บทที่ 6

ซูหว่านกดหัวใจที่เจ็บปวดจนแทบหยุดเต้น พยุงร่างให้เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ

เธอจะลาออก ต้องลาออกให้เร็วที่สุด เวลาของเธอเหลืออีกไม่มาก เธอไม่อยากใช้เวลาในละวันไปกับการเห็นเขาทั้งสองคนพลอดรักกัน

เธอกลัวจะควบคุมตัวเองไม่ได้ กลัวจะเผลอตัวพุ่งเข้าไปถามจี้ซือหานว่าทำไมต้องใช้เธอเป็นตัวแทน!

หลังจากเขียนจดหมายลาออกเสร็จ ก็ไปให้ผู้รับผิดชอบประจำออฟฟิศผู้บริหารอย่างสวีหานอนุมัติ

สวีหานไม่ได้มีภาพจำดีๆต่อเธอมากนัก เมื่อเห็นเธอจะลาออก ก็แค่พูดรั้งพอเป็นพิธี จากนั้นก็อนุมัติให้

ขั้นตอนการลาออกจะมีผลในหนึ่งเดือน ซูหว่านจึงไม่สามารถจากไปได้อย่างทันที ได้แต่ใช้สิทธิ์ลาพักร้อนครึ่งเดือน

เธอทำงานที่อิงฮว่ามาห้าปี วันหยุดที่สะสมมาทั้งหมดก็ได้สิบห้าวันพอดี หากจะใช้สิทธิ์ทั้งหมดก่อนลาออกก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

สวีหานเห็นเธอดูท่าทางรีบร้อนมาก ก็กรอกตาใส่อย่างทนไม่ไหว "ฉันอนุมัติวันฃาให้เธอก็ได้ แต่หมดพักร้อนแล้วต้องรีบกลับมาส่งต่องาน"

ซูหว่านตอบกลับ "ค่ะ" สั้นๆ แล้วหยิบกระเป๋าเดินออกจากอิงฮว่าอินเตอร์เนชั่นแนลทันที

ขณะกำลังเดินออกจากบริษัทด้วยท่าทางรีบร้อน ก็บังเอิญเจอกับหลินเจ๋อเฉิน ประธานแห่งหลินกรุ๊ป

เขาขึ้นชื่อว่าเป็นโรคจิตของเมืองเอ วิธีที่เขาใช้เล่นกับบรรดาหญิงสาวแต่ละอย่างนั้นโหดร้ายมาก

ซูหว่านเห็นเขายิ้มพร้อมกับกำลังเดินเข้ามา ก็ตกใจจนรับหมุนตัวกลับแล้วเตรียมจะวิ่ง

แต่หลินเจ๋อเฉินกลับวิ่งเข้ามาหาด้วยความรวดเร็ว เขาคว้ามือเธอไว้ได้ก็ดึงเข้าอ้อมกอด "จะไปไหนหรอ?"

พูดจบ ก็จงใจก้มหน้าลงแนบกับใบหูของซูหว่าน แล้วผิวลมปาก

ลมอุ่นๆพัดเข้าที่ด้านหลังหูของซูหว่าน จนเธอขนลุกไปทั้งตัว

เธอพยายามผลักหลินเจ๋อเฉินสุดชีวิต แต่อีกฝ่ายกดเอวของเธอไว้ไม่ให้หนีไปได้

"กลิ่นตัวหอมมาก..."

ซูหว่านรีบกดมือของเขาลง พูดอย่างเย็นชา "ประธานหลิน กรุณาระวังการกระทำของคุณด้วยค่ะ"

หลินเจ๋อเฉินกัดติ่งหูของเธอเบาๆ แล้วพูดอย่างพวกอันธพาล "แปลว่าอะไร ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ?"

แม้น้ำเสียงของหลินเจ๋อเฉินจะไพเราะ แต่แต่ละคำที่เขาพูดออกมานั้นกลับน่ารังเกียจอย่างบอกไม่ถูก ซูหว่านรู้สึกสะอิดสะเอียนมาก

เธอเบี่ยงหน้าหนี ในแววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ แต่หลินเจ๋อเฉินกลับไม่สนใจแต่อย่างใด

หญิงสาวยิ่งขัดขืน เขายิ่งอยากได้มากขึ้น

หลินเจ๋อเฉินจับคางของเธอไว้ด้วยมือเดียว นิ้วขาวๆของเขาลูบไล้ใบหน้าของเธอไปมา

ซูหว่านปัดมือของเขาออกอย่างมีอารมณ์โมโห "ประธานหลิน ฉันกับคุณไม่ได้รู้จักอะไรกันเป็นการส่วนตัว กรุณาให้เกียรติกันด้วย"

