไปในหม้อเพื่อทำบะหมี่ง่าย ๆ ให้กับเขา "นี่นะกินสิ แต่อย่ากินเร็วเกินไปมันค่อนข้างจะร้อนน่ะ" เธอกล่าว

เขาก้มหน้าและกินบะหมี่อย่างเงียบ ๆ

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 424

    เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 423

    และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 422

    “แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 421

    ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 420

    “ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 419

    จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status