Chapter 40 ผู้หญิงในความทรงจำ2

"นี่คุณ! ถ้าทานข้าวอิ่มแล้วก็ขึ้นห้องไปซะ จะเห่าหอนให้มันได้อะไรขึ้นมา" คำพูดของเจสันทำให้รวี อยากจะกรี๊ดดังๆ ออกมา เวลานี้หล่อนโกรธเสียจนเลือดขึ้นหน้า จนแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่แล้ว       

"แกว่าฉันเป็นหมาเหรอ... ไอ้บ้า! ไอ้ขี้ข้า! ไอ้ๆ ...ไอ้ปากปีจอ" รวีพูดพร้อมกับทำท่าทางเกรี้ยวกราดออกมา ในขณะที่เจสันเองได้เชิดหน้าใส่ อย่างไม่มีใครยอมใคร                                                                 

"นางมารร้าย! นี่สินะตัวตนของคุณ ไม่รักษาภาพพจน์คุณหนูแล้วเหรอ ยัยแม่มด!" เจสันพูดพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปาก ในขณะที่แววตาของเขามองหญิงตรงหน้าอย่างสมเพช                                                          

"พอได้แล้วทั้งสองคน!" เสียงทุ้มอันทรงพลังของนักรบเปล่งออกมา คราวนี้บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเงียบสงบลงในทันที แม้แต่ป้านวลเองก็ไม่พูดไม่จาอะไรออกมา มีเพียงแค่เสียงถอนหายใจจากหญิงวัยสูงวัย เมื่อมองไปยังชายหนุ่มที่เป็นเจ้านาย นางรู้ดีว่าคนเรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรเก็บมันเอาไว้ให้ทิ่มแทงใจ ให้คนทั้งสองต้องแคลงใจกัน         

นักรบยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เขาค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้อง ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นภายในใจของชายหนุ่ม เทเรซ่ารักแรกที่ฝากรอยแผลเป็นเอาไว้ กับนารีรักครั้งใหม่ ที่เธอนั้นได้เข้ามาเติมเต็ม เขาควรจะฝากหัวใจไว้ที่ผู้หญิงคนไหน ในเมื่อระยะเวลาที่ผ่านมาเขาน่าจะรู้ใจตัวเองแล้วว่า นารีคือผู้หญิงที่ทรงคุณค่ามากกว่าเทเรซ่าหลายเท่า

ภายในห้องนอนที่บรรยากาศแสนจะอึดอัด โคมไฟสีส้มนวลฉายแสง พอให้มองเห็นคนตัวเล็กนอนห่มผ้าตรงหน้าได้อย่างถนัด นักรบเชื่อว่าเขาสามารถลืมเทเรซ่าได้แล้ว แต่ทำไมเมื่อเห็นรูปของเธอมันกลับทำให้ชายหนุ่ม นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่แสนหวาน ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วมันขมขื่นและทรมาน กว่าเขาจะลืมคืนวันที่เทเรซ่าได้ทำให้หัวใจเขานั้นด้านชาอยู่หลายปี จนกระทั่งมาพบกับนารี ปมความแค้นที่มีกลับทำให้เขานั้นไม่สามารถทำร้ายเธอได้ลง นั่นเป็นเพราะความรักใช่ไหม ที่ทำให้เขานั้นละเว้นนารีได้                          

