บทที่ 27 二十七

บ่ายคล้อย ทุกคนกลับถึงเรือนของซีจงจวิน ชิงเลียงออกมาต้อนรับอย่างดีใจแต่มี่ฮวาไม่ได้สนใจมากนัก เพียงหันมองเทพอสูรแวบหนึ่ง

เขา..ตอนนี้ยังไม่กล้าสบตานาง แต่ก็ยังคอยเดินตามไม่ห่าง

คนรับใช้จากวังขนหีบนับสิบใบลงมา นำเข้าไปวางไว้ให้ในบ้าน จากนั้นก็เป็นหน้าที่ซีจงจวินที่เป็นคนจัดของกลับเข้าที่

ตั้งแต่เข้ามา ต่างคนต่างไม่พูดอะไร ซีจงจวินเพียงทำนู่นทำนี่ในบ้านไปเงียบๆ ส่วนมี่ฮวาก็เข้าไปนั่งพักผ่อน ครู่หนึ่งเขานำขนมกับน้ำชามาวางให้เผื่อนางหิว

หญิงสาวชำเลืองมองเล็กน้อย เห็นเขานั่งเฝ้าตรงมุมห้องก็เกิดสงสัยขึ้นมา

"วันนี้ไม่ทำงานหรือ"

ได้ยินคำถาม ซีจงจวินเงยมองแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่อยากรีบพูดเกินยี่สิบคำ

"ทำไมถึงไม่ไปทำงาน"

"ข้าไม่อยากไป" เขาเอ่ยเสียงเบากว่าลมพัด

ไม่อยากไปเพราะกลัวว่าถ้าคลาดสายตา นางจะหนีอีก

อยากเฝ้าอยู่เช่นนี้ทั้งวัน อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าเขาจะไม่ถูกทิ้ง

มี่ฮวาเลิกคิ้ว เดี๋ยวนี้ซีจงจวินชักจะเอาแต่ใจเกินไปหรือไม่ คิดจะหยุดก็หยุดเลยเช่นนี้จะไม่มีผลกระทบอะไรหรือ

แต่ก็ดีเหมือนกัน นางจะได้เริ่มทำตามแผนที่พี่สาวแนะนำมา..

"ตามใจเจ้า อยู่บ้านบ้างก็ดีวันนี้จะได้กินข้าวกันเร็วหน่อย"

"หิวมากหรือ"

ซีจงจวินสังเกตว่าขนมกับน้ำชาที่พึ่งยกมาให้เริ่มพร่องลงไป หากนางบอกว่าหิวมากเขาก็จะเข้าครัวทำอาหาร

มี่ฮวาเดาออกว่าซีจงจวินคิดจะทำอะไรต่อ จึงวางขนมแล้วมองหน้าคุยกับเขา

"ข้ายังไม่หิวมาก เพียงคิดว่าเย็นนี้อยากกินอาหารเร็วขึ้นหน่อย เป็นการฉลองที่กลับมาอยู่ที่นี่"

ว่าแล้วทำเป็นมองออกไปที่สวนด้านนอก เห็นว่าท้องฟ้าใสลมโกรกเย็นสบาย "ท้องฟ้าคืนนี้น่าจะปรอดโปร่ง ข้าอยากร่ำสุราชมจันทร์ในห้องนี้ เจ้าว่าอย่างไร"

ซีจงจวินถูกถามก็แปลกใจเล็กน้อย เหตุใดวันนี้ภรรยาเขาถึงอารมณ์ดีนัก

แต่เมื่อมองตานางแล้ว ความดีใจผุดขึ้น บดบังความสงสัยจนมิด ซีจงจวินระบายยิ้มเอ่ยเสียงนุ่ม

"ท่านอยากดื่มกี่ไห ข้าจะไปเอามาให้"

"เช่นนั้นยกมาสักห้าไหเป็นอย่างไร"

