บทที่ 1

เล็บมือของเธอนั้นกำลังถูกถอดออก มือของเธอเต็มไปด้วยเลือดและร่างของเธอก็โดนกดตรึงไว้กับพื้นอย่างไรปราณี

“ทนายสาวมีอนาคตสดใส ตอนนี้ก็กลายสภาพมาเป็นแค่กองขี้โคลน” เสียงเย็นชาโหดเหี้ยมดังขึ้นเหนือศีรษะของหลิงอี้หราน

เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความสิ้นหวังและมองใบหน้าที่สวยและทรงเสน่ห์ตรงหน้าของเธอ ใครจะคิดว่าดาราซึ่งเป็นที่นิยมทั้งทางด้านภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่ดูไร้เดียงสาราวดอกบัวขาวในสายตาคนอื่นจะเลวทรามได้ขนาดนี้

“ห่าวอี้เหมิง ทำไมกัน?” เธอถามด้วยเสียงอันสั่นเทา

“เธอฆ่าน้องสาวของฉัน ยังจะกล้าถามว่าทำไมอีกเหรอ?” ห่าวอี้เหมิงพูดอย่างดูถูกด้วยสายตาอันชั่วร้ายขั้นสุด ริมฝีปากของเธอยกยิ้มเย็นเสียดแทงเข้ากระดูก

“ไม่ใช่ฉัน… ฉันบริสุทธิ์!” เธอพูดด้วยความยากลำบากและส่ายหน้าไม่หยุด พยายามยืดตัวขึ้น ดวงตาดำขลับของเธอจ้องเขม็งไปยังชายที่ยืนอยู่ข้างกายห่าวอี้เหมิง

นั่นคือ… อดีตแฟนเก่าของเธอ ชายผู้ซึ่งเคยให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลปกป้องเธอไปตลอดทั้งชีวิตที่เหลือของเธอ

ในอดีตแม้ว่านิ้วมือของเธอจะเคยถูกเข็มทิ่มแทงโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาก็จะรู้สึกทุกข์ใจไปครึ่งค่อนวัน แต่ตอนนี้เขาเพียงแค่เฝ้าดูเธอถูกทรมานโดยไม่กะพริบตา

“จื่อ...จื่อฉี…” เธอร้องสุดแรง “ขอร้อง… ขอร้องเถอะนะ เชื่อฉันเถอะ…”

เขายังคงสวมสูทเนี๊ยบเหมือนดั่งเคย เเต่เมื่อเขามองเธอด้วยดวงตาดำเข้มของเขานั้น มันมีแต่ความมืดครึ้มและเฉยเมย

“จื่อฉี คุณคงไม่ได้เห็นใจผู้หญิงคนนี้หรอก ใช่ไหม? เธอพรากชีวิตพี่สาวของฉัน ฉันทำแบบนี้เพื่อให้พี่ได้นอนตายตาหลับ” ห่าวอี้เหมิงพูดขณะควงแขนของชายผู้นี้ไว้อย่างรักใคร่ ท่าทางชั่วร้ายของเธอกลับดูน่าสงสารเห็นใจเมื่อเธออยู่กับเขา

“ที่เธอโดนอยู่นั้นสมควรแล้ว ไม่มีจำเป็นจะต้องสงสารเธอ “เซียวจื่อฉี ลูบผมของห่าวอี้เหมิงที่จัดทรงมาอย่างดีด้วยความอ่อนโยน “ทำตามที่คุณต้องการเลยครับ”

หลิงอี้หรานเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

สมควรเหรอ?

ฮะ!

ชายคนนี้ซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยรักและหวงแหนเธอราวกับดั่งแก้วตาดวงใจ และตอนนี้ทิ้งไว้เพียงประโยคเดียวให้กับเธอ — เธอสมควรได้รับมัน

ด้วยพละกำลังที่ไม่รู้มาจากไหน เธอผละออกจากคนที่กำลังกดตัวเธอไว้และพยายามดิ้นรนที่จะคลานไปข้างหน้าเพื่อพยายามเข้าไปใกล้ ๆ ชายคนนั้น

“จื่อฉี ฉันไม่รู้เรื่องอุบัติเหตุนั่น วันนั้นฉันไม่ได้เมาแล้วขับจริง ๆ เป็นรถของห่าวเหมยยวี่… ที่ชนฉัน…”

ตึก

มีเท้าเหยียบกดลงบนมือเธอทันที ทำให้เจ็บปวดจนเกินบรรยาย

อย่างไรก็ตามทั้งหมดยังคงเจ็บไม่เท่ากับความเจ็บปวดหัวใจของหลิงอี้หรานในตอนนี้

เธอเงยหน้าอย่างยากลำบากเเล้วมองไปที่เซียวจื่อฉีที่เหยียบย่ำมือของเธอด้วยรองเท้าหนังของเขา เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะใจร้ายได้ถึงเพียงนี้

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และถามด้วยเสียงที่แหบพร่า “คุณเคยรักฉันบ้างไหม?”

“สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิตของผมคือการมีคุณเป็นแฟน” เซียวจื่อฉีกล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา

“จื่อฉี ทำให้มือเธอพิการซะ มือคู่นี้ขับรถที่ชนและพรากชีวิตพี่สาวของฉัน” เสียงของห่าวอี้เหมิง ดังขึ้น

วินาทีต่อมา เธอได้ยินเขาพูดว่า "โอเค!"

…

“อ๊า!” หลิงอี้หรานลืมตาขึ้นทันทีจากนั้นเธอจึงตระหนักได้ว่าเธอฝันถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคุกเมื่อหลายปีก่อน

เธอก้มลงมองไปยังมือที่เต็มไปด้วยแผลเป็นของเธอ หลังจากถูกจำคุกสามปีมือของเธอก็ไม่นุ่มนวลและบอบบางเหมือนในอดีตอีกต่อไป แม้ว่าเล็บทั้ง 10 นิ้วของเธอจะงอกกลับมา แต่มือของเธอก็ยังเต็มไปด้วยแผลเป็นจากการบาดเจ็บ กระดูกนิ้วของเธอรักษาจนหายแต่ว่าข้อต่อของนิ้วดูบิดเบี้ยวไปเล็กน้อยและเธอไม่สามารถที่จะเคลื่อนไหวหรือขยับนิ้วของเธอได้ดีในหลาย ๆ การเคลื่อนไหว นิ้วของเธอจะเจ็บปวดเมื่ออากาศหนาวเย็นและเปียกชื้น บางครั้งความเจ็บปวดทวีคูณยิ่งขึ้น จนเธออยากตัดมือออกไปให้สิ้นซากเพื่อยุติความเจ็บปวดนั้น

มันเริ่มขึ้นเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน เธอนั้นถูกกล่าวหาว่าเป็นเมาแล้วขับซึ่งทำให้ห่าวเหมยยวี่ถูกชนเสียชีวิต ห่าวเหมยยวี่ไม่ได้เป็นเพียงแค่ทายาทตระกูลห่าว แต่ยังเป็นคู่หมั้นของอี้จินหลี ซึ่งเป็นชายที่มีอำนาจมากที่สุดแห่งเมืองเฉิน

หลังจากอุบัติเหตุเธอก็ถูกทั้งครอบครัวเเละเพื่อน ๆ ของเธอหักหลังและสุดท้ายเธอก็ถูกตัดสินจำคุกสามปี

หลิงอี้หรานยืนขึ้น เธอหยิบเครื่องมือทำความสะอาดข้างตัวเธอ

เธอสวมชุดทำงานสีสดใสของพนักงานสุขาภิบาลกับผมยาวที่มัดรวบเป็นหางม้า ใบหน้าอันบอบบางของเธอแดงก่ำขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากสภาพอากาศที่หนาวเย็น ภายใต้ดวงตาอัลมอนด์คือจมูกงดงามและริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน

ถ้าเพียงแค่มองใบหน้าของเธอ อาจคิดว่าเธอเพิ่งจะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย ถึงกระนั้นดวงตาของเธอก็ไม่ได้มีชีวิตชีวาของความเยาว์วัย แต่กลับเป็นความมัวหมองของวัยผู้ใหญ่

วันนี้เธอเข้ากะกลางคืน เมื่อกี้นี้เธองีบหลับอยู่ในศูนย์บริการสุขาภิบาลและเกือบจะพลาดเวลาไปทำงาน เมื่อเธอกำลังจะออกไปเธอก็ได้ยินพื่อนร่วมงานกำลังอ่านข่าวทางโทรศัพท์มือถือ

“นี่ได้ยินเรื่องนี้ไหม? เซียวจื่อฉีกำลังจะหมั้นกับห่าวอี้เหมิง ห่าวอี้เหมิงช่างเป็นสาวที่โชคดีอะไรเยี่ยงนี้ ไม่ใช่เป็นแค่ดาราซุปเปอร์สตาร์แต่ยังเป็นทายาทตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจ และตอนนี้เธอก็กำลังจะแต่งงานกับตระกูลเซียวผู้มั่งคั่งอีก”

หลิงอี้หรานร่างเกร็งเขม็งและรีบออกไปจากศูนย์บริการสุขาภิบาลทันที เซียวจื่อฉี ห่าวอี้เหมิง… สองชื่อนี้เป็นความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ลึกลงไปในกระดูกของเธอ

คืนนี้เป็นคืนอันหนาวเหน็บในเดือนมกราคม หลิงอี้หรานกำลังถือไม้กวาดทำความสะอาดถนน ความหนาวเย็นทำให้มือเธอเจ็บปวด หลิงอี้หรานบอกกับตัวเองในใจว่าให้อดทนเข้าไว้แล้วทุกอย่างจะดีเอง การทานยาแก้ปวดในฐานะเจ้าหน้าที่สุขาภิบาลเป็นอะไรที่เกินเอื้อม

ขณะที่หลิงอี้หรานกำลังกวาดถนนอยู่ จู่ ๆ รถเฟอร์รารีคันหนึ่งก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ชายและหญิงลงมาจากรถ หลิงอี้หรานหน้าซีด เธอจำชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอได้