ซูหว่านเคยไปส่งเอกสารที่หลินกรุ๊ปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ตอนนั้นเองที่ดันเข้าตาหลินเจ๋อเฉินเข้าให้

หลังจากนั้น เขาก็จะเอาเรื่องงานมาอ้างแล้วถ่อมาลวนลามเธอถึงที่บริษัท

ทุกครั้งที่เจอหน้าเธอ ถ้าไม่ได้แตะเนื้อต้องตัว ก็จะคุกคามเธอด้วยคำพูด

เมื่อก่อนซูหว่านต้องทำงานหาเงิน เธอไม่กล้าหือกับเขา จึงได้แต่อดทนมาตลอด

แต่ตอนนี้เธอลาออกจากอิงฮว่าอินเตอร์เนชั่นแนลแล้ว ก็ไม่ต้องกลัวหลินเจ๋อเฉินอีกต่อไป

แต่ไม่คิดว่าขนาดเธอทำท่าทางเย็นชาใส่ขนาดนี้ นอกจากหลินเจ๋อเฉินจะไม่โกรธเคืองแล้ว ยังบีบแก้มของเธออย่างคนตัณหากลับ

"นอนกับฉันสักคืน เดี๋ยวก็รู้จัก"

ซูหว่านได้แต่รู้สึกว่าไอ้หมอนี่มันหน้าด้านเกินทน เธอกลั้นความขยะแขยงเอาไว้ แล้วผลักร่างใหญ่ที่ตึดหนึบมาที่เธอ

ยิ่งหลินเจ๋อเฉินเห็นเธอปฏิเสธมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกเร้าใจมากเท่านั้น เขาฝังจูบลงบนริมฝีปากของเธอแรงอย่างอดไม่ไหว

สัมผัสที่เย็นเฉียบนั้นกดทับลงมา ซูหว่านสะอิดสะเอียนจนแทบอ้วก

ขณะที่กำลังจะผลักหลินเจ๋อเฉินออก จู่ๆเสียงมีอายุก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

"ซือหาน?"

ซูหว่านได้ยินสองพยางค์นั้น ก็ได้แต่ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

เธอค่อยๆหันศีรษะกลับมาท่ามกลางอ้อมกอดของหลินเจ๋อเฉิน มองไปยังจี้ซือหานที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์

เพราะอยู่ไกลพอสมควร เธอจึงมองเห็นสีหน้าของเขาไม่ชัด

รู้สึกแค่ว่า ดวงตาเรียวคมกริบคู่นั้น จ้องนิ่งมาที่เธอ

ความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาจากดวงตาคู่นั้น ราวกับว่าสามารถกลืนกินเธอได้ทันที

หนิงรุ่ยเฉิง ประธานแห่งอิงฮว่าอินเตอร์เนชั่นแนลเพิ่งเข้าบริษัทมาก็เห็นจี้ซือหาน จึงรีบพาบรรดาผู้ถือหุ้นเดินเข้าไปหา "ซือหาน ทำไมวันนี้มีเวลาเข้ามาที่อิงฮว่าได้ล่ะ?"

จี้ซือหานจึงดึงสายตากลับมา แล้วตอบหนิงรุ่ยเฉิงเรียบๆ "มาส่งหว่านเอ๋อร์ครับ"

หนิงรุ่ยเฉิงก็เข้าใจในทันทีว่าจี้ซือหานมาช่วยซัพพอร์ทลูกสาวของตน ก็พยักหน้าอย่างประทับใจ "รบกวนหน่อยนะ หว่านเอ๋อร์กลับมาถึง ก็ลำบากให้เราต้องเทียวไปเทียวมา"

จี้ซือหานไม่มีความรู้สึกใดๆ เขาแค่ยกยิ้มมุมปากแล้วตอบกลับอย่างมีมารยาท "ผมขอตัวกลับจี้กรุ๊ปก่อนครับ"

หนิงรุ่ยเฉิงรีบตอบ "ไปเถอะๆ เดี๋ยวจะเสียการเสียงานเปล่าๆ อีกสักสองวันลุงค่อยพาหว่านเอ๋อร์ไปทักทายตระกูลจี้อย่างเป็นทางการนะ"

จี้ซือหานพยักหน้าเล็กๆ แล้วยืดตัวเดินออกไป

กลุ่มบอดี้การ์ดที่ตามมาข้างหลัง รีบแบ่งออกเป็นสองทีมเพื่อคุ้มกันเขา

ตอนที่เดินผ่านร่างซูหว่าน เขาไม่แม้แต่จะแลสายตามองเธอ แค่เดินออกไปเฉยๆ

ว่าแล้ว เมื่อกี้เธอก็แค่คิดไปเอง จี้ซือหานไม่ได้แคร์อะไรเธอสักหน่อย จะมาจ้องเธอทำไม