สาเหตุของความเกลียด

สถานการณ์ปัจจุบัน

“ฮึกๆๆ ฮืออออ!!”

“เฮ้อออ!!” เป็นเวลาราวสิบนาทีกว่าแล้ว ที่ผมต้องมาทนนั่งฟังเสียงร้องไห้ของเกวลินอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ตั้งแต่ผมก้าวเข้ามาในบ้านเมื่อสิบนาทีก่อน ยัยเด็กนั่นก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นดังลั่นบ้านไม่หยุดสักที เสียงร้องของเกวลินมันกวนใจผมมากเกินไป มันทำให้ผมอยากจะรู้…ว่าเกวลินจะร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว

“ฮึกๆฮือออ ไอ้บ้าคิมหันต์! ฮือออ ไอ้คนเฮงซวย!! ฮึกๆฮือออ! ไอ้คนใจร้าย! ฮืออออ”

“หึ! นี่เธอจงใจพูดออกมาให้ฉันได้ยินรึไง?” ยัยเด็กนั่นร้องตะโกนออกมาซะดังลั่นห้องขนาดนี้ ไม่รู้ว่าห้องมันไม่เก็บเสียงหรือจงใจจะให้ฉันได้ยินคำด่าของตัวเองกันแน่

“ฮือออ~ ไอ้คนฉวยโอกาส!! ฮึกๆฮืออ นั่นมันจูบแรกของฉันเลยนะ! ฮืออออ กล้าดียังไงมาขโมยจูบแรกของฉันแบบนี้ฮ่ะ! ฮือออออ~” สิ่งที่ได้ยินแทรกขึ้นมาจากเสียงสะอื้นของยัยเด็กนั่นทำผมยกยิ้มมุมปากขึ้นมา

“หึ! จูบแรกงั้นเหรอ? ก็ไม่เลวนี่” ผมเองก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนั้นหรอก แต่ใครใช้ให้มาทำท่าทีจองหองแบบนั้นกับฉันล่ะ?

ผมยังคงนั่งฟังเสียงร้องสะอื้นของเกวลินที่ร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่รู้จักเหนื่อย เธอร้องอยู่อย่างนั้นต่อไปได้ราวๆยี่สิบนาที

หลังจากผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีแล้ว เสียงร้องของยัยเด็กนั่นก็ดูเหมือนจะเงียบลงไปได้สักที

”หึ! แค่สามสิบนาทีเองเหรอ? นึกว่าจะร้องได้นานกว่านี้ซะอีก!”

ฟุ่บ!! ผมลุกขึ้นมาจากโซฟาทันทีที่เสียงสะอื้นเงียบหายไป ในเมื่อเสียงร้องของเกวลินเงียบลงแล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องนั่งอยู่ตรงนี้อีกต่อไป

“หืม?” ผมกำลังจะเดินไปขึ้นห้องอยู่แล้วเชียว แต่กลับต้องมาหยุดชะงักเมื่อก้มลงไปเห็นคราบเลือดที่หยดไปตามพื้นบ้านเป็นทาง แล้วไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องยัยเด็กนั่น เฮ้อออ! นี่อย่าบอกนะว่ายัยเด็กนั่นยังไม่ได้ทำอะไรกับแผลที่มือของตัวเอง ที่เสียงร้องเงียบไปแบบนี้ คงไม่ใช่เพราะเสียเลือดตายไปแล้วหรอกใช่มั้ย?

แอ๊ดดด!! ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องของเกวลินพร้อมกับถืออุปกรณ์ทำแผลติดมือเข้ามาด้วย ถึงจะไม่ค่อยอยากจะสนใจเท่าไร แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยให้มีคนเป็นอะไรไปในบ้านตัวเองหรอกนะ

“เฮอะ! วุ่นวายจริงๆเลย” ผมบ่นขึ้นมาทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องแล้ว ก็เจอเข้ากับร่างของเกวลินที่กำลังนั่งผงกหัวอยู่ข้างๆเตียง หึ! เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ ยัยเด็กนี่มัวแต่ร้องไห้จนหลับไป แล้วทิ้งให้เลือดจากแผลที่มือไหลเลอะเสื้อผ้าเลอะพื้นเต็มไปหมด

