บทที่5 สาวใช้ผู้มีคุณธรรม

ขณะที่เหยาซานและเหยาซื่อกำลังจะเดินออกไปจากห้อง พลันมีร่างของสาวใช้อีกคนหนึ่งก้าวเข้ามา นางมีรูปร่างสมส่วน ท่าทางกระฉับกระเฉง และดวงตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

คนผู้นั้นคือ เหยาปิง

เหยาปิงหยุดนิ่งทันทีเมื่อสายตาของนางกวาดไปเห็นผ้าห่มและสภาพเตียงนอนที่ดูไม่เรียบร้อย กลิ่นเหม็นอับที่คละคลุ้งไปทั่วห้อง นางหันกลับไปเผชิญหน้ากับสาวใช้ทั้งสองด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด

“เหยาซาน เหยาซื่อ พวกเจ้ากล้าดียังไง” เหยาปิงตวาดเสียงดัง “ข้าบอกให้พวกเจ้าเปลี่ยนที่ผ้าปูที่นอน และรอทำความสะอาดร่างกายของคุณหนูสี่ให้ดีก่อน ไม่ใช่ทำแค่ถูไถไปวัน ๆ แล้วปล่อยให้คุณหนูนอนจมสิ่งโสโครกของตนเองแบบนี้”

เหยาซานเบ้ปากอย่างไม่สะทกสะท้าน “เหยาปิง วันนี้เจ้าใจกล้าขึ้นนี่ พวกเราก็ทำตามหน้าที่แล้วไงเล่า คุณหนูสี่ก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว ไม่เห็นจะต่างอะไรกัน”

เหยาซื่อเองก็หัวเราะเยาะ “ใช่แล้ว คุณหนูสี่ไม่ได้รับรู้อะไรหรอก ไม่ต้องทำตัวเป็นคนดีมีคุณธรรมนักก็ได้ เจ้านายที่ไร้อนาคตแบบนี้ดูแลไปก็ไม่มีทางได้ดี”

เหยาปิงเดินเข้าไปหาเตียงด้วยสีหน้าเจ็บปวด นางมองดูสภาพของเหยาหลิงเจินด้วยความสงสาร ก่อนจะหันกลับไปมองเหยาซานและเหยาซื่อด้วยความโกรธ

“พวกเจ้าช่างไร้หัวใจ คุณหนูสี่ก็เป็นบุตรีของท่านโหว พวกเจ้าดูแลนางได้เลวร้ายถึงเพียงนี้ได้อย่างไร ดีล่ะ ข้าจะไปฟ้องฮูหยิน ดูซิว่าพวกเจ้ายังจะกล้าพูดแบบนี้อยู่หรือไม่” เหยาปิงกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว

เมื่อได้ยินคำขู่ของเหยาปิง เหยาซานกลับยิ้มเยาะอย่างเยือกเย็น

“ไปสิ ไปฟ้องเลย” เหยาซานไขว้แขนมองเหยาปิงตั้งแต่หัวจรดเท้า “แต่เจ้าคิดว่าฮูหยินจะเชื่อคำพูดของคนหัวเดียวกระเทียมลีบอย่างเจ้าหรือ ลืมไปแล้วสินะว่าพวกข้ามีสองคน หากเจ้ากล้าไปฟ้อง ข้ากับเหยาซื่อจะบอกฮูหยินว่า เจ้าต่างหากที่แอบรังแกคุณหนูสี่แล้วโยนความผิดให้พวกเรา เจ้ารู้ดีว่าคุณหนูสี่ไม่สามารถพูดหรือปกป้องเจ้าได้”

คำพูดของเหยาซานนั้นเต็มไปด้วยการข่มขู่ที่ชัดเจน เป็นการใช้สถานะ ‘คนเขลา’ ของเจ้านายเป็นเครื่องมือในการเอาเปรียบ

เหยาซื่อเสริมอย่างรวดเร็ว “จริง พวกข้าอยากทำเท่านี้แหละ เจ้าจะทำไม”

เหยาซานทำท่าเหมือนคิดบางอย่างออก นางมองเหยาปิงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ถ้าเจ้าอยากให้คุณหนูสะอาดสะอานนัก เอาแบบนี้แล้วกัน ตั้งแต่นี้ต่อไป หน้าที่ดูแลคุณหนูสี่อย่างใกล้ชิดพวกข้ายกให้เจ้า อยากเป็นคนดีนักก็รับผิดชอบไปคนเดียวเลย”

