เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่1 ตายแล้วไปไหน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-21 09:58:18"เอี๊ยดดดดดดดด โครม! "
เสียงเบรกของรถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงปะทะเข้ากับหญิงสาวรูปร่างบอบบางที่ก้มลงผูกเชือกรองเท้าอยู่ริมฟุตบาท
บุษกรได้ยินเสียงเบรกมาแต่ไกล ไหนจะเสียงหวีดร้องของคนรอบข้าง พอเธอเงยหน้าเพื่อที่จะมองว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นแต่ภาพดำมืด แล้วสติก็หลุดลอยไป...
เมืองหลวง ฉางอาน ณ จวนเสนาบดี
"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู"
เสียงสาวใช้หน้าประตูร้องเรียก หญิงสาวในห้องเดินกระสับกระส่ายไปมา ใบหน้างามล่มเมืองบัดนี้ซีดเซียว บุษกร หญิงสาวที่จู่ ๆ ก็ตายโดยไม่ทันตั้งตัว พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในร่างหญิงสาวคนหนึ่ง หญิงสาวหน้าตางดงาม เอวบางร่างน้อย อายุไม่น่าจะเกินสิบห้าปี
ไม่นานความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิมแล่นเข้าหัวตามฉบับนวนิยาย บุษกรเม้มริมฝีปาก เจ้าของร่างนี้คือ ไป๋เจินจู หญิงสาวที่เพิ่งพ้นวัยปักปิ่น บุตรีเพียงคนเดียวของอัครเสนาบดีไป๋ฉางชิง มารดาเสียชีวิตไปตั้งแต่เด็ก เป็นแก้วตาดวงใจของท่านเสนาบดี รูปโฉมงดงามล่มเมือง และเมื่อพ้นวัยปักปิ่นก็จะต้องแต่งให้กับองค์รัชทายาท...
เอาล่ะ ไม่ต้องเกริ่นไปไกล
รู้แต่ว่าเธอได้ตายแล้วมาเข้าร่างของหญิงสาวคนนี้ก็แล้วกัน หญิงไทยวัยยี่สิบห้าปี ผัว เอ๊ย แฟนก็ไม่เคยมี ซิงก็ยังไม่เคยโดนเปิด ตายแบบงง ๆ มาเข้าร่างหญิงสาวงามล่มเมือง บิดามีอำนาจ ไหนเจ้าของร่างอายุยังน้อยอีก ชีวิตก็ยังอีกยาวไกล
ความคิดแรกคือกำไรชีวิตจริง ๆ เล้ย!
ทว่า เมื่อนึกขึ้นได้...
ไป๋เจินจู อัครเสนาบดีไป๋...และชายารัชทายาท มันคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นผ่าน ๆ
เวรละสิ!
นี่เธอหลงมาในนิยายเรื่องหนึ่ง ที่เคยอ่านไปด่าไปเมื่อต้นปี ถึงขนาดอ่านจบแล้วโยนทิ้งไว้ที่ไหนสักที่ใต้เตียง!
เข้ามาอยู่ในร่างนางเอก เดิมทีควรจะดีใจ แต่นิยายเรื่องนี้มันขัดใจขาอ่านนิยายแปลอย่างเธอมาก เคยด่าว่ามันลิเก๊ลิเก นางเอกต้องแต่งงานอายุยังน้อย ในสมัยเธออายุสิบห้ายังโดดหนังยางอยู่เลย แถมนิยายเรื่องนี้บทหื่นก็เยอะ พระเอกเอะอะปล้ำ เอะอะอุ่นเตียง อ่านแล้วเอียนไปสิบวัน แล้วเป็นไง...
ด่าเขาไว้เยอะ ได้มาสัมผัสเองเสียงั้น สาวซิงวัยยี่สิบห้าจะได้มาเสียซิงตอนสิบห้าก็คราวนี้
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย
"คุณหนู! คุณหนูเจ้าคะ! "
เสียงร้องหน้าห้องยังคงดังต่อเนื่อง บุษกรได้สติ สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเดินไปเปิดประตู
"เอ่อ..."
ขณะที่กำลังเอ่ยปาก ก็ต้องตาค้างเมื่อเห็นสาวใช้ทั้งหลายพากันเดินต่อแถวเข้ามา นำโดยหญิงสาวอายุประมาณสิบเจ็ด นาม "หลินหลง"
หลินหลงเป็นสาวใช้ประจำตัวของไป๋เจินจู นิสัยเจ้ากี้เจ้าการ แต่ก็มีความดีที่รักเจ้านายจากใจจริง และความเจ้ากี้เจ้าการก็มาจากความห่วงใย
ใช่ ไป๋เจินจู นางเอกเรื่องนี้ นิสัยคุณหนูขนานแท้ เอาแต่ใจ เย่อหยิ่ง นิสัยเสียเพราะถูกบิดาตามใจอย่างหนัก
นี่คือเหตุผลแรกที่เธออ่านไปด่าไป นางเอกอะไร นิสัยเหมือนนางร้ายชะมัด!
