บทที่ 6 ซื้อของ

"สาวน้อยคนนี้สวยทีเดียว และมีความตระหนักในอุดมการณ์สูง เธอมีความสุขมากที่ได้ไปชนบท มีแสงสว่างในดวงตาของเธอ!"

“เธอสวยทีเดียวและมีอุดมการณ์สูงมาก คนหนุ่มสาวจำนวนมากมาที่นี่อย่างไม่เต็มใจ และยังมีเพียงไม่กี่คนที่คาดหวังเหมือนคุณ!”

หลังจากที่หลินมู่อิงออกจากสำนักงานไป พนักงานในสำนักงานก็ยังคงพูดคุยและชื่นชมกันด้วยรอยยิ้มหลังจากออกจากสำนักงานสหพันธ์เยาวชนแล้ว หลินมู่อิงก็รับจดหมายแนะนำตัวและไปที่เกสต์เฮาส์ที่ไม่สะดุดตาเพื่อเข้าพัก จากนั้นเธอก็ไปที่สหกรณ์จัดหาและการตลาดที่นี่และซื้อของบางอย่าง

มีลูกอมผลไม้เนื้อแข็ง 2 กิโลกรัม ลูกอมกระต่ายขาว 1 กิโลกรัม น้ำตาลทรายขาว 2 กิโลกรัม น้ำตาลทรายแดง 2 กิโลกรัม แป้ง 10 กิโลกรัม ข้าวสาร 10 กิโลกรัม สบู่ 2 ก้อน เสื้อผ้าเรียบง่าย 2 ชุด ผ้าอนามัย 4 เส้น กะละมังเคลือบ 1 ใบ แก้วน้ำ แปรงสีฟันและยาสีฟัน หวี กระจก ฯลฯ

ปริมาณที่ซื้อมาไม่ได้มาก และเธอกลัวว่าจะดึงดูดความสนใจของผู้คน แต่ถึงแม้จะไม่ได้ซื้อแต่ละรายการมากนัก แต่เมื่อนำมารวมกันก็ยังเป็นกองใหญ่

“สาวน้อย คุณซื้อสิ่งของมากมายสำหรับงานแต่งงานของคุณหรือเปล่า”

 ในตอนแรกพนักงานขายค่อนข้างหยิ่งยโสเมื่อมองดูเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่ ซึ่งเป็นเสื้อผ้าที่มีทั้งรอยปะใหญ่ๆ ทับบนรอยปะเล็กๆ แต่เมื่อหลินมู่อิงหยิบตั๋วและเงินออกมา พนักงานขายถึงกับตาลุกวาว  อย่างไรก็ตาม นอกจากค่าตั๋วแล้ว สิ่งเหล่านี้ก็มีค่าใช้จ่าย 18.5 หยวน ซึ่งแทบจะเท่ากับเงินเดือนหนึ่งเดือนเลยทีเดียว

“พี่ชายของฉันจะแต่งงานแล้ว ครอบครัวของฉันก็ขอให้ฉันซื้อให้” หลินมู่อิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อคนที่อยู่รอบๆ ได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็อดอิจฉาไม่ได้ เมื่อเห็นว่าหลินมู่อิงแต่งตัวไม่ดี ในขณะที่พี่ชายของเธอสามารถซื้อของต่างๆ มากมายสำหรับงานแต่งงานของเขาได้ หลังจากที่หลินมู่อิงเดินออกมาจากสหกรณ์การขนส่งและการตลาดโดยถือถุงจำนวนมาก เธอก็หันหลังกลับหลายครั้งพื่อดูว่ามีคนอื่นอยู่แถวๆนี้หรือไม่ จากนั้นก็รีบเดินตรงเข้าไปในตรอก เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ เธอจึงรีบเอาสิ่งของทั้งหมดไปจัดในมิติของเธอเองทันที

ออกจากซอยมาก็เจอร้านอาหารของรัฐเข้าพอดี หลินมู่อิงสั่งซาลาเปาไส้เนื้อสดชิ้นใหญ่ 20 ชิ้นในครั้งเดียว ราคาชิ้นละ 1.8 เหวิน หลังจากจ่ายเงิน 3.6 หยวนแล้ว เธอก็เดินออกไปทันที เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆตัวเธอ หลินมู่อิงจึงเอาซาลาเปาที่ซื้อมาใส่เข้าไปในมิติทันที นอกจากนี้ยังมีแพนเค้กที่เธอมาและยังกินไม่หมดอยู่ครึ่งชิ้น

