บทที่9ช่วงบ่ายที่ 'ร้านของภีม'

หลังเลิกเรียนในที่สุด กรรณ ก็สามารถปลีกตัวออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัยได้สำเร็จ โดยบอกกะทิกับลูกไม้

ทำเอาสองสาวงุ่นงงไปเลย หัวใจของเธอยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความคิดที่ว่ากำลังจะต้องเผชิญหน้ากับ นพสูรย์ อีกครั้ง

เธอตรงไปยัง ร้านของพี่ภีม ที่เป็นทั้งร้านกาแฟและห้องสมุดตามที่นัดหมาย เมื่อก้าวเข้าไปในร้านบรรยากาศที่เงียบสงบและกลิ่นหอมอ่อนๆ ของกาแฟคั่วบดช่วยให้ความกังวลของเธอลดลงได้บ้าง กรรณเลือกนั่งที่โต๊ะมุมในสุดที่มองเห็นถนนได้ชัดเจน เธอหยิบ iPhone ขึ้นมาแสร้งทำเป็นยุ่งอยู่กับมันเพื่อคลายความประหม่า

ในขณะที่เธอกำลังจ้องมองหน้าจออย่างไม่มีจุดหมาย เงาของใครบางคน ก็ทาบทับลงบนโต๊ะ

“มานานรึยัง คนสวย?” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น นพสูรย์ มาถึงเร็วกว่าที่คิด ชายหนุ่มในเสื้อยืดสีดำคอวีและกางเกงยีนส์เรียบง่าย ดูแตกต่างจากบทบาทนักแสดงที่ต้องใส่สูทผูกไทด์ แต่กลับดูดีและมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างร้ายกาจ

“ก็... สักพักแล้วค่ะ” กรรณตอบอย่างตะกุกตะกัก ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ พยายามรวบรวมสติทั้งหมดไว้ไม่ให้ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงคืนที่ผ่านมา

นพสูรย์เลื่อนเก้าอี้ลงนั่งฝั่งตรงข้าม สายตาของเขานุ่มนวลและอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเจอ

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้” เขาพูดพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟเย็นที่สั่งมาล่วงหน้าให้เธอ “โฮจิฉะร้อน เหมือนเดิมใช่ไหม ฉันจำได้”

การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่แสดงถึงความใส่ใจ ทำให้หัวใจของกรรณรู้สึกวาบหวามขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“ขอบคุณค่ะ...” เธอรับแก้วมา แต่ก็ยังคงหาคำพูดมาคุยต่อไม่ได้

นพสูรย์ไม่เร่งรัด เขาจิบกาแฟอย่างใจเย็น ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม

“เมื่อคืน... ฉันอยากให้เธอรู้ว่า ฉันไม่ได้ฉวยโอกาส ตอนที่เธออ่อนแอ” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง “ฉันแค่... เป็นห่วงเธอมาก และเมื่อเห็นเธอร้องไห้ ฉันก็รู้ตัวว่า ฉันปล่อยเธอไว้คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว”

คำพูดของเขาทำให้กรรณเงยหน้าขึ้นมองเป็นครั้งแรก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยและจริงใจ จนเธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น

“ฉัน... ฉันเองก็เป็นคนเริ่มก่อน” กรรณกระซิบเบาๆ ด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่ว่าใครจะเริ่มก็ตาม เรื่องมันเกิดจากความรู้สึก ไม่ใช่แค่ความต้องการทางกาย... เธอจำไว้” นพสูรย์ยื่นมือมาแตะหลังมือของเธอเบาๆ “ฉันรู้ว่าเธอมีเรื่องต้องคิดเยอะ และฉันจะไม่กดดันให้เธอต้องตัดสินใจอะไรตอนนี้ แค่ให้ฉันได้อยู่ข้างๆ เธอ... ในฐานะ ลุง ที่เป็นห่วง หรือจะในฐานะอะไรก็ตามที่เธออยากให้เป็น”

ความอ่อนโยนของเขาทำลายกำแพงที่กรรณพยายามสร้างไว้จนหมดสิ้น ความรู้สึกที่ถูกปกป้องและเป็นที่ต้องการ ทำให้ดวงตาคู่สวยของเธอเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง

“ฉัน... ฉันเพิ่งทะเลาะกับพ่อมาค่ะ เรื่องที่... พ่อไม่ยอมรับในตัวตนของฉัน” คำพูดนั้นหลุดออกมาอย่างยากลำบาก

นพสูรย์บีบมือเธอเบาๆ แทนคำพูดใดๆ เขารับฟังความทุกข์ของเธออย่างตั้งใจ และในวินาทีนั้นเอง กรรณก็รู้สึกว่า อ้อมกอดของลุงกอริลลาคนนี้... ช่างเป็นที่พึ่งพิงที่ปลอดภัยที่สุดในโลกใบนี้

กรรณสูดหายใจเข้าลึก ๆ ความอ่อนโยนที่แผ่ออกมาจากมือของ นพสูรย์ ทำให้เธอรู้สึกเข้มแข็งขึ้นอย่างประหลาด เธอตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาอย่างหมดเปลือก

“พ่อฉัน... พ่อของฉันเขาไม่ยอมรับที่ฉันอยากจะเป็นผู้หญิง เขาพูดว่าฉันทำให้เขาเสียหน้า ทำให้ตระกูลอับอาย” เสียงของกรรณเริ่มสั่นเครืออีกครั้ง “ฉันพยายามทำทุกอย่างให้เป็นลูกชายที่เขาต้องการมาตลอด พยายามเรียนเก่ง พยายามทำตัวเข้มแข็ง แต่สุดท้าย... ฉันก็ทนไม่ได้อีกแล้ว”

นพสูรย์รับฟังอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเขาไม่ได้มีความตัดสินใด ๆ มีเพียงความเห็นอกเห็นใจอย่างลึกซึ้ง เขาค่อย ๆ ลูบหลังมือของเธอเบา ๆ เป็นจังหวะเพื่อปลอบโยน

“ฉันเข้าใจ... การที่เราไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ มันทรมานแค่ไหน” นพสูรย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “เรื่องของฉัน... ตอนเด็ก ๆ ที่บ้านฉันก็ไม่ยอมรับให้ฉันมาเป็นนักแสดงเหมือนกัน พวกเขาอยากให้ฉันเป็นนักธุรกิจที่สืบทอดกิจการตระกูล เขาบอกว่าอาชีพนี้มัน ไม่มั่นคง มัน ไร้สาระ”

กรรณเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเบื้องหลังความสำเร็จของนักแสดงชื่อดังคนนี้มีความกดดันซ่อนอยู่

“ฉันก็เลยเลือกที่จะ หนี ออกมาจากบ้าน สร้างทุกอย่างด้วยตัวเอง เพื่อพิสูจน์ให้พวกเขาเห็นว่าสิ่งที่ฉันเลือกมัน มีคุณค่า ไม่ใช่แค่สำหรับตัวเอง แต่สำหรับคนอื่นด้วย” นพสูรย์สบตากรรณอย่างแน่วแน่ “เธอต้องจำไว้นะ กรรณ การเป็นตัวของตัวเอง... คือความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่ที่สุด อย่าให้คำพูดของใครมาบั่นทอนคุณค่าของเธอ”

คำพูดของเขาทำให้กรรณรู้สึกเหมือนมีพลังงานบางอย่างถ่ายทอดเข้ามาในหัวใจ รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอ

เมื่อเรื่องหนักใจถูกระบายออกไป บรรยากาศก็เริ่มผ่อนคลายลง ทั้งสองคนเปลี่ยนมาคุยเรื่องเบา ๆ นพสูรย์เล่าเรื่องตลกเบื้องหลังกองถ่าย ส่วนกรรณก็เล่าเรื่องความวุ่นวายในมหาวิทยาลัย เสียงหัวเราะเริ่มเข้ามาแทนที่หยาดน้ำตา

“เอาล่ะ... กินข้าวกันได้แล้ว ฉันสั่งสเต๊กซี่โครงแกะที่นี่ไว้ มันอร่อยมาก” นพสูรย์บอกพลางส่งเมนูให้เธอเลือกเครื่องดื่มเพิ่ม

ในระหว่างมื้ออาหาร การสนทนาของทั้งคู่เป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนคนรักที่รู้จักกันมานานหลายปี นพสูรย์ไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจหรือตั้งคำถามถึงเพศสภาพของเธอเลยแม้แต่น้อย เขามองเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เขากำลังดูแลและรู้สึกผูกพันอย่างลึกซึ้ง

เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับ นพสูรย์เดินไปส่งกรรณที่รถ BMW ของเขา เมื่อกรรณกำลังจะเปิดประตูเพื่อเข้าไปนั่งด้านหน้า นพสูรย์ก็เอื้อมมือมา จับมือ เธอไว้

“ขอบคุณนะที่ยอมให้ฉันอยู่ข้าง ๆ” เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุด

กรรณเงยหน้ามองเขา หัวใจเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ความรู้สึกสับสนเมื่อเช้าได้หายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความอบอุ่นและ ความปรารถนา ที่เขามีให้

นพสูรย์ ค่อย ๆ โน้มตัวเข้าหาอย่างช้า ๆ มืออีกข้างของเขาประคองใบหน้าของเธอไว้ กรรณปิดเปลือกตาลงอย่างยอมจำนน ริมฝีปากของทั้งคู่ประทับเข้าหากันอีกครั้ง แตกต่างจากเมื่อคืนที่เต็มไปด้วยความเศร้าและต้องการที่พึ่งพิง จูบในวันนี้เต็มไปด้วย ความรู้สึกที่ชัดเจน ความห่วงใยที่ก่อตัวเป็นความรักที่อบอุ่นและอ่อนหวาน นพสูรย์จุมพิตอย่างเนิบนาบ ลุ่มลึก และเต็มไปด้วยความเคารพต่อคนตรงหน้า

“คืนนี้... กลับบ้านฉันนะ” นพสูรย์กระซิบชิดริมฝีปากของเธอ เสียงของเขาแหบพร่าและเต็มไปด้วยความต้องการที่ไม่ได้ปิดบัง

กรรณ สบตาเขาอย่างแน่วแน่ รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เธอพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเลอีกต่อไป...

รถ BMW เคลื่อนตัวเข้าไปจอดในโรงรถของบ้านสไตล์ลอฟต์อีกครั้ง คราวนี้บรรยากาศแตกต่างจากเมื่อคืนราวกับคนละโลก ไม่มีน้ำตา ไม่มีเสียงสะอื้น มีเพียงความเงียบสงบและแรงดึงดูดที่ชัดเจนระหว่างคนสองคน นพสูรย์ จับมือ กรรณ ไว้ตลอดทางที่เดินเข้าบ้าน

แสงไฟสีวอร์มไวท์จากหลอดไฟเปลือยส่องกระทบผนังอิฐ ให้ความรู้สึกโรแมนติกแบบดิบๆ กรรณมองเห็นเสื้อผ้าของเธอที่วางพับไว้อย่างเรียบร้อยอยู่บนโซฟาหนังตัวใหญ่ ซึ่งคงเป็นชุดที่กันยาเอามาฝากไว้

“ไปอาบน้ำก่อนนะ... ห้องน้ำอยู่ข้างบนก็ได้ ใช้ห้องที่ห้องรับรองแขกก็ได้” นพสูรย์บอกด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม พยายามให้เธอรู้สึกสบายใจที่สุด

กรรณพยักหน้าเล็กน้อย แม้ว่าในใจจะรู้ดีว่าเธอคงไม่ได้นอนที่ห้องรับรองแขกอีกแล้ว เธอเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างเชื่องช้า เข้าไปในห้องที่คุ้นเคยเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ความเหนื่อยล้าและความกังวลตลอดวันที่ผ่านมาถูกชะล้างออกไป เหลือไว้เพียงความตื่นเต้นและความรู้สึกที่แน่วแน่

เมื่อเดินกลับออกมาจากห้องน้ำ กรรณพบว่านพสูรย์ยืนอยู่ตรงระเบียงห้องของเขา หันหลังให้เธอ มองออกไปนอกตัวบ้านที่เต็มไปด้วยความมืดมิด

เธอตัดสินใจเดินไปที่ระเบียงห้องของตัวเองแล้วก้าวข้ามพื้นที่เชื่อมต่อระหว่างห้องไปหาเขาอย่างไม่ลังเล