พูดจบสาวใช้ทั้งสองก็หัวเราะ ก่อนสะบัดหน้าและเดินออกจากห้องไปอย่างถือดี ปล่อยให้เหยาปิงยืนตัวสั่นอยู่ข้างเตียงของเหยาหลิงเจินอย่างโดดเดี่ยว

หลิวรุ่ยหลินในร่างเหยาหลิงเจิน เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ

นี่คือสิ่งที่เหยาหลิงเจินตัวจริงต้องเผชิญมาตลอดใช่หรือไม่

ความโกรธแค้นแทนเจ้าของร่างเดิมพุ่งขึ้นมาอย่างท่วมท้น แม้จะเพิ่งเข้ามาอยู่ในร่างนี้ แต่นางก็รู้สึกผูกพันและโกรธแทนเจ้าของร่างที่ถูกทอดทิ้งอย่างน่าอับอายเช่นนี้

เหยาซาน เหยาซื่อ พวกเจ้าช่างกล้าหาญยิ่งนักที่ปฏิบัติกับสตรีผู้น่าสงสารคนหนี่งได้เลวทรามถึงเพียงนี้

หลิวรุ่ยหลินสงบจิตใจลงช้าๆ พร้อมกับความตั้งใจเด็ดเดี่ยวว่า เมื่อไหร่ที่ตนเองฟื้นฟูร่างกายและวรยุทธ์จนพร้อม นางจะต้องเล่นงานสาวใช้ทั้งสองอย่างสาสม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหยาซานที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการละเลยและดูหมิ่นเจ้าของร่างถึงเพียงนี้

ขณะเดียวกันเหยาปิงก็ก้มลงทำความสะอาดร่างกายที่สกปรกของเหยาหลิงเจินด้วยความอ่อนโยนที่สุด นางเปลี่ยนเสื้อผ้า และผ้าปูที่นอนให้ใหม่ด้วยความอดทนและระมัดระวัง จากนั้นก็ไปนำโจ๊กธัญชีพชามใหม่มา นางไม่ลืมที่จะเป่าโจ๊กก่อนจะป้อนเข้าปากคุณหนูช้าๆ

“คุณหนูสี่ บ่าวขออภัยด้วยที่ช่วยท่านได้แค่นี้” เหยาปิงกระซิบเสียงแผ่วเบาด้วยความรู้สึกผิด

หลิวรุ่ยหลินรับรู้ถึงความจริงใจของสาวใช้ผู้นี้ นางจึงตัดสินใจว่า เหยาปิงจะต้องได้รับรางวัลตอบแทนอย่างงามสำหรับการกระทำที่มีคุณธรรมของนางอย่างแน่นอน

เมื่อถึงยามค่ำคืน ความมืดมิดและเงียบสงบของที่นี่เป็นเรื่องดีต่อหลิวรุ่ยหลิน

นางรอจนกระทั่งเหยาปิงและสาวใช้คนอื่นๆ หลับไปแล้ว นางจึงค่อยๆ ยันกายขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ ความปวดร้าวแล่นพล่านไปทั่วร่าง แต่จิตใจที่แข็งแกร่งนั้นไม่ยอมแพ้

นางนั่งขัดสมาธิบนเตียงอย่างยากลำบาก และเริ่มเดินพลังปราณขั้นแรกก่อน เพราะยามนี้กำลังภายในของนางเหมือนน้ำในทะเลสาบที่แห้งขอด การฟื้นฟูจึงต้องเริ่มต้นจากศูนย์ทีละน้อย

ในช่วงกลางวัน นางยังคงแสร้งทำเป็นนอนนิ่งๆ หรือบางครั้งก็ยิ้มเหม่อลอยไปมา บางคราก็ทำท่าเหมือนจะสื่อสาร เพื่อทำให้เหยาปิงและทุกคนในจวนคิดว่าคุณหนูสี่อาการดีขึ้น

แต่ในช่วงกลางคืน นางคือหลิวรุ่ยหลิน ผู้เริ่มต้นการฟื้นฟูครั้งสำคัญ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการลุกขึ้นมาทวงคืนความยุติธรรมให้กับเหยาหลิงเจิน