"ห้าไห!?" คล้ายหูฝาด ซีจงจวินไม่รู้มาก่อนว่ามี่ฮวาคอแข็งขนาดนั้น

"ใช่ หรือเจ้ามีปัญหา" นางถาม แน่นอนว่าซีจงจวินส่ายหน้า ใครจะกล้าขัดใจภรรยารักที่พึ่งคืนดีกันได้เล่า

คนถูกตามใจกระตุกยิ้ม แววตานางมีความหมายบางอย่างที่ซีจงจวินไม่ค่อยเข้าใจนักซ่อนอยู่

เย็นนั้นเมื่อพระอาทิตย์เริ่มทอแสงสีอ่อนจนกระทั่งเคลื่อนตัวลงหลบหลังหุบเขา อาหารมากมายก็ถูกนำมาตั้งตรงหน้า

ซีจงจวินยกจานที่สิบขึ้นโต๊ะ ด้านซ้ายมีเจ้าชิงเลียงรินน้ำชา ด้านขวามีเจ้าซวนเฟยตักข้าวให้

เสร็จแล้วเทพอสูรย้ายตัวเองไปนั่งที่ประจำตรงมุมห้อง เห็นมี่ฮวากินมากขึ้นก็พลอยเจริญอาหารไปด้วย

ระหว่างที่กำลังตักข้าวเข้าปาก สายตาไปสบเข้ากับลูกแก้วหยกกลมบนดวงหน้าหวานเข้า ทำเอาเคลิ้มไปชั่วครู่

"นี่"

เสียงเรียกทำเอาคนมองสะดุ้งเล็กน้อย สติกลับคืนมาและเขารีบหันหน้าไปทางอื่นด้วยความเคยชิน

แต่นางไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่อง กลับส่งยิ้มบางมาให้แทน "วันนี้เรามากินข้าวร่วมโต๊ะกันสักครั้งดีหรือไม่"

หูซีจงจวินกระดิกเบาๆ รีบหันขวับมองหญิงสาวตรงนั้นดวงตาเต็มไปด้วยประกายระยิบระยับ

นางเริ่มเปิดใจให้แล้วใช่หรือไม่...

ไม่รอช้า เทพอสูรเขยิบมานั่งฝั่งตรงข้ามทันที ดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้เสียแล้ว

"แกะปูให้ข้า"

ได้ยินเสียงหวานสั่ง ซีจงจวินคิดว่าเป็นการอ้อนจึงไม่ลังเลที่จะทำให้เลยสักนิด มือสองข้างตั้งใจแกะปู กุ้ง เลาะก้างปลาออก ใส่จานจนกองพะเนินเพราะกลัวนางไม่อิ่ม มี่ฮวาก็ตักกินไปไม่ว่าอะไร

เมื่ออิ่มหนำแล้ว สำรับถูกยกออกไป แทนที่ด้วยสุราสวรรค์ห้าไหและจานกับแกล้ม บ่าวรับใช้ทั้งสองถูกไล่ให้ไปพักผ่อน เหลือเพียงคู่สามีภรรยานั่งชมจันทร์กันในห้อง

ซีจงจวินรินสุราลงจอกให้ภรรยาก่อน ค่อยยื่นส่งให้

"เจ้าไม่คิดจะดื่มเป็นเพื่อนข้าหน่อยหรือ"

ซีจงจวินได้ยินคำถามก็รีบส่ายหน้า ไม่ตอบรับคำชวน

เขารู้ว่าตัวเองคออ่อนขนาดไหน อีกทั้งน้ำเมานี้ทำให้ขาดสติยั้งคิด หากเผลอทำตัวเสียมารยาทจะโดนนางโกรธเอา

แต่มี่ฮวาไม่คิดเช่นนั้น มุมปากขยับยกทั้งที่ดวงตาไม่ยิ้มตาม

"เจ้าให้ข้าดื่มคนเดียวเช่นนี้ หรือมีแผนสกปรกอยู่ในใจ"

นางแสร้งทำเป็นกล่าวน้ำเสียงเรียบ รู้ว่าซีจงจวินจะต้องปฏิเสธคำกล่าวหานั้นด้วยการส่ายหน้าอีกเช่นเคย

"หากเจ้าบริสุทธิ์ใจจริงก็ร่ำสุราเป็นเพื่อนข้าสิ แล้วข้าจะเชื่อ" มี่ฮวาเอ่ยพร้อมกับรินน้ำจากไหลงจอกส่งให้

ซีจงจวินตกหลุมพรางอย่างง่ายดาย กระดกดื่มรวดเดียว เมื่อวางจอกลงมี่ฮวาก็รินเพิ่มให้อีก

นางจะมอมเหล้าซีจงจวิน...

