บทที่6 ความโกลาหลครั้งใหญ่

ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หลิวรุ่ยหลินยังคงแสร้งทำเป็นนอนนิ่งและฟื้นฟูร่างกายอย่างลับๆ การไม่มีทางลัดสำหรับการเรียกความแข็งแกร่งกลับคืนสู่กล้ามเนื้อที่อ่อนเปลี้ยของร่างใหม่ มีแต่ต้องอาศัยเวลา และทำอย่างค่อยเป็นค่อยไปเท่านั้น แม้ตอนนี้พลังปราณภายในจะฟื้นมาเพียงน้อยนิด ทว่าความแข็งแกร่งทางกายที่คืนกลับมาก็เพียงพอให้นางสามารถจัดการกับคนธรรมดาได้แล้ว

ในเมื่อตอนนี้นางสามารถควบคุมร่างกายนี้ได้ดีขึ้นแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องเสแสร้งนอนเป็นผักให้ใครมารังแกง่ายๆ อีกต่อไป

ได้เวลาที่คุณหนูสี่แห่งจวนเจิ้นหนิงโหวจะมีสติ และลุกขึ้นมาแล้ว

เช้าวันหนึ่ง หลิวรุ่ยหลินยังคงแสร้งทำเป็นนอนนิ่งและแสดงสีหน้าเหม่อลอย รอคอยให้เหยาซานกับเหยาซื่อ สาวใช้ผู้ประพฤติเลินเล่อเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีที่ไม่ใส่ใจเช่นเคย

“เช้านี้เจ้าต้องระวังตัวให้ดีนะเหยาซื่อ หากคุณหนูสี่ฉี่รดที่นอนอีกรอบ ข้าจะโยนผ้าทั้งหมดให้เจ้าซักคนเดียว” เหยาซานกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

“ข้าก็ระวังแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าคนเขลาไร้สติจะปัสสาวะเมื่อไหร่กันล่ะ” เหยาซื่อตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ นางหยิบชามโจ๊กข้าวต้มจืดชืดเข้ามา พร้อมกับช้อนทองเหลืองที่ใช้สำหรับป้อน วางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แล้วเริ่มตรวจสอบฟูกนอน พลางพูดว่า “เมื่อคืนนังเหยาปิงบอกว่าคุณหนูนั่งกระโถนก่อนนอนแล้ว หวังว่าจะไม่เลอะเทอะนะ”

โชคดีที่ฟูกนอนนั้นแห้งสนิท ไม่มีสิ่งโสโครกใดๆ แต่ถึงอย่างนั้น การกระทำของพวกนางยังคงเป็นไปอย่างหยาบคายและรวดเร็ว เหยาซื่อพยุงร่างอันบอบบางของเหยาหลิงเจินขึ้นมาอย่างไม่นุ่มนวลนัก ส่วนเหยาซานยืนกอดอกดูอยู่ห่างๆ ราวกับกลัวว่าจะติดเชื้อโรค

“อ้าปากสิคุณหนู” เหยาซื่อสั่งเสียงเย็น ก่อนจะตักโจ๊กเข้าปากนางอย่างรวดเร็ว

หลิวรุ่ยหลินรับโจ๊กเข้าไปในปากอย่างว่าง่าย นางไม่ได้กลืนมันลงไป แต่ใช้ลิ้นดันโจ๊กไว้ในกระพุ้งแก้ม ความรู้สึกขยะแขยงที่ได้สัมผัสถึงความไร้รสชาติและจืดชืดของมัน ไม่ได้รุนแรงเท่าความโกรธแค้นที่ได้เห็นสาวใช้สองคนนี้ปฏิบัติกับร่างกายที่เคยอ่อนแอของเหยาหลิงเจินอย่างไร้ความเมตตา

พวกเจ้าสองคนต้องโดนดีเสียบ้าง ข้าจะล้างแค้นให้เหยาหลิงเจินเอง

เมื่อเหยาซื่อพยายามตักโจ๊กคำที่สองเข้าปากนาง หลิวรุ่ยหลินก็ตัดสินใจทันที นางแสร้งทำตาโตราวกับตกใจ ก่อนจะพ่นโจ๊กที่อยู่ในปากใส่หน้าเหยาซื่ออย่างจงใจและแม่นยำที่สุด

พรวด!