นั่นคือแพนเค้กที่หลินมู่อิงยังกินไม่หมดในตอนเช้า ตอนนั้นอากาศอบอุ่นมากในตอนนี้ นอกจากนี้ ยังช่วยให้ หลินมู่อิง รู้ว่าว่าหลังจากวางสิ่งของต่างๆ ในพื้นที่แล้ว สิ่งของเหล่านั้นจะยังคงอยู่ในสภาพเดิม นอกจากนี้ ฟังก์ชันการถนอมอาหารยังใช้งานได้จริงอีกด้วย

ดังนั้น หลินมู่อิงจึงวางแผนที่จะไปยังสถานที่ต่างๆ มากขึ้นและซื้ออาหารที่พกพาสะดวกและใส่ไว้ในมิติ

ด้วยวิธีนี้ ถึงแม้จะเกิดอุบัติเหตุขึ้นคุณก็จะไม่หิวไม่ว่าจะอยู่ในพื้นที่หรือนอกพื้นที่ก็ตาม ส่วนน้ำก็ไม่ต้อง เธอมีน้ำพุแห่งจิตวิญญาณในมิติดูเหมือนจะไม่มีวันหมด

หลินมู่อิงได้เดินทางไปยังหลายๆ สถานที่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเคลื่อนย้ายสิ่งของต่างๆ มากมายเข้าไปในมิติขและเธอยังไปตลาดมืดสองแห่งด้วย ซื้อหมู ไก่ เนื้อวัว และปลา เมื่อเห็นป้าขายเมล็ดพันธุ์ หลินมู่อิงก็ซื้อมาบ้าง แม้ว่าเธอจะไม่ได้ซื้อของแต่ละรายการมากนัก แต่สิ่งของที่เธอถืออยู่ในมือเมื่อไปตลาดมืดก็น่าแปลกใจพอสมควร แม้แต่เมื่อผ่านร้านขายเฟอร์นิเจอร์มือสอง หลินมู่อิงก็ยังซื้อโต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง ตู้ และเตียง มันเป็นเตียงสองชั้นแบบโบราณ

หลินมู่อิงพบสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งไม่มีใครอยู่ เธอจึงวางสิ่งของเหล่านี้เข้าไปในมิติ  ตอนนี้มีสิ่งของมากมายกองรวมกันอยู่ในมิติ และเตียงสองชั้นก็ถูกวางไว้ข้างๆ นี่ทำให้หลินมู่อิงนึกถึงบทพูดในละครโทรทัศน์มาก "เตียงใหญ่อะไรเช่นนี้!"

เธอเพียงแค่จัดโต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง และซื้อของต่างๆ เธอยังได้ปลูกเมล็ดพันธุ์แต่ละเมล็ดที่มีและรดน้ำด้วยน้ำพุจิตวิญญาณ จากนั้น ซู่ หลินมู่อิง จึงออกจากมิติไป วันนี้เธอซื้อของหลายอย่างเลยแต่จ่ายไปเพียง 80 หยวนเท่านั้น เหลือแค่ 450 หยวน สิ่งนี้ยังทำให้หลินมู่อิงรู้สึกว่าอำนาจซื้อของเงินในยุคนี้ดีจริงๆ

วันรุ่งขึ้น หลินมู่อิง ก็ทำแบบเดียวกัน นอกจากอาหารและของใช้ในชีวิตประจำวันแล้ว เธอยังซื้อเครื่องนอน ผ้าห่ม หม้อ กระทะ และอื่นๆ ซึ่งมีมูลค่ากว่า 60 หยวน และนำมาจัดวางไว้ในพื้นที่มิติด้วย

ตอนนี้หลินมู่อิงมีเงินอยู่ในมือมากกว่า 390 หยวน แล้วเธอกำลังรอคอยที่จะออกเดินทางไปยังชนบทพรุ่งนี้และคืนนี้เธอไม่สามารถนอนหลับได้ ตอนนี้เธออยู่ในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งในเมืองห่ายชิว จากที่นี่เธอสามารถนั่งรถไฟไปเหลียนซาน จากนั้นต่อรถบัสไปยังเมืองจี้ เมื่อถึงเวลานั้นจะมีผู้คนจากหมู่บ้านหลี่เจียมารับและส่งกลับหมู่บ้าน

หลินมู่อิงตื่นเต้นมากจนเธอไม่สามารถนอนหลับได้เมื่อคิดว่าเธอจะได้พบกับโจวอี้หมิงในเร็วๆ นี้ หลังจากผ่านไปหลายวันหลายคืน บุคคลที่ปรากฏตัวได้เพียงในจิตใจของเธอเท่านั้น จะได้พบกันอีกครั้งในชีวิตจริง

"เอาล่ะ คราวนี้ฉันต้องจับตัวเขามาให้ได้เร็วๆ ทำสิ่งนี้ก่อน... จากนั้นทำสิ่งนี้... และสุดท้ายทำสิ่งนี้!"

