เสียงกรอบแกรบไม่ดังเลย ชายชราไม่ใส่ใจกับมันและบังเอิญโดนเข้ากับเครื่องประดับคริสตัลบนโต๊ะ หัวใจของเขาแทบจะกระโจนออกมาในขณะที่เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง หลังจากที่เห็นว่ามันไม่เป็นไรทำให้เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกจากนั้นเขาก็มองไปที่ประตูอย่างรู้สึกผิดก่อนจะค่อย ๆถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเขามั่นใจว่าจะไม่มีใครมาในเวลานี้ การเคลื่อนไหวของชายชราไม่ได้เร่งรีบหรือลุกลี้ลุกลนเลย กลับกัน เขากลับลบร่องรอยของการปรากฏตัวของเขาในห้องนี้อย่างเป็นระเบียบซองเอกสารบนโต๊ะดูเหมือนกับที่อยู่ในมือของเขาซองจดหมายประเภทนี้หาซื้อได้ง่ายมากและไม่มีคุณสมบัติพิเศษใด ๆ เลย มันเป็นชนิดที่ดูธรรมดาที่สุดอย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นชายชราก็ยังคงเปิดโฟลเดอร์ในมืออย่างไม่สบายใจและดึงเอกสารที่อยู่ข้างในออกมา จากนั้นเขาก็ดึงเอกสารออกจากซองบนโต๊ะและสลับสำเนาทั้งสอง“คุณกำลังทำอะไรในห้องทำงานของบอส?”คำถามดังขึ้นข้างหลังชายชรา หัวใจของชายชราที่กำลังเปลี่ยนเอกสารเต้นรัว!ทันใดนั้นเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อยที่จะหันกลับไปและมอง เขาหันศีรษะทีละนิดทีละนิดแทน ... มันคืออูโน
“แล้วนายท่านล่ะครับ?” คุณโอ้คส์รู้ขีดจำกัดของตัวเอง คนที่เขาให้คำมั่นว่าจงรักภักดีเป็นนายของบ้านหลังนี้เจนหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาจากกระเป๋าเงิน ในขณะที่โทรออกเธอยิ้มให้ คุณโอ้คส์และพึมพำว่า “เดี๋ยวฉันขอก่อน”เชื่อมต่อการโทรแล้ว เธอคุยโทรศัพท์ โดยแสดงความตั้งใจที่จะเดินทางกลับไปที่บ้านของ Dดันน์ จากนั้นเธอก็แนะนำว่า “ถ้าคุณกังวลมาก ก็แค่ขอให้อโลร่ามากับฉันก็ได้”มิสเตอร์โอ้คส์ยืนอยู่ข้าง ๆด้วยความเคารพตลอดการโทร แต่ก็คอยสังเกตการเคลื่อนไหวของเจนหลังจากวางสายเจนก็เหยียดฝ่ามือออกเผยให้เห็นโทรศัพท์ คอลัมน์ล่าสุดของประวัติการโทรบนหน้าจอโทรศัพท์แสดงชื่อของฌอน "คุณโอ้คส์นายท่านตกลง แต่เขาต้องการให้อโลร่ามากับฉัน ฉันจะโทรหาอโลร่าเดี๋ยวนี้”เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอก็เปล่งเสียงออกมาว่า “โอ้ ไม่” ก่อนจะพูดต่อ “เมื่อเช้านี้ฉันทำเสื้อผ้าเปื้อนโดยไม่รู้ตัวเลย ฉันต้องเปลี่ยน” จากนั้นเธอก็หันกลับมาและเดินขึ้นไปชั้นบนในขณะที่เธอเดิน เธอกำลังมุ่งความสนใจกับคุณโอ้คส์จากมุมหางตาของเธอเธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าพ่อบ้านคนใหม่คนนี้ทำสิ่งต่าง ๆได้อย่างไรและไม่แน่ใจว่าเธอจะหลอกเขาได้หรือไม่ ตามปกต
