Chapter 59 รักก็คือรัก

"ดูสิของเด็กเล่นพวกนั้น เขาสั่งมาเป็นคันรถเชียวนะ เขาไม่รู้หรือไงว่านาเพิ่งท้องได้เดือนกว่า" คำถามของมารดาทำให้นารีเริ่มสงสัย นักรบรู้เรื่องที่เธอตั้งครรภ์ได้ยังไง ในเมื่อเธอไม่เคยบอกให้ใครที่บ้านนั้นทราบ

"บอกให้เขาขนกลับไปค่ะพ่อ นาไม่ขอรับอะไรจากเขาทั้งนั้น คนแบบนี้ตบหัวแล้วลูบหลัง อย่าฝันว่าเอาของพวกนี้มาล่อแล้วนาจะใจอ่อน ลูกของนาไม่จำเป็นต้องใช้ของพวกนั้นหรอกค่ะ เสื้อผ้านาตัดเย็บให้ลูกเองก็ได้ ส่วนของเล่นก็ประดิษฐ์ขึ้นเอง ไม่เห็นยากอะไร ไม่ต้องใช้เงินซื้อมาให้ฟุ่มเฟือยด้วยซ้ำ" นารีพูดระบายออกมาซะยาวเหยียด เมื่อเธอนั้นยังรู้สึกโกรธและน้อยใจในตัวของสามี ซึ่งนารียังไม่คิดว่าจะคืนดีกับเขาง่ายๆ เมื่อชายหนุ่มพาภรรยาเก่ามาหยามน้ำใจ จนทำให้เธอต้องนอนร้องไห้สามเวลา                                

"พ่อว่ามีอะไรก็พูดกันดีๆ สามีของลูกเล่าทุกอย่างให้พ่อกับแม่ฟังหมดแล้ว เขาก็ไม่ได้ผิดอะไรมาก นาควรจะหันไปปรับความเข้าใจกันนะ ยังไงลูกก็ต้องมีพ่อ พ่อกับแม่ไม่อยากเห็นหลานเป็นกำพร้า เพราะสาเหตุที่หนูกับสามี ผิดใจกันเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย" นักรบได้เล่าทุกอย่างให้กับบิดาและมารดาของนารีได้รับฟัง ยกเว้นเรื่องปมแค้นที่เขามี เพราะไม่อยากรื้อฟื้นอดีต ให้มันหวนกลับมาทำร้ายชีวิตของเขากับนารีอีก                               

"ฉันบอกว่าให้ปูให้สุดตั้งแต่ตรงโน้น ทำไมฟังไม่รู้เรื่องกันเลย แล้วเจสันหายไปไหนเนี่ย" เสียงดังเอะอะโวยวายจากด้านล่าง ทำให้นารีหันไปมอง ซึ่งดูเหมือนว่าบิดาและมารดาของเธอ ที่นั่งข้างๆ ในเวลานี้ สรุปแล้วทั้งสองรู้เห็นเป็นใจ เรื่องที่นักรบเข้ามาในบ้านตั้งแต่เช้า เพราะเสียงทุ้มที่คุ้นเคย เธอมั่นใจว่าเป็นเสียงของเขาอย่างแน่นอน                                                     

"คุณพ่อคุณแม่อนุญาตให้เขาเข้ามาในบ้านเหรอคะ และนั่นเขากำลังจะทำอะไร ทำไมต้องทำเสียงดังเอะอะโวยวายขนาดนั้นด้วย" นารีไม่พูดเปล่า คราวนี้เธอได้เดินลงไปจากบ้านทรงไทยหลังงาม พอมองไปเห็นสิ่งที่นักรบทำเท่านั้น ทำให้เธอถึงกลับโมโหขึ้นมาทันที                                      

"รื้อออกให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณทำบ้าอะไรเนี่ย!" นารีตะคอกออกมาเสียงดัง จนทำให้นักรบหันหน้ามามอง พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้กับภรรยา ก่อนจะรีบเดินเข้าไปใกล้เธอ เมื่อเวลานี้หัวใจของเขากำลังพองโต หลายวันที่ไม่เห็นหน้านารี ทำให้เขารู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ

"นารีคุณเดินลงมาจากบ้านก็ระวังหน่อยสิ ต่อไปไม่ต้องขึ้นไปนอนบนบ้านแล้วนะ เดินขึ้นลงลำบาก ผมได้ให้ช่างซ่อมแซมห้องให้คุณใหม่แล้ว" ขณะที่นักรบพูดสายตาของนารีได้เหลือบมองไปยังห้องนอนเก่าของเธอ และที่สำคัญเวลานี้ พื้นของบ้านเต็มไปด้วยพรม ซึ่งมันทำให้การทำความสะอาดนั้นยุ่งยากขึ้นมาก

"คุณทำบ้าอะไร รื้อพรมพวกนั้นออกให้หมดเลยนะ คุณใช้สมองซีกไหนคิด ทำไมถึงได้ทำอะไรให้คนอื่นต้องมาลำบากแบบนี้ด้วย" นารีพูดออกมาด้วนน้ำเสียงที่โกรธจัด เมื่อสามีกำลังทำอะไรที่มันเกินกว่าเหตุ แน่นอนเธอไม่มีทางเดินบนพรมที่เขาเตรียมเอาไว้                                                               

"ผมรู้แค่สมองกับหัวใจเวลานี้มันโฟกัสแค่คุณกับลูกเท่านั้น" คำพูดที่ทำให้คนฟังนั้นใจเต้นแรง ตอนนี้นารีกลับเสแสร้งทำเป็นเฉยชา ทำเหมือนกับว่าคำพูดของเขาเป็นเพียงแค่ลมปาก ที่ไม่มีความหมายอะไรกับเธอ  

