ปลัดที่รัก9

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายกับโรส บรรยากาศในหมู่บ้านก็กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง แต่ในใจของเข้มและพราวกลับมีความเคลื่อนไหวที่ซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม ความจริงที่ว่าพวกเขาเคยเป็นเพื่อนสนิทกันในวัยเด็กได้สร้างความรู้สึกพิเศษที่แตกต่างไปจากเดิม

เข้มเริ่มมองพราวด้วยสายตาที่อ่อนโยนและใส่ใจมากขึ้น เขาหวนนึกถึงความทรงจำเก่าๆ เกี่ยวกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่มีรอยยิ้มสดใส และเริ่มสังเกตเห็นความดีงามและความเสียสละที่พราวแสดงออกมาในปัจจุบันอย่างชัดเจน

ส่วนพราวเองก็รู้สึกประหม่าและเขินอายทุกครั้งที่อยู่ใกล้เข้ม การที่รู้ว่าปลัดหนุ่มที่เธอแอบชื่นชมมาตลอดคือเพื่อนเล่นในวัยเด็ก ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทั้งเข้มและพราวต่างก็มีภารกิจที่ต้องทำมากมาย เข้มยังคงมุ่งมั่นกับการพัฒนาหมู่บ้าน ส่วนพราวก็ช่วยเหลืองานของกำนันและดูแลครอบครัวอย่างขยันขันแข็ง ทำให้ทั้งสองไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดคุยกันอย่างจริงจังนัก

แต่ถึงกระนั้น ความเงียบระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้น่าอึดอัดเหมือนเมื่อก่อน มันกลายเป็นความเงียบที่สื่อสารกันด้วยสายตา ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ที่ส่งให้กัน และด้วยความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมา

วันหนึ่ง เข้มต้องเดินทางไปยังอำเภอเพื่อเข้าร่วมประชุมเกี่ยวกับโครงการชลประทาน เขาอาสาขับรถไปเอง และชวนพราวไปด้วยเพื่อช่วยประสานงานเล็กๆ น้อยๆ

ระหว่างทาง ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ ในหมู่บ้าน ปัญหาที่ชาวบ้านกำลังเผชิญ และแนวทางการแก้ไข เข้มประทับใจในความคิดเห็นที่เฉลียวฉลาดและมุมมองที่ลึกซึ้งของพราว

“คุณพราวมีความเข้าใจในวิถีชีวิตของชาวบ้านอย่างแท้จริง ทำให้ผมได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มาก” เข้มเอ่ยชมด้วยความจริงใจ

“พราวเกิดและโตที่นี่ พราวก็อยากเห็นหมู่บ้านของเราพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นค่ะ” พราวตอบด้วยรอยยิ้ม

เมื่อการประชุมเสร็จสิ้น เข้มตัดสินใจแวะร้านอาหารเล็กๆ ริมทางเพื่อทานอาหารกลางวันด้วยกัน บรรยากาศสบายๆ และเป็นกันเองทำให้ทั้งสองรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

“เข้ม…” พราวเรียกชื่อเขาเป็นครั้งแรกหลังจากที่เข้มขอให้เธอเรียกชื่อเล่นของเขา หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความเขินอาย

เข้มเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยรอยยิ้ม “ครับ?”

“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ ที่ท่าน… ที่เข้มมาอยู่ที่นี่ และตั้งใจทำงานเพื่อพวกเรา” พราวกล่าวด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง

เข้มมองเข้าไปในดวงตาที่สดใสของพราว “ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณพราว ที่คอยช่วยเหลือและเป็นกำลังใจให้ผมมาตลอด ถ้าไม่มีคุณ ผมคงไม่สามารถปรับตัวและทำงานที่นี่ได้อย่างราบรื่นขนาดนี้”

สายตาของทั้งสองสบกันอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีความประหม่าหรือความเขินอายมากนัก แต่เป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งและอบอุ่นที่สื่อถึงกันอย่างชัดเจน

ระหว่างที่ทานอาหารกันอยู่นั้น ก็มีสายโทรศัพท์จากกำนันสมชายเข้ามา แจ้งข่าวว่าเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ที่ยุ้งฉางของชาวบ้านรายหนึ่ง เข้มและพราวรีบเดินทางกลับหมู่บ้านทันทีด้วยความเป็นห่วง

เมื่อไปถึงที่เกิดเหตุ พบว่าชาวบ้านกำลังช่วยกันดับไฟอย่างอลหม่าน แต่เพลิงก็ยังคงลุกลามอย่างรวดเร็ว เข้มและพราวรีบเข้าไปช่วยเหลืออย่างไม่ลังเล เข้มช่วยบัญชาการและประสานงาน ส่วนพราวก็ช่วยลำเลียงน้ำและให้กำลังใจชาวบ้าน

ท่ามกลางความวุ่นวายและอันตราย เข้มสังเกตเห็นพราววิ่งเข้าไปช่วยเหลือหญิงชราที่กำลังพยายามขนย้ายข้าวของออกจากยุ้งฉางที่กำลังลุกไหม้ เขารีบวิ่งตามเข้าไปด้วยความเป็นห่วง

เปลวไฟลุกลามอย่างรุนแรง ควันดำคลุ้งไปทั่วบริเวณ เข้มคว้าแขนพราวและพยายามดึงเธอออกมาจากยุ้งฉาง

“คุณพราว! อันตราย ออกมาก่อน!” เข้มตะโกนด้วยความเป็นห่วง

แต่พราวกลับดึงดันที่จะเข้าไปช่วยหญิงชราให้ได้

“คุณยายยังออกมาไม่ได้ค่ะ!” พราวตะโกนกลับ

ในที่สุด ทั้งเข้มและพราวก็สามารถช่วยเหลือหญิงชราออกมาจากยุ้งฉางได้อย่างปลอดภัย แต่เสื้อผ้าของทั้งสองก็เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเขม่าและมีรอยไหม้เล็กน้อย

หลังจากเหตุการณ์สงบลง ชาวบ้านต่างก็ขอบคุณเข้มและพราวที่เข้ามาช่วยเหลืออย่างไม่ย่อท้อ เหตุการณ์นี้ได้แสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญและความเสียสละของทั้งสองคนอย่างชัดเจน

คืนนั้น เข้มนั่งมองเปลวเทียนที่ส่องสว่างในห้องพักเล็กๆ ของเขา ภาพของพราวที่วิ่งเข้าไปช่วยเหลือหญิงชราอย่างไม่คิดถึงชีวิตตัวเองยังคงติดตาเขาอยู่ ความรู้สึกชื่นชมและประทับใจในตัวเธอทวีความรุนแรงขึ้น

เขาเริ่มตระหนักแล้วว่าความรู้สึกที่เขามีต่อพราวนั้นไม่ใช่แค่ความรู้สึกดีๆ ในฐานะเพื่อนร่วมงาน หรือเพื่อนในวัยเด็ก แต่มันคือความรู้สึกที่ลึกซึ้งและผูกพันเกินกว่านั้น… มันคือความรักที่กำลังค่อยๆ เบ่งบานในหัวใจของเขาอย่างเงียบๆ

และในค่ำคืนเดียวกันนั้นเอง พราวที่กำลังนอนไม่หลับอยู่ในบ้านของเธอ ก็หวนคิดถึงเหตุการณ์ที่ยุ้งฉาง เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความห่วงใยที่เข้มมีให้เธอ ความกล้าหาญและความเสียสละของเขาทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ความเงียบที่สื่อสารระหว่างเข้มและพราว กำลังจะถูกทำลายลงด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไป…