ตอนที่ 10 สมเหตุสมผลแล้ว

ในวันรุ่งขึ้น เตชินรู้สึกตัวขึ้นมา เขาค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองสำรวจตัวเอง

เขาจำได้ว่า คนที่อยู่กับเขาคนสุดท้ายเมื่อคืน 

คือ พิม 

เขายังจำได้อีกว่าพยายามจะปลดปล่อยอารมณ์กับเธอ

จากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย 

[ เมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรเกินเลยขึ้นใช่มั้ย ]

เขาพึมพำในใจ แล้วมองหาโทรศัพท์ พอเจอก็รีบส่งข้อความไปให้ผู้ช่วยคังทันที

( ขึ้นมาหาผมหน่อย)

สักพักผู้ช่วยคังก็มาเคาะประตู เขาจึงเอ่ยขึ้นเสียงเย็น

" เข้ามา "

พออ้าปากพูดเท่านั้นแหละ รอยแผลที่ปาก

ที่ดูเหมือนจะแห้งแล้วได้ฉีกออกอีกครั้ง

เขาถึงกับร้อง

" ซี๊ดดด "

เขารู้สึกเจ็บ จึงแตะไปที่ปากเบาๆ แล้วภาพ

เมื่อคืน ที่เขาพยายามจูบพิม ก็ผุดขึ้นมาในหัว 

เขาพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิด

[ นี่เธอเกิดปีหมาหรือไง กัดไม่เลือกที่จริงๆ ]

ผู้ช่วยคังเข้ามาเห็นคุณชายตัวเอง ยังอยู่ในสภาพเดิม 

สภาพไม่เหมือนคนผ่านเรื่องอย่างว่ามา เขาจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

" เอ่อ คุณชาย แล้ว แล้วคุณพิมล่ะครับ "

เตชินมองตาเขียว สีหน้าเคร่งขรึม แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

" คุณยังกล้ามาถามหาเธอกับผมอีกเหรอ ไปเรียกเธอขึ้นมาพบผมเดี๋ยวนี้ "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังรีบออกจากห้องไปอย่างไว เพราะดูแล้วเจ้านายตัวเองจะอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ

เตชินปวดท้ายทอยมาก และยังมีแผลที่ปากอีก เขามั่นใจเลยว่าเป็นฝีมือพิม

เมื่อพิมเข้ามาในห้อง เธอก็เอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

" คุณชายเรียกพบฉันแต่เช้า มีอะไรจะใช้เหรอคะ "

เตชินมองเธอด้วยแววตาเย็นชาแล้วเอ่ย

" หึ! ผมยังจะกล้าใช้คุณอีกเหรอ "

พิมรีบหลบสายตา เพื่อหาข้อแก้ต่างให้ตัวเอง แต่เตชินกลับเอ่ยถามเสียงเย็น

" บอกมา เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น คุณทำอะไรกับผม "

ได้ยินดังนั้นพิมรีบยกสองมือขึ้นมาปฏิเสธอย่างไว 

ดวงตากลมโตเบิกกว้างพร้อมกับเอ่ยและส่ายหน้าทันที

" ไม่ ไม่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นค่ะ ฉัน ไม่ได้ทำอะไรคุณชายเลย 

คุณชายถูกวางยาแล้วคลุ้งคลั่ง จากนั้นก็สลบไปเองค่ะ "

เตชินหรี่ตามองเธอแล้วเอ่ย

" งั้นเหรอ คุณแน่ใจนะ "

เธอพยักหน้าอย่างไว ทำตาใสแป๋ว ดูไร้เดียงสา  แล้วเอ่ย

" แน่ใจค่ะ "

เตชินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นเธอปฏิเสธอย่างใสซื่อ เขาจึงเอ่ยขึ้น

" คุณคัง ไปหาหลักฐานจากชุดที่เธอใส่เมื่อคืน "

" ครับ "

พิมกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที มองไปยังผู้ช่วยคังแล้วมองกลับมาที่เตชิน 

" เอ่อ คุณคัง คุณ... "

เธออยากจะห้ามแต่ก็ต้องนิ่งเงียบไว้ เมื่อเตชินเลิกคิ้วขึ้นมองมายังเธอตาไม่กะพริบ

เธอเม้มริมฝีปากแน่นแววตาดูเศร้าหมองลง เธอหวังว่าผู้ช่วยคังจะหาชุดที่เธอทิ้งไม่เจอ

ผู้ช่วยคังหาจนทั่วก็หาไม่เจอ และคิดว่า 

[ หากเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น คุณพิมก็ต้องทำลายหลักฐาน แล้วทิ้งในถังขยะ ]

