ホーム / โรแมนติก / ปราบพยศหงส์ / ความภาคภูมิใจ

共有

ความภาคภูมิใจ

作者: M. Wanisa
last update 最終更新日: 2025-06-26 11:02:36

ท้ายรถที่โดนชนยุบลงไปเล็กน้อย ปราบออกไปเคลียร์กับเจ้าของรถหรูคันข้างหน้า ดูเหมือนทั้งคู่จะเป็นคนขับเหมือนกัน หงส์สังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่เบาะหลังไม่ต่างจากเธอ

ลูกสาวเจ้าพ่อนั่งกอดอกรออยู่ในรถสักพัก เธอก้มลงไปดูนาฬิกาข้อมือเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ตอนนี้สายมากแล้ว เธอกลัวจะเข้าเรียนไม่ทันทำให้คนในรถตัดสินใจเปิดประตูลงไปเคลียร์เอง

“คุณหนูบอกว่า คุณต้องชดใช้ค่าเสียหายให้เรา ผมเป็นแค่คนขับรถต้องทำตามคำสั่งครับ”

“คุณเบรกกะทันหันเองไม่ใช่หรอ” ปราบกำลังยืนเถียงกับคู่กรณี

“เท่าไหร่” หงส์เดินเข้ามาแทรกระหว่างการสนทนา

“ค่าซ่อม รวมทำสีใหม่ประมาณล้านสองครับ"

“ห๊ะ! ซื้อรถใหม่เถอะ ไม่จ่าย อยากได้ไปฟ้องเอาเอง” ดูเหมือนเหตุการณ์จะบานปลายไปกันใหญ่เพราะเจ้าของรถตัวจริงที่นั่งอยู่เบาะหลัง เธอเปิดประตูก้าวลงมารองเท้าส้นสูงแบรนด์เนม ขาขาวเรียวสวย

ทันทีที่ก้าวออกเผยให้เห็นใบหน้างดงาม ผมสีน้ำตาลดัดลอนพลิ้วไหว ปากแดง แก้มแดง ขนตางอน คิ้วโค้งเป็นสะพานพระราม 9 ที่สำคัญเธออยู่ในชุดนิสิตเหมือนกันกับหงส์สถาบันเดียวกัน

“นี่น่ะหรอ ลูกสาวเจ้าพ่อคนดัง” เธอมองตั้งแต่เท้าจรดหัว

“ใช่ แล้วแกเป็นใคร” หงส์เกลียดสายตา
この本を無料で読み続ける
コードをスキャンしてアプリをダウンロード
ロックされたチャプター

最新チャプター

  • ปราบพยศหงส์   บทส่งท้าย

    “ความจริงคือ....ฉันแอบชอบเธอมาตั้งนานแล้ว หลงรักเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ขี้แย ร้องไห้ขี้มูกโป่งทุกวัน ก็อย่างว่า ฟังดูเหมือนตลก ใครจะไปคิดว่าหลงรักเด็กคนนี้ได้ที่สำคัญเธอยังเด็กมากๆ ได้เจออีกทีตอนอายุ 14 ที่ญี่ปุ่น ได้อยู่กับเธอในวันหิมะแรกด้วย โคตรมีความสุขเลย ตอนนั้นเธอกำลังโตเป็นสาวเห็นครั้งแรกแอบตกใจขนาดอายุเท่านี้ยังสวยได้ขนาดนี้ โตไปจะสวยได้แค่ไหน ถ้าไม่ติดเรื่องปากร้ายเอาแต่ใจ เธอเป็นคนที่น่าคบจริงๆ แต่จะทำไงได้เธอยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำ” “ฉันได้แต่เฝ้ารอเวลา รอให้เธอเติบโตเป็นหงส์ที่สง่างาม จนในที่สุดวันนั้นก็มาถึง การไม่ปฏิเสธคำขอร้องของพ่อเลี้ยง ไม่ใช่เพราะต้องการตอบแทนบุญคุณ จุดประสงค์ก็แค่อยากกลับมาเจอเธออีกครั้ง อ้อ... อีกอย่าง อยากกลับมาปราบพยศหงส์ด้วยแหละ ได้ยินข่าวว่าดื้อเหลือเกิน ฉันอยากให้เธอเติบโตอย่างงดงามมีคุณธรรมนำทางต่างจากพ่อของเธอที่ไม่มีสิ่งนั้นเลย” ปราบจ้องนัยน์ดวงตาที่เขาหลงใหลอย่างไม่ลดละ เขาหลงผู้หญิงคนนี้ รักผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน คงรักใครไม่ได้อีกถ้าไม่ใช่เธอ“วันนี้เธอมีพร้อมทุกอย่างแล้วนะ หงส์ ทั้งสวย เก่ง แถมยังเป็นคนดี” ปราบสารภาพความในใ

