บทที่ 13...ไม่ได้พูดสักคำเลยว่าน่าเกลียด

“ป้องกันตัวไง” เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงปกติ ไร้ความหวาดกลัวใดๆ “คุณไม่รู้เหรอว่าที่ผมเข้าไป ผมฆ่าใครตาย ถ้าคนที่บ้านนั้นรู้ว่าผมออกมาแล้ว พวกเขาคงจะเตรียมมือปืนไว้รอต้อนรับผมแน่ พวกเขาไม่เก็บผมไว้หรอก สำหรับพวกเขาแล้ว ผมควรจะตายไปตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน”

ได้ฟัง หญิงสาวถึงกับนิ่งงัน เธอทั้งตกใจและหวาดกลัวระคนกัน เธอไม่คิดฝันเลยว่า วันหนึ่ง เธอจะได้เข้ามารับฟังเรื่องพวกนี้

“คุณน่ะ อยู่ห่างๆ ผมไว้ก็ดีนะ เดี๋ยวโดนลูกหลงขึ้นมา ผมไม่รับผิดชอบนะ”

“แล้วมีใครรู้เรื่องที่คุณถูกปล่อยตัวรึยังคะ”

“นอกจากคุณ ก็คงมีพ่อของคุณอีกคน”

ซึ่งเขาตายไปแล้ว เธอยกมือขึ้นลูบหน้าอก พยายามหายใจให้เป็นปกติ

“ที่แท้ คนที่จะฆ่าคุณคือโจทย์เก่าของคุณนี่เอง” เธอรู้แล้วว่าทำไมบิดาของเธอจึงให้เธอมารับเขา เพราะอย่างนี้นี่เอง “แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อไปคะ อยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ ก็คงไม่มีความสุขหรอก”

“ใครบอกว่าผมจะอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ ล่ะ” นิ้วชี้เขากระดิกเคาะพวงมาลัยรถ ราวกับอารมณ์ดีจัด “ผมจะอยู่อย่างพยัคฆ์ ที่เต็มไปด้วยอำนาจและบารมีต่างหาก”

“เอามาจากไหนคะ” เธอถามพาซื่อ เธอคิดว่าเขาอาจจะเพี้ยน “คุณจะเอาอำนาจกับบารมีมาจากไหน”

เขายิ้ม ไม่ตอบคำถามเธอ แต่ท่าทางของเขาเหมือนกับว่าได้ทั้งอำนาจและบารมีปริศนานั่นมาแล้วจริงๆ

ค่ำคืนแรกที่ชายหนุ่มได้นอนบนโซฟาในห้องทำงานของหญิงสาว เขาเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ เพื่อจะได้มองเห็นพระจันทร์ได้เต็มตา จันทร์เสี้ยวกับดาวนับล้านดวงที่ประดับเนืองแน่นบนท้องฟ้า หลังจากที่ฝนซาเม็ดไปนานหลายชั่วโมง ทุกอย่างก็กลับมาสดใสดังเดิม

เว้นแต่ชีวิตของเขา

ช่วงหัวค่ำ เขาได้มีโอกาสกินอาหารนอกคุกมื้อแรก จากฝีมือของหญิงสาวที่กำลังปัดกวาดเช็ดถูโต๊ะอยู่ในห้องรับแขก เธอทำให้เขาได้ยินเสียงโครมครามเป็นระยะ แต่เขากลับไม่รู้สึกหงุดหงิด เพราะมันทำให้เขารู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว

เมื่อเจ้าหล่อนเดินเข้ามาด้วยลักษณะของแม่บ้านที่มีสายตาเต็มไปด้วยความรำคาญ หงุดหงิด และขี้บ่น เขาไม่ได้อยากทักทายเธอเลย แต่อย่างไรเสีย เขาปรารถนาจะให้เธอได้รู้

“ขอบคุณนะ กางเกงในที่คุณซื้อมาให้ใส่พอดีเลย คุณรู้ขนาดของผมได้ไง”

