สูญเสียความเป็นเพื่อน

“นี่ค่าแท็กซี่ค่ะลุง!!”

ปัง!!! ฉันรีบยื่นค่าแท็กซี่ไปให้ลุงคนขับอย่างไว ก่อนจะรีบวิ่งตากฝนลงมาจากรถ แล้วตรงดิ่งมายังทิวเขาที่ยืนอยู่หน้าบ้าน

“ทิวเขา! ทิวมาทำอะไรที่นี่!?” ฉันตะโกนถามออกไปสู้กับเสียงฝนที่ดังลั่นไม่แพ้กัน

ขวับ!! ฉันเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจทันทีที่ทิวเขาหันกลับมามองฉัน แม้ฝนจะตกหนักจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น แต่ฉันเห็นกลับเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของทิวเขาอย่างชัดเจน และเนื้อตัวของทิวเขาเปียกโชกไปด้วยน้ำฝนทั้งตัว

“ทิว! นี่ทิวยืนตากฝนอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย?!!”

“เกว…เกวโกรธอะไรทิวรึเปล่า? ทำไมทิวติดต่อเกวไม่ได้เลย? จู่ๆเกวก็หายไปไม่บอกไม่กล่าว รู้มั้ยว่าทิวเป็นห่วงเกวแค่ไหนอ่ะ?!” ทิวเขาโพล่งคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน ไหนจะมือเย็นเฉียบที่จับแขนของฉันไว้ตอนนี้อีก มันบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าทิวเขาคงยืนตากฝนอยู่ตรงนี้มานานมากแล้วแน่ๆ

“ไม่ใช่อย่างนั้นทิว มือถือเกวเสียน่ะ เกวก็เลยไม่ได้ติดต่อทิวกลับไป” ตั้งแต่วันที่คุณคิมหันต์เขวี้ยงโทรศัพท์ฉันทิ้งไปวันนั้น ฉันก็ยังไม่ได้ติดต่อทิวเขากลับไปเลย เพราะมีเรื่องเยอะแยะให้คิดฉันเลยลืมที่จะติดต่อกลับไปหาทิวเขาซะได้

“แล้ว…เกวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” น้ำเสียงของทิวเขาดูจะแปลกไปจากปกติมากเลยแฮะ น้ำเสียงเรียบนิ่งที่เอ่ยออกมาของเขา มันไม่ใช่น้ำเสียงปกติที่ทิวพูดกับฉันเลย

“ทิว…ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาถามเรื่องนั้นนะ เกวว่าทิวเข้ามาหลบฝนข้างในก่อนเถอะนะ เดี๋ยวก็ไม่สบะ…”

“ผู้หญิงที่อยู่ในข่าวกับไอ้คิมหันต์…คือเกวจริงๆเหรอ?”

“…อื้ม” ฉันตอบความจริงออกไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา เพราะฉันรู้ดีว่าทิวเขารู้คำตอบอยู่แล้ว ต่อให้ฉันโกหกไปมันก็ไม่ได้มีผลดีอะไรเลย

“ทำไมอ่ะเกว? ทำไมเกวถึงมาอยู่กับมันได้ล่ะ? ไหนว่าอยากจะหลุดพ้นจากตระกูลเฮงซวยนี่ไม่ใช่รึไง?! แล้วทำไมเกวถึงไปนอนกับไอ้เวรนั่นได้ล่ะ!?”

“0_0! ทิวเขา! พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า?” ฉันตกใจกับคำพูดที่ออกมาจากปากของทิวเขามากเลยล่ะ ฉันไม่เคยเห็นท่าทีที่โกรธจัดแบบนี้ของทิวเขามาก่อน ไหนจะคำพูดไม่คิดที่ออกมาจากปากของเขานั่นอีก ตอนนี้ทิวเขาดูเหมือนไม่ใช่ทิวเขาเพื่อนคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักเลยสักนิด

“รู้สิเกว ทิวรู้ตัวเองดีมาตลอด เพราะทิวชอบเกว ทิวเลยพยายามรักษาความเป็นเพื่อนของเราเอาไว้ไง แล้วเกวเองก็รู้มาตลอดไม่ใช่เหรอว่าทิวชอบเกว ทั้งๆที่เกวเองก็รู้มาตลอด แต่ทำไมเกวถึงไม่เห็นแก่ทิวบ้าง!? ทำไมเกวไม่นึกถึงใจทิวบ้าง!?” ใช่! ฉันรู้ดีมาตลอดว่าทิวเขาชอบฉัน แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะมาพูดจาแบบนี้ใส่ฉันได้นะ

“ถ้าทิวมาที่นี่เพื่อจะพูดเรื่องพวกนี้ล่ะก็ เกวว่าทิวกลับไปเถอะ” สภาพของทิวเขาตอนนี้ดูไม่น่าสนทนาด้วยเลย ทั้งๆที่เขาไม่ได้เมาอยู่ด้วยซ้ำ แต่การกระทำของเขากลับดูไร้สติซะนิ่งกว่าคนเมาซะอีก

ขวับ!! ฉันสะบัดแขนตัวเองออกจากมือของทิวเขาที่กอบกุมแขนฉันเอาไว้ ก่อนจะเดินหันหลังออกมาจากตรงนั้น

หมับ!! แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวเท้าออกไปเลยสักก้าวเดียว ทิวเขากลับเดินเข้ามากอดรั้งร่างของฉันจากข้างหลังเอาไว้แน่น

ทำไมทิวเขาถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ? ทำไมจู่ๆเขาถึงได้ทำอะไรที่ไร้เหตุผลแบบนี้ขึ้นมาซะได้!!

“ทิว! ปล่อยเกวนะ!!”