“ลุง...” เสียงของเธอแผ่วเบา แต่ก็ดังพอให้นพสูรย์หันกลับมา

นพสูรย์มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนา กรรณในชุดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นสีเดียวกัน ดูสวยงามและบอบบางในสายตาของเขา

“เธอพร้อมใช่ไหม... ที่จะให้ฉันดูแลเธอ” นพสูรย์ไม่ได้ถามถึงความต้องการทางร่างกาย แต่ถามถึงความพร้อมของหัวใจ

กรรณไม่ตอบด้วยคำพูด เธอเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ แล้ว โอบกอด ชายหนุ่มแน่น ราวกับกำลังบอกว่าเธอได้ตัดสินใจแล้ว

นพสูรย์กอดตอบอย่างแผ่วเบาก่อนในตอนแรก แล้วค่อยๆ รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เขาค่อยๆ ประคองใบหน้าของเธอขึ้น จุมพิตซับน้ำตาที่อาจกำลังจะไหลออกมาจากความตื้นตัน จากนั้นจูบของเขาก็ลึกซึ้งขึ้น เต็มไปด้วยความรัก ความทะนุถนอม และความเคารพต่อการตัดสินใจของเธอ

เขาไม่ได้อุ้มเธอเหมือนเมื่อคืน แต่จูงมือเธอให้เดินตามเข้าไปในห้องนอนสไตล์ลอฟต์ของเขา ห้องนอนที่กว้างขวางมีผนังอิฐเปลือยและเพดานสูง เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นแต่เต็มไปด้วยรสนิยม

นพสูรย์ ไม่ได้ทำอะไรอย่างเร่งรีบ เขาใช้เวลานานในการปลดชุดของเธออย่างอ่อนโยน พร้อมกับจุมพิตที่ใบหน้าและลำคอ สลับกับการบอกรักและคำมั่นสัญญาที่จะดูแลเธอ

“เธอคือ ผู้หญิง ของฉัน... นับจากนี้ไป ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ” คำกระซิบที่ข้างหูของกรรณ ทำให้เธอรู้สึกว่าในที่สุดเธอก็ได้รับการยอมรับอย่างแท้จริง

ค่ำคืนนั้นไม่ได้มีเพียงความรักความใคร่ แต่เต็มไปด้วย การโอบอุ้มหัวใจ และการยอมรับตัวตนซึ่งกันและกัน ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างบานใหญ่ในบ้านสไตล์ลอฟต์แห่งนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างนักแสดงหนุ่มใหญ่กับสาวประเภทสองผู้บอบช้ำก็ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการในฐานะคนรัก

กรรณ ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของ นพสูรย์ ไม่ได้ให้เพียงแค่ความรัก แต่ยังมอบ ความกล้าหาญ ที่เธอไม่เคยมีมาก่อน หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอพบกับนพสูรย์ที่เตรียมอาหารเช้าง่าย ๆ ไว้บนเคาน์เตอร์ครัว

“ฉันคิดว่า... ฉันควรจะกลับไปที่คอนโด และคุยกับพ่อให้รู้เรื่องค่ะ” กรรณพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

นพสูรย์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขารับรู้ถึงความหนักแน่นในการตัดสินใจของเธอ

“ฉันจะไปด้วย” เขาพูดอย่างหนักแน่น “ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้คนเดียว”

กรรณส่ายหน้าเบาๆ แต่ก็ยิ้มออกมา “ขอบคุณนะคะลุง... แต่ฉันอยากจะ เผชิญหน้าด้วยตัวเอง ก่อน นี่คือปัญหาที่ฉันต้องจัดการ แต่มันจะง่ายขึ้นมากถ้า มีลุงรออยู่ข้างนอก”

เธอหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขา “หนูแค่อยากให้ลุงรู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น... หนูเลือกที่จะอยู่ตรงนี้กับลุงแล้ว”

นพสูรย์จ้องมองดวงตาที่แน่วแน่ของเธอ ก่อนจะถอนหายใจและยอมรับ “ก็ได้... แต่ถ้ามีอะไรผิดปกติ ให้โทรหาฉันทันที ฉันจะยกเลิกกองถ่ายแล้วไปหาเธอทันที ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็ตาม สัญญานะ”

“สัญญาค่ะ” กรรณตอบรับด้วยรอยยิ้ม