Home / โรแมนติก / ปราถนารัก / สติที่หายไป 18++

Share

สติที่หายไป 18++

Author: Darann
last update Last Updated: 2025-05-16 15:22:03

“แฮ่กๆๆ อ้ะ คุณคิมหันต์ อย่า!” แม้ริมฝีปากจะถูกปล่อยออกมาให้เป็นอิสระแล้ว แต่ฉันก็ยังต้องประสบกับความรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว เมื่อคนตัวสูงเลื่อนริมฝีปากของตัวเองลงมาคลอเคลียอยู่บริเวณซอกคอขาวของฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงเขี้ยวแหลมของคนตัวสูงที่ฝังลงไปบนเนินคออย่างแรง ทั้งยังดูดเม้มไปทั่วทั้งซอกคอ

ตึกตักๆๆ! ใจฉันมันเต้นรัวและแรงขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือของคนตัวสูงที่เอื้อมมารูดซิปเสื้อของฉันจากข้างหลังด้วยมือเพียงข้างเดียว

“ไม่ได้นะ อื้อ! คุณคิมหันต์! แบบนี้มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!” ฉันต้องหยุดเขาให้ได้ เพราะถ้ามากกว่านี้สติของฉันคงจะเตลิดเปิดเปิงไปไกลกว่านี้แน่ๆ

ปึก!! ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เขาไม่คิดจะฟังฉันเลยสักนิด แต่กลับซุกไซร้หนักขึ้นกว่าเดิม จากลำคอก็เริ่มไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ และที่ทำให้ฉันต้องใจเต้นรัวหนักกว่าเดิม ก็คงเป็นมือของคนตัวสูงที่เลื่อนขึ้นมาจากซิปเสื้อ แล้วมาปลดตะขอบราของฉันจากข้างหลังอย่างง่ายดาย

“อ้ะ! คุณ…คิม อึก!” ความรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวมันเริ่มขึ้นอีกครั้ง ทั้งยังรู้สึกมวนท้องราวกับว่ามีผีเสื้อสิบๆตัวกำลังบินวนอยู่ในนั้น เมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือของคนตัวสูง ที่ตอนนี้กำลังบีบเค้นเนินเนื้อตูมผ่านเสื้อผ้าอย่างเมามันส์

พรึ่บ!! ฉัน…ไม่ไหวแล้ว! เหมือนว่าสติของฉันมันจะสลายหายไป…พร้อมกับชุดเดรสที่ตกลงไปบนพื้นไปตั้งแต่ตอนไหนแล้วก็ไม่รู้ ตอนนี้…บนร่างของฉันมีแค่เพียงเศษผ้าชิ้นเล็กที่ปกปิดส่วนบนและส่วนล่างของตัวเองไว้เท่านั้น

“อื้อ!”

หมับ!! ฉันเอื้อมมือของตัวเองลงมาโอบคอของคนตัวสูงเอาไว้เพื่อเป็นที่ยึด เพราะตอนนี้ขาฉันมันอ่อนแรงจนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว

“หึ! ถอดเสื้อให้ฉันสิเกวลิน” เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ดังขึ้นที่ข้างหูของคนตัวสูง นอกจากจะทำให้สติฉันยิ่งเตลิดเข้าไปใหญ่ มันยังทำให้ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะจวนจะระเบิดอยู่แล้ว

ไม่นะ! ฉันไม่ควรทำตามที่เขาต้องการสิ

พรึ่บ!! การกระทำมักจะไวกว่าความคิด แม้สมองฉันจะบอกว่าไม่ แต่ร่างกายฉันมันไม่คิดจะปฏิเสธเขาเลยสักนิด มือของฉันมันดันเอื้อมไปถอดเสื้อของคนตัวสูงออกทันที

ตึกตักๆๆ!! ทันทีที่ได้เห็นแผ่นอกหนา และไหล่กว้างของคนตัวสูงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าฉันใกล้ๆ มันยิ่งทำให้ใจฉันเต้นรัว สมองและสติมันเบลอไปหมด เบลอจนไม่สามารถเรียกมันกลับมาได้แล้วจริงๆ

“อื้ม! จุ๊บๆ จ๊วบ!!” คนตัวสูงโน้มหน้าลงมาประกบจูบกับฉันอีกครั้ง ครั้งนี้นอกจากฉันจะไม่ปฏิเสธคนตรงหน้าแล้ว ฉันยังให้ความร่วมมือด้วยการรั้งท้าทอยของคนตัวสูงลงมาประกบจูบกันให้แนบชิดมากกว่าเดิม

“อ้ะ! คุณคิม!”

