ตอนที่  9 ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัว

ตอนที่

9

ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัว

ค่ำคืนอันเร่าร้อนได้ทิ้งร่องรอยไว้ในใจของแพรไหมอย่างลึกซึ้ง แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอนใหญ่ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกสับสนในใจของเธอจางหายไปเลย แพรไหมลืมตาขึ้นช้าๆ ข้างกายของเธอว่างเปล่า คริสเตียน ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจางๆ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนผ้าปูที่นอน ราวกับว่าเขาเพิ่งลุกจากไปไม่นาน

เธอลูบไล้ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ สัมผัสถึงความเจ็บปวดเล็กน้อยจากการจูบที่ดุดันเมื่อคืน ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ทุกสัมผัส ทุกอารมณ์ที่รุนแรง และความรู้สึกที่เร่าร้อนจนเธอแทบจะหลอมละลายไปกับเขา มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับความปรารถนาที่รุนแรงถึงเพียงนั้น แรงดึงดูดระหว่างเธอกับคริสเตียนนั้นปฏิเสธไม่ได้เลย

แต่เมื่อความเร่าร้อนจางหายไป ความสับสนก็เข้ามาแทนที่ แพรไหมรู้สึกผิดที่ร่างกายของเธอตอบสนองต่อเขาอย่างง่ายดายถึงเพียงนั้น เธอควรจะรังเกียจเขา เธอควรจะเกลียดเขา แต่ทำไมทำไมร่างกายและหัวใจของเธอถึงได้มีความรู้สึกที่แปลกประหลาดนี้เกิดขึ้น

เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังสวนสวยด้านนอก ทุกสิ่งยังคงเหมือนเดิม แต่โลกภายในของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ลีโอนำอาหารเช้ามาเสิร์ฟถึงห้องเหมือนเคย แพรไหมพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่ลีโอสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเธอ

“คุณแพรไหมดูไม่สดใสเลยนะครับ” ลีโอเอ่ยทักด้วยความเป็นห่วง

แพรไหมยิ้มบางๆ “ฉันสบายดีค่ะคุณลีโอ แค่นอนไม่ค่อยหลับ”

ลีโอพยักหน้าเล็กน้อย แต่แววตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความกังวล

หลังจากรับประทานอาหารเช้า แพรไหมเริ่มเรียนรู้มารยาททางสังคมและการจัดการคฤหาสน์ตามตารางที่คริสเตียนกำหนดไว้ เธอพยายามจดจ่อกับการเรียน เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องคิดถึงเรื่องเมื่อคืน แต่ภาพของคริสเตียนยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของเธอ

ตลอดทั้งวันเธอรู้สึกถึงความอึดอัดที่แผ่ซ่านไปทั่วคฤหาสน์ แพรไหมสังเกตเห็นว่าคนรับใช้ดูจะเงียบกว่าปกติ และมีบางอย่างผิดปกติที่เธอยังไม่เข้าใจ

ตกบ่ายแพรไหมกำลังเรียนภาษาอิตาลีอยู่ในห้องสมุด เสียงรถยนต์ที่แล่นเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง ผ่านหน้าต่างบานใหญ่ เธอเห็นรถคันหรูของโซเฟียจอดอยู่ตรงลานหน้าบ้าน

หัวใจของแพรไหมเต้นรัวด้วยความกังวล โซเฟียกลับมาแล้วเร็วกว่าที่เธอคิดไว้มากนัก

แพรไหมพยายามสงบสติอารมณ์ เธอรู้ว่าการเผชิญหน้ากับโซเฟียเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในโลกของคริสเตียน

ไม่นานนัก เสียงของโซเฟียก็ดังขึ้นมาจากโถงทางเข้า เธอไม่ได้มาคนเดียว แต่มาพร้อมกับหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่แต่งกายภูมิฐานและดูเย่อหยิ่งไม่แพ้โซเฟีย

“คริสเตียน! ที่รัก! ฉันคิดถึงคุณจังเลยค่ะ!” เสียงหวานเยิ้มของโซเฟียดังขึ้น

แพรไหมเดินไปที่ระเบียง มองลงไปเห็นโซเฟียกอดแขนคริสเตียนอย่างสนิทสนม และหันไปพูดคุยกับหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“นี่คุณหญิงพิมลพรรณค่ะ ท่านเป็นเพื่อนสนิทของคุณแม่ และเป็นแขกคนสำคัญของเราในวันนี้” โซเฟียแนะนำด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้

แพรไหมรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอีกครั้ง โซเฟียกำลังใช้คุณหญิงพิมลพรรณเป็นเครื่องมือในการแสดงอำนาจและสถานะของเธอ

คริสเตียนดูจะไม่มีความสุขกับการมาของโซเฟีย แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีปฏิเสธมากนัก แพรไหมสังเกตเห็นว่าคริสเตียนมีสีหน้าที่เคร่งเครียดกว่าปกติ และสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาที่เธอคุ้นเคย

