บทที่ 10 十

สุดท้ายชุนหรงเซินพามี่ฮวากลับเข้ามานั่ง หญิงสาวไม่พูดอะไร บิดาจึงเป็นคนคุยธุระกับทางฝ่ายเจ้าบ่าวแทน

แน่นอนว่าซีจงจวินตอบตกลงอย่างง่ายดาย ไม่ว่าเรียกสินสอดราคามหาศาลเท่าใดก็ไม่เกี่ยง แล้วยังทำท่าดีใจเนื้อเต้น

เขาก็เป็นเพียงบุรุษผู้หนึ่งที่หลงรูปกายสตรีเหมือนคนอื่นๆ

ยิ่งคิดความรังเกียจที่มีต่อว่าที่สามีก็ยิ่งทับถมกันเป็นชั้นหนาในใจ...

รุ่งเช้าตอนกลับบ้านที่แดนเหนือ ซีจงจวินยังคงมองตามแผ่นหลังของเทพธิดาบนรถลากค่อยๆห่างออกไป มี่ฮวาเองก็รู้และยิ่งไม่พอใจด้วยคิดว่าสายตานั้นจาบจ้วงหยาบคายเสียเหลือเกิน

มองกันจนจะทะลุไปถึงไหนต่อไหน ไม่ให้เกียรติกันสักนิด!

...

เดือนต่อมา พิธีมงคลสมรสถูกจัดขึ้นที่วังของชุนหรงเซิน เป็นงานที่ยิ่งใหญ่อลังการแม้แขกเหรื่อมีไม่มาก ฝ่ายเจ้าสาวมีคนในครอบครัวและญาติสนิท ส่วนทางเจ้าบ่าวมีแขกเป็นเทพอสูรเพียงสามองค์เท่านั้น

เจ้าสาวอยู่ในอาภรณ์สีแดงสดปักดิ้นทองประณีตลายบงกช ชายยาวถึงหนึ่งจั้ง สวมมงกุฎทองประดับทับทิมสีแดงสดเม็ดเกือบเท่าฝ่ามือนับสิบเม็ดได้

เจ้าบ่าวที่ปกติสวมแต่ชุดเกราะ บัดนี้อยู่ในอาภรณ์สีแดงเข้ากับเจ้าสาว ช่างดูเหมาะสมกันยิ่ง

...อย่างน้อยซีจงจวินและเพื่อนเจ้าบ่าวทั้งสามก็คิดเช่นนั้น

ทางฝั่งเจ้าสาว แม่และพวกพี่สาวของนางไม่มีใครมีสีหน้ายินดีเลยสักคน แม้ว่าสินสอดที่ได้รับมาจะมีเป็นร้อยๆหีบก็ตาม

ซีจงจวินเป็นผู้รับใช้มหาเทพแต่กลับร่ำรวยมากเพราะทุกครั้งที่ทำความชอบมหาเทพก็จะประทานเงินทองสิ่งของล้ำค่าเป็นรางวัล

และด้วยเจ้าตัวเป็นคนไม่ค่อยใช้จ่ายอะไร ทรัพย์สินที่ได้มาตลอดแสนปีจึงไม่พร่องไปเท่าไหร่เลย

เจ้าบ่าวยืนรออยู่หน้าแท่นพิธีด้วยสีหน้ามีความสุขเกินจะเก็บไว้ได้ ต้องเผยยิ้มกว้างตาหยี มองเจ้าสาวของเขาค่อยๆเยื้องย่างเข้ามากราบไหว้ฟ้าดินด้วยกัน

มี่ฮวายืนข้างซีจงจวิน แม้สวมมงกุฎเจ้าสาวบนศีรษะแต่ความสูงก็ยังไม่ถึงไหล่เขา ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดงมงคลปิดบังความงามของนางไม่ให้แม้แต่เจ้าบ่าวได้เห็น

..รวมถึงซ่อนสายตาประนามหยามเหยียด ยามที่ต้องหันมาคำนับให้กันด้วย..