หมับ!! ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆคนตัวสูงก็อุ้มฉันขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว จนฉันต้องใช้ขาเกี่ยวรอบเอวของคนตัวสูงเอาไว้แน่นเพราะกลัวตก

“หึๆ!!” คนตัวสูงยกยิ้มมุมปากขึ้นมาให้ฉัน แต่สิ่งที่แปลกคือ…มันไม่ใช่รอยยิ้มที่น่าขนลุกเหมือนปกติ แต่เป็นรอยยิ้มที่…ดูเหมือนกำลังพอใจในอะไรบางอย่างมากกว่า

“อึก อื้อ!” ฉันพยายามกลั้นเสียงร้องของตัวเองเอาไว้ เมื่อถูกคนตัวสูงตรงหน้าก้มลงไปดูดเม้มรอบๆเนินเนื้อ ที่ตอนนี้มันเปลือยเปล่าต่อหน้าคนตัวสูงไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

ตุบ!! คนตัวสูงเดินอุ้มฉันตรงไปที่เตียงนอน แม้ว่าสายตาเขาจะไม่ได้จ้องมองทางอยู่ แต่เขากลับพาฉันมานอนลงบนเตียงได้อย่างปลอดภัย ราวกับว่ามีตาทิพย์งั้นแหละ ตรงกันข้ามกับฉัน ที่แม้จะมองเห็นทาง แต่สมองมันก็เบลอเกินกว่าจะชี้แนะอะไรคนตัวสูงได้

“จุ๊บๆ จ๊วบ!!” ทันทีที่วางฉันลงบนเตียงแล้ว คนตัวสูงก็ไม่รอช้าที่จะก้าวขึ้นมาคร่อมร่างฉันไว้ พร้อมทั้งจู่โจมเข้ามามอบรสจูบที่เร่าร้อนให้ฉันอีกครั้ง เรียวลิ้นที่เข้ามาเกี่ยวตระหวัดกันในปาก มันทำฉันร้อนผ่าวไปทั้งหน้าทั้งตัว อีกทั้งความรู้สึกมวนท้องมันก็มากขึ้นกว่าเดิมไปอีก

ฝ่ามือหนาของคนตัวสูงเองก็ไม่เคยที่จะอยู่นิ่ง เพราะเขาเอาแต่ใช้มือตัวเองสัมผัสไปตามเรือนร่างของฉันไปทั่ว เริ่มจากหน้าท้องแบนราบ รอบๆเอว แผ่นหลังเรียว ขึ้นมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่เนินเนื้อตูมทั้งสองข้างที่เปลือยเปล่าไร้ปราการใดๆปกปิด

“อึก! อื้อ” ฉันพยายามกลั้นเสียงร้องที่เกิดจากความรู้สึกซาบซ่าน ทุกครั้งที่ถูกคนตัวสูงบีบและเค้นคลึงเนินเนื้ออย่างเมามันส์ ฉัน…รู้สึกแปลกชะมัด!

“อย่ากลั้นเสียงสิเกวลิน ฉันอยากฟังเสียงเธอนะ”

“อ้าาา! อ้ะ ฮึก!” ฉันไม่สามารถกลั้นเสียงร้องของตัวเองได้อีกต่อไป แต่กลับร้องครวญครางออกมาไม่เป็นภาษา เมื่อฝ่ามือที่คลอเคลียอยู่กับเนินเนื้อของฉัน ในตอนแรก ถูกแทนที่ด้วยริมฝีปากของเขาแทน

“อ้ะ อ้าาา!!” ฉันสะดุ้งขึ้นมาทุกครั้งที่สัมผัสได้ถึงเรียวลิ้นของคนตัวสูงที่กำลังดูดเม้มและคลอเคลียหยอกล้อกันเนินเนื้อของฉัน โดยเฉพาะบริเวณนั้น ส่วนที่มันเต่งตึงขึ้นมาบนยอดเนินอก มันทำให้ฉันดิ้นจนแทบจะบ้าตายทุกครั้งที่เรียวลิ้นของคนตัวสูงแตะไปโดนส่วนนั้น

กริ้ก!! คนตัวสูงผละออกจากร่างของฉัน เพื่อลุกขึ้นไปปลดเข็มขัดกางเกงของตัวเองอย่างรีบร้อน

ตึกตักๆๆ!! ภาพตอนที่เห็นคนตัวสูงกำลังปลดเข็มขัดของตัวเอง จากมุมนี้…มันทำให้ใจฉันเต้นรัวขึ้นมาอีกแล้ว ท่อนบนที่เปลือยเปล่า เม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามกล้ามเนื้อหน้าท้องมัดใหญ่ของเขา มันน่ามองชะมัด มันอาจจะเป็นความคิดที่บ้ามาก แต่ฉันคิดว่าตอนนี้…เขาเซ็กซี่มากๆเลยล่ะ!

