เรือนกระจก

ตาค้าง!! ทำยังไงดี?! ฉันไม่สามารถข่มตาหลับลงไปได้เลย ได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงมาเป็นชั่วโมงแล้ว ฉันหลับไม่ลงเลย ทันทีที่หลับตาลงภาพที่น่าขนลุกของผู้ชายคนนั้นก็โผล่ขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะพยายามลืมเท่าไรก็ลืมไม่ได้เลย พยายามข่มตาหลับแค่ไหนก็หลับไม่ลงสักที โอ้ยยย! ต้องทำยังไงฉันถึงจะกำจัดภาพน่าเกลียดนี่ออกจากหัวได้สักที!!

ฟุ่บ!! ไม่ได้การล่ะอยู่แบบนี้ต่อไปยังไงก็ไม่มีทางหลับลงได้แน่ๆ ฉันคิดว่าฉันควรจะลุกออกไปหาอะไรทำให้โล่งหัวก่อนดีกว่าเผื่อมันจะช่วยให้หลับลงได้

“ออกไปเดินเล่นดีกว่า” ว่าแล้วฉันก็ไม่รอช้ารีบเดินออกไปจากห้องตัวเองทันที

ตอนออกมาจากห้องฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าควรจะออกไปเดินเล่นที่ไหนดี เพราะฉันไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง ไม่รู้หรอกว่าส่วนไหนเป็นอะไรบ้าง ทำได้แค่เดินตามทางออกมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ฉันคิดว่าตัวเองน่าจะมาอยู่ตรงสวนหลังบ้านล่ะมั้ง? ตลอดทางที่เดินมาฉันก็ได้ใช้สายตาสังเกตรอบๆบ้านไปด้วย บ้านคุณคิมหันต์หลังใหญ่โตและกว้างขวางไม่แพ้บ้านใหญ่ของท่านประธานเลย แต่ถึงแม้ตัวบ้านจะใหญ่โตแค่ไหน…บรรยากาศในบ้านกลับเงียบเหงา วังเวง ไม่ต่างอะไรกับบ้านร้างเลย ตอนกลางวันก็ว่าเงียบมากแล้ว แต่ตอนกลางคืนทั้งเงียบทั้งหลอน อย่างกับอยู่ในบ้านผีสิง นี่คุณคิมหันต์อยู่ในบ้านหลังนี้คนเดียวมาตลอดได้ยังไงกันนะ?

ฉันรู้มาว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่ท่านประธานสร้างให้กับภรรยาคนที่สองของเขา ซึ่งก็คือแม่ของคุณคิมหันต์นั่นเอง ฉันได้ยินพี่ๆแม่บ้านที่บ้านใหญ่คุยกันว่าตั้งแต่แม่ของคุณคิมหันต์เสีย เขาก็แทบจะไม่กลับไปที่บ้านใหญ่อีกเลย ตั้งแต่ฉันเข้าไปอยู่ในตระกูลอัศวนันทร์ ฉันเห็นคุณคิมหันต์กลับไปที่บ้านใหญ่แค่เดือนละครั้งเท่านั้น แถมเขาจะอยู่ค้างที่นั่นแค่หนึ่งคืน แล้วก็เดินทางกลับในเช้าวันถัดไป

ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไม?แล้วก็ไม่คิดอยากจะรู้ด้วย! เพราะเอาเข้าจริง…การที่เขาไม่ค่อยไปที่บ้านใหญ่มันเป็นเรื่องที่ดีสำหรับฉันมากๆเลยล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องมาคอยหลบหน้าคนที่ฉันเกลียดอย่างเขาอยู่บ่อยๆไง ปกติแล้ววันไหนก็ตามที่คุณคิมหันต์กลับไปที่บ้านใหญ่ วันนั้นจะเป็นวันที่ฉันจะไม่เข้าไปเหยียบในตัวบ้านเด็ดขาด! เพื่อเลี่ยงความเสี่ยงที่จะต้องเจอกับเขา และฉันก็ทำมันได้ดีมาตลอด จนกระทั่งเมื่อวาน… เฮ้อออ! เพราะคุณคิมหันต์กลับมาที่บ้านใหญ่กะทันหัน ฉันเลยโชคร้ายไปเจอกับเขาเข้าจนได้ จนต้องมาลงเอยอยู่ที่นี่แบบนี้ไง

เฮ้อออ!! อยู่บ้านหลังเดียวกันก็คงต้องเจอหน้ากันบ่อยขึ้น แบบนี้…ฉันคงไม่มีทางหลบหน้าเขาได้ตลอดแน่ๆ แค่คิดก็อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว!!