แผนการนี้ถูกคิดขึ้นโดยเหล่าพี่สาวนางเมื่อคืนตอนที่พวกนางเข้ามาคุย...

มี่ฮวาระบายกับพวกพี่ๆ อย่างไม่ปิดบัง นางบอกว่าไม่ไว้ใจซีจงจวิน ไม่รู้ว่าที่ยอมนางขนาดนี้เพราะวางแผนอะไรไว้หรือไม่

พวกพี่สาวจึงเสนอให้มอมเหล้าเขาเสีย เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้สติเลือนหาย สันดานเดิมจะถูกเผยออกมาให้เห็นอย่างง่ายดาย พร้อมกับความในใจทั้งหมด

คืนนี้มี่ฮวาจึงทำตามแผน..

เมื่อซีจงจวินเมา นางจะทำให้เขาเผยธาตุแท้ออกมาจนหมดเปลือกและหากเขาคิดจะทำอะไรรุ่มร่าม นางจะชักมีดสั้นที่ซ่อนไว้ในอกเสื้อออกมาป้องกันตัวทันที

ตอนนี้..เมรัยจอกที่สองไหลลงคอซีจงจวินไปเรียบร้อย

เขานั่งนิ่งไป สังเกตได้ว่าสองข้างแก้มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มขึ้นนิดหน่อย

"สุรานี้รสชาติดีนัก เจ้าว่าเช่นนั้นไหม"

มี่ฮวาทำเป็นพูด ขณะรินจอกที่สามเพิ่ม ซีจงจวินพยายามประคองสติยกจอกขึ้นมากระดกอีก

"อ่า..." อยู่ดีๆก็พยักหน้าตอบ ส่งเสียงในลำคอแล้วยิ้มออกมา

"รู้สึกอย่างไรบ้าง"

มี่ฮวาถามเพราะเห็นว่าซีจงจวินเริ่มทำตาปรือ ศีรษะโยกคลอน พักหนึ่งกว่าจะยอมเปิดปากพูดออกมา

"..ดี..."

คนได้รับคำตอบกะพริบตาสองสามครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าเพียงสามจอกก็เมาเสียแล้ว

คออ่อนขนาดนี้เชียวหรือ...

ขนาดนางเป็นเซียนสตรี ยังดื่มได้มากสุดตั้งสองไหเลย

"นี่เจ้าเริ่มเมาแล้วหรือ"

"..."

เขาไม่ตอบ แต่ท่าทางที่นั่งตัวตรงไม่ได้ ต้องโอนไปเอนมาน้อยๆนั่นก็พอจะชัดเจนแล้ว

กระนั้นมี่ฮวาก็ยังไม่ไว้ใจมากนัก จึงรินสุราส่งให้อีกแล้วเขาก็รับไปดื่มง่ายๆ ไม่ว่าอะไร

"เมา...."

จู่ๆก็ตอบออกมาเองเสียเฉยๆ เช่นนี้คงไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว

มี่ฮวายิ้มกริ่มเมื่อเห็นว่างานนี้ช่างง่ายดาย ไม่ต้องเปลืองตัวลงแรงอะไรมากเลย

"หากข้าถามอะไรเจ้า จากนี้จงตอบมาตามความจริง ตกลงไหม"

ราวพูดกับอากาศ ซีจงจวินเหมือนได้ยินแต่สมองมึนจนคิดคำตอบไม่ทัน ได้แต่รับสุราจอกที่ห้ามาดื่มต่อ

"เจ้าคิดอย่างไรกับข้า แต่งกับข้าเพราะอะไร"

ถามเสร็จก็ต้องอดทนรอ เริ่มรู้ว่าอีกฝ่ายต้องใช้เวลาประมวลผลนานขึ้นก่อนตอบ

"..."