พรึ่บ!! ใช้เวลาไม่นานคนตัวสูงก็ปลดเข็มขัดของตัวเองออกไปได้สำเร็จ แต่แล้วฉันก็เกิดอาการหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อจู่ๆคนตัวสูงตรงหน้าก็ปลดกางเกงตัวเองลงไปอย่างรวดเร็ว จนปรากฏท่อนล่างที่เปลือยเปล่าออกมาให้เห็นแก่สายตา จนฉันหันหน้าหนีเกือบไม่ทันซะแล้ว

^///^ แต่…เมื่อกี้ฉันแอบเห็นไปแล้วด้วยอ่ะ

“หันมามองฉันได้มั้ย? เกวลิน!”

ตึกตักๆๆ!! ฉันใจเต้นรัวขึ้นมาอีกแล้ว เพราะคำพูดของคนตัวสูงที่พูดออกมาเมื่อกี้ ปกติเขาจะเอาแต่พูดออกคำสั่งกับฉันอย่าง…มองฉันสิ! แต่เมื่อกี้…มันฟังดูเหมือนคำพูดร้องขอ หรือขออนุญาติมากกว่า เป็นครั้งแรกเลยนะที่เขาพูดกับฉันแบบนี้

ขวับ!! ไม่รู้ทำไมแต่เพราะคำพูดของเขา ทำให้ฉันยอมหันหน้ากลับไปมองเขาอย่างว่าง่าย

ฉันคิดไปเองรึเปล่านะ? ทำไมสายตาของเขาตอนนี้มัน…ดูอ่อนโยนต่างจากปกติมากเลย เขาไม่ได้มองฉันด้วยสายตาที่แข็งกร้าว หรือเยือกเย็นอย่างปกติ แต่มันดู…อ่อนโยน อ่อนโยนจนใจฉันหวิวขึ้นมาซะได้

“เธอ…อยากให้ฉันทำต่อมั้ย?” มาถามคำถามนี้กับฉันตอนนี้เนี่ยนะ…มันไม่ขี้โกงเกินไปหน่อยเหรอ?

“^///^ ฉัน…ฉันไม่รู้!”

“งั้นฉันหยุดดีมั้ย?” เฮอะ! มาถึงขนาดนี้แล้วจะหยุดได้ยังไงล่ะ?

“ไม่ค่ะ! ฉันมะ…อุบ!!”

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ปราถนารัก   อ่อย nc20+ จบ

    “อ้ะ!” ฉันร้องลั่นขึ้นมาเมื่อคนตัวสูงกระแทกเอวสวนจนรู้สึกจุกไปหมด“แต่ฉันชอบสุดๆไปเลยล่ะ~” เสียงกระซิบบองชอบที่แหบพร่า บวกกับแววตาหื่นกระหายของคนตรงหน้าทำให้ความเขินอายที่มีในตอนแรก เลแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนรุ่มที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก“จุ๊บ!! อื้ม~” ฉันก้มลงไปประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากหนา จู่ๆฉันก็เกิดความคิดประหลาดๆขึ้นมา คราวนี้ฉันอยากจะลองเป็นคนเดินเกมส์ดูบ้าง ฉันอยากจะรู้…ว่าฉันสามารถทำให้คนตรงหน้าเสียสติได้มาก เท่ากับที่เขา…ทำให้ฉันเสียสติจวนจะบ้าตายอย่างในตอนนี้รึเปล่านะ?ฉันส่งเรียวลิ้นของตัวเองเข้าไปเกี่ยวตระหวัดดูดเม้มกับเรียวลิ้นของเขาอย่างร้อนแรง เหมือนกันที่เขาทำกับฉัน และช่วงชิมรสหวานจากปากของเขาอย่างหื่นกระหาย เหมือนกันที่เขาทำกับฉัน“อืมมม~” เสียงครวญครางที่ดังออกมาจากในลำคอของคนใต้ร่าง มันทำให้ฉัพอใจมากเลยล่ะ แต่แค่นี้ยังไม่พอหรอก ฉันอยากเห็นเขา…พอใจสัมผัสของฉันมากกว่านี้“อ่าส์ เกว~” ฉันเปลี่ยนตำแหน่จาริมฝีปากของคนตัวสูง มาซุกไซร้ซอกคอแกร่งของเขาแทน ฉันใช้เรียวลิ้นของตัวเองไล้เลียและดูดเม้มไปตามผิวเนียนของเขาอย่างหื่นกระหาย ให้เหมือนกับที่เขาทำกับฉัน