ไม่มีใครรู้ว่าหลินมู่อิงกำลังคิดอะไรอยู่ แก้มของเธอแดงก่ำ เธอเอาผ้าห่มมาปิดหน้าทันที ไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะได้ยินเสียงหายใจดังออกมาจากใต้ผ้าห่ม และหลินมู่อิงก็หลับไปในที่สุด

ในฝันเขายังคงพึมพำ “โจวอี้หมิง โจวอี้หมิง ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ไม่รู้ว่าเธอกำลังฝันถึงอะไร แต่เธอกลับยิ้มกว้างมากจนแก้มแทบจะปริเช้าวันรุ่งขึ้น หลินมู่อิง รีบอาบน้ำและแต่งตัว จากนั้นจึงไปที่เคาน์เตอร์เกสต์เฮาส์เพื่อเช็คเอาต์

"เด็กน้อยดูมีความสุขมากเลยนะ" ป้าที่เคาน์เตอร์หน้าพูดอย่างไม่ใส่ใจเมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของหลินมู่อิง

“ วันนี้ฉันจะไปเที่ยวต่างจังหวัด!”

หลินมู่อิงโบกมือลาและรีบออกจากเกสต์เฮาส์ ส่วนป้ากลับมองว่าเป็นเรื่องแปลก จึงพูดว่า

 “ดิฉันไม่เคยเห็นเด็กๆ ไปชนบทแล้วมีความสุขขนาดนี้มาก่อน”

หลังจากพูดอย่างนั้นป้าก็ยิ้มและส่ายหัว อย่างไรก็ตาม การได้เห็นสาวสวยยิ้มแย้มในตอนเช้าก็ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย

หลังจากที่หลินมู่อิงออกจากเกสต์เฮาส์แล้ว เธอก็เดินผ่านตรอกว่างๆ และหยิบกระเป๋าหนังงูใบใหญ่ออกมามันถูกบรรจุเพียงแค่เสื้อผ้า, สิ่งของจำเป็นในชีวิตประจำวันบางส่วน และอาหารแห้งบางส่วน เธอไม่สามารถเก็บพวกมันไว้ในพื้นที่ตลอดเวลาได้ หากจำเป็นต้องนำของบางส่วนออกไป มิฉะนั้น จะทำให้ผู้อื่นสงสัยได้

หลินมู่อิงถือกระเป๋าหนังงูและเดินอย่างสบายใจราวกับกระต่ายน้อยที่กำลังกระโดดไปในทุ่งหญ้า แม้ว่าเธอจะยังไม่ได้เห็น โจวอี้หมิงเลยก็ตาม แต่เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากที่จะได้ขึ้นรถไฟจนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังบินอยู่ นี่ถือเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของเธอนับตั้งแต่เธอเกิดใหม่

เมื่อมาถึงสถานีรถไฟ ตรวจตั๋วและขึ้นรถไฟ หลินมู่อิงพยายามบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ขณะมองดูผู้คนที่เร่งรีบผ่านไป การยิ้มโง่ๆ ตลอดเวลาก็ไม่ถูกต้องเสมอไป จะทำให้คนอื่นมองว่าเธอคือคนบ้า แม้ว่าเธอจะซ่อนอารมณ์ของเธอไว้ในชีวิตก่อนได้ แต่ตอนนี้เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

หลังจากปรับการหายใจและระงับรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอแล้ว หลินมู่อิงก็ขึ้นรถไฟเพื่อไปหาชายของเธออย่างแท้จริง มีเสียงเพลงบรรเลงอยู่ภายในรถม้าซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของยุคนั้น

“เราเดินอยู่บนถนน โดยชูธงสีแดงขึ้นสูงไปทางดวงอาทิตย์...”

หลินมู่อิงถือตั๋วที่นั่งข้างหน้าต่าง ในยุคนี้ตั๋วนอนไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถซื้อได้ แม้ว่าจะใช้เวลามากกว่าหนึ่งวันหนึ่งคืน เมื่อเทียบกับการได้พบกับ โจวอี้หมิง ในเร็วๆ นี้ หลินมู่อิงกลับไม่สนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้เลย ชมต้นไม้และทิวทัศน์นอกหน้าต่างที่ค่อยๆ หายไป และชมรถไฟหวูดและเคลื่อนตัวไปข้างหน้า

นั่นหมายถึงว่าเธอกำลังเข้าใกล้ โจวอี้หมิง มากขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏบนมุมปากของเธออีกครั้ง หลินมู่อิงไม่รู้ว่าตอนนี้เธอดูสดใส งดงาม และน่าดึงดูดเพียงใด