พิธีจบลง ชุนหรงเซินประกาศว่าทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน ต่อมาจึงจัดขบวนเกี้ยวเจ้าสาว เดินทางออกจากแผ่นดินอุดรไปยังเรือนของซีจงจวิน

ขบวนเกี้ยวเดินไปตามท้องถนน เหล่าเซียนตั้งแต่ระดับล่างถึงสูงออกมาดูกันเมื่อได้ยินเสียงวงดนตรีดังประโคมไปทั่วแผ่นดิน

ที่ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวนั้น เจ้าบ่าวเดินนำหน้าวงดนตรี ข้างเกี้ยวสองฝั่งคือเป่ยหานจวินและหนันอี้จวินเดินคุ้มกันให้วงนอกสุด ท้ายขบวนมีตงหลิงจวินเดินตามหลัง

ร่างกายใหญ่โตราวขุนเขาประกอบกับใบหน้าเหี้ยมเกรียมสร้างความหวาดกลัวแก่ผู้พบเห็นสองข้างทาง แต่กระนั้นก็ยังทึ่งกับความอลังการของขบวนเกี้ยวนี้ไม่น้อยเลย

เพราะเหล่าเทพต่างรู้ดีว่าการที่เทพอสูรทั้งสี่จะทิ้งประตูสวรรค์มาเดินประกบสี่ทิศที่ขบวนเกี้ยวเช่นนี้ได้ นั่นจะต้องเป็นเพียงขบวนเกี้ยวขององค์มหาเทพเท่านั้น

แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เพราะมันคือขบวนเจ้าสาวของหนึ่งในเทพอสูร ซึ่งนางผู้โชคดีคนนั้นก็คือบุตรีคนเล็กของเทพแห่งพฤกษา

เสียงผู้คนวิจารณ์ตามมาไม่ขาด แน่นอนว่าข่าวลือเรื่องเสียๆหายๆก่อนหน้านี้ไม่มีอีกแล้ว จะมีก็แต่การคาดเดาไปต่างๆนานาว่าเหตุใดถึงจับพลัดจับผลูมาแต่งให้เทพอสูรได้

ดูจากขบวนเกี้ยวแปดคนหามนี่แล้ว เหล่าเทพต่างก็เข้าใจว่าการแต่งงานนี้ เพื่อยกระดับฐานะของตระกูล เพราะมีเขยเป็นถึงนักรบของมหาเทพ

ชุนหรงเซินรู้สึกยินดียิ่ง เพราะเขาตั้งใจทำให้ผู้คนคิดเช่นนั้นอยู่แล้ว จะได้ไม่มีใครมาดูถูกลูกสาวของเขาอีก

และถึงมี ข่าวลือพวกนั้นก็จะไม่ไปกวนใจมี่ฮวาได้ เพราะเรือนของซีจงจวินอยู่ไกลเกินกว่าเหล่าเทพเซียนจะไปเยือน

...คนไม่รู้ จึงไม่ทุกข์...

..นั่นคือความคิดของชุนหรงเซิน..

ปกติจากวังของชุนหรงเซินถึงเรือนของซีจงจวิน ใช้เวลาเดินทางเพียงสองชั่วยามเท่านั้น แต่กับขบวนแห่ที่เคลื่อนที่ได้เพียงช้าๆเช่นนี้ กว่าจะถึงได้ก็ปาเข้าไปเกือบค่ำ

ที่หน้าเรือน เกี้ยวถูกวางลง เจ้าสาวถูกพาไปนั่งรอในห้องหอ

ปกติแล้วตอนค่ำจะต้องมีงานเลี้ยงฉลอง แต่ที่นี่ไม่มีเพราะชุนหรงเซินสั่งให้ทุกคนรีบกลับก่อนฟ้ามืด

รัตติกาลเคลื่อนคล้อย รอบคฤหาสน์เงียบสงัดอีกครั้งราวอยู่กลางป่าช้า หาใช่เรือนหอ

มี่ฮวานั่งบนเตียงของซีจงจวิน ซึ่งโปรยด้วยกลีบดอกไม้มงคล ธัญพืชห้าชนิด เชื่อกันว่าจะทำให้ชีวิตคู่สมรสรักกันมั่นคง มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง

ริมฝีปากอิ่มแดงชาดแสยะยิ้ม ดวงตาฉายแววคับแค้นยามมองบุปผางามดอกหนึ่ง เหนือกลีบผกาทั้งมวล

จนถึงวันนี้ เขาก็ยังเฝ้าถนอมดอกไม้ดอกนี้อยู่อีกหรือ..

...โง่เง่า...

มี่ฮวาสบถด่าในใจ เป็นตัวนางที่โง่เอง หลงคิดว่าส่งมันมาไกลถึงเพียงนี้แล้วจะหนีพ้น

และก็เป็นซีจงจวินที่โง่งม หลงคิดว่านางยอมแต่งแล้วจะมีใจให้ จัดงานพิธีเสียใหญ่โตโดยเปล่าประโยชน์

เสียงบานประตูเลื่อนเปิด เจ้าบ่าวในอาภรณ์ลายเข้าคู่กันเดินมาหา

เพียงเขาหย่อนกายลงนั่งข้างๆ นางก็ขยับออกห่างก่อนสมองสั่ง ใจไม่เคยคิดอยากเข้าใกล้

บุรุษผู้นี้น่ารังเกียจนัก นอกจากหน้าตาที่หาได้น่ามองไม่แล้ว ฝีปากของเขาคงต้องร้ายกาจมาก ถึงขึ้นเป่าหูท่านพ่อของนางได้สำเร็จ