  • ปราถนารัก   อ่อย nc 20+

    วันต่อมาเมื่อวานหลังจากกลับมาจากห้องของคุณคิมหันต์แล้ว ฉันก็นั่งทำโอทียาวมาจนถึงเช้าเลยล่ะ ยังไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อคืนเลย ง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้วเนี่ยกริ๊งงง!! ระหว่างที่กำลังนั่งเฝ้าล็อบบี้รอเวลาออกกะอยู่นั้น เสียงมือถือที่วางอยู่หน้าล็อบบี้ก็ดังขึ้นมา รินณ์ที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆเลยทำหน้าที่รับสายแทน“สวัสดีค่ะ”“อาหารเช้าสองที่เหรอคะ?”“ได้ค่ะ เดี๋ยวทางเราจะเตรียมไว้ให้นะคะ”“ให้ใครไปเสริฟ์นะคะ?”“พนักงานที่ชื่อ…เกวลิน”“ได้ค่ะ อีกสามสิบนาทีเราจะเอาอาหารไปให้นะคะ”ทันทีที่วางสายฉันกับรินณ์หันมาสบตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย“มีอะไรเหรอรินณ์?” “ก็แฟน…เอ่อ…คุณคิมหันต์อ่ะ เขาขอให้เกวเอาอาหารเช้าเสริฟ์ให้น่ะสิ” รินณ์มองซ้ายมองขวาก่อนจะเขยิบมากระซิบใกล้ๆฉันคุณคิมหันต์ให้ฉันเอาอาหารไปเสริฟ์ให้เนี่ยนะ? คิดจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะเนี่ย?ห้องพักกริ๊งงง!! ฉันกดออดที่หน้าห้องพักของคุณคิมหันต์ หลังจากที่เข็นรถเข็นอาหารมาส่งให้เขาถึงหน้าห้อง ตามคำสั่งที่สั่งไว้ก่อนหน้านี้แอ๊ดดด!! ผ่านไปเพียงไม่กี่วิ คนตัวสูงก็เปิดประตูห้องออกมา แต่ทันทีที่ฉันเห็นร่างของคนที่อยู่ในห้อง ฉันถึงกับเบิกตาโ

  • ปราถนารัก   เจอกันครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน 18+

    ห้องพักวีไอพีกริ๊งงง!! ฉันตัดสินใจกดออดหน้าประตูห้องพักวีไอพีห้องหนึ่ง หลังจากที่ยืนทำให้อยู่หน้าห้องมาได้สักพักหนึ่งแล้วแอ๊ดดด!! ผ่านไปไม่กี่วินาที ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาช้าๆ ก่อนจะปรากฏร่างของคนตัวสูงที่ยืนยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์อยู่หลังประตู“ฉันเอากระเป๋ามาให้…”หมับ!! ยังไม่ทันที่จะพูดจบ คนตัวสูงก็คว้าร่างฉันเข้าไปในห้องอย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ที่ลากเข้ามาในห้องด้วยกันอีกทีปัง!! ฉันสะดุ้งตกใจเสียงปิดประตูที่ดังขึ้นมาซะลั่นห้อง “คุณคิมหันต์! คุณจะทำอะไรเนี่ย?”ตุบ!! คนตัวสูงเตะกระเป๋าใชเดินทางใบใหญ่ของตัวเอทีกันเองมาด้วยออกไป ก่อนจะดันตัวฉันให้ติดกับประตห้องไม่ให้ไปไหน“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเกวลิน”“นั่นน่ะสิค่ะ เกวก็ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ในฐานะแขกวีไอพีด้วยเหมือนกันค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ออกจะดุนิดหน่อย “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”“ฉันคิดถึงเธอเกว~”ตึกตักๆๆ!! คนตัวสูงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องเลี่ยงตอบคำถามของฉัน เป็นการกระซิบเบาที่ข้างหูฉันแทน ซึ่งวิธีนี้ก็ถือว่าเป็นวิธีทำให้ฉันใจสั่นขึ้นมาได้ดีเลยล่ะ“เราไม่ได้เจอกันตั้งเดือนนึงเลยนะเก