"เหรอ... นึกว่ามีไว้คิดถึงเมียเก่า เธอกลับประเทศไปแล้วใช่ไหม ถึงได้มีเวลาขนของพวกนี้มาหลอกล่อให้ฉันตายใจ แต่ขอบอกไว้เลยนะ ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร เพราะฉันไม่ขอรับฟัง แม้แต่คำว่าขอโทษจากคุณ" นารีพูดพร้อมกับเดินไปเปิดตู้เย็น เพราะเวลานี้เธอรู้สึกหิวเอามากๆ ทุกเช้า เธอจะหาอะไรรองท้องก่อน และแน่นอนพอเปิดตู้เย็นเท่านั้นแหละ โยเกิร์ตเต็มตู้ไปหมดแถมทูน่ายังถูกวางจัดเอาไว้อย่างน่ากิน                           

"หนูนาผมขอโทษ หลายวันมาเนี่ย ผมนอนไม่หลับเลยรู้หรือเปล่า เมื่อไม่มีคุณนอนอยู่ข้างๆ " คำพูดของนักรบนั้น นารียังคงทำเป็นไม่ได้ยิน เธอหยิบชามมาหนึ่งใบ จากนั้นได้เทโยเกิร์ตใส่พร้อมกับผสมทูน่าลงไปแล้วนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่ได้สนใจผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่พยายามอ้อนให้เธออภัย                                  

"หนูนาครับ ผมรักคุณกับลูกนะ ทำไมไม่บอกว่าท้อง คุณรู้ไหมว่าผมดีใจแค่ไหน ลูกของเราหน้าตาจะเหมือนใครนะ จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เราจะตั้งชื่อให้เขาว่าอะไรดี" ขณะที่นักรบพูดออกมารอยยิ้มที่เปี่ยมสุข นารีทำเพียงแค่แอบชำเลืองมองเขาด้วยหางตา และรู้สึกหมั่นไส้สามีอย่างบอกไม่ถูก                                            

"ก่อนอื่นกรุณาให้คนของคุณ รื้อพรมออกไปจากบ้านฉันให้หมด คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่ามันกำลังจะสร้างภาระให้กับแม่บ้าน" คำพูดของนารีทำให้ชายหนุ่มถึงกับยิ้มกว้าง ภรรยาของเขามักจะเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเสมอ นี่แหละใช่เลยแม่ของลูก                                                                                           

"ผมกลัวว่าคุณจะหกล้ม เดี๋ยวผมจะจ้างคนเพิ่มให้ แล้วให้เขามาทำความสะอาดพรมโดยเฉพาะ คุณสบายใจได้ ผมไม่เพิ่มภาระให้กับแม่บ้านคุณหรอกนะ" คำพูดของนักรบที่ฟังแล้วน่าปลื้มใจ ที่ดูเหมือนว่าเขาจะห่วงใยเธอจนเกินเหตุ แต่นารีกลับมองว่าเขากำลังทำ ในสิ่งที่ไม่จำเป็น                                

"เชอะ! ทำไปเพื่ออะไร เป็นพ่อบุญทุ่มเหรอ คุณคิดว่าเงินของคุณซื้อทุกอย่างได้งั้นสิ! แต่ขอโทษนะมันซื้อใจฉันไม่ได้ และที่สำคัญหัวใจของฉันก็ได้ตายไปแล้ว ตั้งแต่วันที่คุณพาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้าน" พูดจบนารีก็เดินออกไป ปล่อยให้นักรบมองตามด้วยสายตาละห้อย ซึ่งเขาไม่คิดว่าเธอจะใจแข็งได้ถึงเพียงนี้ แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่มีทางถอดใจง่ายๆ อย่างแน่นอน

ทางด้านรวีวันนี้เธอตื่นสายกว่าทุกวัน เพราะเมื่อคืนมัวแต่เรียนทำอาหารจากยูทูบจนดึก เธอไม่ได้ต้องการทำขาย แต่อยากทำให้คนที่บ้านได้ลองชิมฝีมือเธอบ้าง เพราะก่อนหน้านี้มีแต่นารีที่เป็นคนดูแลห้องครัว คอยควบคุมอาหารการกินให้น่ารับประทาน ถูกหลักตามโภชนาการทุกอย่าง และเมื่อน้องสาวตั้งครรภ์เธอก็ควรจะทำหน้าที่นี้แทนให้ดีที่สุด สมกับที่นารีนั้น เคยทำให้กับทุกคนอย่างให้รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย  

"อื้ม! อย่าเพิ่งกวนได้ไหม คนยิ่งนอนดึกขอนอนตื่นสายสักวันเถอะน๊า" รวีพูดจาออดอ้อนออกมา ขณะที่นอนตะแคงข้าง ตาของเธอยังคงหลับ และที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าคนที่พยายามเขย่าที่ไหล่เบาๆ นั้นเป็นใคร

มือหนาของชายหนุ่มเกลี่ยลงไปที่ปอยผมของรวีเบาๆ เวลาเธอหลับแบบนี้ดูไม่มีพิษมีภัยกับใคร แต่ทำไมเวลาตื่นขึ้นมา เธอถึงได้พูดจาร้ายกาจกับเขานัก เจสันไม่รู้ว่าเขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงแค่ว่าได้รักเธอจนหมดใจ และนับจากนี้ต่อไปคงไม่มีผู้หญิงคนไหน เดินเข้ามาในหัวใจของเขาได้อีกแล้ว