  • ปราบพยศหงส์   ปราบพยศหงส์

    “คุณหมอคะ คนไข้ที่ถูกแทง เป็นยังไงบ้างคะ” ทันทีที่หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน หงส์รีบวิ่งหน้าตั้งเข้าไปถามไถ่อาการทันที เธอคาดหวังว่าจะได้ยินคำตอบที่ทำให้สบายใจ “หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เสียเลือดไปเยอะ หมอช่วยเต็มที่แล้วไม่สามารถยื้อชีวิตได้จริงๆ” แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดหงส์ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ปราบ เขาตายแล้วจริงๆ หรอ มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม เธอกำลังฝันร้ายอยู่ใช่ไหม ถ้ามันเป็นแค่ความฝันคงจะดีแต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือความจริง ปราบ เขาจากไปแล้ว เขาทิ้งเธอไปอีกคน เธออยู่ในสภาวะช็อก หูดับ พูดอะไรไม่ออก น้ำตาไหล แม้กระทั่งยืนให้ตรงทรงตัวให้อยู่ ยังทำยาก เธอฝืนความรู้สึกไม่ได้อีกต่อไป ความเข้มแข็งถูกทำลายด้วยความอ่อนแอ จนในที่สุดเธอไม่สามารถประคองร่างให้ยืนสู้กับชะตากรรมที่พบเจอได้ ร่างเล็กทรุดตัวลงไปบนพื้นทันที “ญาติคนไข้ใจเย็นๆ นะครับ พยาบาล ช่วยที!!!” พยาบาลรีบวิ่งเข้ามาพยุงเธอขึ้นจากพื้น วินาทีนั้น หงส์ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว สติหลุดไปไกลแสนไกล “คุณหมอคะ เขาเป็นยังไงบ้าง” เจียลี่และชุน พึ่งเดินทางมาถึงรีบวิ่งเข้ามาถาม “

  • ปราบพยศหงส์   รักหมดหัวใจ

    “คนใจร้าย” เขาต่อว่าเธอ ทั้งที่คำนั้นมันควรหลุดออกจากปากเธอไม่ใช่เขา “ใครกันแน่ที่ใจร้าย” หงส์กัดฟัน แววตามีความโกรธแค้น “ถ้าพี่ตายไป หงส์จะเสียใจไหม” เขาถาม “ไม่” พูดจบเธอสะบัดแขนเขาออกอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะเดินจากไปไม่หันกลับมา ปราบได้แต่มองดูแผ่นหลังผู้หญิงที่เขารัก เดินจากไปด้วยความเจ็บปวด หรือว่า มันหมดเวลาของเขาแล้วจริงๆ โรงพยาบาลชั้นนำห้องพิเศษสุดหรู ประตูเปิดออก ชุน เดินเข้าไปข้างในคนนอนบนเตียงเห็นว่าลูกชายมาหา ถึงกับดีใจจนพูอะไรไม่ออก คิดว่าลูกชายเพียงคนเดียวจะไม่มาเสียแล้ว ถึงอย่างไรเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ “ในที่สุดลื้อก็เลือกอั๊ว” ชุนฝืนใจยิ้มให้คนบนเตียง “ป่าวครับ แค่จะมาบอกว่า ผมย้ายออกจากคฤหาสน์แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ผมอยู่ได้ ผมจะเลือกทางเดินชีวิตตัวเอง” พอได้ยินลูกชายพูดแบบนั้น เหมือนอาการเจ้าพ่อจะทรุดลงไปอีก “หมายความว่าไง” “หมายความอย่างที่พูดเลยครับ อ้อ ส่วนเรื่องที่จะให้ผมแต่งงานกับเฌอปราง เหมือนจะเป็นไปไม่ได้แล้ว เจ้าพ่อสี่แผ่นดินกับลูกสาวถูกจับเรียบร้อย ข้อหาฟอกเงิน” เจ้าพ่

  • ปราบพยศหงส์   ใจจะขาด

    “ขอบใจนะ ที่จัดการทุกอย่างแทนฉัน” หงส์พูดกับมือขวาคนใหม่ “มันเป็นหน้าที่ครับคุณหนู” ในระหว่างที่เธอสนทนากับหยางมือขวาคนใหม่อยู่นั้น ดูเหมือนจะมีแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามา ปราบ มือขวาคนเก่าเดินเข้ามาขัดจังหวะ “มาทำไม” น้ำเสียงห้วนๆ ของเธอบ่งบอกถึงความรังเกียจ หงส์เกลียดขี้หน้าเขา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขายังลอยหน้าลอยตาอยู่ที่นี่อีก ความจริงน่าจะไปได้ตั้งนานแล้ว “ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” ปราบมองหน้าผู้หญิงที่รักหมดหัวใจด้วยสายตาอ้อนวอน “หยาง ลากตัวเขาออกไปที” หยางเดินมาล็อคตัวจากด้านหลัง ปราบไม่สนใจ เขามองหน้าหงส์ด้วยสายตาสำนึกผิด อยากขอโอกาสอีกสักครั้งแต่คิดว่าเธอคงไม่ยอมง่ายๆ “หงส์ พี่ขอโทษ” หงส์มีท่าทีเย็นชามาก เธอไม่รับฟังคำขอโทษจากเขา ต่อให้ชายคนนี้นอนตายตรงหน้า เธอจะไม่สนใจไยดีเลยแม้แต่น้อย “คุณหนูครับ ทนายเดินทางมาถึงแล้วครับ” ระหว่างนั้น ลูกสมุนอีกคนเดินเข้ามารายงาน หงส์ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน เธอไม่ลืมหันไปสั่งให้จัดการอีกคน “เอาตัวเขาออกไป แล้วอย่าให้เขาเข้ามาเหยียบที่นี่อีก” ปราบส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง เข