  • ปราถนารัก   แขกวีไอพี

    หนึ่งเดือนผ่านไปวันเวลาผ่านไปเร็วราวกับพลิกหน้ากระดาษ ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้วที่ฉันมาฝึกงานที่นี่ ทุกๆวันที่อยู่ที่นี่ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันจะไม่คิดถึงคนที่ตัวเองรักอย่างคุณคิมหันต์ แต่ถึงอย่างนั้น…ฉันก็ยังสนุกกับการฝึกงานที่นี่อยู่นั่นแหละและดูเหมือนว่าใกล้ถึงเวลาที่ฉันจะกลับไปหาคนที่ตัวเองรักสักที“เอ้า! ทุกคน ใกล้ถึงเวลาที่แขกวีไอพีขอบโรงแรมจะมาแล้ว รีบออกมาต้อนรับกันเร็ว” เสียงของผู้จัดการตะโกนร้องเรียกพนักงานทุกคนที่อยู่ในล็อบบี้โรงแรมเมื่อสองวันก่อนผู้จัดการแจ้งมาว่าในวันนี้จะมีแขกวีไอพีมาพักที่โรงแรม ซึ่งแขกคนนี้เป็นแขกคนสำคัญมากๆเลยล่ะ ลือกันว่าเขาเป็นเพื่อนของท่านประธานคนใหม่ของที่นี่ ดังนั้นเราจึงต้องให้การต้อนรับแขกวีไอพีคนนี้ให้ดีที่สุดและห้ามทำอะไรผิดพลาดโดยเด็ดขาด“ไปกันเถอะเกว” เสียงของรินณ์ที่ยืนอยู่หน้าล็อบบี้เรียกให้ออกไปยืนรอด้วยกัน“อื้อ!” ฉันกันรินณ์ออกไปรอต้อนรับแขกวีไอพีคนดังกล่าวที่หน้าประตูโรงแรม พร้อมกับผู้จัดการและพี่แอนเอี๊ยดดด!! ยืนรอกันได้อยู่พักหนึ่ง ไม่นานก็มีรถหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูโรงแรมพนักงานชายเดินไปเปิดประตูรถ ก่อนท

  • ปราถนารัก   ไม่ว่ายังไงก็จะรอ

    หลังจากได้ฟังคำตอบจากปากของเกวลินแล้ว สิ่งที่ค้างคาใจผมในตอนแรกก็คลายลง ผมตัดสินใจเดินออกมาจากร้านนั้น แล้วก็มาเดินเล่นที่ริมหาดกับไอ้กวินท์แทนระหว่างที่เดินเล่นอยู่ผมก็ทบทวนคำพูดของเกวลินอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมาสิ่งที่เกวลินต้องการมาตลอดก็คืออิสระ เพราะเธอโตมากับตระกูลของผม เลยทำให้เธอคิดว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณตระกูลของผม ไอ้สิ่งที่ผูกมัดเกวลินมาตลอดคือ…ตระกูลอัศวนันทร์ และตัวผมนี่แหละผมไม่อยากสูญเสียเกวลินไป ผมอยากให้เกวลินอยู่กับผมไปตลอดเลยด้วยซ้ำ เพราะผมรักเธอ แต่มันคงไม่ง่ายสำหรับเกวลิน แม้เธอจะรักผม แต่เธอก็มีความต้องการเหมือนกัน และสิ่งที่เธอต้องการก็คือ…อิสระ เธอต้องการอิสระมาโดยตลอด เพราะงั้น…ผมตัดสินใจแล้วว่าผม…จะยอมให้อิสระกับเกวลิน อย่างที่เธอต้องการ“ดูเหมือนแกกับเด็กคนนั้นจะรักกันมากเลยนะ” ไอ้กวินท์พูดเหมือนเด็กฝึกงานที่มากับเกวลินไม่มีผิด“ไม่ใช่เรื่องของแก”“ครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นแกร้อนรนแบบนี้อ่ะ”“อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเหอะ”“นี่! ฉันกำลังเตือนสติแกอยู่นะเว้ย! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรน้องเขาถึงหนีมาอยู่ที่นี่ได้อ่ะ แต่จากที่ฟังเมื่อกี้…น้องเขาคงจะรัก

  • ปราถนารัก   ตามกลับมา…สำเร็จมั้ย?

