ตอนที่ 6 ยินดีที่ได้รู้จัก

   แสงไฟจากโคมระย้าคริสตัลสะท้อนชุดราตรีผ้าไหมสีชมพูอ่อนที่ "ริสา" สวมใส่ แม้จะเรียบง่ายแต่กลับขับเน้นความสง่างามของเธอ ทรงผมที่เกล้ามวยต่ำเผยให้เห็นลำคอระหงส์และผิวพรรณเปล่งปลั่ง ขณะที่ใบหน้าแต่งแต้มเพียงเล็กน้อยแต่ก็สะกดทุกสายตาได้อย่างอยู่หมัด

   งานเลี้ยงเปิดตัวภรรยาและลูกสาวคนใหม่ของ ศักดิ์ชัย เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ชื่อดังถูกจัดขึ้นอย่างหรูหราแต่ก็อบอุ่น แขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานต่างก็เป็นบุคคลสำคัญในแวดวงธุรกิจ ไม่ว่าจะเป็นนักพัฒนาโครงการ สถาปนิก หรือผู้บริหารระดับสูงจากสถาบันการเงิน

   ​"ริสา สวยมากเลยลูก" มณี เอ่ยชมลูกสาวด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจที่เห็นเธอดูสง่างามในสถานะใหม่

    ธนาที่ยืนมองมาแต่ไกลอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความงามของเธอ...ในชุดราตรีสีชมพูอ่อนขับเน้นความสง่าและงดงามราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย แต่เมื่อสายตาเลื่อนไปเห็น มณี ที่เดินเคียงข้างมา...ภาพความงามที่เคยตราตรึงก็พลันแตกสลาย หัวใจที่เคยเต้นรัวกลับเย็นเยียบลงในทันที ความรู้สึกไม่ดี ที่มีต่อแม่เลี้ยงพุ่งตรงไปที่เธอโดยไม่มีเหตุผล เขาไม่รู้มาก่อนว่าริสาคือลูกสาวของมณีผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตพ่อของเขา...ทุกอย่างดูเหมือนภาพที่ถูกจัดฉากเอาไว้ตั้งแต่วันที่เขาเห็นเธอที่ร้านอาหารในวันนั้น

    ริสาจับมือแม่ไว้แน่น มอบยิ้มหวานตอบกลับด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ ทั้งสามคนเดินเคียงข้างกันอย่างสง่าผ่าเผย ตามหลังศักดิ์ชัยที่ภูมิใจในตัวภรรยาและลูกสาวคนใหม่อย่างออกนอกหน้า ขณะที่กำลังทักทายแขก ริสาก็พลันเหลือบไปเห็นดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองมาจากมุมหนึ่งของงาน หัวใจของเธอพลันกระตุกวูบเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

"เขามาทำไม..." ริสาพึมพำกับตัวเองด้วยความตกตะลึง

   คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ...ชายหนุ่มที่เธอจำได้ดีว่าเป็นคนเดียวกับเมื่อหลายเดือนก่อน ในคืนที่เธอเมาจนเข้าห้องผิดและมีความสัมพันธ์กับเขาอย่างไม่ตั้งใจโดยที่ไม่ได้กล่าวลา และไม่คิดเลยว่าจะได้กลับมาพบกันอีกในสถานการณ์แบบนี้

​   ธนาในชุดสูทสีเข้มดูสูงสง่า ริมฝีปากที่เคยฉายรอยยิ้มถูกแทนที่ด้วยความเรียบนิ่งที่ยากจะคาดเดาความรู้สึก เขา...คือลูกชายคนเดียวของศักดิ์ชัย และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนสำคัญของงานนี้ด้วย

​   "ริสา...ธนา นี่คือลูกชายคนเดียวของพ่อนะ" เสียงของศักดิ์ชัยดึงสติเธอให้กลับคืนมา ริสาพยายามรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แม้ในใจจะตกใจแค่ไหนก็พยายามควบคุมสีหน้าให้นิ่งที่สุด

   ​ดวงตาของทั้งคู่ประสานกัน ธนาก็ตกใจไม่แพ้กันที่เห็นเธอในฐานะลูกเลี้ยงคนใหม่ของพ่อ แต่เขาก็ฉายรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะทักทายแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

​ธนา: สวัสดีครับ... น้องริสา ยินดีที่ได้รู้จักครับ

​เขาเน้นคำว่า "น้อง" ชัดเจน ทำให้เธอรูู้้สึกถึงความยอกย้อนที่ซ่อนอยู่

ธนาเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ริสาที่เหมือนถูกตรึงไว้กับที่ เมื่อได้สติเธอก็รีบเดินตามเขาไปจนถึงมุมที่สงบของงาน

​ริสา: คุณ...