รถมาถึงบ้านตระกูลดันน์และขับผ่านประตูเหล็กขนาดใหญ่ เจนลงจากรถแล้ว “คุณกลับไปก่อนได้อโลร่ามาดามดันน์และฉันกำลังจะไปจัดการเรื่องบางอย่างก่อน”ดวงตาคู่สวยของอโลร่าขยับ สายตาของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าที่ไม่สดใสของเจนและหัวเราะเบา ๆ "ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้เธออยู่กับดันน์คนเดียว ฉันจะอธิบายให้คุณสจ๊วตฟังอย่างไร”เจนลำคอแน่นขึ้น "คุณ…"“ฉันจะไปกับเธอ” ในขณะที่ปิดประตูรถอโลร่าก็เดินไปที่ด้านข้างของเจนอย่างใจเย็น เธอเหยียดแขนออกและพาดไว้ที่ไหล่ของเจน เธอกระซิบข้างหูเจนว่า "ไม่ต้องห่วงฉันทำงานกับฌอนมานานแล้ว ฉันสามารถจัดการทุกอย่างที่ฉันคาดหวังว่าจะจัดการได้ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี นอกจากนี้…ฉันทำงานให้กับฌอน พวกเขาจะรู้ไหม”เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอโอบแขนของเธอไว้รอบไหล่ของเจนแล้วเดินไปข้างหน้ามาดามดันน์ได้ออกมาทักทายพวกเขาแล้ว “เธอมาแล้วเจน โอ้? คุณก็อยู่ที่นี่เช่นกันคุณอโลร่า”"มันอยู่ที่ไหน?" เจนถามหลังจากเดินเข้าไปในบ้านกับมาดามดันน์โดยไม่เสียเวลาไปกับการพูดคุยเรื่องไร้สาระ“อะไรหรอ?” มาดามดันน์ตะลึงเล็กน้อย“บัตรประจำตัวของฉัน”เจนตอบอย่างอ่อนโยน เหตุผลที่เธอมาที่บ้านของดันน์คือเพื่อรับ
ในโรงพยาบาล ท่านอาวุโสสจ๊วตยังไม่ได้ออกมาจากหอผู้ป่วย ชายที่ยืนอยู่ข้างประตูรู้สึกกังวลหลังจากตาขวาของเขากระตุกความวิตกกังวลในใจของเขาก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆเขาหันหน้าไปมองที่ประตูและถามพ่อบ้านของท่านผู้อาวุโสว่า “คุณปู่เป็นลมได้อย่างไร?”“นายท่านล้มอย่างกระทันหัน…” พ่อบ้านยังคงพูดแบบนี้ซ้ำ ๆ เมื่อเขาพูดอย่างนั้นประตูก็เปิดออก แพทย์ออกมาจากข้างใน ฌอนหยุดหมอในเสื้อคลุมสีขาว “คนที่อยู่ข้างในคือปู่ของฉัน เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”หมอไม่ได้คาดหวังให้ใครบางคนหยุดเขาและถามคำถาม “ปู่ของคุณไม่ได้…”“ท่านผู้อาวุโสของเราเป็นประธานเก่าของสจ๊วต อินดัสตรี้คุณต้องดูแลเขาให้ดี”ก่อนที่หมอจะพูดประโยคเสร็จพ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งก็เข้ามาขัดจังหวะเขาสมองของแพทย์ทำงานเร็ว เขาเปลี่ยนคำพูดทันที เขากล่าวว่ายังไม่ทราบอาการของ ท่านผู้อาวุโสสจ๊วตดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำการตรวจสอบเพิ่มเติมชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไร เขาขยับขาขวาเพื่อหลีกทางให้หมอ ในขณะเดียวกันเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา และแสร้งเอียงศีรษะอย่างไม่ไยดี เขาเลิกคิ้วมองพ่อบ้านชราที่เงียบอยู่ข้างหนึ่ง “เอลิออร์ศึกษาเรื่องยาด้วย ความสามารถของเขาถู
