ตอนที่ 1: คำสัญญาใต้ต้นลำไย

แสงแดดอ่อน ๆ ยามบ่ายคล้อยสาดส่องลงมาต้องยอดต้นลำไยที่ทอดตัวเป็นแนวยาวสุดลูกหูลูกตา เสียงจักจั่นเรไรร้องระงมเป็นจังหวะตามลมที่พัดเอื่อย ๆ พาเอากลิ่นดอกลำไยอ่อน ๆ ลอยมาแตะจมูก

เดือน เด็กหญิงตัวน้อยในชุดเสื้อยืดตัวเก่ากับกางเกงขาสั้นเปื้อนดินแดง กำลังวิ่งซุกซนไปทั่วแนวสวนที่อยู่ติดกับบ้านของเธอ ดวงตากลมโตเป็นประกายเมื่อเห็นดอกลำไยสีขาวนวลเริ่มผลิบานเป็นพุ่มสวย

ไม่ไกลจากนั้น ขุน เด็กชายรุ่นพี่อายุราวสิบสองปี กำลังปีนป่ายอยู่บนกิ่งลำไยใหญ่ มือหนากำลังเด็ดลำไยสุกสีเหลืองทองส่งลงมาให้ พี่เข้ม ที่ยืนรออยู่ด้านล่างอย่างคล่องแคล่ว

“พี่ขุน! ดูนี่สิคะ!” เสียงเล็ก ๆ ของเดือนดังเจื้อยแจ้ว เธอวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดอยู่ใต้ต้นลำไยที่ขุนกำลังอยู่ แล้วชี้ไปที่ดอกลำไยเล็ก ๆ ช่อหนึ่งด้วยความตื่นเต้น

ขุนชะงักมือ เขาก้มลงมองเดือนที่ยืนตาแป๋วอยู่ด้านล่าง “อะไรเดือน?”

“ดอกลำไยสวยไหมคะ!” เดือนเงยหน้ามองเขา ดวงตาเปล่งประกายด้วยความไร้เดียงสา “หนูชอบดอกไม้ค่ะ โตขึ้นหนูจะมีสวนดอกไม้ของตัวเองเลย!”

ขุนยิ้มบาง ๆ เขากระโดดลงจากต้นไม้มายืนข้างเดือน แล้วเอื้อมมือไปลูบหัวเธอเบา ๆ “สวยสิ…ดอกไม้ก็สวยเหมือนเดือนนั่นแหละ”

แก้มของเดือนแดงขึ้นเล็กน้อย เธอเขินกับคำชมนั้น แต่ก็ยังยิ้มกว้าง เธอเอื้อมมือไปเก็บดอกเข็มสีแดงสดที่ร่วงอยู่บนพื้นยื่นให้เขา

“พี่ขุน…ถ้าหนูโตขึ้น หนูจะแต่งงานกับพี่ขุน!” เดือนพูดเสียงใสซื่อ ดวงตากลมโตเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง ราวกับเป็นคำมั่นสัญญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ

ขุนหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะที่สดใสและอบอุ่น “จริงเหรอครับ ถ้าพี่ขุนแก่แล้ว เดือนจะยังอยากแต่งงานกับพี่ขุนไหม”

“จริงสิคะ! หนูจะแต่งงานกับพี่ขุนคนเดียว!” เดือนยืนยันหนักแน่น เธอโผเข้ากอดขาของขุนแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปไหน

ขุนก้มลงลูบหัวเดือนอีกครั้ง เขายิ้มอย่างอ่อนโยน เขารับรู้ถึงความรู้สึกใสซื่อของน้องสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้ และไม่เคยคิดว่าคำพูดนั้นจะกลายเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวในใจของเดือนไปอีกนานแสนนาน

พี่เข้มที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล ยิ้มมุมปาก เขาเห็นความผูกพันของน้องชายกับเด็กหญิงข้างบ้านมาตั้งแต่พวกเขายังเล็ก แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะลึกซึ้งได้ถึงเพียงนี้

วันเวลาในไร่ลำไยไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่เต็มไปด้วยความสุขสำหรับเดือน