แต่นี่นางรอมาเกือบหนึ่งก้านธูปแล้ว ซีจงจวินก็ยังนั่งเงียบอยู่ นางจึงขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆเอานิ้วจิ้มที่ต้นแขนขวาบนอยู่สองสามที

"นี่ ตอบข้าได้หรือยัง"

ได้ยินเสียงพูดอยู่ใกล้หู ซีจงจวินคว่ำหน้าลง กะพริบตาถี่ๆแล้วหันมองช้าๆ

พอสิ่งที่เห็นเป็นใบหน้าของมี่ฮวา เขาก็ยิ้มกว้างจนตาปิด

มือข้างหนึ่งหยิบเอาไหสุรายกขึ้นกรอกปากราวน้ำเปล่า นั่นทำให้คนนั่งข้างๆถึงกับตะลึงลุกขึ้นมาคว้าข้อมือห้ามไว้

"เจ้ายังไม่ตอบคำถามข้าเลยนะ" นางเริ่มขึ้นเสียง ความอดทนที่มีน้อยอยู่แล้วยิ่งลดลงไปอีก

"...รัก.."

รัก..?

มี่ฮวาได้ยินคำนั้นเสียงเบา ราวกับคนพูดกำลังละเมอท่าทางสะลึมสะลือ

"...มี่ฮวา...."

เขาเอ่ยชื่อนาง ต่อจากคำว่ารัก..

นั่นหมายความว่าเขาจะพูดว่ารักนางใช่หรือไม่

"....รักกกก...."

ซีจงจวินลากเสียงยาวขึ้น มี่ฮวายอมปล่อยมือจากข้อมือหนาที่จับอยู่เมื่อครู่

ไม่ทันคิดอะไรต่อ ไหสุราถูกยกขึ้นอีกรอบ คราวนี้มี่ฮวาไม่รอให้เขาดื่มมากไปกว่านี้เพราะเกรงว่าจะเมาจนหลับเสียก่อน เลยแย่งมาถือไว้เอง

ซีจงจวินอยู่ในอาการมึนงง เห็นไหสุราถูกแย่งไปก็เอื้อมคว้าจะเอากลับมา จังหวะที่โน้มตัวไปร่างยักษ์เกิดเสียสมดุลจึงทำให้ล้มทับมี่ฮวาโดยไม่ตั้งใจ

ตุบ!

หญิงสาวโดนความหนักของร่างใหญ่โถมทับจนต้องนอนแนบกายติดพื้น ซ้ำยังขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียวก็ยิ่งตกใจ

"เจ้า! ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!"

ไหสุราสีขาวใบนั้นกลิ้งไปบนพื้น แต่ไม่มีน้ำสีอ่อนใสไหลออกมาเพราะมันหมดแล้ว

มี่ฮวาหายใจหอบ เพราะตัวซีจงจวินหนักมากอยู่ และเขากดทับตัวนางไว้เช่นนี้มันยิ่งทำให้อุณหภูมิสูงขึ้นไปอีก แม้กัดฟันพยายามดันตัวลุกขึ้นก็ไม่เป็นผล

ตอนนั้นเอง เสียงหนึ่งที่ข้างใบหูหยุดทุกความคิดฟุ้งซ่านในหัว รวมถึงทำให้นางหยุดดิ้นด้วย

"มี่ฮวา...."

เจ้าของชื่อหันมองช้าๆ เห็นว่าใบหน้าของซีจงจวินอยู่ใกล้มากจนปลายจมูกชิดกัน

ดวงตาของเขายามนี้ ดูอ่อนหวานและอ่อนไหว

ทั้งที่เมื่อก่อนมันมักจะดูน่ากลัวเสมอ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดบัดนี้มันถึงได้น่ามองนัก

"รัก...."