ต้องมาอยู่ในร่างนางเอกเรื่องที่เธอไม่ชอบนี่มันเต็มกลืนจริง ๆ บุษกรคิด นึกอยากวิ่งไปชนเสา เผื่อตายแล้วจะได้หลุดพ้น...
แต่ถ้าตายแล้วไปอยู่ในนิยายที่เลวร้ายกว่านี้ล่ะ มีอีกหลายเรื่องที่เธออ่านไปด่าไป เรื่องอะไรนะ...ที่นางเอกกลายเป็นหมา พระเอกโรคจิตที่เกิดความรักกับนางเอกในร่างหมา...
อึ๋ย แค่คิดก็ขนหัวลุกแล้ว
โอเค ฉันจะเป็น เจินจู...ไป๋เจินจู บุษกรสะกดจิตตัวเอง หายใจเข้าออก พึมพำโดยไม่สนว่าสาวใช้ที่ยืนเรียงรายอยู่จะมองด้วยสายตายังไง...
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันไม่ใช่บุษกร ฉันคือไป๋เจินจู นางเอกของเรื่อง!
เมื่อคิดได้ก็ดึงสติกลับมาสู่ความจริง ไป๋เจินจูมองสาวใช้ประจำตัวที่ทำหน้าแปลก ๆ แล้วรีบฉีกยิ้มกลบเกลื่อน ปากก็ถามเสียงหวาน
"หลินหลง เจ้าพาเหล่าสาวใช้มาที่ห้องข้าทำไมตั้งหลายคน"
หลินหลงเผลอทำสีหน้าคลางแคลงใจ ขณะเอ่ยปากตอบคุณหนูของนาง
"คุณหนูลืมหรือเจ้าคะ วันนี้เป็นวันดูตัวของคุณหนู ฝ่าบาทมีรับสั่งให้คุณหนูเข้าวัง"
ได้ยินอย่างนั้นไป๋เจินจูคนใหม่เผลอทำตาเหลือก อุทานด้วยความตกใจ
"อะไรนะ! ปะ ไปวังหลวง! "
"เจ้าค่ะ เราอย่าเสียเวลาเลย" หลินหลงพูดเสร็จก็ปรบมือสองครั้ง "เด็ก ๆ พาคุณหนูไปชำระกาย"
ไป๋เจินจูพยายามขืนตัวเมื่อถูกกลุ่มสาวใช้กรู่เข้ามาจับ นางกำลังอ้าปากหาข้ออ้าง แต่ดูเหมือนเหล่าสาวใช้ตัวดีเหล่านี้จะไม่ฟังอะไร พานางเข้าห้องอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้ากันอย่างชำหนิชำนาญ
บุษกรในร่างไป๋เจินจูร่ำไห้ในใจ จู่ ๆ ก็ถูกแก้ผ้า
ในนิยายหญิงสาวยุคโบราณมีสาวใช้ แสนสะดวกสบาย น้ำก็ไม่ต้องอาบเอง เสื้อผ้าก็ไม่ต้องใส่เอง ตอนอ่านนิยายก็น่าอิจฉาตัวละครอยู่หรอก
แต่พอมาสัมผัสจริง ๆ โคตรจะขนลุก ต้องมาโป๊ให้ใครก็ไม่รู้ดู ถูกจับขัดจับถู...