“เกว…ไปอยู่กับทิวเถอะนะ! ถ้าเกวไม่อยากอยู่กับมัน เกวมาอยู่กับทิวได้มั้ย? ทิวสัญญาว่าทิวจะดูแลเกวให้ดีทุกอย่าง ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน ทิวจะช่วยเกวทุกอย่างเลย…”

“ทิวเขา…อย่าทำแบบนี้ ยิ่งทิวทำแบบนี้ เกวก็จะยิ่งอึดอัดนะทิว ถ้าทิวยังอยากเป็นเพื่อนกับเกว…”

“ไม่!!”

ขวับ!! ทิวเขาตะคอกปฏิเสธคำพูดของฉันออกมาทันที อีกทั้งยังรั้งร่างของฉันให้หันกลับไปหาตัวเขา พร้อมกับบีบไหล่ฉันเอาไว้แน่นจนฉันปวดร้าวไปทั่วทั้งไหล่

“ทิวไม่อยากเป็นแค่เพื่อนเกว ทิวชอบเกว! ได้ยินมั้ยว่าทิวชอบเกว!!”

“แต่เกวไม่ได้ชอบทิว!!” ฉันตะคอกออกไปอย่างหมดความอดทน ตอนนี้…ความอดทนของฉันมันหมดลงแล้วจริงๆ

“ใช่…เกวรู้ว่าทิวชอบเกว แต่เกวไม่ได้ชอบทิว! ทิวเป็นเพื่อนคนเดียวของเกวนะ จะให้เกวคิดมากกว่าเพื่อนกับทิว เกวทำไม่ได้!!”

“ทำไมล่ะเกว?”

“เพราะทิวเป็นเพื่อนเกวไง เราเป็นเพื่อนกันมันก็ดีอยู่แล้วนะทิว”

“เหอะ! งั้นเหรอ? ไม่ใช่เพราะเกว…ชอบไอ้คิมหันต์หรอกเหรอ?”

“0_0!!” คำพูดนี้อีกแล้ว! คำพูดนี้มันทำให้ฉันตัวแข็งทื่อไปทั้งตัวอีกแล้ว ทำไม…ทำไมถึงเป็นคำๆนี้อีกแล้วล่ะ?

“เหอะ! เกว…ชอบไอ้เวรนั่นจริงๆใช่มั้ย?”

“มะ…ไม่ เกว…”

“ทิวไม่ยอมหรอกเกว!”

หมับ!! ทิวเขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง พร้อมกับดวงตาที่เยือกเย็นพอๆกับน้ำฝนที่เคลือบไปทั่วร่างของฉันตอนนี้ ก่อนที่เขาจะบีบไหล่ทั้งสองข้างของฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม

สายตาที่น่ากลัวของทิวเขาตอนนี้ มันคล้ายกับสายตาของคุณคิมหันต์ไม่มีผิด สายตาแบบนี้…สายตาที่บ่งบอกว่าฉันกำลังจะเจอกับหายนะซะแล้ว

“ทิวไม่ยอมให้ไอ้เวรนั่นมันแย่งเกวไปได้หรอก!”

“ทิว! นี่นายจะทำอะ…อื้ม 0_0!!” การกระทำของทิวเขาทำฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เพราะจู่ๆทิวเขาก็ดึงฉันเข้าหาตัวก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงมาจูบฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว นี่มัน…มากเกินไปแล้วนะ!

“อื้อ! อ่อย!(ปล่อย!)”

ตุบๆๆ!! ฉันทั้งผลักทั้งทุบอกทิวเขาอย่างแรงเพื่อให้เขาหยุดการกระทำบ้าไร้สติของตัวเองเอาไว้ก่อนที่ทุกอย่างมันจะแย่ไปมากกว่านี้

ไม่สิ! มันหมดแล้วต่างหาก เมื่อคิดได้ว่าหลังจากนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของฉันกับทิวเขาคงจะต้องจบลงแล้วแน่ๆ สุดท้ายแล้ว…ฉันก็คงต้องสูญเสียเพื่อนคนเดียวที่ฉันมีในชีวิตไปจริงๆ จู่ๆน้ำตาของฉันมันค่อยไหลรินออกมาช้าๆอย่างห้ามไม่อยู่

ปี๊นนนน!!! เสียงแตรรถที่ดังขึ้นมาเป็นเหมือนกับระฆังที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้

พลั่ก!! ฉันใช้จังหวะที่ทิวเขาเผลอเพราะตกใจเสียงแตรรถผลักตัวเขาออกไปจากร่างอย่างไว และในระหว่างนั้นเองแสงสว่างจากไฟหน้ารถของใครบางคนสาดส่องเข้ามายังร่างของฉันกับทิวเขาที่กำลังยืนตากฝนขวางประตูรั้วบ้านเอาไว้

ขวับ!! ทั้งฉันและทิวเขาต่างก็หันไปมองยังต้นตอของเสียงแตรรถ แสงฟังที่สาดส่องเข้ามาในดวงตามันสว่างจ้าเกินไปจนฉันมองเจ้าของรถไม่ชัดเลย แต่ฉันเองก็พยายามเพ่งสายตามองเข้าไปในรถ จนกระทั่งในที่สุดฉันก็ได้เห็นใบหน้าของคนที่ที่เป็นเจ้าของรถ

ฉันมองเห็นชัดไปถึงสายตาของเขาที่กำลังมองมาที่ฉันกับทิวเขา แววตาที่เรียบนิ่ง เยือกเย็นจนขนลุก แววตาอันน่ากลัวที่ฉันคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี เจ้าของแววตาที่น่ากลัวนั่นไม่ใช่ใครที่ไหนไกล แต่เป็น…

“คุณ…คิมหันต์0_0!”