"ข้ารู้แล้ว"

นางตอบรับเสียงแผ่วลง นั่นทำให้ใบหน้าสีแดงเข้มของคนเมาดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

"ท่านรัก.....ไหม.." เขาถามตาปรือลง พูดเบาราวกระซิบ

"ไม่ ข้าเกลียดเจ้า เกลียดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด"

มี่ฮวายังคงตอบตามความรู้สึกจริงๆที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยแม้แต่ชั่วขณะจิตเดียว

ซีจงจวินได้ยินชัดเจน สีหน้าเขายังดูเหมือนเดิม แต่ใบหูนิ่มที่มีขนอ่อนสั้นๆขึ้นเล็กน้อยคล้ายหูวัวกลับลู่ลง

อาการแบบนี้หมายความว่ากำลังเสียใจใช่หรือไม่...

...คงเพราะเขาไม่อยากได้ยินคำนั้นอีก

คนถูกทับถอนหายใจยาวเมื่อเห็นสายตาซึมๆที่ฉายออกมาชัดเจน

"เจ้าแต่งกับข้าเพราะรักแค่นั้นเองหรือ"

มี่ฮวาตัดสินใจถามต่อ อีกฝ่ายก็ยอมเปิดปากพูดตามต้องการ

"..รัก..."

แต่มันเป็นคำที่มี่ฮวาได้ยินมารอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ จนเริ่มรำคาญที่เขาพูดไม่รู้เรื่อง

"ข้าได้ยินแล้ว ตอบให้มันตรงคำถามบ้างได้หรือไม่ ข้าอยากรู้ว่าเจ้าหวังสิ่งใดจากการแต่งงานกับข้า"

ซีจงจวินมองดวงหน้างามหวานหยด แม้ริมฝีปากอมยิ้มแต่แววตาเศร้าสร้อย

"....รัก.."

"นี่เจ้าพูดเป็นอยู่คำเดียวหรือ!?" คนรำคาญนึกอยากจะตีเขานัก "หยุดพูดคำว่ารัก แล้วตอบคำอื่นมาสักที"

นางพยายามสงบใจลง รู้ว่าการถูกคนเมายั่วโมโหทางที่ดีที่สุดคือต้องไม่โมโหตอบ แต่บางครั้งก็เหลืออดเหมือนกัน

"นอกจากความรัก เจ้าหวังอะไรอีก"

ซีจงจวินนิ่งไป เหมือนเขาพยายามครุ่นคิดพักหนึ่ง

เป็นพักใหญ่ๆ กว่าจะตอบออกมาได้

"ห้าม....จับ..."

มี่ฮวาขมวดคิ้วไม่เข้าใจ สิ่งที่เขาพูดมันเหมือนไม่ใช่การตอบคำถามเลยสักนิด

"...ห้ามพูด....มอง....ด้วย..."

คำเหล่านั้นเหมือนเป็นการทวนเงื่อนไขที่มี่ฮวาเคยวางไว้

"ข้าจำได้ และตอนนี้เจ้าก็กำลังฝ่าฝืนทุกข้อเลย"

แม้ไม่ได้ตำหนิอะไร แต่ก็ไม่ค่อยชอบใจนักที่ยังเห็นซีจงจวินทำหน้าจ๋อยไม่เปลี่ยน

"....ทำไม..."

"ทำไมอะไรของเจ้า"

มี่ฮวาไม่เข้าใจ และเริ่มจะหงุดหงิดที่เขาพูดไม่รู้เรื่อง ปะติดปะต่ออะไรไม่ได้เช่นนี้

ซีจงจวินไม่ตอบ นานจนมี่ฮวาหมดความอดทนต้องยอมหยุดถามแล้วสั่งเขาอีกครั้ง

"ข้าไม่อยากรู้อะไรแล้ว เจ้าลุกขึ้นเถอะ ข้าจะหายใจไม่ออกตายแล้ว"