ฌอนไม่ได้พูดอะไรอีก เขาวางสายและโทรหาเจนเบอร์ถัดไป ไม่มีใครรับโทรศัพท์ เขาขมวดคิ้วเมื่อเขาโทรหาคนในบ้านของดันน์ เขาไม่สามารถต่อสายไปยังโทรศัพท์บ้านของดันน์ได้ ในที่สุดเขาก็โทรหาได้เพียงเบอร์ของโจเซฟหลังจากนั้นไม่นานสายก็โทรติด "คุณสจ๊วตหรอครับ?”“โจเซฟเจนอยู่กับคุณไหม?” ฌอนไม่ต้องการเสียเวลาแลกเปลี่ยนคำทักทายกับโจเซฟ สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาตอนนี้คือความปลอดภัยของเจน"เจนหรอครับ?" โจเซฟถามด้วยความประหลาดใจ “เจนอยู่ที่นี่ แต่เธอก็จากไปแล้ว”ฌอนดูหม่นหมอง “นานแค่ไหนแล้ว? กับใคร?"“เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ถ้าให้ผมดูเวลา…อืม ประมาณสิบนาทีที่แล้ว คุณสมิธเป็นคนขับรถ พวกเขาออกไปด้วยกัน คุณสจ๊วต มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ? ก-เกิดอะไรขึ้นกับเจนหรือไม่?” โจเซฟลุกขึ้นยืนอย่างใจจดใจจ่อและถามฌอนที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์หลังจากที่เขาได้ยินเช่นนั้นดวงตาของฌอนก็มืดลง เขาส่งเสียงจากหลังลำคอและพูดอย่างสุภาพ “ฉันขอโทษที่โทรมารบกวนคุณดันน์”หลังจากฌอนพูดอย่างนั้นเขาก็วางสายโทรศัพท์ จากนั้นเขาก็โทรไปยังหมายเลขของ อโลร่าทันทีเสียงเครื่องตอบรับหญิงดังขึ้นจากโทรศัพท์ “สวัสดีหมายเลขที่คุณโทรออกไม่ส
พ่อบ้านของคฤหาสน์สจ๊วตเก่ามีตำแหน่งที่สูงกว่าคุณซัมเมอร์คนก่อน เขาจำใจต้องอยู่กับนายท่านอาวุโส โดยปกติแล้วเขาจะทำตามคำสั่งของท่านผู้อาวุโสทุกประการและเป็นคนที่ไว้ใจได้มากที่สุด อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าท่านผู้อาวุโสมีแผนแกล้งป่วยและกำจัดเจนออกไป ในขณะนั้นเขาโกรธ เขาเดาได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ เขาไม่สามารถบอกฌอนได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่“นายท่าน ชายชราผู้อ่อนน้อมถ่อมตนรับใช้ท่านผู้อาวุโสมาตลอดชีวิต ในเหตุการณ์ปกติถ้าท่านผู้อาวุโสแกล้งป่วยเพียงเพื่อลักพาตัวคุ…ท่านผู้หญิงผมก็น่าจะรู้เรื่องนี้” พ่อบ้านชราพูดอย่างจริงจัง“นายท่าน ผมสาบาน ท่านผู้อาวุโสไม่ได้ทำอะไรกับคุณดันน์โดยการแสร้งทำเป็นป่วย”ฌอนมองพ่อบ้านชราอย่างตั้งอกตั้งใจ พ่อบ้านชราคนนี้ที่รับใช้ท่านผู้อาวุโสมาทั้งชีวิตเฝ้าดูฌอนเติบโตขึ้น สำหรับความเข้าใจของเขาที่มีต่อท่านผู้อาวุโสฌอนไม่คิดว่าเขาโกหกปู่ของเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริง ๆหรือ?ดวงตาที่แคบของเขาเย็นชาและลึกล้ำ ขนตายาวของเขาลดต่ำลง เขาเริ่มไตร่ตรอง ถ้าไม่ใช่คุณปู่จะเป็นใครได้?ทันใดนั้นเขาก็กำหมัดแน่น ไม่สำคัญว่าจะเป็นใคร!พ่อบ้านชรากำลัง
