Chapter 39 ผู้หญิงในความทรงจำ

จากวันเป็นเดือนความสัมพันธ์ของนารีกับนักรบ ได้แน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองมิอาจปฏิเสธได้ว่า ความสุขที่มีในทุกวันอยู่เพื่อกันและกัน จะไม่มีวันพรากจากจนกว่าชีวิตจะหาไม่                                                 

"หนูนารีมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้" ป้านวลเอ่ยถามออกมา ในขณะที่นารีนั้น กำลังเปิดดูอัลบั้มรูปพวกนั้นอยู่                                                                               

"พอดีว่านาเก็บของในห้องเปลี่ยนมุมใหม่ แล้วบังเอิญไปเจอรูปภาพพวกนี้เข้า มีเจ้าบ่าวและเจ้าสาวมันคืองานแต่งของคุณนักรบ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะป้านวล" นารีเอ่ยถามออกมา ในขณะที่น้ำตาคลอ เขาเคยแต่งงานมาแล้ว เมื่อเทียบกับงานของเธอ ช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว

ในภาพนั้นมีงานเลี้ยงที่มีสักขีพยานเป็นร้อยเป็นพัน แต่งานของเธอกับเขามีไม่ถึงสิบคนด้วยซ้ำ ที่สำคัญภาพเหล่านั้นดูนักรบมีความสุขมาก เมื่อรอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้ากับแววตาเวลาที่เขามองผู้หญิงคนนั้น ช่างแตกต่างกับเธอ ซึ่งเขาคงเห็นเป็นเพียงแค่เงาของใครบางคนเท่านั้น                     

"คุณหนูนารี นั่นมันคือภาพในอดีต อย่าคิดมากเลยนะ อีกอย่างเทเรซ่าได้หายไปจากชีวิตของคุณนักรบนานแล้ว" ป้านวลไม่รู้จะพูดปลอบใจนารียังไงดี ความสวยความเซ็กซี่ของเทเรซ่า นำพาให้นักรบตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเจอ ทั้งคู่คบกันไม่นานจึงตัดสินใจแต่งงานกัน แต่แล้วรักแรกต้องขาดสะบั้นลง เมื่อเทริซ่าแอบนอกใจสามีไปมีชายอื่น

จากวันนั้นเป็นต้นมา หัวใจนักรบก็ด้านชา เขาไม่ชอบผู้หญิงเซ็กซี่ นั่นคืออีกหนึ่งเหตุผลที่เขาเลือกนารี เพื่อแต่งงานครั้งนี้ภายใต้เงื่อนไขในสัญญา แต่แล้วความดีของเธอบวกกับความใกล้ชิดค่อยๆ ซึมซับให้นักรบรักเธอจนหมดหัวใจ ลืมสิ้นซึ่งเทเรซ่าผู้หญิงที่เคยเป็นภรรยาและรักแรกของเขา

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเยื่อใยที่เคยมีให้กับเทเรซ่านั้นจะขาดสิ้น เมื่อตัดบัวยังเหลือใยคงไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกของนักรบ แต่ป้านวลก็เชื่อว่านารีจะสามารถทำให้ชายหนุ่มลืมเทเรซ่าได้ เพราะดูจากที่เขายอมเธอในหลายๆ เรื่อง ทั้งที่ไม่เคยยอมใครมาก่อน

"เธอดูสวยจังเลยนะคะป้านวล เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ใบหนาดอย่างนาคงสู้เธอไม่ได้" นารีพูดด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อออกมา เมื่อเธอรู้ดีว่าไม่คู่ควรกับนักรบเลยสักนิด เมื่อเทียบกับผู้หญิงในรูป         

"ใบหนาดอะไรกัน คุณนารีมีคุณค่ามากกว่าผู้หญิงคนไหน ที่เคยเข้ามาในชีวิตของคุณนักรบ แม้แต่เทเรซ่าเองก็แทบจะไม่เหลือคุณค่าให้นายน้อยของพวกเราถวิลหา อย่าคิดมากนะคะ อดีตก็คืออดีต" นารีคิดว่าสิ่งที่ป้านวลพูดออกมานั้น หญิงสูงวัยแค่กลั่นกรองประโยคให้ดูสวยงาม เพื่อให้คนฟังอย่างเธอนั้นสบายใจ          

