Chapter 60 รักก็คือรัก2

"จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน สายแล้วนะคุณ ลุกไปอาบน้ำจะได้มาทานข้าวพร้อมกัน" เจสันกระซิบลงไปที่ข้างหูของรวี ทำให้หญิงสาวรู้สึกคุ้นกับเสียงทุ้มนี้เป็นอย่างมาก เธอค่อยๆ ปรือตาขึ้น ก่อนจะหลับลงอีกครั้ง เมื่อแสงมันแยงมา และคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป จากนั้นรวีค่อยๆ ปรือตาลืมขึ้นมาอีกครั้ง       

"ว้าย! เจสัน! คุณเข้ามาอยู่ในห้องของฉันได้ยังไงออกไปเลยนะ" รวีพูดพร้อมกับหยิบหมอนตีลงไปที่ลำตัวของเจสัน ชายหนุ่มรีบเอามือขึ้นมาป้องตัวเอาไว้ พร้อมกับจับหมอนไว้แน่น ก่อนที่ทั้งสองจะยื้อกันไปมา     

"นี่คุณ! ไปเอาแรงมาจากไหนเนี่ย แรงอย่างกับช้างหยุดก่อนได้ไหม" เจสันพยายามพูดปรามรวีให้หยุดดึงหมอน แต่ดูท่าทีของเธอแล้วไม่น่าจะยอมเขาง่ายๆ                                                                                         

"ใครอยู่ข้างนอก ทำไมปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้ามาในห้องของฉันแบบนี้ รินอยู่ไหมเข้ามาช่วยหน่อยซิ" รวีตะโกนออกมาเสียงดัง แต่ดูเหมือนว่าคนข้างนอกจะไม่ใส่ใจ เพราะไม่เห็นมีใครตอบกลับมาเลยสักคน

"ผมจะบอกอะไรให้นะ คุณไม่ได้ลงกลอน ผมแค่เปิดประตูเดินเข้ามา ตอนแรกพ่อของคุณกำลังจะไปหากุญแจสำรองมาเปิดให้ แต่ห้องของคุณไม่ได้ล็อก ในใจยังคิดเลยว่า คุณตั้งใจเปิดไว้รอผมหรือเปล่า" เจสันพูดพร้อมกับทำหน้าทำตายียวน มิหนำซ้ำเขายังเลิกคิ้วส่งไปให้กับรวี ทำให้หญิงสาวรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าเขานั้นกำลังเป็นต่อ เมื่อบิดาของเธอยอมปล่อยให้ชายแปลกหน้า เข้ามาหาลูกสาวง่ายๆ แบบนี้ได้ แสดงว่าเจสันต้องพูดตกลงอะไรบางอย่างกับบิดาเธอแน่ หรือไม่เจสันก็พูดปด                                   

"ไม่มีทาง คุณปืนมาทางหน้าต่างใช่ไหม ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกนะ ที่จะเปิดประตูให้ผู้ชายอย่างคุณ เข้ามาหาลูกสาวเขาถึงในห้องนอนแบบนี้" รวีพูดออกมาด้วยท่าทางที่มั่นใจ แต่เธอจะรู้หรือไม่ว่าเจสันนั้นไม่ได้พูดปดมดเท็จแต่อย่างใด                                                                                        

"ผมแค่บอกเรื่องของเรากับพ่อแม่ของคุณไปตามความเป็นจริง ไม่เห็นท่านทั้งสองจะว่าอะไร มิหนำซ้ำยังเดินมาส่งผมถึงหน้าห้องนอนของคุณเลยทีเดียว" เจสันไม่ได้โกหก เพราะบิดากับมารดาของเธอเชื่อว่า ผู้ชายอย่างเจสันที่ทำให้รวีเปลี่ยนไป จากผู้หญิงชอบเที่ยวกลางคืน เธออยู่ติดบ้านแล้วยังชอบทำอาหารคาวหวาน จนผู้เป็นบุพการีนั้นต้องแปลกใจ และที่สำคัญฐานะการเงินของเจสันนั้นก็ไม่ธรรมดา เมื่อเขาเป็นมือขวาของอาร์มันโด้ ถ้ารวีได้เขาเป็นคู่ชีวิต เธอไม่มีวันลำบากหรือขัดสน เรื่องเงินทองอย่างแน่นอน                                   

"ไอ้เลว! ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ได้ ผู้ชายเห็นแก่ตัว ฉันเกลียดคุณ! ออกไปให้พ้นจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้" รวีพูดพร้อมกับน้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ขนาดที่บิดามารดายอมให้ผู้ชายเข้ามาในห้องของลูกสาวได้อย่างง่ายดาย ถึงเธอจะเคยทำตัวเหลวแหลก แต่ทุกคนก็ควรจะถามเธอให้แน่ใจก่อน เพราะเวลานี้ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนผู้หญิงหยำฉ่าขึ้นทุกวัน                                         

"ร้องไห้ทำไม ผมรักคุณนะรวี รักแบบที่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยในชีวิตนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองถามนายน้อยดูได้ ผมไม่เคยตามตื๊อผู้หญิงคนไหน ไม่เคยมีแฟน แม้จะเคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นแบบวันไนท์สแตนด์ แต่นั่นมันไม่ใช่กับคุณ" คำพูดที่ดูจริงจังกับแววตาที่ดูจริงใจและแน่วแน่ บวกกับคำบอกรักจากชายตรงหน้า เขากำลังทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง แต่หญิงสาวก็พยายามคุมสติตัวเองเอาไว้ ไม่ให้เผลอใจไปกับคารมของชายตรงหน้า                                                                      