ดังนั้นเขาเลยค้นตามถังขยะ สุดท้ายก็เจอชุดที่ขาดรุ่ยในถังขยะ

เขาหยิบชุดขึ้นมาดูแล้วรีบนำขึ้นไปบนห้องของเตชินทันที

เมื่อพิมเห็นเธอตกใจมาก จนลนลานเก็บอาการไม่อยู่ไม่รู้จะทำยังไงต่อ

เตชินหยิบชุดขึ้นมา ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ย

" ผมจำได้ว่าชุดนี้คุณใส่เมื่อคืนนี่ ฉีกขาดไปหมดแล้ว หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ คุณยังปฏิเสธว่าไม่เกิดอะไรขึ้นอีกเหรอ "

ผู้ช่วยคังมองเจ้านายอย่างไม่เข้าใจ สำหรับเขา ไม่เกิดอะไรขึ้นน่ะดีแล้วไม่ใช่เหรอ

แต่คุณชายเขาทำเหมือนอยากให้มีอะไรเกิดขึ้น 

เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณชายเขานั้นคิดจะทำอะไรอีก

พิมกระอักกระอ่วนใจที่จะเอ่ย สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนต่อหลักฐานตรงหน้า

แล้วเอ่ยสารภาพอย่างน่าสงสาร

" เอ่อ คือ ความจริง ความจริง เมื่อคืน คุณชายจะ จะลวนลามฉัน 

ฉันก็เลยต้องป้องกันตัว โดยล่วงเกินคุณชาย 

จนเผลอตีไปที่ท้ายทอยคุณชายอย่างไม่ตั้งใจนิดหนึ่ง แล้วคุณชายก็สลบไปค่ะ "

เตชินเห็นเธอดูไร้เดียงสาดูกลัวๆ จึงอยากจะแกล้งเธอเล่น เขาจึงเอ่ยต่อว่า

" เหอะ นิดหนึ่งของคุณคือ ตีจนผมสลบถึงเช้าเลยเนี่ยนะ

แล้วยังกัดปากผมจนเป็นแผลเนี่ย คุณเจตนาทำร้ายร่างกายผมชัดๆ 

คุณคังแจ้งความข้อหาพยายามทำร้ายร่างกาย "

" ครับ "

ได้ยินดังนั้นพิมตกใจเบิกตากว้างอ้าปากค้าง กะพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง 

ทั้งที่ควรจะเป็นเธอมากกว่า ที่ควรจะแจ้งความที่เจ้านายพยายามขืนใจ

แต่เขากลับคิดจะแจ้งความจับเธอในข้อหาทำร้ายร่างกาย

เธอชักสีหน้าอย่างหมดอารมณ์แล้วด่าออกมาอย่างไม่พอใจ

" หยุดเลยอยู่ตรงนั้นเลยนะคุณคัง คุณเตชิน 

เป็นฉันที่ควรจะแจ้งความจับคุณ

ในข้อหาที่พยายามขืนใจมากกว่า

ที่ปากคุณแตกนั่นเพราะคุณบังคับจูบฉัน จนฉันไม่มีทางเลือก

แถมยังล่วงเกินฉัน จนทำให้เสื้อผ้าฉันฉีกขาด 

ที่ฉันตีคุณจนสลบไปน่ะ สมเหตุสมผลแล้ว 

เพราะฉันก็ต้องป้องกันตัว ไม่งั้นฉันคงตกเป็นเมียน้อยของคุณไปแล้ว 

แม้คุณจะเป็นเจ้านาย ก็ใช่ว่าคุณจะทำอะไรกับลูกจ้างก็ได้ 

ฉันขอคิดค่าทำขวัญ ค่าล่วงเกิน ค่าจ้างนอกเหนือจากงานในหน้าที่ เป็นเงิน สี่หมื่นบาท

แล้วเราจบกันฉันจะไม่เอาเรื่องคุณ ไม่ทำให้คุณเสียชื่อเสียงและจะลาออกไปทันที "

ผู้ช่วยคังได้ยินก็ตกใจมาก ไม่คิดว่าพิมจะคิดคำนวณทุกอย่างไว้เรียบร้อย

เตชินหรี่ตามองพิมแล้วยกมุมปากขึ้น ยิ้มอย่างชั่วร้าย ยั่วให้พิมโมโห

" ถ้าผมไม่ให้ล่ะ "

พิมมองเขาด้วยแววตาแน่วแน่เอ่ยอย่างหนักแน่น

" งั้นคุณก็เตรียมเสียชื่อเสียงทั้งตระกูลได้เลย 

ภรรยาของคุณชายเตชินรวมหัวกันกับแม่สามีวางยาปลุกกำหนัดสามี 

หวังจะได้ร่วมหลับนอนกับสามี แต่คุณชายเตชินกลับหนี แล้วมาลวนลามสาวใช้แทน 

คุณเตชินคิดว่าแบบนี้ ควรจ่ายค่าทำขวัญหรือไม่คะ "

ได้ยินดังนั้น เตชินกลับยิ้มขึ้นพร้อมกับตบมือ อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร แล้วเอ่ย