"แต่เขาก็เก็บภาพเหล่านี้เอาไว้ ถ้าหากไม่มีเยื่อใยหลงเหลืออยู่ในใจ คุณนักรบก็คงทิ้งไปแล้ว" นารีพูดพร้อมกับวางอัลบั้มรูปภาพเหล่านั้นไว้ที่โต๊ะของห้องนั่งเล่น ก่อนจะเดินออกไปที่สวน เพื่อเก็บดอกไม้มาร้อยมาลัย เผื่อมันจะทำให้เธอนั้นผ่อนคลายสบายใจลงไปได้บ้าง

พลบค่ำนักรบกลับเข้าบ้านมาพร้อมกับเจสัน ทั้งสองมีสีหน้าที่เคร่งเครียด เมื่อเงินในบัญชีของนารีได้ถูกถอนไปจนเกลี้ยง                                    

"มันไม่ใช่ความผิดของนายหญิงนะครับ คุณนารีรู้หรือเปล่าว่านายน้อยเอาเงินเข้าบัญชีให้เธอ" เจสันพูดเพื่อเตือนสติเจ้านายหนุ่ม เพราะเขารู้ดีว่านักรบไม่ชอบคนโกหก ตั้งแต่วันที่เทเรซ่าหักหลังทรยศต่อความรักที่เขามีให้ เธอได้หลอกเอาเงินจากนักรบไปใช้ปรนเปรอชู้รัก

"ไม่ได้บอก แต่ฉันเองก็ยังไม่กล้าถาม เพราะกลัวคำตอบที่ได้จากนารี จะมีเพียงแค่คำพูดปดมดเท็จ ซึ่งฉันไม่อยากได้ยินคำเหล่านั้นจากปากของเธอ ฉันกลัวเจสัน ฉันกลัวว่าจะต้องผิดหวังซ้ำๆ อีกครั้ง" นักรบพูดพร้อมกับนั่งลงที่ห้องรับแขก ก่อนที่ป้านวลจะถืออัลบั้มรูปเดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่ม ที่นางนั้นรักไม่ต่างจากลูกในอุทร                                                  

"เทเรซ่าอาจจะเป็นความทรงจำที่ตอกย้ำให้คุณหนูได้นึกถึงแผลเก่า แต่อย่าลืมว่าคนที่รักษาแผลให้ อาจจะเจ็บปวด เพราะความพลั้งเผลอ หรือจากความบังเอิญที่คุณได้ฝากแผลในใจเธอเอาไว้ โดยไม่ได้ตั้งใจ ยังไงป้าก็ขอร้อง คุณหนูอย่าทำร้ายหนูนารีให้เจ็บช้ำน้ำใจเป็นเด็ดขาด" พูดจบป้านวลก็เดินออกไป พร้อมกับวางอัลบั้มรูปไว้บนโต๊ะ เจสันรีบนั่งลงที่โซฟา พร้อมกับเปิดอัลบั้มรูปนั้นดู                                                             

"นายน้อย! จะเก็บรูปพวกนี้เอาไว้เพื่ออะไร ทำไมไม่เผาทิ้งไป ผมยอมใจจริงๆ ผมว่าถ้าจะมีใครโกหก นายน้อยควรมองกลับมาที่ตัวเอง นายหญิงควรรับรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก เธอคงรู้สึกแย่ไม่น้อยที่เห็นรูปภาพบาดตาบาดใจเหล่านี้" พูดจบเจสันก็เดินขึ้นห้อง ปล่อยให้เจ้านายหนุ่มได้นั่งคิดเพียงลำพัง นักรบยอมรับว่าเขาผิดที่ไม่ได้บอกความจริงกับเธอ เรื่องที่เขาเคยแต่งงานกับเทเรซ่า เพราะคิดว่ามันไม่สำคัญอะไร แม้เทริซ่าจะสร้างความเจ็บปวดให้เขามากมายเพียงใด แต่ลึกๆ ภายในใจรักแรกก็ยากที่จะลืมเลือน                        