“คุณมาทำอะไรที่นี่ โซเฟีย” คริสเตียนถามเสียงเรียบ

“โอ้ คริสเตียน อย่าทำเป็นใจร้ายไปหน่อยเลยค่ะ” โซเฟียยิ้มหวาน

“ฉันแค่อยากมาเยี่ยมคุณ และถือโอกาสพาคุณหญิงพิมลพรรณมาแนะนำให้คุณรู้จักอย่างเป็นทางการด้วย”

โซเฟียเหลือบมองขึ้นมาบนระเบียงห้องนอนของคริสเตียน ดวงตาของเธอจับจ้องแพรไหมอย่างจงใจ แพรไหมสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มเหยียดหยามที่มุมปากของโซเฟีย

“ไหนล่ะคะ ‘ภรรยา’ ของคุณคริสเตียน ฉันได้ยินมาว่าเธอสวยมากนี่คะ” โซเฟียพูดเสียงดังราวกับจงใจให้แพรไหมได้ยิน

คริสเตียนหันมามองแพรไหม ดวงตาของเขาดูซับซ้อน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

ลีโอ เดินเข้ามาใกล้แพรไหม

 “คุณแพรไหมครับ นายต้องการให้คุณลงไปที่ห้องรับแขกครับ”

แพรไหมพยักหน้ารับอย่างเชื่องช้า เธอรู้ว่าเธอต้องเผชิญหน้ากับโซเฟียแล้วในตอนนี้

เมื่อแพรไหมเดินลงมาถึงห้องรับแขก เธอเห็นโซเฟียกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาข้างคริสเตียน คุณหญิงพิมลพรรณนั่งอยู่โซฟาตรงข้าม มองแพรไหมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาประเมิน

“นี่สินะคะภรรยาของคริสเตียน” โซเฟียพูดด้วยน้ำเสียงที่เน้นคำว่าภรรยาอย่างจงใจ

“แพรไหม เธอคงจะยังไม่คุ้นเคยกับแขกคนสำคัญของคริสเตียนสินะจ๊ะ”

แพรไหมยิ้มบางๆ “สวัสดีค่ะคุณหญิงพิมลพรรณ”

คุณหญิงพิมลพรรณเพียงแค่พยักหน้ารับเล็กน้อย โดยไม่เอ่ยปากพูดอะไร แพรไหมรู้สึกถึงแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากทั้งสองคน

“แพรไหม นั่งสิ” คริสเตียนพูดเสียงเรียบ เขาไม่ได้มองแพรไหม แต่จ้องไปที่โซเฟีย

แพรไหมเดินไปนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโซเฟีย เธอพยายามทำตัวให้สงบที่สุดเท่าที่จะทำได้

“คริสเตียนคะ ฉันได้ยินมาว่าคุณกำลังมีปัญหาเรื่องการลงทุนในโครงการอสังหาริมทรัพย์ที่โรมเหรอคะ” โซเฟียเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเธอดูเป็นห่วง แต่แววตากลับซ่อนความยินดีบางอย่างไว้

คริสเตียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “เรื่องของผม ไม่จำเป็นต้องให้คุณรู้”

“โอ้ คริสเตียน” โซเฟียถอนหายใจ “ฉันก็แค่ห่วงคุณ คุณรู้ดีว่าฉันเข้าใจธุรกิจของคุณดีแค่ไหน ฉันสามารถช่วยคุณได้นะคะ”

คำพูดของโซเฟียทำให้แพรไหมรู้สึกอึดอัด เธอรู้ว่าโซเฟียกำลังพยายามแสดงให้เห็นว่าเธอสำคัญและเป็นประโยชน์ต่อคริสเตียนมากกว่าแพรไหม

“ผมจัดการเองได้” คริสเตียนตอบเสียงเรียบ

“แต่บางครั้ง ผู้ชายก็ต้องการผู้หญิงที่เข้าใจและคอยสนับสนุนอยู่ข้างๆ นะคะ” โซเฟียหันมามองแพรไหมด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่รู้แต่เรื่องในครัวเรือน”

คำพูดของโซเฟียทำให้แพรไหมหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอรู้สึกเหมือนถูกดูถูกอย่างรุนแรง

“ฉันคิดว่าหน้าที่ภรรยาที่ดีก็คือการดูแลสามีและบ้านให้ดีที่สุดค่ะ” แพรไหมตอบกลับเสียงเรียบ แต่แววตาของเธอแข็งกร้าว โซเฟียเลิกคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนไม่คิดว่าแพรไหมจะกล้าตอบโต้

“โอ้โห… ดูเหมือนแม่บ้านคนสวยของเราจะมีความคิดเป็นของตัวเองด้วยนะคะ” โซเฟียหัวเราะเยาะ

“แต่มันจะเพียงพอที่จะทำให้คุณยืนอยู่ในโลกของคริสเตียนได้นานแค่ไหนกัน”