    [คิมหันต์]ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งผมขับรถตามรถของเกวลินมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่ริมทะเลร้านหนึ่ง เกวลินกันเพื่อนของเธอคงจะมากินอาหารกันที่นี่ ผมไม่อยากให้เกวบินคลาดสายตาผมไป เลยตามเกวลินเข้ามาในร้านด้วยเหมือนกันแต่ผมไม่เข้าใจว่าไอ้กวินท์มันจะตามผมมาถึงที่นี่ด้วยทำไมเนี่ย?“นั่งตรงนี้มั้ยเกว?”“ได้สิ” เกวลินกับเพื่อนของเธอเลือกนั่งลงบนโต๊ะๆหนึ่งในร้านอาหาร ฟุ่บ!! ผมที่เดินตามอยู่ห่างๆ เลยเดินเข้าไปนั่งใกล้กับโต๊ะของเกวลิน ซึ่งระยะห่างระหว่างผมกันเกวลินก็ห่างกันเพียงแค่โต๊ะอาหารคั่นกลางไว้แค่โต๊ะเดียวเท่านั้นตุบ!! ส่วนไอ้กวินท์ที่ตามติดมาด้วยก็ดันเลือกที่จะมานั่งข้างๆผมอีกซะงั้น ที่มีตั้งเยอะแยะจะมานั่งติดผมทำไมเนี่ย?“แกจะตามฉันมาด้วยทำไมเนี่ย?”“ฉันไม่ได้ตามแกมาซะหน่อย ลืมไปแล้วรึไงว่ารถที่แกขับมาน่ะ รถฉันเว้ย!” มันพูดด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก ความจริง ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ที่โรงแรมล่ะ ไอ้กวินท์เอาแต่ชะเง้อมองตามใครสักคนอยู่ตลอดเวลา ไม่ต่างจากผมเลยสักนิด และผมก็เดาว่าคนที่มันกำลังตามอยู่คงจะเป็นเพื่อนที่อยู่กับเกวลินตอนนี้แน่ๆ“ใครว่ะ? แฟนเหรอ?” ผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม

  • ปราถนารัก   ตามกลับมา…สำเร็จมั้ย?

    [คิมหันต์]ณ บริษัท เอ.เอส.เอ็นก๊อกๆๆ!! เสียงเคาะประตูห้องทำงานหน้าห้องของผมดังขึ้น“เข้ามา” ธนินเดินเข้ามาในห้องหลังจากได้รับอนุญาตจากผมแล้ว“เรื่องที่ให้ไปสืบเป็นไงบ้าง?“ ทันทีที่เห็นหน้าของธนินผมก็เอ่ยถามถึงงานที่ผมมอบหมายไปให้เมื่อวานนี้ “ได้ที่อยู่ของคุณเกวลินมาแล้วครับ” ซึ่งก็เป็นเรื่องไหนไม่ได้เลน นอกจากเรื่องของเกวลิน ยัยตัวแสบที่แอบหนีผมไปไงล่ะ เมื่อวานทันทีที่รู้ว่าเกวลินหนีไป ผมก็รีบยกหูโทรหาให้ธนินไปสืบหาที่อยู่ของเกวลินทันที “เกวลินอยู่ไหน?”“คุณเกวลิน ย้ายไปฝึกงานอยู่ที่โรงแรมพาวิลเลียนที่ต่างจังหวัดครับ” ได้ยินชื่อโรงแรมที่ธนินเอ่ยแล้วผมถึงกับต้องขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เพราะเหมือนว่าชื่อโรงแรมนี้จะฟังดูคุ้นหูเอามากเลยล่ะ“โรงแรมพาวิลเลียนเหรอ?”“ครับ โรงแรมในเครือตระกูลอัครวานิชครับ” และผมก็อดที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้นมาไม่ได้ เมื่อสิ่งที่ผมสงสัยได้รับการยืนยันจากธนินโรงแรมพาวิลเลียน ในเครือตระกูลอัครวานิช คือโรงแรมที่ไอ้กวินท์ เพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาลัยของผมบริหารอยู่นี่เอง ตืดๆๆ!! ทันทีที่รู้ว่าเกวลินอยู่ที่นั่น ผมก็ไม่รอช้ารีบยกหูกดโทรออกหาไอ้กวินท์มันอย่า