เขาค่อยๆ เปิดดูรูปในอัลบั้ม ภาพแห่งความทรงจำได้ลอยเข้ามา พร้อมกับความเจ็บปวดที่มันด้านชา ที่เขายอมรับว่ามันยากที่จะลืมเลือน แต่ก็ใช่ว่าเขาจะลืมเธอไม่ได้

บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารมื้อค่ำช่างอึมครึมไปหมด ชายหนุ่มแอบชำเลืองมองอาการของภรรยาเป็นระยะ ใบหน้าของนารีเหมือนกับคนไม่สบายใจ ดวงตาที่เคยสดใสเป็นประกายกับหม่นหมองลงอย่างชัดเจน เธอคงมีคำถามมากมายในใจ แต่ไม่กล้าถามเขาออกมา นั่นคือสิ่งที่นักรบกำลังอ่านใจนารีอยู่ในตอนนี้             

"อาหารมื้อนี้ไม่อร่อยเหรอคะ ทำไมทุกคนถึงต้องทานอย่างเงียบไป หรือว่าฝีมือสองนารีตกซะแล้ว" รวียังคงลอยหน้าลอยตาพูดออกมา ไม่พ้นที่จะกระแนะกระแหนน้องสาวจนได้                                                 

"เก็บปากไว้กินข้าวเถอะครับคุณรวี คุณไม่พูดก็ไม่มีใครเขาหาว่าคุณเป็นใบ้หรอก" เจสันรู้ดีว่านายหญิงของเขารู้สึกอย่างไรในเวลานี้ มิหนำซ้ำรวียังจะมาพูดจาซ้ำเติมอีก เขาจึงพูดตอกกลับรวีออกไปจนเธอมองมาอย่างไม่ชอบใจ                                                                                                         

ส่วนนารีเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทานข้าว เธอไม่อยากมองหน้าสามี เพราะกลัวว่าจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ เมื่อมีความในใจมากมายอยากจะระบายออกมา แต่ก็ไม่กล้าได้แต่เก็บมันไว้ภายในใจต่อไป                         

"นาอิ่มแล้ว วันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอเสียมารยาทขึ้นไปพักก่อนนะคะ" นารีพูดพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ออกลุกขึ้นยืน                                                  

"เป็นอะไรมากหรือเปล่าหนูนารี ไปหาหมอไหม" เสียงของป้านวลทำให้เธอนั้นแทบน้ำตาไหล ในขณะที่นักรบไม่ได้สนใจ อย่างน้อยเขาก็น่าจะถามเธอสักคำก็ยังดี เพราะตั้งแต่เลิกงานมาเขาก็เลี่ยงที่จะพูดจา และไม่กล้าเผชิญหน้ากับเธอ                                                                                    

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้านวล พักผ่อนเดี๋ยวก็หาย แค่นารู้สึกปวดหัวนิดหน่อยเอง ขอตัวนะคะ" พูดจบนารีก็เดินขึ้นไปบนห้องทันที จนทำให้รวีแอบสังเกตอาการของสองสามีภรรยา ปกติชายหนุ่มจะพูดจาเป็นห่วงเป็นใยนารี แต่วันนี้เขากลับทำเฉยชา เวลานี้รวีกำลังคิดว่าทั้งสองต้องมีเรื่องอะไรทะเลาะกันแน่                          

"คุณอาร์มันโด้ ไปทำอะไรให้นารีไม่พอใจหรือเปล่าคะ เธอถึงมีทีท่างอนเป็นเด็กๆ แบบนั้น" รวียังคงจีบปากจีบคอพูด ไม่ได้แยแสต่อบรรยากาศอึมครึมนี้เลยสักนิด