อาย อายว้อยยยยย~
บทล่าสุด
บ้าไปแล้ว! ข้าหลงไปในนิยายจีนเซินเจิ้น! ตอนพิเศษ วันวันของพระชายา (ต้องเจอกับอะไรบ้าง)
"องค์รัชทายาท ข้าง่วง เมื่อไรจะปล่อยให้ข้าได้นอนเสียที! "ไป๋เจินจูพยายามเบี่ยงตัวหนี ร่างกายเปลือยเปล่าชื้นไปด้วยเหงื่อ นางถูกเขารังแกตั้งแต่ยามซวี ตอนนี้จะค่อนคืนแล้ว อีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกแทง เอ๊ย ทำ!"ปากเจ้าบอกให้พอ...แต่ร่างกายกลับตอบสนองข้า..."หลี่รุ่ยมองร่างกายขาวเนียนของพระชายา แสงจากตะเกียงทำให้เห็นเงา ภาพความงดงามตรงหน้าทำจิตใจปั่นป่วน ฝ่ามือร้อนลากไล้ไปทั่ว ก่อนหยุดอยู่ที่ซาลาเปาอวบ...ไป๋เจินจูตอนนี้ที่เป็นมารดา เคยผ่านการให้นมบุตร จากรูปร่างผอมบางกลับดูอวบอิ่ม มีน้ำมีนวลขึ้น จับตรงไหนก็ให้ความรู้สึกดี"อะ! ขะ ข้าเปล่าเสียหน่อย! " นางปฎิเสธเสียงแผ่ว แม้สองตาจะแทบลืมไม่ขึ้น แต่ร่างกายกลับขยับไปตามจังหวะของบุรุษที่ทาบทับอยู่ด้านบน ประกอบกับถูกกระตุ้นจากฝ่ามือร้อน แผ่นหลังก็แอ่นขึ้นอัตโนมัตินางกับเขาใช้ชีวิตร่วมกันมาห้าปีแล้ว ไม่รู้ว่านางควรดีใจที่เขายึดมั่นในคำสัญญาว่าจะไม่มีชายารอง หรือนางน้อย ๆ มาให้นางกวนใจ หรือควรสงสารตนเอง ที่แม้เวลาผ่านไปห้าปีแล้ว เขายังขยันอุ่นเตียง รังแกนางทุกค่ำคืนโดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย!ต้องโทษที่ตำแหน่งองค์รัชทายาทเป็นตำแหน่งที่ว่าง
บ้าไปแล้ว! ข้าหลงไปในนิยายจีนเซินเจิ้น! ตอนพิเศษ ก้อนแป้งน้อยมาแล้ว
ไป๋เจินจูคลอดลูกในเวลาต่อมา เวลานั้นเป็นฤดูใบไม้ผลิ อากาศอบอุ่น นางคลอดเจ้าแป้งน้อยสามก้อน เป็นชายทั้งหมด ใบหน้าพิมพ์เดียวกัน สร้างความตื่นตะลึง และยินดีไปทั่วตำหนักองค์รัชทายาท ของขวัญแสดงความยินดีหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย ฮ่องเต้และฮองเฮาก็เสด็จมาแสดงความยินดีหลังจากไป๋เจินจูคลอดเด็ก ๆ ออกมาอย่างปลอดภัย นางก็ผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ร้องเรียกหาบุตรชายทั้งสาม พร้อมกับบอกความต้องการว่าจะให้นมลูกเอง หลินหลงและแม่นมจึงนำพระโอรสทั้งสามมาส่งที่ห้อง ไป๋เจินจูมองเจ้าก้อนแป้งน้อยทั้งสามก็ยิ้มทั้งน้ำตา นางค่อย ๆ อุ้มลูกน้อยขึ้น ใช้มืออีกข้างแกะเสื้อคลุมออก แล้วจับลูกน้อยหันหน้าตะแคงเข้าหาอกเสียงจ๊วบ ๆ ดังขึ้นแทบจะทันที ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ หลี่รุ่ยไล่แม่นมและหลินหลงออกไปข้างนอกให้หมด เหลือเพียงเขาและพระชายารัก กับบุตรอีกสามคน เขามองไป๋เจินจูให้นมลูกเงียบ ๆ เมื่อคนแรกอิ่ม คนที่สองอิ่มก็ยกคนที่สามขึ้นมาบ้าง สลับวนเวียนไปอย่างนั้น เขาเดินเข้าไปใกล้นาง เห็นนางเหน็ดเหนื่อย ซูบผอมก็ปวดใจ“ให้ข้าเรียกแม่นมเข้ามาดีหรือไม่ เจ้าจะได้พัก”“ไม่ต้องหรอกเพคะ” ไป๋เจินจูเงยหน้า
บ้าไปแล้ว! ข้าหลงไปในนิยายจีนเซินเจิ้น! บทที่13 ความฝันที่ต้องเลือก
ไป๋เจินจูฝัน...นางเดินอยู่บนเส้นทางแห่งหนึ่ง รอบด้านขาวโพลน เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ ก็มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ปลายทาง นางเร่งฝีเท้าไปใกล้ อยากจะถามหญิงสาวผู้นั้นว่าที่นี่คือที่ไหน“ขออภัย คือข้าอยากจะถาม...” นางมองหญิงสาวในชุดกระโปรงสีครีม คนตรงหน้ารูปร่างผอมบาง ใบหน้าเล็กเรียว นัยน์ตาโศก เมื่อเห็นการแต่งกายเหมือนหญิงสาวยุคปัจจุบัน ถ้อยคำต่อมาจึงเปลี่ยนเป็นทันสมัยอัตโนมัติ “ที่นี่ที่ไหนคะ คุณพอจะทราบไหม”หญิงสาวตรงหน้านิ่งเงียบ ไป๋เจินจูจึงถามย้ำอีกครั้ง“คุณคะ...ได้ยินที่ฉันพูดใช่ไหม”“ค่ะ ได้ยิน”ได้ผล คนตรงหน้าตอบกลับ เมื่อตอบนางเสร็จก็เผยรอยยิ้มลึกลับ ไป๋เจินจูรู้สึกขนลุก จนยกมือขึ้นกอดตัวเองยะ...อย่าบอกนะว่า นางเจอผี!“ใช่ ฉันเป็นผี”เสียงหญิงสาวในชุดสีครีมดังขึ้นก้องหูโดยที่ริมฝีปากไม่ขยับ ไป๋เจินจูเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้ง ๆ ที่นางคิดในใจ แต่อีกฝ่ายกลับได้ยิน“เอ่อ...”“เป็นยังไงนิยายที่ฉันแต่ง เธอบ่นว่าไม่สนุก ไร้สมอง แต่เมื่อมาอยู่ในนิยายของฉัน สุดท้ายเธอก็หลงรักพระเอกที่เธออ่านไปด่าไป”“ธะ เธอ เป็นคนแต่งนิยายเรื่องนี้?”“ใช่” หญิงสาวตรงหน้าบอ
บ้าไปแล้ว! ข้าหลงไปในนิยายจีนเซินเจิ้น! บทที่12 ก้อนแป้งน้อย...มีกี่ก้อนกันนะ
ไป๋เจินจูเดินเข้าตำหนักเงียบ ๆ ด้านหลังมีองค์รัชทายาทหลี่รุ่ยเดินตามมาติด ๆ นางได้ยินเสียงฝีเท้าตามไม่ห่างแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ใบหน้าเล็กแดงระเรื่อ นึกถึงเหตุการณ์ในรถม้าเมื่อครู่หัวใจก็เต้นแรง...เขาสารภาพรักกับนาง...แล้วนางควรทำอย่างไร...“พระชายา...”เสียงองค์รัชทายาทเรียกนาง ไป๋เจินจูหยุดฝีเท้า สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้า พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แต่เมื่อได้สบตาคมเข้มของเขา ถ้อยคำที่ตระเตรียมไว้ก็นึกไม่ออก เสียงที่เปล่งออกมาจึงตะกุกตะกัก“ขะ ข้า...”หลี่รุ่ยมองเห็นอาการเขินอายอย่างเห็นได้ชัดของนาง ก็ยิ้มกว้าง เดินตรงเข้ามาแล้วยกร่างบอบบางขึ้น“อ๊ะ” ไป๋เจินจูร้องอย่างตกใจ จู่ ๆ ก็ถูกยกจนตัวลอย นางถูกเขากอดรัดจนเท้าลอยเหนือพื้น “องค์รัชทายาท ท่านเล่นอะไร ปล่อยข้าลงนะ ข้าเวียนหัว”หลุ่รุ่ยได้ยินดังนั้นจึงปล่อยนางลง“ขอโทษ...ข้าดีใจจนลืมตัวไปหน่อย” เสียงของเขานุ่มทุ้ม แววตาที่มองนางเต็มไปด้วยความรักใคร่ “ดีใจ...ที่ความรู้สึกของเราตรงกัน”“ทะ ท่านมัน...หลงตัวเองนัก ข้าไม่ได้พูดแบบนั้นเสียหน่อย”“แค่เจ้าจูบตอบข้า อิงแอบแนบอกข้า ข้าก็รู้แล้ว...” เขาพูดพลางดึงมือนางไปกุม“หย
บ้าไปแล้ว! ข้าหลงไปในนิยายจีนเซินเจิ้น! บทที่11 หากไม่รัก ข้าจะทำอย่างนี้หรือ
นางตกตะลึง คิดคำพูดไม่ออกชั่วครู่ เมื่อเห็นเขาจะเดินจากไปจึงได้สติร้องเรียก"เดี๋ยว! ""หืม" บุรุษผู้นั้นหยุดเดิน หันกลับมามองนาง ไป๋เจินจูมองสำรวจ เขาสวมชุดขุนนาง อายุราวยี่สิบปี ใบหน้าคมเข้ม ผิวคล้ำตัดกับฟันขาวสะอาด หน้าตาก็...นับว่าหล่อเหลา เสียแต่ว่าดวงตาดูเจิดจ้าเกินไป นิสัยก็...เหมือนจะมือเติบ เห็นได้จากการควักเงินซื้อสิ่งของให้สตรีตามข้างทาง โดยที่ไม่ได้รู้จัก ดูก็รู้ว่าเป็นคนเจ้าชู้"หลินหลงเอาเงินค่าปิ่นคืนให้เขา" นางสั่งหลินหลง"ข้าไม่รับ ข้าซื้อให้เจ้า" เขาโบกมือ ตั้งท่าจะเดินต่อ ไป๋เจินจูรีบตะโกนบอก"ข้าไม่รู้จักท่าน ทำไมต้องซื้อของให้ข้า หากท่านไม่รับเงินคืน ข้าก็ไม่เอาปิ่นนี้หรอกนะ” นางพูดก่อนวางปิ่นไม้ลงเมื่อนางพูดจบ เขาก็หยุดเดินอีกครั้ง สุดท้ายก็หมุนตัวกลับมา ยื่นมือรับเงินที่หลินหลงเดินไปยื่นให้ เห็นว่าอีกฝ่ายยอมรับเงินค่าปิ่นคืนไป นางจึงหยิบปิ่นไม้ขึ้น แล้วยิ้มรับคำขอบคุณจากคนขาย เมื่อตั้งท่าจะเดินไปที่อื่นต่อ เสียงบุรุษก็ร้องเรียกขึ้นบ้าง“เดี๋ยว!”นางหันไป“เจ้าชื่ออะไร”ไป๋เจินจูยกนิ้วชี้ใส่ตนเอง “ถามข้า?”“ถามเจ้านั่นแหละ” บรุษผิวคล้ำส่งเสียงอึกอัก “เจ้าเป็นบุต
บ้าไปแล้ว! ข้าหลงไปในนิยายจีนเซินเจิ้น! บทที่10 ออกนอกวัง
หลายวันผ่านไป ณ หอสุราหว่าชุน"องค์รัชทายาทมีเรื่องกลุ้มใจอันใด อยู่ดี ๆ ถึงชวนข้ามากินดื่มนอกวัง"องค์ชายห้าหลี่จิ้นยื่นมือรับจอกเหล้าที่ถูกรินไว้รอ เขายกขึ้นจดริมฝีปาก สายตามองบุรุษที่นั่งตรงข้าม บัดนี้หลี่รุ่ยผู้มีฐานะเป็นองค์รัชทายาทนั่งเงียบ ใบหน้าดำคล้ำ เคร่งขรึม ดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก"ทะเลาะกับพระชายามาหรือ" เขาวางจอกเหล้าลงแล้วถามไปตรง ๆหลี่รุ่ยเงยหน้ามอง นิ่งไปนานกว่าจะเอ่ยปาก"ข้ามองออกง่ายขนาดนั้นเลยหรือ..." เขาพูดพลางยกจอกเหล้าขึ้นบ้าง "ก็ไม่เชิงว่าทะเลาะหรอก...""ถ้าไม่ทะเลาะ ทำไมท่านจึงมีสีหน้าอมทุกข์เช่นนี้" หลี่จิ้นยื่นใบหน้าไปใกล้ เอียงคอมองอีกฝ่าย "มีพระชายาอายุน้อย ท่านต้องรู้จักเอาใจ ถนอมนางบ้างสิ""แล้วข้าไม่ถนอมนางหรือ" เขาวางจอกเหล้ากระแทกกับโต๊ะเสียงดัง “เรื่องยุ่งยากภายในข้าไม่เคยคิดให้นางมาร่วมกังวล เสด็จพ่อต้องการให้ข้าแต่งชายารองเข้าตำหนัก วางตัวบุตรสาวราชครูฟางไว้แล้ว แต่เพราะข้าถนอมนาง ไม่อยากให้นางต้องมายุ่งกับวังวนอำนาจ ไม่อยากให้นางต้องมาปวดหัว รบรากับสตรีอื่น มากสตรี ก็มากความ ข้าจึงกำชับให้นางปฏิเสธหากถูกถามความเห็น แต่ทำไมนางจึงทำท่าปั่นปึ่งใส่ข้า
บางทีคุณอาจจะชอบ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
กานเฟย659.0K viewsบุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า
ไฉ่เลี่ยงหรง16.9K viewsยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง29.8K viewsข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว
Luffy.g8.4K viewsท่านพี่ได้โปรดอย่าลืมข้า
JAOTUNTEE425 viewsข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น15.3K viewsทะลุมิติมาเป็นพระชายาของอ๋องไร้ใจ
วริษา1.4K viewsเกิดใหม่เป็นนายหญิงมากสามี
ประดับดิน1.2K views
