Mag-log inตอนที่ 60 : ตามขอโอกาสรถสปอร์ตคู่ใจของมาเบลล์ขับมาจอดในสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากลอนดอนในยามดึก ใบหน้าหวานไร้ซึ่งอารมณ์แต่นัยส์ตาแดงก่ำ ร่างบางเอนกายพิงกับเบาะหนังและทอดสายตามองตรงไปอย่างไร้จุดมุ่งหมายฉันไม่สนใจด้วยซ้ำว่ารถตัวเองจะอยู่ในสภาพไหน ไม่แม้แต่ลงไปดูความยับเยินของมัน อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเมื่อมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ต่อให้จะเป็นช่วงกลางคืนแต่ภาพในความทรงจำก็ชัดเจน"ไม่รู้ด้วยซ้ำทำไมฉันถึงมาที่นี่ หรือเพราะความทรงจำที่ดีของฉันมันมีที่นี่อยู่ในหัว ฉันไม่รู้จะไปที่ไหน ไม่อยากกลับห้องไปอยู่ในพื้นที่ที่อุดอู้ กลายเป็นว่าฉันมาที่นี่และยิ่งทำให้หัวใจเจ็บปวด" มาเบลล์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพราะที่นี่เป็นสวนสาธารณะที่มีทะเลสาบที่เขากับฉันมาด้วยกัน ครั้งแรกฉันกับเขายังไม่ไม่ถูกชะตากัน และครั้งที่สองเอลิกซ์อยากให้เรามีความทรงจำที่ดีต่อกัน แต่ครั้งที่สามฉันกลับมาแค่คนเดียว"ทำไมฉันอ่อนแอขนาดนี้ เมื่อไหร่ฉันจะเข้มแข็งกับเรื่องแบบนี้สักที"บรรยากาศที่เงียบสงัดมีเพียงรถสปอร์ตคันหรูคันเดียวจอดอยู่ท่ามกลางความมืดและหญิงสาวตัวเล็กกำลังพร่ำระบายความเสียใจออกมาคนเดียว_____________เอลิกซ์ขับร
ตอนที่ 59 : ตามง้อสายตาละห้อยมองแผ่นหลังของหญิงสาวร่างอรชรจนสุดสายตา ตั้งแต่เป็นเอลิกซ์มาไม่เคยต้องง้อใคร ไม่เคยต้องตามเฝ้าผู้หญิง เขาควรจะใช้ชีวิตเป็นเอลิกซ์คนเก่าเหมือนที่เธอกำลังเป็นมาเบลล์คนเดิม แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกนั้นไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาเลย ไม่เคยอยากจะออกไปหาเพื่อน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เลือกเพื่อนมากกว่าเธอด้วยซ้ำ พออยู่กับตัวเอง ทบทวนกับตัวเอง ทำให้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเขาขาดเธอไม่ได้ ขาดผู้หญิงที่ชื่อมาเบลล์ไม่ได้ มันคือความรักที่เกิดจากความรู้สึกจริงๆของตัวเอง ถ้าก่อนหน้านี้เขาทำตามความรู้สึกตัวเองและยอมเสียหน้ากับเพื่อน ยอมโดนเพื่อนเยาะเย้ย เขากับเธอคงยังมีความสุข มีรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่ทุกวันนี้"ก่อนหน้านี้ฉันเข้าหาเธอเพราะหน้าด้าน ตอนนี้ฉันก็จะง้อเธอเพราะความหน้าด้านของตัวเอง ฉันรู้แล้วว่าสิ่งที่ทำลงไปมันผิดแค่ไหน ถึงมันจะสายเกินไปกว่าจะคิดได้แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้"ฝีเท้าแกร่งเดินตามหญิงสาวไปและคิดว่าเธอคงไปหลังร้านที่เป็นห้องทำงานของตัวเอง ทุกส่วนในร้านของนี้เขาคุ้นชินเพราะก่อนหน้านี้ตามติดเธอมาที่ร้านทุกคืน"เข้าไม่ได้นะคะ" เสียงของพนักงานสาวรีบมาห้ามเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูง
ตอนที่ 58 : คิดได้เมื่อสายเกินไปค่ำคืนวันเสาร์ร้านเหล้าMBเต็มไปด้วยผู้คนที่หลั่งไหลกันเข้ามา เพียงกระจายข่าวแค่วันเดียวว่ามาเบลล์จะขึ้นเวทีอีกครั้งในรอบเดือนผู้คนก็ให้ความสนใจ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ตบเท้ากันมาอย่างเนืองแน่น สาวสวยผู้ทรงอิทธิพลกลับมาทวงคืนบัลลังก์อีกครั้ง ทุกคนต่างจับตารอดูว่าการที่มาเบลล์กลับมาจะมีอะไรใหม่หนุ่มหล่อมากหน้าหลายตาเตรียมเงินกันมาเต็มกระเป๋าหวังว่าจะให้สาวสวยมาเบลล์ได้มาปรนนิบัติ"คนเยอะในรอบเดือน มาดามมาเบลล์ผู้ทรงอิทธิพล""การกลับมาของมาดามรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้""แปลกยังไง?""การที่มาดามหยุดขึ้นเวที หยุดโชว์เซ็กซี่น่าจะเพราะคุณเอลิกซ์ แต่การกลับมาครั้งนี้ไม่เห็นเงาของคุณเอลิกซ์เลยและมาดามก็บอกจะขึ้นโชว์อีกครั้ง หรือว่า..."พนักงานที่เกาะกลุ่มพูดคุยมองตากันราวกับเข้าใจความหมายที่เว้นช่วงไป ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับความสงสัย ทุกคนต่างสงสัยที่ไม่เห็นอีกคนทั้งที่ก่อนหน้านี้มาเบลล์มาทำงานมักมีชายหนุ่มอย่างเอลิกซ์เดินเคียงข้างมาด้วยตลอด"เลิกแล้ว" มาเบลล์เดินเข้าร้านพร้อมกับได้ยินเสียงพูดคุยที่ถูกจังหวะพอดี ไม่จำเป็นต้องให้ทุกคนสงสัย และคำตอบของฉันก็น่าจะคลายคว
ตอนที่ 57 : เตือนสติหลายวันต่อมา...ร้านเหล้าMBในช่วงค่ำของวันหญิงสาวร่างอรชรยืนอยู่บนรองเท้าส้นเข็มเดินเข้ามาในร้านด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง วันนี้ถือเป็นวันแรกของการกลับมาของผู้หญิงที่ชื่อมาเบลล์ ผู้หญิงที่แข็งแกร่ง ความอ่อนแอถูกทิ้งเอาไว้ที่ห้อง ใบหน้าหวานที่เศร้าหมองและร่องรอยของความเสียใจถูกกลบด้วยเครื่องสำอางราคาแพงและหลายวันมานี้ฉันทบทวนเรื่องราวต่างๆมากมาย เสียใจและร้องไห้อยู่ทุกวันจนไม่เป็นอันทำงาน มีเพื่อนเคียงข้างคือไวน์ราคาแพงแต่รสชาติของมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุข พึ่งรู้ว่าเวลาอกหักแม้แต่ข้าวเม็ดเดียวก็ไม่มีความรู้สึกอยากกิน ฉันใช้ชีวิตอยู่แต่ในคอนโดของตัวเอง ไม่ออกไปไหน เพราะสภาพย่ำแย่ของตัวเองไม่อยากให้ใครเห็น เหตุการณ์ที่เอลิกซ์ทำกับฉันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันหลับได้คือดื่มให้เมาแล้วผล็อยหลับไปเอง ไม่คิดว่าชีวิตสาวแกร่งต้องมาอ่อนระทวยเพียงเพราะโดนผู้ชายหลอกแต่สุดท้ายคนอย่างมาเบลล์พอล้มแล้วก็ต้องลุกให้เร็วที่สุด ทำให้วันนี้ฉันกลับมาเหยียบที่ร้านตัวเองอีกครั้ง ต่อให้สภาพจิตใจจะไม่ปกติแต่ฉันจะไม่จมปลักกับประสบการณ์ที่เลวร้ายเอลิกซ์หายเงียบไปตั้งแต่เกิดเ