เขาเป็นทายาทรุ่นที่สองของตระกูลร่ำรวย ตอนที่เธอคบยังเซียวจื่อฉี เขาก็มาทำตัวรุ่มร่ามกับเธอซึ่งทำให้เธอปฏิเสธเขาไปอย่างแข็งกร้าว

“นี่มันทนายหลิงไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงกำลังกวาดถนนอยู่ล่ะ?” ซุนเถิงหยางถามพร้อมยิ้มรู้ทัน

หญิงที่อยู่ข้างเขาหัวเราะเเละพูดว่า “เธอเคยเป็นทนายเหรอ? น่าแปลกใจจัง”

“อย่าไปสบประมาททนายหลิงเชียวนะ” ซุนเถิงหยางพูด “เธอเคยเป็นแฟนของเซียวจื่อฉี”

หลิงอี้หรานจับไม้กวาดแน่นพยายามจะหลบเลี่ยงพวกเขา แต่ซุนเถิงหยางจับแขนเธอไว้และดันเธอเข้าไปติดกับกำแพง

เมื่อเห็นเจตนาของเขา อี้หรานก็ยกเท้าขึ้นเตะเขา ทำให้เขาต้องปล่อยเธอ แต่ซุนเถิงหยางก็ไม่ยอมรามือและขับรถเฟอร์รารี่ไล่ตามเธอไป

ในตอนนี้หลิงอี้หรานวิ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่งของถนน แต่ก็แปลกเพราะว่าโดยปกติเเล้วถนนนี้มีรถพลุกพล่านในตอนกลางคืน ตอนนี้มันเปลี่ยวมากจนไม่มีคนหรือรถเเม้เเต่คันเดียว

ที่นี่มัน… ช่างว่างเปล่าเหมือนเมืองร้าง

หลิงอี้หรานโดนซุนเถิงหยางไล่มาจนมุม หมดทางหนี ซุนเถิงหยางนั้นกำลังจะลงมือเมื่อมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาในค่ำคืนที่เงียบสงัดนี้

เสียงฝีเท้านั้นดังหนักแน่นชัดเจน

จากนั้นเธอก็เห็นชายร่างสูงมีผมหน้าม้าเกือบปิดตาเขา เธอมองไม่เห็นใบหน้าของเขาชัดเจน เขาใส่ชุดสูทเชย ๆ และดูเก่า

“ไปให้พ้นซะ อย่ามาขวางทางฉัน!” ซุนเถิงหยางแค่นเสียงใส่

ชายคนนั้นมองไปที่ซุนเถิงหยางอย่างเฉื่อยชา ซุนเถิงหยางเสียวสันหลังด้วยความกลัว

แววตาของชายคนนี้เย็นชาไร้ชีวิต เขามองซุนเถิงหยางเหมือนเป็นศพไร้ชีวิต ซุนเถิงหยางถ่มน้ำลายและยกหมัดขึ้นง้างใส่ชายคนนั้น แต่อึดใจต่อมาเขาก็พบว่าตัวเองลงไปนอนกองกับพื้น ใบหน้าแนบกับทางเท้าและไร้ทางสู้

เหตุการณ์ต่อมานั้นเป็นการลงมือฝ่ายเดียวหรือเหมือนการซ้อมซะมากกว่า ที่หัวมุมสี่แยกไม่ไกลออกไปมีรถคันหนึ่งจอดอยู่ ภายในรถเกาฉงหมิงนั่งมองเหตุการณ์และพูดกับตัวเอง “หวังว่านายน้อยอี้จะไม่สติแตกนะ”

หากว่านายน้อยอี้ระเบิดอารมณ์ ก็ไม่มีใครสามารถเดาผลที่ตามมาได้ มันอาจจะถึงขั้นมีคนต้องเสียชีวิตก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ เกาฉงหมิงเคยเห็นความคลุ้มคลั่งของนายน้อยอี้มาก่อน และเขาก็ไม่อยากจะเห็นอีกแล้ว

คืนนี้ถนนถูกปิด และไม่มีใครคิดว่าจะมีคนและรถเฟอร์รารี่โผล่เข้ามารบกวนความสงบของนายน้อยอี้ วันนี้ของทุกปีนายน้อยอี้จะปิดถนน ใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ และนั่งอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ไม่มีใครกล้าถามว่าทำไม มันเป็นเหมือนเรื่องต้องห้าม

แม้ว่าเกาฉงหมิงจะอยู่กับอี้จิ่นหลีมาหลายปี แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมนายของเขาถึงทำแบบนี้ ตอนนี้เขานั่งมองเจ้านายยกร่างชายร่างท้วมขึ้นและซ้อมเขาต่อไป เกาฉงหมิงไม่แน่ใจว่าควรเขาไปแทรกไหม

ตอนนั้นเองเขาก็ได้เห็นว่าผู้หญิงที่เกือบโดนข่มเหงอ้าปากพูดบางอย่าง