​ชายหนุ่มหันมา ดวงตาของเขาฉายแววที่ซับซ้อนบางอย่าง

​ธนา: มีอะไรหรือเปล่าครับ

​ริสา: คุณ... เป็นลูกชายคุณพ่อ

​ธนายิ้มเยาะ

​ธนา: 'คุณพ่อ' งั้นเหรอ? คุณเรียกได้เต็มปากเลยนะ

​ริสาถึงกับทำตัวไม่ถูก เธอพยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติ

​ริสา: ท่านอยากให้เราทำความรู้จักกันค่ะ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่คะ ในเมื่อตอนนี้แม่กับคุณพ่อ...ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันแล้ว

​ธนา: ถ้าอย่างนั้น คุณก็ต้องเป็นน้องสาวผมสิ

​ริสา: ใช่ค่ะ...ฉันเป็นน้องสาวคุณ...คุณคือพี่ชายของฉัน เราสองคนเป็นพี่น้องกัน

​   ริสาพูดพลางหลบตา ขณะที่ธนาจ้องมองอย่างจับผิด เขาแน่ใจทันทีว่าเธอจำเรื่องคืนนั้นได้ แต่แสร้งทำเป็นจำไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจพูดบางอย่างขึ้นมา

​ธนา: ในเมื่อเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ก็ไม่ต้องเรียก 'คุณ' นะ... เรียกผมว่า 'พี่' นะครับ น้องริสา

​ริสาตัวสั่นเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าสบตาเขา

​ริสา: ค่ะ... พี่ธนา

​ธนา: ดีเลย... ถ้าเป็นครอบครัวเดียวกัน ต่อจากนี้พี่จะได้ย้ายกลับมาอยู่บ้าน จะได้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

    ​คำพูดของธนาทำให้ริสาใจหายวาบ เธอรู้สึกไม่มั่นใจว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายคนนี้ได้ยังไง ความคิดที่ว่าจะต้องมาอยู่บ้านเดียวกับ 'ลูกเลี้ยง' ของแม่ก็แย่พออยู่แล้ว แต่นี่...ลูกเลี้ยงคนนั้นกลับเป็นผู้ชายที่เธอเคยมีความสัมพันธ์ด้วย เธอพยายามสงบสติอารมณ์และตอบกลับไป

   ​ริสา: ริสาว่าก็ดีนะคะ ถ้าพี่กลับมาอยู่ที่บ้าน คุณพ่อจะได้สบายใจและมีความสุข พี่ชายเองก็คงอยากเห็นท่านมีความสุขเหมือนกันใช่ไหมคะ

​ธนา: (ปรบมืออย่างประชดประชัน) ดีใจแทนคุณพ่อนะ ที่อยู่ดีๆ ก็มีลูกสาวที่ไหนไม่รู้โผล่มาเป็นลูกรักเอาใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน คุณพ่อผมโชคดีจริงๆ ได้ทั้งเมียทั้งลูกสาวมาในคราวเดียวกัน ไม่รู้ทำบุญด้วยอะไร

​   คำพูดของเขาทำให้ริสารู้ว่าธนาที่เธอเคยเจอในคืนนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา จากความหวาดกลัว ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง สายตาแข็งกร้าวขึ้นมาทันที

​ริสา: ก็ต้องทำบุญหนักหน่อยนะคะ ถ้าจะให้เจอคนดีๆ แบบริสา ไม่ใช่จะหากันง่ายๆ ถ้าแต้มบุญไม่ถึงก็คงหาไม่ได้หรอกค่ะ

​   คำนั้นทำให้ธนารู้สึกหงุดหงิดและโมโห เขาใช้มือกระชากแขนเธอเข้ามาใกล้และบีบข้อมืออย่างแรง

​ธนา: (ยิ้มเหยียดหยาม) แบบนี้คงไม่ต้องใช้แต้มบุญหรอก...แค่เศษบุญก็เกินพอแล้ว

​ริสา: โอ๊ย...ปล่อยนะ...ริสาเจ็บ!

   ​เธอพยายามดิ้นให้หลุด ข้อมือที่ขาวเนียนเป็นรอยแดงจากรอยบีบและสร้อยข้อมือที่กดทับ ริสาเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าพร้อมลูบข้อมือตัวเองแล้วรีบเดินหนี เธอเดินชนไหล่เขาเล็กน้อยก่อนจะจากไป

​ธนา: (พึมพำกับตัวเอง) มารยา...ทำเป็นสำออย...ไม่น่าล่ะพ่อถึงได้หลง...