  • ปราบพยศหงส์   เบื้องลึกเบื้องหลัง

    “ปล่อยยย....” ท่ามกลางพายุฝนโปรยปรายคนตัวเล็กในอ้อมกอดร้องไห้ไม่หยุด ปราบไม่มีคำพูดใดๆ เขาพยายามอธิบายแต่เธอคงไม่ฟัง สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดในตอนนี้ คือ เอาร่างตัวเองเป็นเกราะป้องกันฝนให้เธอ หวังว่าไออุ่นจากกายเขาจะช่วยเยียวยาไม่มากก็น้อย หญิงสาวทรุดตัวลงในอ้อมกอด ปราบย่อตัวลงไปพร้อมกับเธอเพื่อประคองร่างนั้น ขนาดตัวเขาเองยังเจ็บปวดเพียงนี้ แล้วเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน สายฝนสาดกระแทกร่างใหญ่ เขาแอบร้องไห้น้ำตาผสมกลมกลืนไปกับสายฝน “ออกไป ไปให้พ้น” ประโยคสุดท้ายที่หลุดออกจากปากเธอ หงส์นอนแน่นิ่งในอ้อมกอด เธอเหนื่อยล้าเต็มทน จากนั้นไม่รับรู้อะไรอีกเลย ร่างใหญ่อุ้มขึ้นจากพื้นอย่างทะนุถนอม#คฤหาสน์ฝั่งตะวันตก “พวกเรามาดื่มฉลองให้กับการจากไปของ เจ้าพ่อฝั่งตะวันออกกันเถอะ ตายไปซะก็ดี แก่แล้วไม่รู้จะอยู่นานไปทำไม ไร้ประโยชน์” เจ้าพ่อหลง ดูเหมือนจะมีความสุขมากกว่าทุกวัน เหล้าชั้นดีเทลงในแก้วหรูก่อนที่ทุกคนจะยกแก้วของตัวเองขึ้นมาชนกันอย่างพร้อมเพรียง นักลงทุนต่างแห่แหนกันมาทางฝั่งตะวันตกเพื่อเชื่อว่าจะได้ผลตอบแทนที่ดีกว่า “นั่นสิ ตอนนี้ใครจะยิ่งใหญ่เท่า

  • ปราบพยศหงส์   ไม่มีวันให้อภัย

    “ฮือออๆๆๆ ฮือๆๆๆ”“ตั๊บ ตั๊บ ตั๊บๆๆๆๆ !!!!!” เสียงร้องไห้ดังกึกก้อง แข่งกับเสียงกระแทกกระทั้นจนได้ยินเสียงน้ำกระฉอกอยู่ภายใน ร่างบอบบางยังไม่หายเจ็บแสบจากครั้งก่อน ตอนนี้กลับโดนตอกย้ำ บาดแผลปริแตก เลือดซึมออกมาจากจุดอ่อนไหว สีแดงเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาว จนเห็นได้ชัดเจน เรียวขาทั้งสองข้างถูกจับกางออก ร่างเล็กกระเพื่อมไปตามแรงสวนกระแทก เขากระโจนตัวเข้าใส่ไม่ยั้ง เข้าสุด ออกสุด บั้นเอวลอยเคว้งกลางอากาศ ดุ้นแข็งใหญ่สู้กับแรงขมิบตอดแน่นขนัด คนกระแทกขบฟันกรามแน่นก่อนจะโฉบตัวลงมา ขบกัดละเลงบนยอดทรวงอก เขายังทะลวงลึกไม่ผ่อนแรง เท้าน้อยๆ ยกขึ้นยันกล้ามอกเป็นเชิงห้ามปราม แต่นั่นเหมือนเป็นการเปิดทาง ให้เขาโถมตัวตนใส่โหมกระหน่ำ ซอกเนื้อลึกบอบช้ำเกินเยียวยา เมื่อถึงจุดหนึ่งร่างกายไม่อาจต้านความหื่นกระหายได้ เขาจับเรียวขาแยกออกจากกัน ย่อกาย เร่งเร้าจังหวะการเคลื่อนไหวตามห้วงอารมณ์ที่โหนขึ้นสูง กระทั่งปลดปล่อยมันออกมาเต็มโพรง พร้อมกับเสียงครางอิดโรยของคนนอนข้างล่าง แท่งรักแช่ค้างไว้สักพัก ก่อนถอนออก หยาดน้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาดูเหมือนคนข้างบนยังไม่พอใจ ร่างเล็กถูกจับนอนตะแคงข้าง แผ่นหลังเนียนสวย

続きを読む
無料で面白い小説を探して読んでみましょう
GoodNovel アプリで人気小説に無料で!お好きな本をダウンロードして、いつでもどこでも読みましょう!
アプリで無料で本を読む
コードをスキャンしてアプリで読む
DMCA.com Protection Status