  • ปราถนารัก   เหตุผลที่จาก

    [เกวลิน]“ยินดีต้อนรับน้องๆฝึกงานทุกคนเลยนะคะ” เสียงของผู้จัดการโรงแรมเอ่ยขึ้น หลังจากที่พาพวกเราที่เป็นเด็กฝึกงานใหม่ ไปแนะนำสถานที่ต่างๆในโรงแรมเสร็จแล้ว“ต่อไปนี้ก็ตั้งใจทำงาน แล้วก็ขอให้โชคดีกับการฝึกงานนะคะ” พี่แอนพี่พนักงานอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น“ขอบคุณค่ะ” ฉันและเพื่อนอีกคนที่เป็นเด็กฝึกงานเหมือนกันเอ่ยขอบคุณผู้จัดการและพี่แอนพร้อมๆกัน“วันนี้ก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ เราสองคนกลับไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวค่อยมาเริ่มงานพรุ่งนี้อีกที”“ได้ค่ะ”“งั้นพี่ไปก่อนนะ” ร่ำลากันเสร็จผู้ตัดการกับพี่แอนก็เดินกลับไปทำงานของตัวเองกันต่อ เหลือไว้แค่ฉันกับเพื่อนร่วมฝึกงานกันอยู่สองคน“หวัดดี เราชื่อรินณ์นะ” เพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ หันมาทักทายด้วยสีหน้าที่สดใส“หวัดดี เราชื่อเกว”“เกวมาจากกรุงเทพเหรอ?”“อื้อ แล้วรินณ์อ่ะ?”“เราเรียนที่นี่แหละ แล้วก็อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย” อ่อ เป็นคนที่นี่สินะ“อ่อ อื้ม!”“แล้วนี่…เกวจะกลับเลยรึเปล่า? เราไปกินข้าวกันมั้ย?”“โทษทีนะ พอดีเราเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อวานเองอ่ะ คงต้องขอตัวกลับไปจัดของที่ห้องก่อน” “อ่อ งั้นไม่เป็นไร ไว้ไปกินข้าวกั

  • ปราถนารัก   ความว่างเปล่า

    [คิมหันต์]เช้าวันต่อมา พรึ่บ!! ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ หลังจากที่หลับพักผ่อนจากกิจกรรมอันเหน็ดเหนื่อยเมื่อคืนไปทั้งคืนอย่างเต็มที่แล้ว แสงแดดที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านสีดำในห้องของตัวเองสาดส่องเข้ามา ทำผมถึงกับต้องหรี่ตาลงเพื่อปรับสายตาของตัวเองให้คงที่ขวับ!! เมื่อสายตากลับมาอยู่ในสภาพคงที่แล้ว ผมจึงพลิกตัวมาอีกฝั่งหนึ่งของเตียง ด้วยความหวังที่ว่าจะเจอกันคนตัวเล็กอย่างเกวลินนอนอยู่ข้างๆกาย"..." แต่แล้วสิ่งที่ผมเจอมีเพียงแค่รอยยับของผ้าปูที่ว่างเปล่าและไร้ซึ่งร่างของคนตัวเล็กเกวลินตื่นแล้วเหรอ?ฟุ่บ!! ผมคิดว่าคนตัวเล็กคนจะตื่นก่อนผมไปแล้ว ผมจึงลุกออกจากเตียง ก่อนจะเดินหยิบกางเกงนอนของตัวเองมาใส่ แล้วเดินออกไปจากห้อง ด้วยความหวังที่ว่าเกวลินคงจะอยู่ข้างนอกห้อง หรือที่ไหนสักที่ในบ้านนั่นแหละ"..." แต่ผมกลับต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจมากกว่าเดิม เมื่อลงมาแล้วไม่เจอกับเกวลินอยู่ที่ชั้นล่างของบ้าน ในครัวก็ไม่อยู่ ในห้องรับแขกก็ไม่เจอ "เกวลิน!" ผมลองตะโกนร้องเรียกชื่อของคนตัวเล็ก แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงใดๆตอบรับกลับมาใจผมเริ่มสั่นไหวขึ้นมา จู่ๆความคิดที่ไม่ดีก็ดันโผล่เข้ามาในหัว ตอนนี้ผมกำลังคิดว่า

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status