“คุณมันผู้หญิงจอมหลอกลวง! คุณกล้าหัวเราะได้อย่างไร? คุณมันฆาตกร! คุณมันหญิงชั่วร้ายเจ้าเล่ห์!”เสียงนั้นกรีดร้องด้วยความเดือดดาล “ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ โรซาลีนของฉันก็คงไม่ตายตั้งแต่อายุยังน้อย! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ โรซาลีนก็จะไม่ถูกสัตว์เหล่านั้นทำร้าย! ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ! มันเป็นความผิดของคุณทั้งหมดคุณมันเป็นปีศาจชั่วร้ายตัวน้อย!”เจนถูกมัดติดกับเก้าอี้ที่ขาหัก เธอมองดูชายชราตะโกนใส่เธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ“โรซาลีนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณ โรซาลีนคิดว่าคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ แล้วคุณล่ะ? คุณทำอะไรลงไป? ฮะ?"ชายชรากำลังเขย่าเจนคลายความโกรธด้วยการกรีดร้องและทำให้เธออับอาย ดวงตาที่ชราภาพของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังเจนปล่อยให้ชายชรากรีดร้องใส่เธอ อย่างไรก็ตามเมื่อชายชราบอกว่าโรซาลีนคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ เธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป“หลายปีก่อนฉันคิดว่าโรซาลีนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันด้วยเช่นกัน” ชายชราจ้องมองผู้หญิงบนเก้าอี้ด้วยความโกรธ เธอกำลังหัวเราะโดยไม่มีเสียง ราวกับว่าหัวใจของเขาถูกย้อมด้วยยาพิษ คราบดำเริ่มกระจายไปทั่ว ...ผัวะ!“คุณยังหัวเราะอยู่!
ใบหน้าของคุณซัมเมอร์มืดมน เขามองไปที่เจน มันเป็นเรื่องยากที่จะเอาน้ำที่เขาเทออกมาคืน นับประสาอะไรกับคำพูดของเขาเมื่อเขาเห็นสีหน้าตกใจของเจนสีหน้าของเขาก็สงบลงเจนมองชายชราด้วยความตกใจบนใบหน้าของเธอ เธอไม่เข้าใจว่าพ่อฆ่าลูกสาวของตัวเองได้อย่างไร แม้โจเซฟก็จะไม่ทำสิ่งที่ผิดศีลธรรมแบบนี้"คุณทำได้อย่างไร?" เธอตะโกน แม้ว่าจะไม่มีอะไรนอกจากความแค้นระหว่างเธอกับโรซาลีน เธอก็ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้หลังจากพบว่าพ่อของเธอเป็นคนฆ่าเธอ นี่เป็นข่าวที่น่าตกใจอย่างยิ่ง"ทำไม?" เธอมองไปที่คุณซัมเมอร์ "ทำไม? ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้? คุณไม่กลัวฟ้าผ่าหรือ”เธอไม่ได้แสวงหาความยุติธรรมสำหรับโรซาลีน เธอมีประสบการณ์ชีวิตของคนชั้นสูงและหลงระเริงกับชีวิตที่หรูหราก่อนที่เธอจะอายุ 20 ปีอย่างไรก็ตามหลังจากที่เธออายุ 20 ปีเธอก็ประสบกับนรกบนดิน เธอต่ำต้อยยิ่งกว่าสิ่งสกปรกเธอมีประสบการณ์ทั้งดีและไม่ดีเธอคิดว่าจะไม่มีอะไรทำให้เธอตกใจอีกต่อไปหลังจากสิ่งที่เธอประสบ อย่างไรก็ตามชายคนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอและบอกเธอโดยไม่สำนึกผิดว่าเขาฆ่าลูกสาวด้วยสองมือของเขาในขณะที่โทษว่าเธอเป็นคนทำ!เธอไม่ได้ต้องการความยุ