มือข้างหนึ่งของซีจงจวินยื่นเข้ามาใกล้ หมายจะเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก

แต่มี่ฮวารู้สึกตัวก่อน นางผุดลุกขึ้นพรวด กระชากผ้าแดงที่คลุมหน้าตนออกอย่างไม่ไยดี หันมาประจันหน้ากับเจ้าบ่าว

มองสายตาที่จ้องเขม็งเต็มไปด้วยไอรังสีอันตรายของเทพธิดาตรงหน้าแล้วทำเอาตกใจไม่น้อย

เหตุใดนางถึงมีสีหน้าเช่นนั้นกัน...

"เป็นอะไรไปหรือ"

ได้ยินคำถามก็ยิ่งเจ็บใจ วันนั้นที่มาดูตัวเขายังพูดสุภาพกว่านี้มาก ตอนนี้แม้แต่จะเรียกนางอย่างสมเกียรติก็คงทำไม่ได้แล้วสินะ

"ก็คงเป็นคนใต้อำนาจเจ้ากระมัง"

น้ำเสียงประชดประชันชัดเจน ซีจงจวินรู้แล้วว่านางโมโห เพราะสัมผัสบรรยากาศที่เหมือนกับวันนั้นได้

"ท่านโมโหสิ่งใด บอกข้ามาเถิด"

ซีจงจวินยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม ซึ่งมี่ฮวามองว่ามันเป็นการข่มขู่ เพราะธรรมชาติเสียงเขาฟังดูดุเข้มน่ากลัวเช่นนั้น

"เจ้าคิดว่าบังคับให้ข้าทำอะไรแล้วข้าก็จะทำตามใจเจ้าทั้งหมดอย่างนั้นหรือ ไม่มีวันเสียหรอก!"

"ข้าไม่เคยบังคับอะไรท่านเลย เพียงแต่ท่านชุนหรงเซินเคยบอกไว้ว่าเป็นสามีภรรยากันแล้วต้องคุยกันให้มากจึงจะเข้าใจกันได้"

ได้ยินคำว่าสามีภรรยา มี่ฮวาก็ยิ่งเดือดดาล คำธรรมดาคำนี้ทำให้หัวใจนางเต็มไปด้วยไฟร้อนรุ่ม โกรธจนไม่ว่าสิ่งใดก็ขัดหูขัดตาไปหมด

"ข้าไม่เคยคิดจะเป็นของเจ้า! จำใส่สมองอันด้อยเขลาของเจ้าไว้ด้วย!!"

ว่าเสร็จ เจ้าสาวก็ทำท่าจะเดินหนีไป แต่ถูกเจ้าบ่าวจับเอาไว้เสียก่อน

"ท่านจะไปไหน"

"ไปให้พ้นจากที่นี่ ห้องนี้ทำให้ข้าจะอ้วก!"

ซีจงจวินรั้งไว้ หาใช่โกรธที่ถูกว่า แต่ไม่อยากให้นางออกจากห้องหอในคืนนี้เท่านั้น

"ท่านไม่สบายหรือ"

คราวนี้มือของซีจงจวินลูบคลำตามหน้าตามตัวของมี่ฮวาเพื่อดูอาการ ได้ยินนางบอกว่าอยากอาเจียนเขาจึงกลัวว่านางจะเป็นอะไร

กลับกัน มี่ฮวาขยะแขยงสัมผัสจากมือมากมายเหล่านั้น พยายามดิ้นหนีสุดแรง ปากก็สาดคำด่าทอไม่ยั้ง

"ปล่อยข้านะ! อย่าเอามือโสโครกของเจ้ามาจับข้า ไอ้เทพชั้นต่ำอัปมงคล!!!"

ซีจงจวินผงะรีบปล่อยมือทันที รู้ตัวแล้วว่าสาเหตุที่นางมีอาการเช่นนี้ต้องเป็นเพราะเขาแน่

"ท่านไม่พอใจตรงไหนบอกข้าเถิด ข้าจะได้แก้ไข"

ได้ยินแล้วมี่ฮวากระตุกยิ้มมุมปาก เงยหน้าสบตาซีจงจวินที่สายตาเต็มไปด้วยความหวัง แต่สำหรับนาง มันกลับน่าชิงชังเสียเหลือเกิน

ฝ่ามือขาวนวลพุ่งไปคว้าเอาผ้าคลุมเตียงที่โรยด้วยพืชมงคลทั้งหลาย กระชากออกอย่างแรงจนกลีบดอกไม้และเมล็ดพันธุ์ร่วงหล่นกระจายเต็มพื้น

ดอกไม้ที่นางเนรมิตขึ้นและได้เขาคอยเฝ้าถนอม บัดนี้ชีวิตแสนสั้นของมันได้จบลงแล้วที่พื้นข้างเตียง...

