บทที่ 14

“เธอกลัวอะไรขนาดนั้น” เพลิงสาดแสงไฟไปมา ท่าทางเป็นปกติสุขเหมือนเดินเล่นชมนกชมไม้ในสวนอย่างไรก็อย่างนั้น แต่คำพูดที่ว่าก็ทำเอาคนขี้กลัวถึงกับค้อนสายตามอง

“เพลิงไม่กลัวก็ดีไป อย่าให้เราเห็นเพลิงวิ่งก่อนใครเพื่อนก็แล้วกัน”

“หึ! ถ้าเราวิ่งขึ้นมาจริงเธออย่าร้องแล้วกัน” ขี้คร้านไอ้เพลิงจะต้องคอยเป็นพี่เลี