หมับ!! ผมเดินเข้าไปอุ้มร่างของเกวลินขึ้นมา ก่อนจะวางร่างไร้สติของเธอลงบนเตียง

“เลือดไหลจะหมดตัวอยู่แล้วยังจะหลับลงอีก” ผมมองไปยังคนตรงหน้าที่ตอนนี้นอนหลับไม่ได้สติเลยสักนิด แม้จะหลับตาอยู่แต่ผมก็สังเกตเห็นดวงตาของเกวลินที่บวมปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ร้องไห้นานเกือบครึ่งชั่วโมงขนาดนั้น ก็ไม่แปลกหรอกที่ตาจะบวมปูดขนาดนี้

หมับ!! ผมนั่งลงข้างๆร่างไร้สติของเกวลิน ก่อนจะคว้ามือที่เป็นแผลของคนตรงหน้าขึ้นมาทำแผลให้

“อือ เจ็บ~” ร่างไร้สติตรงหน้าละเมอพูดออกมา พร้อมทั้งยังนอนดิ้นพลิกตัวไปมาไม่เลิก

“ตอนตื่นไม่เจ็บ มาเจ็บอะไรตอนนี้”

ขวับ!! ผมละสายตาจากมือของเกวลินไปมองร่างของเธอที่นอนไร้สติอยู่บนเตียง เพราะแรงดิ้นจากการละเมอเมื่อกี้ ทำให้ตอนนี้สภาพเสื้อผ้าของคนตรงหน้ามันเลิ่กขึ้นสูงจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว สถานการณ์ตอนนี้มันทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน คืนที่ผมบุกไปหาเกวลินที่ห้อง ตั้งแต่คืนนั้น…มันมีอยู่ความคิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวไม่หยุด เกวลิน…เด็กน้อยในวันนั้น โตขึ้นมาได้ดีขนาดนี้เลยสินะ หึ! ต่อไป…ผมคงจะเรียกเธอว่าเด็กน้อยไม่ได้แล้วล่ะ

ผมเหลือบไปมองริมฝีปากบางที่แดงก่ำของเกวลิน พลางนึกถึงความนุ่มนิ่มของริมฝีปากบางนั่นที่ผมได้สัมผัสไปก่อนหน้านี้ ถ้านั่นเป็นจูบแรกของผู้หญิงคนนี้ มันก็คงจะเป็นประสบการณ์จูบแรกที่แย่พอสมควร แต่สำหรับผมรสจูบจากริมฝีปากของผู้หญิงคนนี้ มันน่าพึงพอใจมากเลยล่ะ คงจะดีไม่น้อยถ้าได้ลิ้มลองมันอีกสักครั้ง หึ! แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอก

“คุณคิมหันต์~”

“…” ผมเลิ่กคิ้วขึ้นมา เมื่อจู่ๆคนที่นอนไม่ได้สติตรงหน้าก็ละเมอเรียกชื่อผมขึ้นมา

“ทำไมคุณถึงเกลียดฉันมากขนาดนั้นกัน~” สิ่งที่คนตรงหน้าละเมอพูดออกมาทำผมหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง

“…เพราะเธอ…เหมือนผู้หญิงคนนั้นมากเกินไป”

ผู้หญิงคนนั้นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของฉัน แม่ที่ทั้งรัก ทั้งซื่อสัตย์ และภักดีต่อพ่อมาตลอด คนที่ยอมเสียสละความสุขของตัวเองเพื่อคนเห็นแก่ตัวอย่างพ่อ ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าสุดท้ายแล้วตัวเองจะต้องเสียใจ แต่แม่ก็ยังเลือกที่จะจงรักภักดีไม่เปลี่ยน แม้กระทั่งช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตตัวเอง แม่ก็ยังเสียมันไปเพราะคนเห็นแก่ตัวแบบพ่อ หึ! มันน่าสมเพชเกินไป เพราะเธอเหมือนผู้หญิงที่น่าสมเพชคนนั้นไงล่ะ…เกวลิน ทั้งๆที่เธอไม่รู้อะไรเลย แต่กลับให้ทั้งความซื่อสัตย์ ทั้งความภักดีต่อผู้ชายคนนั้น สุดท้ายแล้ว…เธอก็คงจะต้องเสียใจเพราะผู้มีพระคุณของเธอไม่ต่างอะไรจากแม่ฉัน แบบนั้นมัน…น่าสมเพชเกินไป