" อืม เยี่ยมๆ แต่ผมคิดว่าคนที่พร้อมจ่ายค่าปิดปากนี้ไม่ใช่ผม 

แต่เป็นคนต้นเรื่องมากกว่า ภายในวันนี้พวกเขาจะจ่ายสี่หมื่นให้คุณแน่นอน "

พูดจบเขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดส่งข้อความเสียงออกไปให้ณัชชากับแม่ของเขาทันที

พิมเพิ่งรู้ตัว ว่าตัวเองหลงกลเตชินเข้าแล้ว 

เธอมองเขาตาไม่กะพริบ

เธอรู้สึกว่าเขาน่ากลัวกว่าที่เธอคิดไว้ และเป็นคนเจ้าเล่ห์ 

ที่ไม่ยอมเสียผลประโยชน์และไม่ยอมเสียเปรียบให้ใครจริงๆ

เตชินมองเธอแล้วเอ่ยต่อว่า

" ไม่มีอะไรแล้ว พวกคุณออกไปได้ "

พิมมองตาเขียวใส่เขาอย่างโกรธเคือง เธอรู้สึกเสียหน้ามาก

และไม่พอใจที่ถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือโดยที่ไม่เต็มใจและไม่รู้ตัวเลยสักนิด

เมื่อคุณหญิงจารวีและณัชชาเปิดฟังข้อความเสียงที่เตชินส่งมา

คุณหญิงจารวีที่อยู่บ้านก็อยู่ไม่สุขนั่งไม่ติดอีกต่อไป

ส่วนณัชชานั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องของรองประธานบริษัท

ด้วยแววตานิ่ง แข็งกร้าว เธอกำมือแน่นด้วยความโกรธ

แต่เธอก็โล่งใจที่รู้ว่าพิมเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่ง 

แต่ด้วยหน้าตาที่สะสวยและหุ่นที่ดูดีของพิม

ก็ทำให้เธอแอบหึงไม่พอใจ กลัวเตชินที่ใกล้ชิด

จะหลงเสน่ห์ หวั่นไหวให้กับสาวใช้อย่างพิม

ตอนบ่าย คุณหญิงจารวีให้ลูกน้องมาหาพิมที่บ้านเตชิน

เสียงกริ่งดังขึ้น พิมจึงเดินออกไปดูที่หน้าบ้านแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

" คุณมาหาใครคะ "

ลูกน้องคุณหญิงจารวีก็เอ่ยขึ้น

" ผมมาหาคุณพิมครับ พอดีคุณผู้หญิงวานให้ผมเอาเงินมาให้คุณและฝากมาบอกว่า

ให้คุณเงียบปากไว้ให้สนิท อย่าได้คิดที่จะปล่อยข่าวออกไปเด็ดขาด นี่ครับเงินของคุณ "

พิมรับมาอย่างงงๆ ความจริงเธอแค่ขู่เล่นๆ ไม่คิดว่าแม่ของเตชินจะกลัวขนาดนี้ 

ถึงขั้นส่งลูกน้องให้เอาเงินมาให้เพื่อจ่ายค่าปิดปาก

รับมาเสร็จเธอก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่เธอยังไม่ทันก้าวขึ้นบันได

เสียงกริ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอรู้ทันทีเลยว่าต้องเป็นคนของภรรยาเตชินแน่นอน

เธอจึงหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับแขกที่ไม่ยินดีต้อนรับอีกครั้ง

" สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการมาพบใครคะ "

เธอลองถามหยั่งเชิงดู เพราะอยากรู้ว่าคนนี้จะมาแบบไหน

" สวัสดีค่ะ ฉันเป็นผู้ช่วยของคุณณัชชา ภรรยาของท่านประธานเตชิน 

ฉันยังมีธุระไม่สามารถเสียเวลานานได้ เข้าประเด็นเลยนะคะ 

คุณณัชชา เธอไม่อยากให้มีข่าวอื้อฉาวทำให้คุณเตชินและบริษัทเสียหาย 

ดังนั้น จึงส่งฉันมาคุยกับคุณ ฉันว่าเรื่องบางเรื่องของเจ้านายคนใช้ไม่ควรเข้าไปยุ่งนะคะ 

ทุกครอบครัวมีปัญหาที่แตกต่างกันออกไป

ดังนั้นฉันขอให้คุณรู้ว่าอะไรควรพูดอะไรควรทำนะคะ "

แล้วหล่อนก็หยิบซองออกมายื่นให้พิมพร้อมกับเอ่ยว่า

" นี่เป็นเงินสี่หมื่นบาท ค่าจ้างของคุณค่ะ "

พิมยิ้มรับเงินมาแล้วเอ่ย

" ขอบคุณค่ะ เงินมา ปากเงียบ "

พิมทำท่ารูดซิปปาก ปั้นหน้ายิ้ม แล้วผู้ช่วยของณัชชาก็เดินออกจากบ้านไป