เรื่องชาวบ้านรู้ดี

"อ้าวพี่โดมช่วงนี้ทำไมอยู่เฝ้าบ้านทุกวันมีอะไรหรือเปล่าเสี่ยจะโดนตามฆ่าเหรอ?"

หนุ่มมหาลัยนิสัยเด็กสามขวบเอ่ยหยอกล้อมือขวาของเสี่ยเข้ ท่าทางประหลาดใจที่เห็นโดมหยอกล้อเล่นกับลิลลี่อย่างอารมณ์ดี

เหยื่ออารมณ์มองเมียเจ้านายด้วยหางตารู้ว่าถูกกวนแกล้งอ่อยเพราะไม่มีเพื่อนตั้งแต่ก่อนมาเจอเสี่ยเข้ พ่อแม่ก็ให้เฝ้าบ้าน อยู่มหาลัยก็ไม่ค่อยมีใครคุยด้วยจนกระทั่งมีเพื่อนคนหนึ่งที่..มีพี่ชายเป็นตำรวจ

คนที่นี่ไม่ได้เคารพอะไรปลาซิวนักเพราะอายุน้อยที่สุดไม่มีใครเล่นด้วยเพราะคนละรุ่นเด็กหนุ่มท่าทางกวนโอ๊ยจึงมีแค่เสี่ยเข้ ลิลลี่และมือขวาคนสนิทเท่านั้นที่พอจะหยอกเล่นได้

ใบหน้าคมคร้ามยักคิ้วขึ้นสองมือล้วงกระเป๋ายิ้มมุมปากน้อยๆ ปลาซิวเห็นเช่นนั้นจึงยกมือขึ้นขยี้ตาอ้าปากค้าง

"เสี่ยไม่ถูกฆ่าง่ายๆ หรอกนะปลาซิวแต่คนที่จะโดนเสี่ยเข้ฆ่าคนแรกน่าจะเป็นหนูนั่นแหละไม่ต้องมาทำตาใสใส่ไม่ต้องมาอ่อยไม่มีประโยชน์"

หน้าที่เคยบูดบึ้งดูสดใสขึ้นยกหลังมือเคาะกระโหลกเด็กดังเป๊าะทำคนโดนเบ้หน้าราวกับเจ็บปวดนักหนา

"เอ๊า ถามดีๆ ปลาอ่อยตรงไหนเนี่ยยังไม่โดนตัวเลยคิดมากจังจะหวงซิงไว้บอกเทวดาว่าบริสุทธิ์เหรอพี่โดม~"

"ไม่ต้องมายุ่งไปหาทำตัวให้มีประโยชน์เลยโน่นลิลลี่มันรอเล่นด้วยอยู่" โดมพะยักพะเยิดไปหาจระเข้ตากแห้งที่จ้องมองมาตาขวาง?

"น้องให้อาหารมันไปแล้วใครจะไปนั่งเล่นกับจระเข้เหมือนพี่กับเสี่ยล่ะอีลิลลี่มันชอบแต่คนหล่อๆ"

"หึหึลงไปว่ายน้ำเล่นกับมันสิจะได้รักกันมากขึ้น"

"โอ้มายก้อด! พี่โดมเล่นมุกแถมหัวเราะด้วย!"

มือใหญ่เท่าใบลานผลักหัวปลาซิวเซลงข้างบ่อ เดินตัวปลิวอารมณ์ดีไปรอบบ้าน 

 

ฝนจะตกพายุจะเข้าเหรอ... แปลก

เเปลกที่สุดในชีวิตเลย!

แต่จะว่าไปลำคอหนาสีเข้มมีรอยแดงช้ำเป็นจ้ำ เหมือนอะไรน้าคุ้นๆหรือว่า...

โดนอีลิลลี่คาบคอ!

ตึกๆๆๆๆๆ

เสียงวิ่งดังมาแต่ไกลปลาซิวเข้ามาในห้องตื่นตระหนกตาโตหอบลิ้นห้อย

"เสี่ยเมื่อกี้พี่โดมเข้ามาหามีเรื่องด่วนเหรอครับ?"