"ฉันไม่เชื่อ คุณโกหก ที่ผ่านมาคุณไม่เคยพูดดีกับฉันเลย แล้วอยู่ๆ จะมาบอกรัก มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ" รวีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ขณะที่น้ำตาของเธอยังคงไหลไม่หยุด ที่สำคัญหญิงสาวไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอนั้นก็มีใจให้กับเขาเช่นกัน เพียงแค่กลัวกับความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้นได้ไม่นาน เมื่อเธอเองก็ยังไม่มั่นใจในตัวเจสัน                                              

"หยุดร้องได้แล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อวันนี้เราไปจดทะเบียนสมรสกันเลยดีไหม แล้วค่อยจัดงานแต่งที่หลังก็ได้ เพื่อสร้างความมั่นใจให้กับคุณ และไม่ต้องกลัวว่าผมนั้นจะไม่สามารถเลี้ยงดูคุณได้ คุณอยากซื้ออะไร หรืออยากได้อะไร ผมจะตามใจทุกอย่างเลย" เจสันพูดพร้อมกับดึงหมอนออก ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดรวีเอาไว้ คำพูดของเขาทำให้เธอนั้นยอมจำนน ไม่ใช่เหตุผลเพราะเงิน แต่เป็นเพราะว่าเธอนั้นได้ตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเจอ เพียงแค่ตอนนั้นเธออยากเอาชนะนารี เลยมองข้ามผู้ชายดีๆ แล้ววางแผนทำเรื่องน่าละอาย                      

"ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งของหรือเงินทองจากคุณ ฉันต้องการแค่ผู้ชายที่อบอุ่นรักจริงไม่ทิ้งกัน คุณให้ฉันได้ไหมล่ะ แค่จะรักและซื่อสัตย์กับฉันเพียงคนเดียวจนสิ้นลมหายใจ" เจสันฉีกยิ้มกว้าง เมื่อได้ยินประโยคนี้จากปากของรวี เขาเคยมองเธอไม่ดี แต่ความเป็นจริงแล้วเนื้อแท้ของเธอนั้นช่างแสนดี กว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะเลย

"ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ผมนายเจสัน เดฟวารา จะรักและซื่อสัตย์ต่อคุณรวีเพียงคนเดียวจนกว่าชีวิตจะหาไม่" คำพูดจากปากของชายตรงหน้าทำให้รวียิ้มกว้างออกมาทั้งน้ำตา บางครั้งความรักก็เข้ามาในรูปแบบของคู่กัด ยิ่งทะเลาะกันยิ่งผูกพัน                                                                   

"นั่งลงก่อน ไหนดูซิแก้มเลอะหมดแล้ว อย่าร้องให้เข้าใจไหม ผมไม่ชอบเลยเวลาที่เห็นคุณร้องไห้แบบนี้" คำพูดที่นุ่มนวลกับการกระทำที่อ่อนโยน เมื่อเขานั้นเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มให้เธอ ทำให้หัวใจของรวีพองโต และเต้นแรงจนเจสันสัมผัสได้ ซึ่งเวลานี้หัวใจของเขาก็เต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ ซึ่งไม่ต่างจากหญิงสาวตรงหน้าเลยสักนิด                          

"ทำไมคุณถึงใช้นามสกุลเดียวกับคุณอาร์มันโด้" รวียังคงสงสัย ในนามสกุลของเจสัน เพราะความเกี่ยวข้องระหว่างเขากับเจ้านายนั้น ไม่น่าจะมีความผูกพันกันทางสายเลือด

"ผมเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยง หลังจากที่พ่อกับแม่ของผมเสียชีวิตลง พ่อกับแม่ของนายน้อยรักผมเหมือนกับลูกชายคนหนึ่ง และนายน้อยเองก็ให้เกียรติและเคารพผมเหมือนกับพี่ชายแท้ๆ พวกเราเติบโตมาด้วยกัน ผมใช้นามสกุลนี้ตั้งแต่จำความได้แล้ว" เจสันตอบรวีไปตามความจริง ซึ่งบิดามารดาของเขาเคยทำงานให้กับตระกูลเดฟวารา ก่อนที่ทั้งคู่จะเสียชีวิตลง                                                                                                   

"ขอโทษนะที่ถาม แล้วทำให้ไปสะกิดแผลที่ใจของคุณ ไม่เป็นไรนะคะ ต่อไปนี้คุณคือครอบครัวของฉัน เราจะสร้างอนาคตร่วมกัน มีพ่อแม่ลูก ความสมบูรณ์แบบแต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน แต่ฉันจะพยายามทำหน้าที่ภรรยาและแม่ให้ดีที่สุด"                                                                     

คำพูดของรวี ทำให้เจสันรั้งร่างอรชรเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง ความฝันของเขาได้กลายเป็นจริงแล้ว สาเหตุที่เขาไม่กล้าเปิดใจรับผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิต นั่นเป็นเพราะว่าเขากลัว หากครอบครัวจะต้องแตกแยก เขากลัวว่าลูกจะเป็นกำพร้าแล้วตกอยู่ในสภาพเดียวกับเขา ซึ่งกว่าจะผ่านพ้นคืนและวันมันแสนจะทรมาน แต่นับจากนี้ต่อไปเขาเชื่อใจรวี

เธอจะไม่มีวันทอดทิ้งให้เขาเดียวดาย หากมีลูกสาวหรือลูกชาย ความปรารถนาของเจสันคือการเลี้ยงลูกให้พวกเขาได้รับความอบอุ่นมากที่สุด นั่นคือความคิดของผู้ชายอย่างเจสัน ณ เวลานี้ รักก็คือรักคงไม่ต้องหาเหตุผลใดมาอธิบาย รวีคือผู้หญิงคนสุดท้าย ที่เขานั้นอยากจะใช้ชีวิตร่วมกันกับเธอ