บทที่ 2

หลิงอี้หรานกล่าวว่า "ถ้าคุณชกเขาอีกเขาจะตายนะคะ"

“เเล้วยังไง?” อี้จิ่นหลีกล่าวพลางก้มศีรษะลงมองอย่างเยือกเย็นไปที่หลิงอี้หรานผู้ซึ่งพยายามยืนขึ้นด้วยความยากลำบาก

หลิงอี้หรานถึงกับชะงัก ตอนนี้เธอสามารถเห็นชายคนนี้ได้อย่างชัดเจนเเจ่มเเจ้ง เขาหล่อและมีจมูกที่โด่งตรงเป็นสันขึ้นรูป ริมฝีปากของเขาบางและดูดี แม้ว่าเขาจะดูมีรูปลักษณ์ที่ดี แต่เขายังซ่อนอารมณ์สีหน้าไว้ไม่ให้ใครรับรู้

ดวงตาดอกท้อภายใต้ผมหน้าม้าเต็มไปด้วยความขุ่นมัวและความเฉยเมย ราวกับว่าชีวิตของผู้คนนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขาเลยทั้งสิ้น เขาไม่สนใจชีวิตของคนอื่นหรือแม้เเต่ชีวิตของเขาเอง

หลิงอี้หรานสูดหายใจเข้าลึกเเละพูดว่า “มันไม่คุ้มค่าที่จะต้องมีปัญหาเพราะคนห่วย ๆ แบบนี้”

เขาจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ ในไม่กี่วินาที อี้จิ่นหลีก็คลายนิ้วมือของเขาออก ซุนเถิงหยางรู้สึกราวกับว่ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาไม่สนใจว่าจะมีเลือดอยู่บนใบหน้าของเขาหรือไม่ ซุนเถิงหยาง รีบวิ่งไปที่รถพร้อมผู้หญิงจากนั้นก็หนีไป

ซุนเถิงหยางกัดฟันกรอดและพูดว่า “ฉันจะพาพวกมามากกว่านี้และซัดไอ้คนนั้นให้สาสม”

หญิงสาวที่เงียบอยู่ ม่านตาของเธอหดตัวลงเมื่อรู้ว่าทำไมชายที่เดินผ่านมานั้นดูคุ้นเคย งานเลี้ยงที่เธอได้เคยเข้าร่วมเมื่อก่อน เธอชำเลืองมองเขาจากระยะไกล หรือชายผู้เดินผ่านมาคนนั้นคือ…

“เขาคืออี้จิ่นหลี ชายที่รวยที่สุดในเมืองเฉิน? เป็นไปได้ยังไง?” สีหน้าของซุนเถิงหยางเหมือนเห็นผี

“เเต่เขาดูเหมือนอี้จิ่นหลีจริง ๆ นะ” หญิงสาวกล่าวด้วยความหวาดกลัว

ทั้งสองคนหน้าซีดและมองหน้ากัน

…

หลิงอี้หรานจ้องมองไปที่ชายตรงหน้าของเธอและกล่าวด้วยความลังเล “ก่อนหน้านี้… ขอบคุณนะคะ”

เขาไม่พูดอะไร แต่เดินไปอีกฝั่งของถนนและนั่งพิงหลังกับกำแพง

เขาไม่กลับบ้านหรือ? ตอนนี้อากาศหนาวเย็นและคืนนี้อุณหภูมิจะต่ำถึงลบ 10 องศา ถ้าคืนนี้เขานอนบนถนนนี่ พรุ่งนี้เช้าเขาจะยังมีขีวิตอยู่ไหมนะ?”

หลังจากติดแล้วว่าชายผู้นี้ได้ช่วยเธอไว้ หลิงอี้หรานจึงเดินเข้าไปหาเขา

“ตอนนี้คุณไม่กลับบ้านเหรอ? ครอบครัวคุณอยู่ที่ไหนคะ? คุณมีหมายเลขโทรศัพท์ของพวกเขาไหม? ฉันสามารถช่วยคุณติดต่อพวกเขาเเเละขอให้พวกเขามารับคุณ” หลิงอี้หรานถาม

เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ ดวงตาเขายังคงไร้ชีวิต เขาจ้องมองเธออีกครั้งเเต่ไม่ได้ตอบอะไรใด ๆ กับเธอ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง

จู่ ๆ หลิงอี้หรานคิดถึงชีวิตอันน่าสังเวชของเธอในคุก ย้อนกลับไปในตอนนั้นมันช่างเป็นช่วงเวลาที่มืดมนสำหรับเธอ แม้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่เเต่เธอก็ไม่มีความหวังอะไรใด ๆ

