chapter 19

เขาได้แต่อ้าปากค้าง...อยากก่นด่าออกไปว่า ไอ้บัดซบ! หากก็ทำได้เพียงแค่กลอกตาไปมา ขณะคิดว่าจะกล่าวออกไปอย่างไรให้ท่านแม่ทัพตรงหน้าเข้าใจว่าอะไรทำได้ สิ่งใดทำมิได้ สิ่งใดควรและสิ่งใดมิควร

“หากท่านอยากถูกรักษาด้วยวิธีนี้ เดี๋ยวข้าจะไปบอกกล่าวให้ท่านรองแม่ทัพชิงชวนมานอนร่วมเตียงด้วย...คงจะช่วยได้มากเชียวล่ะ” อย่านึกว่าเขาจะรู้มิทันนะ แม่ทัพปีศาจตัวร้ายคิดทำสิ่งใดอยู่ ถึงเขาจะมิฉลาดเฉลียวสักเท่าใด หากเรื่องนี้ก็มิได้โง่จนมองมิออกว่าตนเองกำลังถูกหลอกกินเต้าหู้อยู่หรอกนะ

“ไม่ต้องการชิงชวน แต่จะเอาเจ้า!”

น้ำเสียงแม้จะเบาหากมีน้ำหนัก อีกทั้งสายตาที่มองมาเหมือนกับมีสองมือจับตรึงเอาไว้มิยอมให้เขาขยับ ก่อนที่ร่างหนาจะเคลื่อนตัวมาหาเขาอย่างรวดเร็ว กักร่างบอบบางให้ตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง พลางโน้มใบหน้าลงมาจนริมฝีปากแนบชิดกับใบหูเพื่อบอกกับเขาว่า...

“ข้าต้องการเพียงเจ้า...อาซวง!”

อะไรนะ! เก้าเทียนรุ่ยพยายามคิดเรียบเรียงวาจาของท่านแม่ทัพอยู่ครู่หนึ่ง หากสติก็มิสมบูรณ์ด้วยใบหูถูกรุกรานจากปากอุ่นที่ขบกัดสลับเรียวลิ้นร่วมกระเซ้าเย้าแหย่ ไหนจะมือที่อยู่มินิ่ง ลูบไล้แผ่นหลังเรื่อยลงไปจนถึงสะเอว

“ข้าอยากมีเจ้านอนร่วมเตียง...อาซวง”

อะไรกันวะเนี่ย! แล้วอาซวงนี่ใครกัน? คงจะมิได้หมายถึงเขาหรอกนะ

สัมผัสทำให้เขาวูบไหวจนแทบมิกล้าหายใจแล้ว สัมผัสยังทำให้สมองมันเบลอจนคิดสิ่งใดมิออก มิทันจะได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ ร่างเล็กก็ถูกช้อนไปวางบนเตียงนอนแล้ว

“เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนสิท่านแม่ทัพ” เก้าเทียนรุ่ยรีบยกมือยันอกกว้างเอาไว้เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “ท่าน...ท่านเพิ่งจะหายป่วยนะ ท่านทำเช่นนี้มิได้”

“ทำอันใด” ศีรษะท่านแม่ทัพเอียงเล็กน้อย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

หะ! หมายความว่าเขาคิดมากไปเอง ท่านแม่ทัพมิได้จะกินเต้าหู้เขาหรอกหรือ

“ข้าเพียงอยากจะนอนกอดเจ้าเท่านั้นเอง หรือเจ้าต้องการให้ข้าทำสิ่งอื่นใด”

หะ! หมายความว่า เขาโดนท่านแม่ทัพปีศาจบ้านี่หลอกเอาใช่ไหม

หลังนิ้วของท่านแม่ทัพลากไล้บนแก้มของเขาที่ร้อนผ่าวเรื่อยลงมาจนถึงริมฝีปาก กดสัมผัสหยอกเย้าลงไปราวกับว่าจะให้นิ้วแทนริมฝีปากของตนเองชั่วคราว ยิ่งทำให้ตัวเขาคิดอันใดมิออก

“แต่หากเจ้าต้องการเช่นนั้น ย่อมได้”

“เปล่า ๆ นะ...มิใช่นะ ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น” เก้าเทียนรุ่ยรีบปฏิเสธออกไปด้วยเพลิงโทสะผสมกับความอับอาย

“เหตุใดข้าถึงมิได้คิดเช่นนั้น ข้าคิดว่าปากกับใจของเจ้ามิตรงกัน ปากเจ้าบอกว่าไม่ หากใจกลับเรียกร้องให้ข้าสัมผัสเจ้า...ไปทั่วกาย ให้ข้าได้เห็นว่าร่างกายของเจ้างดงามเพียงใด ได้เห็นใบหน้าและดวงตาที่บ่งบอกว่าพึงพอใจและชอบในสิ่งที่ข้าทำลงไปมากเพียงใด เสียงหวานใสยามเว้าวอนขอร้องยามที่เรา...”