กึก!! เมื่อเดินมาได้สักพักหนึ่ง ฉันกลับต้องหยุดชะงักลง เมื่อได้เห็นสิ่งที่น่าสนใจอยู่ตรงหน้า

“ที่นี่มีเรือนกระจกด้วยเหรอ?” ไม่คิดเลยว่าที่นี่จะมีเรือนกระจกหลังใหญ่โตที่ถูกสร้างเอาไว้ที่สวนหลังบ้านแบบนี้ด้วย โครงสร้างของมันดูกว้างขวางและใหญ่เหมือนเรือนกระจกที่อยู่ในอุทยานเลย

แอ๊ดดด!! ฉันตื่นตาตื่นใจกับสิ่งปลูกสร้างที่น่าสนใจตรงหน้ามากๆ จนอดไม่ได้ที่เปิดประตูเข้ามาชมบรรยากาศข้างในเรือนกระจกด้วยสองตาใกล้ๆ

“หืม! หอมจัง!” ทันทีที่เข้ามาข้างในกลิ่นหอมของดอกไม้ก็ลอยโชยขึ้นมาเตะจมูก แม้ภายในเรือนกระจกแห่งนี้จะไม่ค่อยสว่างสักเท่าไร มีเพียงแค่แสงสว่างจากหลอดไฟสีเหลืองเพียงไม่กี่ดวงเท่านั้นที่เปิดอยู่รอบๆ นอกเหนือจากนั้นก็เป็นแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่ส่องสะท้อนผ่านหลังคากระจกลงมา โดยเฉพาะบริเวณตรงกลางของเรือนกระจกที่ถูกแสงจันทร์ส่องลงมามากที่สุด จนสว่างไสวโดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด

“ดอกกุหลาบสีแดงเหรอ?” ฉันไม่รอช้าที่จะก้าวเท้ามุ่งตรงไปยังจุดที่สว่างไสวที่สุด ฉันตื่นเต้นกับกลุ่มดอกกุหลาบสีแดงมากมายเบ่งบานท่ามกลางแสงจันทร์พวกนี้เป็นอย่างมากเลย

ฟึ่บ!! เพราะความสวยงามที่น่าหลงไหลของมันทำให้ฉันอดใจไม่ไหวที่จะเอื้อมมือจับกลีบดอกสวย และก้มลงไปสูดกลิ่นของมันใกล้ๆ

“สวยจัง!” ทั้งสวยทั้งหอม ฉันชอบเรือนกระจกนี่จัง

“เธอเข้ามาที่นี่ได้ยังไง!!?”

“ฮ่ะ!”

ขวับ!! เสียงที่โพล่งดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงัดในที่แห่งนี้ ทำให้ฉันที่กำลังเพลิดเพลินกับดอกกุหลาบตรงหน้าถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบหันไปมองตามต้นเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง

พลั่ก!! และเพราะฉันรีบหันหลังกลับไป ทำให้มือตัวเองเผลอปัดไปโดนหนึ่งในกระถางดอกกุหลาบตรงนั้นตกลงไป

เพล้ง!!! กระถางดอกกุหลาบที่ตกลงไปกระทบพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆจนต้นกุหลาบและดอกของมันในกระถางกระจายออกมาทั้งต้นทั้งดอก และสิ่งที่น่าตกใจอีกสิ่งหนึ่งไม่แพ้กระถางที่แตกไปแล้วก็คือ…

“คุณคิมหันต์!”