นักรบกำลังสับสน ความรักคืออะไร ความซื่อสัตย์ความจริงใจที่นารีมีให้ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขาต้องนึกถึงเทเรซ่า ในเมื่อหล่อนเคยใช้ความไว้วางใจที่เขามีให้ ตอบแทนด้วยการทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น สิ่งที่เทเรซ่าทำกับเขาไว้นั้น ไม่ต่างจากการเอามีดมากรีดที่ขั้วหัวใจ มิหนำซ้ำเหมือนกับว่าเทเรซ่านั้นยังไม่สะใจ หญิงสาวที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยายังกระทำกับเขา ไม่ต่างจากการเอาเกลือมาทาลงซ้ำ ตรงแผลที่หล่อนทำเอาไว้ ด้วยการพาชายคนนั้นมาหยามน้ำใจ แล้วบอกกับเขาว่าคนที่เป็นชู้คืออาร์มันโด้ ซึ่งมาทีหลังชายคนรักของหล่อน และเทเรซ่าเพิ่งรู้ตัวว่าไม่สามารถลืมรักครั้งเก่าได้ จึงขอยุติความสัมพันธ์กับอาร์มันโด้ เพื่อกลับไปหาคนรักเก่าที่หล่อนนั้นมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ก่อนจะมาคบกับอาร์มันโด้ด้วยซ้ำ                                                                                             

ชายหนุ่มค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ๆ นารี ที่เวลานี้เธอกำลังนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาผนังของห้อง ตัวของเธอที่กำลังสั่นเทา ทำให้นักรบรู้ทันทีว่าภรรยาของเขากำลังสะอึกสะอื้นระทมใจ เพราะเพียงแค่เห็นรูปพวกนั้น นักรบไม่คิดว่าสิ่งที่เขาปิดบังจะทำให้นารีร้องไห้เสียใจมากมายถึงเพียงนี้ เขากำลังจะเดินตามรอยของเทเรซ่า เพียงแค่เหตุผลบ้าๆ กับความรู้สึกโง่ๆ                                                                                                

"หนูนาผมขอโทษ" นักรบพูดพร้อมกับเอื้อมมือลงไปลูบลงที่ศีรษะของภรรยาเบาๆ แต่หญิงสาวกลับขยับออก เพื่อบ่งบอกให้เขารู้ว่าเธอกำลังน้อยใจ ในสิ่งที่เขาปิดบังเอาไว้                                                 

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของนารีที่มีต่อเขา ทำให้นักรบนั้นเข้าใจแล้วว่า สิ่งที่เขาปิดบังเอาไว้มันผิดมหันต์ เมื่อเทียบกับความจริงใจที่เธอมีให้ และที่สำคัญเธอนั้นไม่เคยทำให้เขาต้องขุ่นเคืองใจ เพราะเรื่องผู้ชายเลยสักครั้ง เธอเป็นภรรยาที่วางตัวได้ดี และทำหน้าที่ไม่เคยขาดตกบกพร่อง ไม่ว่าจะเป็นงานบ้านงานเรือน หรือแม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เสื้อผ้าของเขานารีนั้นได้ซักมือและรีดให้ด้วยตัวเอง ซึ่งจะมีผู้หญิงสักกี่คน ที่จะยอมเหนื่อยทั้งที่ข้างกายเต็มไปด้วยข้าทาสบริวาร แค่เธอเอ่ยปากหรือแม้แต่กระดิกนิ้ว พวกเขาเหล่านั้นก็พร้อมจะรับใช้เธอด้วยความเต็มใจ                       

"นารีผมขอโทษ ได้โปรดให้โอกาสผมสักครั้งจะได้ไหม" คราวนี้นักรบพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เขาไม่ชอบเลยที่นารีเฉยชาใส่แบบนี้                                                                                                                         

ชายหนุ่มขยับเข้าไปล้มตัวลงนอนซ้อนร่างอรชรเอาไว้แนบแน่น ลำแขนของเขาโอบไปที่เอวคอดของเธอเอาไว้ ก่อนจะกระชับเข้าหาอกแกร่ง จมูกคมพร้อมกับริมฝีปากอุ่นกดจูบลงไปหัวไหล่ของภรรยา ด้วยความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นภายในใจ เขาไม่ควรหลงเหลือแม้แต่ความรู้สึกดีๆ ให้กับเทเรซ่า ผู้หญิงตรงหน้าที่ต่างหากที่สำคัญ และกำลังจะนำพาชีวิตของเขาให้ก้าวเดินต่อไป                                                                                          