“ถ้าคุณไม่มีที่ไหนจะไป ก็มากับฉันนะคะ” เธอกล่าวชักชวนเขา

…

หลิงอี้หรานไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะพาชายแปลกหน้ากลับไปที่อะพาร์ตเมนต์ของเธอโดยไม่คิด บางทีอาจเป็นเพราะชายคนนั้นช่วยเธอไว้หรือเพราะเขาทำให้เธอนึกถึงประสบการณ์ภายในคุก

“นี่คือที่ที่ฉันอาศัยอยู่ ถ้าคุณโอเคกับมัน ฉันจะปูฟูกบนพื้นให้คุณได้พักผ่อน” หลิงอี้หรานกล่าว

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงเงียบไม่พูดอะไร หลิงอี้หรานจึงหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่และแปรงสีฟันอันใหม่ออกมาแล้วมอบให้เขา

“ไปล้างตัวในห้องน้ำก็ได้ เเต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าให้คุณ ระวังอย่าทำให้เสื้อผ้าของคุณเปียกล่ะ”

เมื่อชายหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำ หลิงอี้หรานก็เริ่มจัดแจงปูฟูกแล้วหยิบผ้านวมสำรองมา

อะพาร์ตเมนต์ให้เช่ามีขนาดไม่ใหญ่ มีพื้นที่ครอบคลุม 10 ตารางเมตร เป็นอะพาร์ตเมนต์แบบห้องเดี่ยวพร้อมห้องน้ำ

เมื่อชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำผมก็เปียก เห็นได้ชัดว่าเขาสระผม แต่ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อมองไปที่ผมที่เปียกของเขา หลิงอี้หรานก็หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาและพูดว่า "ก้มลงมาสิคะ"

ชายหนุ่มจับจ้องมาที่เธอ

"ฉันก็แค่อยากจะช่วยให้ผมคุณแห้งด้วยผ้าขนหนูนี่ ฉันไม่มีเจตนาร้ายอะไร" เธอกล่าว "ถ้าคุณไม่ทำให้ผมของคุณแห้ง คุณอาจเป็นหวัดได้ง่าย ๆ นะคะ"

เขายังคงจ้องมองเธอ หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจเขาก็ถาม "เป็นห่วงหรือ?"

คำพูดเขาชัดเจนเย็นชา แต่ก็มีน้ำเสียงดึงดูด

"ใช่" หลิงอี้หรานไม่ได้หลีกเลี่ยงการสบตากับเขา "เพราะฉันพาคุณมาที่บ้าน ฉันก็ไม่อยากให้คุณเป็นหวัด"

แพขนตาเขาสั่นไหวเล็กน้อยและค่อย ๆ ก้มลง

หลิงอี้หรานถามว่า "คุณชื่ออะไรคะ?"

เขานิ่งอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ตอบว่า "จิน"

“จิน” หลิงอี้หรานพูดชื่อของเขาซ้ำอีกครั้งและคิดว่ามันควรจะเป็นชื่อเล่น “ฉันชื่อหลิงอี้หรานคุณอยู่ที่ไหน? ครอบครัวของคุณล่ะ?”

“ฉันไม่มีครอบครัวหรอก” เขาตอบ

เธอก็ชะงักอย่างกะทันหัน ‘เขาอยู่คนเดียวเหรอ? นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขากลายเป็นคนจรจัด?’

“ดูเหมือนว่าเราก็มีอะไรเหมือนกันนะ” เธอพูดพร้อมยิ้มขื่น “ฉันก็ไม่มีครอบครัวเหมือนกัน สิ่งที่ต่างกันก็คือฉันเช่าอะพาร์ตเมนต์อยู่”

เมื่อผมของเขาแห้งเธอก็วางผ้าขนหนูลงและหวีผมให้กับเขา เมื่อเธอหวีผมม้าขึ้นไปบนศีรษะของเขา และเห็นหน้าผากของเขา หลิงอี้หรานพบว่าเขาหล่อกว่าที่เธอคิดไว้ลักษณะที่ดีของเขา ดูแข็งแกร่ง ทำให้เขาโดดเด่น

“คุณหิวไหม? ฉันจะหาอะไรให้กิน" เธอกล่าว วันนี้เธอไม่เห็นเขากินอะไรเลยตอนที่เธอทำความสะอาดถนน

หลิงอี้หรานโยนบะหมี่และไข่ลงไปในหม้อเพื่อทำบะหมี่ง่าย ๆ ให้กับเขา "นี่นะกินสิ แต่อย่ากินเร็วเกินไปมันค่อนข้างจะร้อนน่ะ" เธอกล่าว

เขาก้มหน้าและกินบะหมี่อย่างเงียบ ๆ