โจ๊กสีขาวเหลวไหลอาบไปทั่วใบหน้าของเหยาซื่อ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยเศษโจ๊กและน้ำลาย เหยาซื่อกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจและความขยะแขยงอย่างรุนแรง

“ว้าย! นังบ้านี่ เจ้ากล้าดียังไง” เหยาซื่อตวาดใส่คุณหนูของตนอย่างเกรี้ยวกราด พลางใช้มือลูบใบหน้าด้วยความรังเกียจ

เหยาซานซึ่งยืนอยู่ห่างๆ ตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น นางรีบวิ่งเข้ามาใกล้ทันที

“นี่เจ้ากำลังทำบ้าอะไรเนี่ย เจ้าพ่นของสกปรกใส่หน้าเหยาซื่อก็แล้วไปเถอะ แต่ทำที่นอนเลอะอีกแล้วนะ นังตัวภาระ นังเด็กปัญญาอ่อน” เหยาซานตะโกนด่าทออย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจว่าคนตรงหน้าว่าเป็นเจ้านายของตนเอง

ในห้วงแห่งความโกรธและการขาดสติของสาวใช้ทั้งสอง หลิวรุ่ยหลินก็ยังไม่หยุดเพียงเท่านั้น

ด้วยพลังที่เพิ่งฟื้นฟูมาเพียงน้อยนิดและแรงขับเคลื่อนจากความโกรธแค้น นางยันกายลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียงทันที

แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่เหยาหลิงเจินไม่เคยทำได้มาตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา

เหยาซานและเหยาซื่อหยุดนิ่งทันทีเมื่อเห็นคุณหนูสี่ที่ควรจะอ่อนแอและทำอะไรไม่ได้ ลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคงด้วยสายตาที่ไม่ได้เหม่อลอยอีกต่อไป

ดวงตาของหลิวรุ่ยหลินเต็มไปด้วยประกายของความเย็นชาและอำมหิต นางจ้องมองสาวใช้ทั้งสองอย่างสมเพช ก่อนจะเดินไปหากระโถนทองเหลืองที่ตั้งอยู่ข้างเตียงอย่างช้าๆ

เหยาซานและเหยาซื่อที่เพิ่งตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหยกอย่างที่สุด แต่พวกนางทำได้เพียงยืนตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป ทำปากพะงาบๆ เหมือนปลาที่กำลังขาดอากาศหายใจ

ทันใดนั้นเอง หลิวรุ่ยหลินหยิบกระโถนทองเหลืองที่เต็มไปด้วยปัสสาวะที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืนขึ้นมา นางไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ซ่า!

นางยกกระโถนนั้นขึ้นราดใส่สาวใช้ทั้งสองคนอย่างจัง

ของเหลวสีเหลืองเหม็นเปรี้ยวไหลอาบร่างของเหยาซานและเหยาซื่อตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า กลิ่นเหม็นเน่าเปรี้ยวฉุนที่รุนแรงกว่ากลิ่นปัสสาวะเก่าในห้องเมื่อเช้า พุ่งกระจายไปทั่วทุกซอกมุมของห้องนอน

เรือนของคุณหนูสี่ที่เงียบเหงามานานพลันเกิดความโกลาหล

เหยาซานและเหยาซื่อกรีดร้องสุดเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกนางไม่ใช่แค่ตกใจ แต่ถูกเหยียดหยามจนถึงขีดสุด ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยความโสโครกและกลิ่นอันน่าขยะแขยง

แต่จู่ๆ คนที่เอาแต่เหม่อลอยไปวันๆ กลับลุกขึ้นมาอาละวาดใส่พวกนางเช่นนี้ หากไม่ได้แสร้งเป็นบ้าแต่แรก ก็ต้องถูกปีศาจควบคุมเป็นแน่

“ผีสิง! คุณหนูสี่ถูกผีสิงแล้ว” เหยาซื่อร้องลั่นราวกับคนเสียสติ “คุณหนูไม่ได้สติ คุณหนูถูกปีศาจเข้าสิงไปแล้วแน่ๆ”

“นางลุกขึ้นยืนได้! ดูตานางที่มองพวกเราสิ น่ากลัวเหลือเกิน นางไม่ใช่คุณหนูสี่ นางต้องเป็นผีร้าย” เหยาซานหวาดกลัวจนสติแตก พลางวิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างไร้ทิศทาง โดยไม่สนใจสภาพร่างกายที่เปียกโชกและส่งกลิ่นเหม็นรุนแรง