"ที่รัก... คุณพูดกับผมหน่อยได้ไหม จะด่าจะว่าอะไรก็ได้ขอแค่อย่าเย็นชาใส่ผมแบบนี้ หนูนาครับ" คราวนี้นักรบใช้เสียงออดอ้อนถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มี รักครั้งแรกหลายคนก็คงจะจดจำไม่มีวันลืม แต่เขาจะไม่ขอรื้อฟื้น เพราะอดีตมันจะยิ่งตอกย้ำให้เจ็บช้ำ เมื่อปัจจุบันมันคือความจริงที่ชายหนุ่มต้องยอมรับ และรู้แล้วว่าใครมีค่าในชีวิตของเขา                                                                                                                   

"ขยับไปนอนที่ของคุณ มันอึดอัดฉันหายใจไม่ออก" สรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองของนารีนั้นได้เปลี่ยนไป ทำให้ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าภรรยาของเขายังคงไม่หายโกรธ                                                                                     

"อาบน้ำหรือยัง ไม่สบายกินยาแล้วใช่ไหม... ไหนดูซิตัวร้อนหรือเปล่า" นักรบพูดพร้อมกับเอามือไปอังที่หน้าผากของนารี แต่เธอรีบปัดออกทันที                                                                                                                            

"จะมาเป็นห่วงเป็นใยฉันทำไม ฉันคงสู้คนที่อยู่ในใจของคุณไม่ได้หรอก ผู้หญิงอย่างฉันคงเป็นได้แค่เงาของใครบางคน น่าแปลกนะ ฉันน่าจะเอ็ดใจตั้งแต่แรก งานแต่งที่มีคนมาเป็นสักขีพยานไม่ถึงสิบคน นั่นคงเป็นเพราะว่าคุณไม่ได้อยากแต่งงานกับฉันจริงๆ แค่อยากทำให้มันจบสิ้น เพียงเพื่อลืมใครบางคนเท่านั้น" คำพูดของนารีทำให้นักรบค่อยๆ หลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจอย่างแรง เขาเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ เมื่อเธองอนเขาก็จะง้อ จนกว่าเธอนั้นจะหายงอน                                                                             

"หันหน้ามาคุยกันก่อนครับหนูนา มาสบตาผม เพราะสายตามันไม่โกหก และนับจากนาทีนี้ไปสายตาคู่นี้ มันจะมีไว้แค่มองคุณคนเดียวเท่านั้นนารี" นักรบพูดพร้อมกับจับนารีพลิกกายเข้าหา แม้เธอจะพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงของสามีหนุ่มไม่ได้                                                                           

"ฉันง่วงจะนอนแล้ว มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ แล้วก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้วฉันเหม็นจะอ้วก" นารีพูดออกมาพร้อมกับทำสีหน้าพะอืดพะอม กลิ่นน้ำหอมจากกายของนักรบ กำลังทำให้เธอรู้สึกฉุนและเริ่มจะเวียนหัว

"กินยาหรือยัง ทำไมหน้าซีดจัง หิวไหมเห็นทานข้าวนิดเดียว เดี๋ยวผมจะลงไปทำไข่เจียวร้อนๆ มาให้" เมื่อนักรบพูดถึงไข่เจียวทำนารีถึงกับกลืนน้ำลายเลยทีเดียว เธอยอมรับว่ารู้สึกอยากกินอย่างบอกไม่ถูก        

"คุณทำเป็นด้วยเหรอ" หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย แม้ภายในลึกๆ ของหัวใจ จะยังรู้สึกงอนและน้อยใจเขาอยู่                                           

"ไม่รู้สิ ไม่เคยทำให้ใครทาน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ผมจะทำให้คุณไม่ได้ ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ แค่คุณเอ่ยปากขอมา ผมก็พร้อมจะทำให้โดยที่ไม่ลังเลเลย" นารียังไม่ได้ตอบตกลงว่าจะรับประทานข้าวไข่เจียวของเขา นักรบก็รีบลุกเดินออกไปจากห้องทันที