ได้ยินคำว่าตาย ซีจงจวินเหมือนจะพึ่งรู้สึกตัวว่าเขานอนทับมี่ฮวาอยู่ ร่างยักษ์เคลื่อนขยับออกช้าๆ มี่ฮวารีบยันกายคลานออกมาแต่มือข้างหนึ่งก็ยังถูกจับเอาไว้

"ปล่อยข้า"

ซีจงจวินได้ยินคำสั่งแต่ไม่ปล่อย เพียงเหม่อมองมือเล็กไล่ขึ้นไปถึงต้นแขนและใบหน้า

สายตาเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ มันสลับกลับไปกลับมา เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวเสียใจ เดาไม่ออกว่าข้างในรู้สึกเช่นไร

"...ทำไม...."

"เพราะข้าไม่อยากให้เจ้ามาโดนตัว ข้ารังเกียจ"

".....ทำไม.."

เทพอสูรพร่ำเพ้อถามกลับซ้ำๆอยู่คำเดียว เขาเป็นอะไรมากหรือไม่

สุดท้าย มี่ฮวายอมแพ้เพราะซีจงจวินกุมมือนางแน่น

ขอแค่ไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรมากกว่านี้ก็ยังพอทนไหว

"มี่ฮวา..."

"มีอะไร"

"มี่ฮวา...."

"ข้าอยู่นี่"

จะเรียกทำไมนักหนากัน ก็ยังนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย

"อย่าทิ้ง....ข้า.."

คล้ายคำสั่ง แต่มันคือการวิงวอนเสียงแผ่วและคนพูดเริ่มน้ำตาปริ่มเล็กน้อย

ดวงตาสีทองหม่นคู่นั้นกำลังสั่นคลอนหัวใจอันแข็งกระด้าง กระนั้นคนมีมาดก็ยังเลือกที่จะตอบแบบไม่ให้คนฟังได้ใจนัก

"ข้า..ไม่รับปาก"

ซีจงจวินมองค้าง แม้จะตาปรือเหมือนง่วงมาก ก็ยังฝืนอยากจะมองอยู่เช่นนั้น

"มี่..ฮวา..."

"อะไรอีก"

"....รัก...."

ได้ยินแล้วมี่ฮวาได้แต่ระบายลมหายใจส่ายหน้า เหนื่อยจะซักต่อ 

"อืม ข้าเข้าใจแล้ว เจ้านอนเถิด"

พอบอกให้นอน ซีจงจวินก็พยักหน้ารับช้าๆ ก่อนฉุดแขนคนตัวเล็กกว่าให้ล้มลงทับร่างเขา

!!

นางเบิกตาโพลงทันที พยายามดันตัวชายหนุ่มออกแต่ไม่ทันเพราะมือทั้งหกข้างเข้าพันเกี่ยวกอดเอาไว้อย่างรวดเร็ว

"นี่เจ้า! ปล่อยข้านะ!!!"

มี่ฮวากัดฟัน พยายามล้วงมือหยิบเอามีดสั้นที่ซ่อนไว้ออกมา แต่เมื่อสบตากับซีจงจวินอีกหนมือเรียวก็ต้องหยุดชะงัก

ที่ข้างดวงตาของเขา.. ยังมีรอยแผลที่นางเอาแจกันฟาดลงไปอยู่เลย

เขาคงเจ็บอยู่เหมือนกัน เพราะผิวหนังส่วนนี้มันค่อนข้างบาง

ในที่สุดเปลือกตาสีแดงค่อยๆปิดลง ซีจงจวินกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา โดยยังมีมี่ฮวาอยู่ในอ้อมกอด...

รัตติกาลผันเลยไปกี่ชั่วยามไม่อาจนับ มือยังกระหวัดรัดไว้ เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวไม่รู้สึกรังเกียจมัน

ทั้งที่เมื่อออกจะเกลียดกลัวความประหลาดพิสดารนี้แท้ๆ

เหตุใดตอนนี้...กลับรู้สึกอุ่นข้างใน ชอบมือใหญ่ที่มีมากถึงหกข้างนี่กัน