ทุกเช้าหลังอาหารเช้า เดือนจะรีบวิ่งตรงไปที่บ้านของพี่เข้ม ซึ่งก็คือบ้านของพี่ขุนด้วยเสมอ เธอจะแอบมองอยู่หลังพุ่มดอกพุดซ้อนหน้าบ้าน รอจนเห็นพี่ขุนเดินออกมาจากบ้านนั่นแหละ เธอถึงจะโผล่หน้าออกไปทักทาย

“พี่ขุน! ไปไหนคะ!” เสียงเล็ก ๆ ของเดือนดังเจื้อยแจ้วไปทั่วบริเวณ

ขุนที่กำลังจะเดินไปช่วยพี่เข้มดูงานในไร่ ชะงักเท้า เขาหันมามองเดือนที่วิ่งหน้าตั้งมาหาด้วยรอยยิ้มสดใส

“จะไปดูไร่กับพี่เข้มครับ เดือนจะไปด้วยเหรอ” ขุนถามพลางย่อตัวลงลูบหัวเดือนเบา ๆ

“ไปสิคะ! หนูอยากไปช่วยพี่ขุน” เดือนตอบอย่างกระตือรือร้น ดวงตาเป็นประกาย

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของกิจกรรมประจำวันของเดือน เธอจะตามติดขุนไปทุกที่ในไร่ลำไย ไม่ว่าขุนจะไปช่วยพี่เข้มรดน้ำต้นไม้ พรวนดิน หรือแม้แต่ซ่อมแซมอุปกรณ์การเกษตร เดือนก็จะอยู่ข้าง ๆ เสมอ

บางครั้งเดือนก็ช่วยเก็บเศษใบไม้แห้ง บางครั้งก็ช่วยถืออุปกรณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ แต่ส่วนใหญ่แล้ว เธอจะนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา มองดูขุนทำงานอย่างตั้งใจ

“พี่ขุนเก่งจังเลยค่ะ” เดือนชมเชยเมื่อขุนซ่อมเครื่องพ่นยาเสร็จ

ขุนยิ้ม เขายื่นมือที่เปื้อนดินและคราบน้ำมันเล็กน้อยมายีหัวเดือน “เดือนก็เก่งเหมือนกันนะ นั่งเป็นเพื่อนพี่ได้ทั้งวันเลย”

ในยามบ่ายที่แดดร่มลมตก เดือนกับขุนจะพากันไปที่ลำห้วยท้ายไร่ พวกเขาจะนั่งอยู่บนก้อนหินริมน้ำ ปล่อยเท้าแช่น้ำเย็น ๆ คุยกันเรื่องสัพเพเหระ

“พี่ขุน…โตขึ้นพี่ขุนจะทำอะไรคะ” เดือนถามพลางเอาเท้าเตะน้ำเล่น

ขุนมองผิวน้ำที่กระเพื่อมเป็นวง “พี่ก็คงอยู่ช่วยพี่เข้มทำไร่ลำไยนี่แหละมั้ง”

“แล้วพี่ขุนจะอยู่กับเดือนตลอดไปเลยใช่ไหมคะ” เดือนเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ขุนยิ้ม “แน่นอนสิครับ พี่ก็จะอยู่ตรงนี้แหละ”

คำพูดของขุนเป็นเหมือนคำมั่นสัญญาที่ทำให้หัวใจของเดือนพองโต เธอเชื่อมั่นในคำพูดของเขาอย่างหมดใจ

ในบางวัน เดือนจะแอบเอาขนมที่แม่ทำมาให้ขุนกิน ขุนจะยิ้มรับด้วยความเอ็นดู แล้วแบ่งขนมนั้นกินกับเดือนอย่างมีความสุข

“อร่อยไหมคะพี่ขุน” เดือนถามพลางมองหน้าขุนตาแป๋ว

“อร่อยที่สุดเลย” ขุนตอบพลางขยี้ผมเดือนเบา ๆ

วันคืนในไร่ลำไยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และรอยยิ้มอบอุ่นของเด็กชายรุ่นพี่ ความผูกพันของทั้งคู่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ ลึกซึ้ง และมั่นคง ราวกับรากของต้นลำไยที่หยั่งลึกลงไปในผืนดิน

เดือนไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่ง…รอยยิ้มอบอุ่นและเสียงหัวเราะสดใสของพี่ขุน จะหายไปจากไร่แห่งนี้อย่างกะทันหัน