ตอนที่ 56 : สับสนความรู้สึกฝีเท้าเรียวเล็กวิ่งออกมาจากผับหรูใจกลางเมืองและรีบโบกแท็กซี่เพื่อเอาตัวเองออกจากที่นี่ ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอใครทั้งนั้น ไม่คิดแม้แต่จะมองย้อนกลับไป คนอย่างมาเบลล์มีแต่มองไปข้างหน้า ต่อให้ใบหน้าหวานจะไร้ซึ่งน้ำตาแต่ข้างในกำลังปะทุความเสียใจออกมาอย่างหนักฉันไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น ฉันจะแสดงความอ่อนแอก็ต่อเมื่อฉันอยู่คนเดียว"คอนโดxxx""Sorry(ซอรี่)...คอนโดxxx"มันน่าตลกที่ฉันบอกกับแท็กซี่ว่าจะไปคอนโดของเอลิกซ์ในตอนแรก ทั้งที่เขาทำร้ายความรู้สึกขนาดนี้ยังนึกถึงเขาเป็นคนแรก แต่สุดท้ายพอได้สติฉันก็ต้องกลับไปอยู่ที่ตัวเอง กลับไปเป็นมาเบลล์คนเดิมดวงตากลมโตมองวิวยามค่ำคืนของลอนดอนมันช่างเงียบเหงาซะเหลือเกิน ทั้งที่ฉันอยู่ลอนดอนมาห้าปี แต่ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันดูไร้ชีวิตชีวาฉันยอมรับว่ายังมีอาการช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันรู้สึกตั้งแต่อยู่คอนโดของเขาแล้ว แต่พยายามควบคุมอาการตัวเองเพื่อพิสูจน์ทุกอย่าง รู้ตั้งแต่แรกว่าการพิสูจน์ความจริงมันจะเจ็บปวดแต่ฉันก็ยอมถ้ามันจะทำให้ฉันตัดขาดและทุกอย่างจบผู้ชายคนแรกที่ฉันรัก ผู้ชายคนแรกที่ฉันยอมเล่าเรื่องราวตัวเองให้ฟ
ตอนที่ 55 : บทละครที่เขียนขึ้นเอง"ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ......"หญิงสาวร่างบางเดินออกจากโซนโต๊ะวีไอพี เพียงแค่พ้นสายตาของหนุ่มๆ ใบหน้าหวานก็แปลเปลี่ยน ดวงตากลมโตคู่นั้นมีแต่ความหม่นหมองต่างจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง เท้าเรียวเล็กเดินไปจนสุดทางและหยุดอยู่หน้าห้องน้ำหญิงของโซนวีไอพี มาเบลล์หมุนตัวกลับไปทางเดิมและเลือกที่จะไม่เข้าไปที่โต๊ะตัวนั้นแต่เลือกนั่งอยู่โต๊ะที่ติดกันมีเพียงฉากกั้นแบ่งโซนชัดเจน ต่อให้เสียงเพลงดังกระหึ่มแต่โซนวีไอพีก็ไม่ได้ดังเท่ากับโซนปกติ และคนที่พูดแข่งกับเสียงเพลงมักไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสียงตัวเองดังแค่ไหนริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น มือเรียวเล็กกำชายเสื้อแน่นเพื่อข่มอารมณ์ที่มีทั้งเสียใจและโกรธเคือง นัยส์ตาคู่นั้นวูบไหวอยู่หลายครั้งเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นหูและเป็นคนที่ตัวเองรักพร่ำพรรณนาความจริงออกมา"กูแค่สงสาร...."ร่างบางยืนตัวสั่นด้วยอารมณ์โกรธและเจ็บปวดเหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดหน้าหลายต่อหลายครั้ง"กูไม่ได้รักมาเบลล์..."หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันไม่รู้ว่าอาการตอนนี้เรียกว่าความรู้สึกอะไร แต่มันเหมือนเอาหอกอันแหลมคมมาทิ่มที่หัวใ







