บทที่ 14...คงต้องเป็นศัตรูกันตลอดชาติ

“ฉันมาเยี่ยมนาย”

ชายหนุ่มยืนสงบนิ่ง ต่อหน้าป้ายหลุมศพของนายก้องเกียรติ ผู้เป็นน้องชาย ท่ามกลางแสงแดดสวยของรุ่งอรุณใหม่ และต้นไม้นานาพันธ์ที่ยืนต้นตระหง่านบนภูเขาลูกเล็ก เนินเขาอันเงียบสงบเหนืออ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่

“ถ้านายยังจำได้ วันนี้เป็นวันเกิดของนาย” เด็กหนุ่มผู้เป็นความหวังของเขา น้องชายเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในครั้งนั้น ต้องมาจบชีวิต เพราะมีดเล่มเดียว จากฝีมือของเพื่อนรักของเขาเอง เมื่อก้องภพนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร หัวใจของเขาสั่นเทา เนื้อกายของเขาเย็นชืดไปหมด สิบปีมาแล้ว แต่ความแค้นไม่เคยจางหาย เขายังรอคอยการชำระอยู่ทุกลมหายใจ

“นายยังโชคดีกว่าฉันหลายร้อยเท่านัก นายอยู่ที่นี่ มีคุณพ่อคุณแม่เป็นเพื่อน ทั้งสามคนได้อยู่ด้วยกัน” แต่เขาสิ เหลือเพียงตัวคนเดียว ในโลกของความวุ่นวาย การแก่งแย่งแข่งขัน ชิงความเป็นหนึ่ง เขามีหน้าที่สืบสานและคงไว้ซึ่งตระกูลอันยิ่งใหญ่ของเจ้าพ่อเพชรทาย วัชรเมฆ

“ส่วนฉัน...” ก้องภพไม่ได้เหลียวไปมองบอดีการ์ดสองนายที่ยืนประกบอยู่ด้านหลัง และอีกนับสิบนายซึ่งยืนคุ้มกันรถคันงามที่ถนนริมอ่างน้ำ “ต้องอยู่กับพวกเดนมนุษย์”

เขาถอนหายใจด้วยความระอา ระอากับชีวิตอันวุ่นวายไม่รู้จักจบสิ้นของตัวเอง ความฝันของเขาในวัยเด็กก็คือเป็นตำรวจ ไม่ใช่เจ้าพ่อ แต่โชคชะตาก็เล่นตลกกับมนุษย์เสมอ

“สัญญาว่าจะทำหน้าที่ของลูกชายให้ดีที่สุดครับ” ก้องภพทำงานมาตั้งแต่วัยรุ่น นับตั้งแต่บิดามารดาเสียชีวิตจากเครื่องบินตก เขาและน้องชายได้รับความช่วยเหลือจากเจ้าพ่ออินทรีย์เป็นอย่างดี จากเพื่อนสนิทของบิดา กลายมาเป็นพ่ออีกคนที่นับถือยิ่งกว่าชีวิต กิจการที่สองตระกูลทำร่วมกัน นับวันก็ยิ่งเจริญก้าวหน้า ขยายความยิ่งใหญ่ครอบคลุมไปอีกหลายจังหวัด ทั้งห้างสรรพสินค้าและโรงแรม สองหุ้นส่วนไม่เคยมีปัญหากัน เจ้าพ่ออินทรีย์เป็นคนเที่ยงตรงและยืดถือความซื่อสัตย์สุจริตเป็นลมหายใจ

เขาเชื่อใจและเชื่อในตัวท่านจนนับถึงวินาทีนี้

“เราจะต้องยิ่งใหญ่ต่อไป” ก้องภพหันไปมองอีกป้ายที่ตั้งตระหง่านไม่ไกลกันนัก ที่นั่นคือที่อยู่ตลอดกาลของเจ้าพ่ออินทรีย์ ก้องภพเป็นคนจัดการนำเขามาที่นี่ด้วยตัวเอง เขาต้องการให้เพื่อนรักได้อยู่ด้วยกัน

“ยังไงก็ตาม ขอบคุณท่านมาก ที่ท่านดูแลพวกเราเป็นอย่างดี” ความแข็งแกร่งส่วนหนึ่งของเขา ได้มาจากเจ้าพ่ออินทรีย์ผู้นี้ และนั่นคือสิ่งที่เขาตระหนักเสมอมา แต่เรื่องของเรื่องก็คือ ลูกชายของท่านสร้างตราบาปครั้งใหญ่ จนเขาไม่อาจให้อภัยได้

“ส่วนลูกชายของท่าน คงต้องเป็นศัตรูกันตลอดชาติ”

เจ้าพ่อหนุ่มวัยสามสิบผู้สง่างามและหล่อเหลา สวมสูทสีดำ รูปร่างปราดเปรียวกับความสูงมากกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร นับว่าเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจไม่น้อย เพราะนั่นย่อมหมายความว่า เขาจะสามารถหาผู้หญิงที่ดีพร้อมและสมบูรณ์แบบมาเป็นภรรยาได้อย่างสบายๆ

“เอาล่ะ วันนี้ ผมมีดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่มาฝากคุณแม่ด้วย” เขาย่อตัวนั่งยองๆ วางช่อดอกกุหลาบลงบนพื้นหญ้าตัดเรียบ จ้องมองภาพถ่ายของคนในครอบครัว จนกระทั่งมาจบที่น้องชาย “ตอนนี้ ไอ้เพื่อนโฉดชั่วของฉันออกมาจากตะรางนั่นแล้ว มันเข้าไปชดใช้กรรมแล้ว แต่ฉันยังไม่รู้สึกสาสมใจเลย สิบปีมันยังน้อยเกินไปกับสิ่งที่มันทำกับนาย”

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนอย่างสง่า สายลมจากทะเลสาบเบื้องล่างพัดกระหน่ำมาอย่างรุนแรง หากแต่ร่างกายและจิตวิญญาณของเขากลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขานิ่งยิ่งกว่าหุ่น แววตาคมกริบแฝงรอยก้าวราวทอประกายราวกับแสงเพชร

“เพื่อนรักคนเดียวของฉัน เรากำลังจะได้พบกันแล้ว”

เขารู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะรอวันนั้นไม่ไหวแล้ว

ฟ้าอำไพยืนอยู่ข้างๆ มัสยา หญิงสาวจากบ้านเด็กกำพร้าที่เติบโตมาอย่างปากกัดตีนถีบ เธอทิ้งบ้านนอกไปอยู่กรุงเทพฯ เสียหลายปี แต่ชีวิตก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ เธอไม่อาจเป็นนักแสดงได้ ทั้งที่หน้าตาของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก เธอเคยคิดว่าหน้าตาตัวเองดีขนาดจะเป็นนางเอกได้ด้วยซ้ำ แถมฝีมือการแสดงของเธอก็เยี่ยม แต่เธอก็โชคร้าย ไม่มีเส้นสาย และไม่ยอมตกเป็นเมียน้อยของใครเพื่อไต่เต้า

“ปิดฉากชีวิตนักแสดงของฉัน ด้วยภาพที่ยอดเยี่ยมที่สุด”

มัสยาพร่ำเพ้อราวกับกำลังท่องบทกวี ขณะคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กำลังมีเรื่องเดือดร้อนหัวใจอย่างหนัก มันเป็นคำถามที่ฟ้าอำไพถามตัวเองมาทั้งคืน