เธอตาโต ก้มลงมองส่วนกลางลำตัวของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธออุทานแผ่วเบา หน้าแดงจัด รีบหันไปมองทางอื่นเสีย เขาแอบยิ้ม สนุกดี

“อ้อ คุณแอบเช็คนี่เอง” เขาทำสีหน้าประหลาด ก่อนจะเปรยเสียงเซ็กซี่ๆ “คุณรู้ไหม ผมอยู่ในคุกตั้งสิบปี มันทรมานมากเลยล่ะ เวลาที่ผมนึกถึงจูเลีย โรเบิร์ต คาเมร่อน ดิแอท หรือไม่ก็แคทธารีน โอ้ คิดแล้วมันเศร้า สงสารตัวเอง...จะเป็นไปได้ไหม ถ้าหากคุณจะกรุณา...”

เธอหันหลังให้เขาด้วยความตกใจ หัวใจเต้นถี่ยิบ ขนลุกซู่ไปหมด อันที่จริง เธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมาก่อน แม้แต่เพื่อนผู้ชายยังไม่มี ดังนั้น สถานการณ์ในตอนนี้ เธอเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ไม่รู้จักโลกเลย เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าที่เขาพูดนั้น มีความประสงค์ในสิ่งใดกันแน่

“กะ...กรุณาอะไรของคุณ”

“กรุณา” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง หัวใจเธอเต้นรัว “กรุณาหยุดทำเสียงดังได้ไหม ผมอยากจะนอนอย่างมีความสุข”

เธอเจ็บใจจี๊ดๆ หันกลับไปมองเขาด้วยความแค้น เธอรู้ว่าเขาแกล้งเธออีกแล้ว

“ไม่ต้องห่วง ฉันกำลังจะกลับไปที่ร้าน ฉันไม่มีวันนอนร่วมบ้านกับผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งออกจากคุกหรอก ฉันไม่ได้กลัวว่าคุณจะมาปล้ำฉันหรอกนะ แต่ฉันกลัวตาย แล้วก็...” เธอหยุดเล็กน้อย เหมือนใช้ความคิด แต่ไม่ใช่ เธอคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ที่เขาใช้ให้เธอซื้อถุงยางอนามัยให้แล้ว “ห้ามคุณพาผู้หญิงทุกประเภท ทุกชนิดเข้ามาในบ้านของฉัน แม้แต่รั้วก็ห้ามผ่านเข้ามา ถ้าคุณฝ่าฝืนคำสั่ง เราได้เห็นดีกัน”

เจ้าหล่อนพูดจบก็เดินตึงตังออกจากห้องไป เขาอึ้งนิดๆ ก่อนจะส่ายหน้าเชิงขบขัน เขาเดินตามเธอออกไปอย่างอารมณ์ดี เมื่อเธอเปิดประตูจะขึ้นรถ เขาชิงจับประตูไว้

“ผมไปส่งคุณเอง เที่ยงคืนแล้ว มันอันตรายสำหรับผู้หญิง ถึงแม้จะไม่ใช่สาวๆ แต่ก็ยังพอใช้การได้อยู่นะ บางทีอาจมีโจรหน้ามืด”

“หุบปากเลยนะ” เธอตวาดแหว มองตาขวาง “ตัวคุณเองก็ใช่ย่อยนี่ พูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่นได้ตลอดเวลา คงจะสนุกมากล่ะสินะ ที่ได้แกล้งผู้หญิงอย่างฉัน ก็ได้ ฉันเจ็บปวดที่คุณพูด ฉันรู้สึกอับอายที่ฉันน่าเกลียดและแก่ ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองที่ไม่มีใครเอา ขอบคุณมากนะ ที่ช่วยย้ำให้ฉันรู้ตัว”

เจ้าหล่อนพูดจบก็เข้าไปนั่งในรถ ชายหนุ่มนิ่งงัน เขาแน่ใจว่าเธอไม่ได้ด่า แต่เธอทำให้เขารู้สึกชาไปทั้งตัว เขาอดเปรยกับตัวเองไม่ได้ว่า...

“ไม่ได้พูดสักคำเลยว่าน่าเกลียด”