คุณหญิงพิมลพรรณมองโซเฟียด้วยความชื่นชม และมองแพรไหมด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ผมคิดว่าคุณควรจะหยุดพูดจาดูถูกภรรยาของผมได้แล้ว โซเฟีย” คริสเตียนเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ ดวงตาของเขาฉายแววอันตราย

โซเฟียยิ้มหวาน “ฉันก็แค่พูดความจริงนี่คะ คริสเตียน ฉันรู้ว่าใครกันแน่ที่เหมาะจะยืนอยู่เคียงข้างคุณ”

แพรไหมรู้สึกเจ็บปวดกับการโต้เถียงกันของทั้งสองคน เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่ถูกนำมาใช้ในการแข่งขันของพวกเขา

“ฉันขอตัวไปเตรียมชาเพิ่มนะคะ” แพรไหมพูดขึ้น เธอรู้สึกว่าเธอต้องหนีไปจากสถานการณ์นี้

“คุณแพรไหมไม่จำเป็นต้องทำอะไรหรอกค่ะ” โซเฟียพูดเสียงเรียบ

“ที่นี่มีคนรับใช้เยอะแยะ คุณแค่ทำตัวให้เป็นคุณนายที่สมบูรณ์แบบก็พอแล้ว”

คำพูดของโซเฟียทำให้แพรไหมรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีจนจมดิน

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปพักผ่อนสักครู่ค่ะ” แพรไหมพูด ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากห้องรับแขกไปอย่างรวดเร็ว เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของโซเฟียไล่หลังมา

แพรไหมเดินตรงไปยังห้องนอนของคริสเตียน เธอทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง น้ำตาคลอเบ้า เธอรู้สึกอับอายและเจ็บปวดกับคำพูดของโซเฟีย และเธอรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเหลือเกินเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างโซเฟีย

'ฉันไม่คู่ควรกับคริสเตียนจริงๆ เหรอ' แพรไหมคิดในใจ คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเธอซ้ำไปซ้ำมา

หลังจากนั้นไม่นานลีโอก็เข้ามาในห้องนอน

“คุณแพรไหมครับ นายเป็นห่วงคุณนะครับ” ลีโอเอ่ยขึ้น

แพรไหมส่ายหน้า “เขาไม่ได้ห่วงฉันหรอกค่ะ เขาแค่ห่วงภาพลักษณ์ของเขา”

ลีโอถอนหายใจ “นายไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดหรอกครับ ท่านแค่ไม่แสดงออก”

“ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะอยู่ที่นี่ต่อไปดีไหมค่ะคุณลีโอ” แพรไหมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นแค่ตัวปัญหา”

ลีโอเดินเข้ามาใกล้แพรไหม เขาวางมือลงบนไหล่ของเธอเบาๆ “คุณแพรไหมไม่ใช่ตัวปัญหาครับ คุณเป็นคนสำคัญของนาย”

คำพูดของลีโอทำให้แพรไหมรู้สึกแปลกใจ เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะสำคัญสำหรับคริสเตียน

คุณพักผ่อนเถอะครับ” ลีโอพูด “ผมจะจัดการทุกอย่างให้เอง”

ลีโอเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แพรไหมอยู่กับความคิดของตัวเอง เธอคิดถึงคำพูดของโซเฟียที่ดูถูกเธอ และคำพูดของลีโอที่พยายามจะปลอบโยนเธอ

'ฉันควรจะเชื่อใครดี' แพรไหมถามตัวเอง

ค่ำคืนนั้นคริสเตียนกลับเข้ามาในห้องนอน แพรไหมยังคงแกล้งหลับ เธอรู้สึกถึงน้ำหนักของเขาที่ยุบลงบนเตียงอีกด้านหนึ่ง แพรไหมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวเขา และกลิ่นหอมจางๆ ของน้ำหอมประจำตัวของเขาที่ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคย

คริสเตียนพลิกตัวเข้าหาแพรไหม เขาดึงร่างของเธอเข้ามากอดไว้แน่น แพรไหมรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่รินรดบนเส้นผมของเธอ

“อย่าไปสนใจสิ่งที่โซเฟียพูด” คริสเตียนกระซิบเสียงแผ่ว

“คุณดีที่สุดแล้วสำหรับผม”

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของแพรไหมเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธอไม่เคยคิดว่าคริสเตียนจะพูดคำพูดแบบนี้กับเธอได้ แพรไหมรู้สึกถึงความผูกพันบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเธอ ความผูกพันที่ไม่ใช่แค่ทางกาย แต่เป็นทางอารมณ์ด้วย

เธอไม่รู้ว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องจริงหรือไม่ หรือเป็นเพียงวิธีที่จะทำให้เธอสบายใจขึ้น แต่ในขณะนั้น แพรไหมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ เธอหลับตาลงอย่างช้าๆ ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปในอ้อมกอดของคริสเตียน

เธอไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่มันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลย