บทที่5 บุตรีผู้มากด้วยโชควาสนา

 ขบวนรับเจ้าสาวหยุดหน้าประตูจวนอัครเสนาบดี เสียงดนตรีและเสียงประทัดดังกึกก้อง ไป๋เจินจูยืนอยู่ในห้องโถง นางถูกจับแต่งกายในชุดมงคลสีแดง แขกเหรื่อต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับบิดา

"ยินดีด้วยนะท่านอัครเสนาบดี คุณหนูไป๋ช่างมีบุญวาสนาจริง ๆ "

เสียงชื่นชมยินดีดังเข้าหู พร้อมกับเสียงบิดาที่หัวเราะชอบใจ

มีความสุขเสียงจริง!

ไป๋เจินจูที่ใบหน้ามีผ้ามงคลสีแดงคลุมอยู่แอบเบ้ปาก

เฮอะ บุญวาสนาบ้าบออะไร!

หลังจากนางบอกว่าไม่อยากแต่งเข้าตำหนักองค์รัชทายาท บิดาก็สั่งให้คนจับตามองนางทุกฝีก้าว แผนที่จะแอบหนีไปจึงพังไม่เป็นท่า ความคิดต่อมาหลังจากรู้ว่าจะต้องแต่งงานกับองค์รัชทายาทสายหื่นคือนางต้องหนี

หนีไปท่องยุทธภพ หรือไปตามหารักแร้ เอ๊ย รักแท้!

ในเมื่อส่งนางมาอยู่ในนิยายบ้า ๆ นี้ นางก็จะเป็นคนลิขิตชีวิตตัวเอง!

...ลิขิตเองกะผีน่ะสิ สุดท้ายวันนี้ก็ถูกจับเป็นเจ้าสาวจนได้

ไป๋เจินจูอยากจะกรีดร้องนัก!

"ยืนนิ่ง ๆ เจินจู" เสียงบิดาดังขึ้นด้านข้าง เมื่อเห็นนางขย้ำชายกระโปรงจนยับย่น "อย่าทำให้ข้าเสียหน้า"

นางกัดริมฝีปาก กลอกตามองบนอย่างเต็มที่ เมื่อมีผ้าคลุมหน้าอยู่จะทำหน้าตาอย่างไรก็ไม่มีคนเห็น จู่ ๆ เสียงพูดคุยครึกครื้นก็เงียบลง แทนด้วยเสียงฝีเท้ามั่นคงหนักแน่น

ไป๋เจินจูรับรู้ได้ว่าต้นเหตุของความเงียบโดยพร้อมเพรียงกันมาจากว่าที่เจ้าบ่าวของนางแน่ๆ

เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ตรงหน้านาง ก่อนที่ฝ่ามืออ่อนนุ่มของนางจะถูกจับจูง นางและเขาเดินออกห้องโถงช้า ๆ จนถึงหน้าประตูจวน

"ขึ้นหลังข้าสิ"

นางชะงัก เมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนที่จับไว้ปล่อยออก พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้น

"เอ่อ..."

"จะขึ้นหลัง หรือจะให้ข้าอุ้ม"

พอได้ยินดังนั้น นางจึงเกาะแผ่นหลังเขาอย่างทุลักทุเล เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังขึ้นอีกครั้ง นางเอียงไปมาตามแรงเหวี่ยง สุดท้ายก็มาถึงเกี้ยว มีบ่าวรับใช้สองคนช่วยพยุงนางเข้าไปนั่ง

เมื่อเข้าไปอยู่ในเกี้ยว จึงแอบเปิดผ้าที่คลุมหน้าออก ยกมือขึ้นพัดวีเป็นพัลวัน

อึดอัดจะตายอยู่แล้ว!

เกี้ยวเริ่มโคลงเคลง เสียงประทัดถูกจุดอีกครั้ง เสียงอาชาร้องฮี้ ตามด้วยเสียงกุบกับ ขบวนเจ้าสาวออกจากจวนอัครเสนาบดีอย่างยิ่งใหญ่

ข่าวลือแพร่สะพัด องค์รัชทายาทแต่งไท่จือเฟยเข้าตำหนัก

รักมากจนถึงขนาดยอมให้ขี่หลัง

สมัยโบราณ การที่บุรุษยอมให้สตรีขี่หลังนั่นแปลว่า บุรุษนั้นชีวิตหลังแต่งงานจะต้องให้ภรรยาเป็นใหญ่!

แต่ใครจะกล้าพูดตรง ๆ ว่า อนาคตองค์รัชทายาทจะต้องกลัวไท่จือเฟยล่ะ ประเดี๋ยวหัวกุดกันเป็นแถว!

ไป๋ฉางชิงมองขบวนเกี้ยวที่หายลับไป รู้สึกใจหายเมื่อบุตรสาวอันเป็นที่รักแต่งเข้าบ้านอื่น แต่เมื่อคิดถึงอนาคต และความรุ่งเรืองของตระกูลไป๋ ก็หมุนตัวกลับเข้าจวน ใบหน้ายิ้มยินดี

เขารู้ว่าบุตรสาวไม่ยินยอมที่จะเป็นพระชายา แต่เขาไม่อาจตามใจนางเหมือนเช่นเคย เรื่องนี้เกี่ยวพันไปถึงตำแหน่งอัครเสนาบดี หากปฏิเสธราชโองการของสวรรค์ ตระกูลไป๋ก็จะถึงคราวล่มจม

เห็นได้ชัดว่าตั้งแต่วันนี้ไปตระกูลไป๋เป็นคนขององค์รัชทายาท ที่ฮ่องเต้ประทานสมรสให้ก็เพราะต้องการให้อัครเสนาบดีอย่างเขาเป็นฐานและกำลังให้กับองค์รัชทายาท ในภายภาคหน้า...องค์รัชทายาทหลี่รุ่ยจะได้ขึ้นครองราชย์อย่างมั่นคง

ตำหนักองค์รัชทายาท

เกี้ยวที่โคลงเคลงมาตลอดทาง เมื่อถึงหน้าพระตำหนักก็หยุดลง สาวใช้แหวกม่านแล้วเข้าไปประคองไป๋เจินจูให้ลงจากเกี้ยวอย่างระมัดระวัง องค์รัชทายาทหลี่รุ่ยที่อยู่ในชุดมงคลสีแดงเต็มยศ ลงจากหลังม้า หันไปมองสตรีที่ตอนนี้เป็นพระชายาของเขาแล้วยกยิ้ม

หลี่รุ่ยเดินตรงไปหาเจ้าสาว แล้วรวบตัวนางขึ้นอุ้มแนบอก

"ว๊าย! " เสียงอุทานตกใจดังขึ้น ไป๋เจินจูอยากจะเลิกผ้าคลุมหน้าแล้วด่า พระสวามี ที่ไม่ต้องการนัก เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นถึงโอรสฮ่องเต้ จึงได้แต่เก็บงำความขุ่นเคือง ปล่อยให้เขาอุ้มเข้าตำหนัก

หลี่รุ่ยกระชับหญิงสาวในอ้อมกอดแน่น เดินตรงเข้าไปยังเรือนหอที่จัดไว้ หน้าเรือนประดับด้วยพู่มงคลสีแดง ข้าวของเครื่องใช้ล้วนเป็นของชั้นดี เขาเดินไปถึงเตียงแล้ววางหญิงสาวในอ้อมอกลงอย่างเบามือ

ไป๋เจินจูนั่งนิ่ง ตัวแข็งทื่อ นางรู้ว่าตอนนี้ถึงเรือนหอแล้ว...

อยู่เรือนหอแล้วจะทำอะไร ถ้าไม่ใช่เข้าหอ!

ผ้าคลุมหน้าถูกเลิกขึ้น ไป๋เจินจูเงยหน้าขึ้นมองชายที่นางแต่งด้วย ใบหน้าขาวราวหยก คิ้วเข้ม ริมฝีปากแดงหยักได้รูป ดวงตาลุ่มลึก ฉายแววเจ้าเล่ห์ รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา นางคิดขณะใช้สายตาสำรวจเงียบ ๆ

"มองพอใจหรือยัง หืม" หลี่รุ่ยถามพระชายาตัวน้อย ที่กวาดตามองเขาจนจะทะลุ

"อ๊ะ! ขะ ข้าเปล่ามองท่านเสียหน่อย" นางรีบหลบสายตา รู้สึกใบหน้าร้อนวูบวาบ

"หึ" หลี่รุ่ยเห็นท่าทางตื่นกลัวของนางก็หัวเราะหึ ก่อนเอี้ยวตัวไปหยิบสุรามงคลที่ถูกจัดเตรียมไว้ จอกหนึ่งของตน อีกจอกหนึ่งยื่นให้คนตรงหน้า "ของเจ้า"

"ต้องดื่มด้วยหรือ" ไป๋เจินจูมองจอกเหล้าตรงหน้า แล้วทำหน้าย่น "ข้าไม่เคย ไม่ดื่มได้หรือไม่"

"ไม่ได้..." หลี่รุ่ยบอกยิ้ม ๆ "ไม่เคยก็ต้องเคย เจ้าแต่งให้ข้าแล้ว หากไม่ดื่ม พิธีก็ไม่เสร็จสมบูรณ์"

ไป๋เจินจูยื่นมือรับจอกในมือเขา ท่าทางไม่ใคร่เต็มใจ สองหนุ่มสาวมองตากัน แล้วยกจอกเหล้าขึ้นแตะริมฝีปาก...

"อี๋! ไม่เห็นจะอร่อย ขมเป็นบ้า" นางหลับตาปี๋ เมื่อสุรามงคลไหลลงคอ

หลี่รุ่ยมองท่าทางของนางแล้วอมยิ้ม เขายื่นรับจอกเหล้ามาไว้ในมือ ก่อนยื่นให้บ่าวรับใช้ที่เข้ามาเก็บ

"หากข้าไม่เรียก ก็ไม่ต้องเข้ามา..." เขาพูดขึ้นลอย ๆ "พวกเจ้าเฝ้าหน้าประตูให้ดี หากใครล่วงล้ำ รบกวนเวลาของข้า จงจัดการมันซะ! "

"ท่านพูดกับใคร..." นางมองเขาที่พูดลอย ๆ ด้วยท่าทางขึงขังก็อดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

"องค์รักษ์เงา..." เขาหันมาตอบ แล้วยิ้มหวาน มองหญิงสาวในชุดมงคลอย่างพึงพอใจ "วันนี้เจ้างดงามมาก..."

"เอ่อ..." นางกระถดถอย เมื่อเขานั่งลงข้างกาย "ทะ ท่านจะทำอะไรองค์รัชทายาท"

"เรียกข้าว่าหลี่รุ่ย..." เขาดึงหญิงสาวเข้ามากอด เชยคางมนขึ้น มองริมฝีปากจิ้มลิ้มเย้ายวนอยู่ตรงหน้า "เวลานี้เป็นเวลาเข้าหอของเราจะเสียเวลาถามข้าทำไม อะไรที่ไม่เคยข้าจะสอนเจ้า ชายารัก..."