ความสงสัยทำให้อยากรู้อยากเห็นปรี่เข้าห้องเสี่ยเข้ไปนั่งตักประคองหน้าหล่อเหลามองตาถามออกมาไม่ให้หันหน้าหนีไปไหน

"ไม่มีอะไร..ทำไมเหรอ?"ท่อนแขนแกร่งภายใต้เชิ้ตสีดำราคาแพงโอบรัดเอวบางเข้าหาตัวเพราะกลัวจะร่วงลงไป

อายุยี่สิบสองแล้วยังเหมือนเด็กห้าขวบที่เพื่อนไม่เล่นด้วยจึงต้องมาเกาะขาฟ้องพ่อ

 

"เสี่ยเห็นที่คอพี่โดมไหมเเดงจ้ำเต็มเลยไม่ใช่แค่ที่คอนะตามเนื้อตัวแขนก็มีรอยขูดขีดด้วย!"

ปลาซิวตาโตเท่าไข่ห่านมือไม้ชี้ที่คอที่แขนตนเองยกใหญ่เรื่องชาวบ้านขอให้บอกใครในบ้านมีอะไรเมียเด็กเอามาเล่าใส่สีตีไข่ให้ฟังจนกลายเป็นเรื่องตลกเสียหมด

"น้องไม่รู้เหรอว่านั่นรอยอะไร?"

เสี่ยท้างคางมองปากบางขมุบขมิบเจื้อยแจ้วน่ารักต่อมเผือกคงแทบระเบิดเพราะโดมเก็บความลับเก่ง

เมียนักกฏหมายสวมบททนายเค้นผู้ต้องหากลับมาสดชื่นขึ้นกว่าตอนคุยทางโทรศัพท์ด้วยกันวันก่อน

บางทีก็อาจจะแค่เหงาที่เสี่ยไม่อยู่จึงซนไปเรื่อยเปื่อย แซวคนนั้นจีบคนนี้พอไม่มีใครเล่นด้วยก็กลับมาอ้อนเสี่ย

"อีลิลลี่มันกัดพี่โดมใช่ไหมปลาบอกแล้วว่าอีนี่มันเลี้ยงไม่เชื่อง!"

เด็กตาโตใส่ร้ายลูกรักเสี่ยแม้มันจะไม่เคยกัดคนในบ้านเลยก็ตาม

เคร๊งงง!!

"เห้ย! ตกใจหมดอีลิลลี่!"

จระเข้ตัวดีตะปบตะแกรงกั้นเสียงดังทำปลาซิวสะดุ้งโหยงหันไปชี้หน้าแต่พ่อจระเข้อย่างเสี่ยกลับจับนิ้วมาจูบห้ามลูกกับเมียทะเลาะกัน?

"ลิลลี่ไม่ทำโดมหรอก"

"ถ้าไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใคร?"

"รอยที่คอแบบนี้หรือเปล่าคะ?"

หงั่บบ~

คมเขี้ยวฝังลงข้างคอขาวดูดดุนจากที่หนึ่งขยับทำอีกที่หนึ่งพลางสูดกลิ่นหอมของเนื้อหนุ่ม

"อื๊อออ สะ เสี่ยทำอะไรครับเนี่ย?" ปลาซิวเบ้หน้าจากแรงดูดกัดของอีกคนพลางขมวดคิ้วมุ่นสงสัย

"น้องอยากรู้ไม่ใช่เหรอคะว่านั่นรอยอะไรเสี่ยก็ทำให้ดูไง" เสี่ยเข้ยกนิ้วเกลี่ยรอยแดงที่คอขาวยกยิ้มพึงพอใจเพราะสีแดงตัดกับผิวขาวเนียนดูเซ็กซี่ขึ้นเป็นกอง

"อ่ะ เสี่ย ยะ อย่า กัดมัน จะเจ็บ"

คนพี่ไซร้ปลายจมูกกดปากจูบเค้นรอยแดงหลายที่จนคอน้องเต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำ

จ๊วบบ~

"อืมม"

แผล่บบ

"ไม่ได้ทำแบบนี้นานแล้วนะเพราะน้องไปเรียนเสี่ยเลยไม่อยากให้เป็นรอย"

"ห่ะ รอยที่คอพี่โดมคือรอย..ดูดคอ!" ปลาซิวเบิกตาโพลงจากที่กำลังเคลิ้มกลับทำท่าเหมือนเห็นผี

จุ๊บบ~

"อืม น้องอายุยี่สิบสองแล้วนะปลาซิวเรื่องแค่นี้ทำไมถึงไม่รู้ แล้วจะเป็นนักกฏหมายได้เหรอคะใสซื่อเกินไปแล้ว~"

ริมฝีปากร้อนไล่แทะริมซอกคอขาวขบกัดประทับรอยทั่วทุกพื้นที่ที่ลากผ่าน รอยดูดแดงจัดที่ซอกคอทำปลาซิวเสียวจี้ด

"ดะ เดี๋ยว เสี่ย เสี่ยเข้ ''

"หืม~"

"ถ้าที่คอพี่โดมคือรอยดูดก็แสดงว่าพี่เขามีแฟนเหรอ? หรือว่าอีหนู หรือว่า.."

"น้องอยากรู้เรื่องเจ้าโดมขนาดนั้นเลย?"

"เสี่ยไม่อยากรู้เหรอ คนอย่างพี่โดมเชียวนะยอดมนุษย์ยักษ์เขียวนั่น รู้จักวิธีเด้าด้วยเหรอ? โอ้! ฝนตกขี้หมูไหล"

"หึหึ~"

เสี่ยเข้ขำท่าทีเด็กในปกครองที่ตกใจจริงจังเรื่องคนสนิทมีความสัมพันธ์ลับกับใครสักคน

"ไม่ใช่เวลามาขำนะเสี่ยถ้ายายนั่นเป็นสายมาสืบข่าวจะทำยังไงแก๊งเสี่ยจะแย่เอานะ ถ้าพี่โดมคลั่งรักจนยอมหักหลังเสี่ย..ไม่อยากจะคิดเลย"

"น้องห่วงเสี่ยเหรอ~"

"ก ก็ ช่ายไง เสี่ยเป็นเสี่ยนะน้องก็ต้องห่วงซี้"

"โดมมันโตแล้วจะมีเรื่องแบบนี้ก็ไม่เห็นแปลกนี่"

"เอาจริงนะปลาซิวคิดว่าพี่เขาตายด้านด้วยซ้ำขนาดเขาเห็นสาวๆ หนุ่มๆ หน้าตาดีแก้ผ้ายังไม่มีทีท่าจะสนใจชอบทำหน้าเบื่อโลกด้วยเวลาถูกอ่อย"

"พรุ่งนี้เสี่ยไม่อยู่นะ" เสี่ยเข้พูดตัดบทขึ้น

"ไปอีกละไปบ้านไหนอีกล่ะ?"

เด็กในอ้อมกอดเผลอทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาแต่เสี่ยใหญ่ก็จับใบหน้าเนียนมาจ้องตายิ้มให้

"น้องคิดว่าไง?"

" ส เสี่ย.."

ร้อยยิ้มปีศาจทำเอาเด็กมีท่าทีอ่อนลงลืมไปว่าตนไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจ

"เสี่ยดูเป็นคนร้ายกาจเพราะโลกภายนอกมันน่ากลัวกว่าที่น้องฝันเฟื่องนะ ต่อให้น้องจะเรียนจบกฏหมายจากที่ดีๆ ก็ใช่ว่าจะไม่ถูกเอาเปรียบคนที่จ้องจะเหยียบย่ำซ้ำเติมกดน้องให้จมดินไม่ได้มีแค่หนึ่งหรือสองแต่เป็นคนที่พยายามปากกัดตีนถีบทุกคน "

"เสี่ยเข้.."

"ชีวิตมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะปลาซิวที่เสี่ยต้องทำทุกอย่างเพราะโลกมันไม่เคยใจดีกับใคร"

"..คือ น้องไม่ได้.."

"แต่เสี่ยก็ยังอยากใจดีกับปลาซิว..น้องเป็นคนเดียวที่เสี่ยไม่อยากใจร้ายด้วย"

"ค ครับ ขอบคุณครับ"

ขนลุกขนชันทั่วกายเสี่ยเข้น่ากลัวมากขึ้นอีกเท่าทวีมีอะไรที่ไม่รู้อีกมากแต่ไม่อยากให้เมียรู้ บอกว่าโลกภายนอกน่ากลัวแต่ตัวเองน่ากลัวยิ่งกว่าผี

นี่คือการเตือนครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเรียนจบของเด็กในปกครองใช่ไหม..เสี่ยกำลังพิจารณาเด็กเลี้ยงคนหนึ่งอยู่หรือเปล่า?

ดวงตาคมกริบคู่นั้นว่างเปล่าถ้าไม่มีเสี่ย..จะรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดไหน..ถ้าเสี่ยปล่อยมือกันจริงๆ จะใช้ชีวิตอยู่แบบไหนกันนะ?

 

..

.