ท่านแม่ทัพกระซิบบางคำใกล้กับหู ทำเอาเขาถึงกับเลือดขึ้นหน้าด้วยความเดือดดาลมิน้อย หากขณะเดียวกันมันก็ทำให้เก้าเทียนรุ่ยอับอายและไหววูบในช่องท้อง ด้วยว่าเผลอคิดอะไรที่มันมิควรออกไปจริง ๆ นั่นแหละ

“บ้าไปแล้ว! ท่านหยุดกล่าวเช่นนี้เลยนะ ข้า...ข้ามิได้คิดเช่นที่ท่านกล่าวมา” หากน้ำเสียงของเขามิได้มั่นใจอย่างที่กล่าวออกไปเลยสักนิด ประสบการณ์ที่มี มิว่ากับสตรีหรือบุรุษมิโชกโชนเช่นท่านแม่ทัพปีศาจผู้นี้ เมื่อถูกอีกฝ่ายแตะต้องกระเซ้าเย้าหยอก ข้าก็มิรู้ว่าจะรับมือและหาทางออกให้กับตนเองอย่างไร

“ข้าเพียงแค่หวังดีอยากให้ร่างกายของท่านฟื้นตัวได้เร็ว...จะได้หาตัวการที่ทำให้ท่านเป็นเช่นนี้เร็วขึ้นอย่างไรเล่า”

“อาการที่ข้าเป็น...มีคนทำให้เกิดขึ้น”

“ข้า...มิรู้” น้ำเสียงเขาแผ่วเบาด้วยความมิมั่นใจ หากใจนั้นคิดไปแล้วว่าเหตุที่เกิดขึ้นกับท่านแม่ทัพย่อมเป็นฝีมือของใครบางคนที่หวังอะไรบางอย่างจริง ๆ นั่นแหละ หากทุกอย่างก็ยังมิกระจ่างชัดแจ่มแจ้ง

“หากท่านอยากรู้ ตนเองต้องพบเจอกับสิ่งใดอยู่ ท่านก็ต้องรีบทำให้ตนเองหายโดยเร็วที่สุด...ต้องกินอาหารที่ดีและพักผ่อนให้เพียงพอด้วย”

เก้าเทียนรุ่ยโล่งใจเมื่อท่านแม่ทัพพยักหน้ารับโดยมิโต้เถียง “ถ้าเช่นนั้นท่านก็ปล่อยตัวข้าได้แล้ว”

“เหตุใดถึงยังต้องปล่อย...ข้าควรรีบนอนพักมิใช่หรือ”

เก้าเทียนรุ่ยได้แต่กลอกตาไปมาเมื่อเจอกับการตีมึนของท่านแม่ทัพปีศาจที่สุดแสนจะเอาแต่ใจ ดูท่า...มิว่าเขาจะกล่าวออกไปอย่างไร ให้ปากฉีกและคอแห้ง บุรุษตรงหน้าก็มิคิดจะฟัง คงคิดเพียงความต้องการของตนเองเท่านั้น อีกทั้งเขาเองก็เหนื่อยใจหากจะต้องสู้รบตบมือด้วย เพราะเพียงแค่มิกี่ชั่วยามที่ต่อปากต่อคำอยู่ ท่านแม่ทัพก็สร้างเรื่องให้หนักใจถึงเพียงนี้แล้ว วันพรุ่งนี้เขาคงจะต้องเหนื่อยและปวดหัวหนักมากไปกว่านี้แน่นอน หากเป็นเช่นนี้ การรีบพักผ่อนเอาแรง ทำให้ตนเองมีสติให้มากที่สุด จะได้รับมือกับท่านแม่ทัพได้โดยมิเพลี่ยงพล้ำเช่นตอนนี้ย่อมเป็นการดี   

“ท่านอยากนอนกอดข้าใช่ไหม เอาเลย ตามสบายเลย ข้ามิขัดความต้องการของท่านแล้ว” เก้าเทียนรุ่ยเอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ท่านแม่ทัพผู้นี้ช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน มิอยากหายดีในเร็ววันหรือไง ถึงได้มิยอมพักผ่อน

“นอนกันอาซวง”

เดี๋ยวนะ เขาได้ยินนามนี้อีกแล้ว

“ที่ท่านเรียกขาน...อาซวง” เก้าเทียนรุ่ยชี้มือเข้าหาตนเองและเมื่อเห็นท่านแม่ทัพพยักหน้ารับ จากที่จะบอกกล่าวว่าตัวเขาถูกเรียกขานว่าเอ้อร์เอ๋อร์กลับกลายเป็นความสงสัยขึ้นมาทันที “ทำไมท่านถึงเรียกข้าเช่นนี้”

“ยังมิใช่ตอนนี้”

“แต่...ข้าควรจะได้รู้มิใช่หรือ เหตุใดท่านถึงได้เรียกขานข้าเช่นนี้”  

“เจ้าอยากรู้...เจ้าควรเรียกข้าท่านพี่และใกล้ชิดกับข้าให้มากกว่านี้สิ” รอยยิ้มที่แต้มบนใบหน้าและสายตาของท่านแม่ทัพใหญ่ ยังจะมีนิ้วยาวที่ลากไล้บนผิวแก้มนุ่มทำให้เก้าเทียนรุ่ยร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้าและไหววูบในช่วงท้องอีกแล้ว

“ข้า...มิอยากรู้แล้ว” เก้าเทียนรุ่ยรีบปฏิเสธ สองแก้มร้อนผ่าวราวกับจะไหม้จนต้องรีบหันหน้าหนีสายตาที่มันเว้าวอนแต่แฝงไว้ด้วยความเร่าร้อนที่มันทำให้หัวใจเขาเต้นผิดจังหวะ