ไม่เพียงเท่านั้น ไหสุรามงคลที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงก็ถูกปัดตกแตกเสียหาย น้ำสุราไหลเจิ่ง

"ข้าไม่ชอบทุกสิ่ง! ข้าเกลียดการสมรสครั้งนี้ แค่เห็นหน้าเจ้าข้าก็คลื่นเหียน แม้แต่เสียงของเจ้าก็ทำให้ข้าปวดประสาท เท่านี้เข้าใจหรือไม่!!"

ดีที่ในห้องนี้ไม่มีของสิ่งใดอีกนอกจากเตียงกับโต๊ะหัวเตียง มี่ฮวาเลยอาละวาดไม่ได้มาก แต่นั่นก็พอจะทำให้ซีจงจวินรับรู้ถึงระดับความรุนแรงของอารมณ์นาง

เขาทำให้นางไม่พอใจ.. ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

เมื่อเห็นว่าของมงคลพังไปหมดแล้ว มี่ฮวาก็เตรียมจะก้าวขาเดินออกจากห้องไป ตอนนั้นเองซีจงจวินลืมตัว รีบเข้ามาอุ้มตัวนางลอยขึ้นสูง

มือข้างหนึ่งเสกให้เศษแก้วและเศษซากพืชที่พื้นหายไปจนหมดแล้วค่อยวางมี่ฮวาลง

หากภรรยาได้แผลในคืนเข้าหอ เขาคงรู้สึกไม่เป็นมงคลกับชีวิต..

ส่วนทางเจ้าสาวชุดยาวได้แต่จ้องตาค้างกับการกระทำนั้น

...นี่เขาไม่รู้สึกอะไรกับคำที่นางพูดไปเลยหรือ...

ถูกว่าตั้งขนาดนั้น ยังมีกะใจมาห่วงว่านางจะโดนเศษแก้วบาดอีก

คราวนี้มี่ฮวาเหลืออดแล้ว นางหันหลังจะวิ่งออกไปจากห้อง แต่ซีจงจวินก็จับตัวเอาไว้อีกครั้ง

"เจ้าจะทำอะไรข้าอีก! ไม่เห็นหรือว่าข้ารังเกียจเจ้ามากขนาดไหน เจ้ามันโง่หรือเห็นแก่ตัวกันแน่!!"

"ขออภัยด้วย แต่ต่อให้ท่านว่าข้ามากขนาดไหนข้าก็ปล่อยไม่ได้หรอก วันนี้เป็นวันแต่งงานของเรา คงไม่ดีถ้าคู่บ่าวสาวไม่ได้อยู่ในห้องด้วยกัน"

มี่ฮวากัดฟันกรอด อยากจะหันไปทำร้ายเขา แต่ด้วยกรงเล็บที่จับนางไว้ รวมกับฝ่ามือเขาใหญ่กว่าใบหน้านาง เกรงว่าหากซีจงจวินเกิดโทสะขึ้นมา มี่ฮวาอาจจะตายได้

นางหยุดดิ้น ถอนหายใจเพื่อสยบความร้อนในอารมณ์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำ ไม่ใช่การตวาดเสียงแหลมดังเช่นเมื่อครู่

"ปล่อยข้า"

"ข้าทำอะไรไม่ถูกใจท่านหรือ บอกให้แจ้งสักหน่อยได้หรือไม่ หากท่านอยากให้ปรับปรุงตรงไหนข้าจะทำทั้งหมด ขอแค่ไม่ออกจากห้องนี้ไปได้หรือไม่"

"เช่นนั้นก็ปล่อยข้า แล้วข้าจะยอมพูดด้วย"

ซีจงจวินปล่อยมือทันทีเมื่อนางบอกว่าจะยอมคุยด้วย มี่ฮวาหันมาประจันหน้ากับเขาอีกหน

"เจ้าบอกว่าจะยอมทำทุกอย่างใช่หรือไม่"

"ขอแค่คืนนี้อยู่ในห้องกับข้า ต้องการสิ่งใดขอให้บอกมาเถิด"

ได้ยินดังนั้น มี่ฮวาแสยะยิ้มให้เขาครั้งหนึ่ง

...เจ้าพูดเองนะ...

******

1 จั้ง เท่ากับ 2.5 เมตร