ความห่วงใย

ราเชนทร์รีบดึงตัวมาร์คัสออกมาจากไตรภพ มาร์คัสหันมามองอันนาด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้น แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความโกรธ

"อันนา...ไม่เป็นไรนะ" เขาดึงตัวอันนาเข้ามากอดแน่นราวกับจะปกป้องเธอจากทุกสิ่งบนโลกใบนี้ พลอยและสมหญิงที่ยืนอยู่ด้วยกันก็ถึงกับน้ำตาไหลด้วยความสงสารและเป็นห่วงเพื่อน

"อันนาไม่เป็นอะไรค่ะ คุณมาร์คัสเจ็บตรงไหนไหมคะ" อันนาที่พลิกตัวซ้ายขวาเพราะเป็นห่วงมาร์คัสทั้งที่จริงควรจะมองคู่กรณีอย่างไรพบที่ทั้งดั้งหักปากแตกแล้วฟันร่วงถ้าดูจากอาการเผลอๆน่าจะมีซี่โครงหักด้วย

"ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นห่วง"มาร์คัสตอบเสียงเรียบ

"ก่อนที่แกจะถามว่าคุณมาร์คัสเป็นอะไรหรือเปล่า นู่น..! แกดูสภาพพี่ไตรภพนู่น.ฉันว่าโรงพยาบาลจะรับเย็บหรือเปล่า ถ้าเป็นจบพ่อแม่คงจำสภาพไม่ได้อ่ะ" พลอยถึงกับต้องหันมาแสดงท่าทีสงสารเพราะรู้สึกว่าไตรภพน่าจะเละเป็นโจ๊กก็ว่าได้

"ดีสมน้ำหน้า ปากเสียดีนัก" สมหญิงหันมาสมน้ำหน้าให้กับไตรภพที่พูดจาไม่รู้จักคิดและดูถูกผู้หญิงเพศแม่

"แต่คุณมาร์คัสเท่มากเลยค่ะ" พลอยกับ สมหญิงถึงกับยกนิ้วโป้งให้เพราะไม่เคยเห็นใครโหดได้เท่านี้

มาร์คัสที่ได้ยินคำชมแบบนี้เป็นครั้งแรกก็แอบรู้สึกเขินปกติเขาไม่เคยคิดว่าการกระทำแบบนี้เป็นสิ่งที่ดีนักแต่ก็ต้องจัดการศัตรูให้อยู่หมัด

ราเชนทร์รีบจัดการสถานการณ์ให้เรียบร้อย เขาโทรเรียกทีมรักษาความปลอดภัยของมาร์คัสให้มาพาไตรภพไปจัดการ

และสั่งให้คนของเขาทำความสะอาดสถานที่เกิดเหตุให้เรียบร้อย โดยที่ไม่เหลือหลักฐานอะไรไว้เลย

มาร์คัสพาอันนาขึ้นรถ โดยไม่สนใจสายตาของนักศึกษาที่มุงดูอยู่เลยแม้แต่น้อย เขาขับรถกลับคฤหาสน์ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความรัก ความโกรธ และความรู้สึกผิดที่ทำให้อันนาต้องมาเจอเรื่องราวที่เลวร้ายแบบนี้อีก

มาร์คัสที่เห็นอันนาร้องไห้เขาจึงดึงอันนาเข้ามากอดปลอบแล้วอุ้มร่างบางของเธอขึ้นมานั่งบนตักขณะที่อยู่บนรถยุโรปคันหรูโดยมีราเชนที่เป็นคนขับรถประจำกายและบอดี้การ์ดมือดี

อันนาฉันขอโทษนี่เป็นครั้งที่ 2 ที่มาร์คัสกล่าวขอโทษอันนา

ราเชนทร์ที่ได้ยินคำขอโทษจากปากของมาร์คัสเขาก็อึ้งจนแทบไม่เชื่อหูว่าเจ้านายของเขาขอโทษผู้หญิงคนนึงที่แสนจะธรรมดาแต่ราเชนคิดว่าเจ้านายของเขากำลังหวั่นไหวกับอันนาผู้หญิงตรงหน้า

"ไม่เป็นไรค่ะ"อันนาตอบเสียงแผ่วเธอรู้สึกเป็นห่วงมาร์คัสมากๆ

"แล้วเธอร้องไห้ทำไม" มาร์คัสยังคงเอ่ยถามอันนาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง

อันนาเงยหน้าขึ้นแล้วมองใบหน้าที่รอเราของมาร์คัสมือเรียวเล็กของอันนาลูกไปที่ใบหน้าหล่อเหลา ที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเฟิ้ม

แล้วพูดผ่านม่านน้ำตาว่า"อันนาเป็นห่วงคุณมาร์คัสนะคะ" คำพูดที่แสนจะธรรมดาแต่มันทำให้หัวใจของมาร์คัสที่เคยแกร่งประดุจหินผาก็พังทลายลงมา

มาร์คัสไม่พูดอะไรใช้มือหนาลูบไปที่ไรผมให้อันนาซบอยู่บนหน้าอกแกร่งของเขามาคัสกอดอันนาเอาไว้แน่น เหมือนกับกลัวว่าอันนาจะหายไปจากเขาจริงๆ

อันนาที่หลับไปในอ้อมอกของมาร์คัสบนรถหรูกับแล่นออกมาเรื่อยๆราวกับไม่มีจุดหมายซึ่งอันนาหลับไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งผ่านไปเกือบ 3 ชั่วโมงรถของมาร์คัสกลับจอดณสถานที่แห่งหนึ่ง

อันนาค่อยๆ ลืมตาขึ้น แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง เธอมองไปรอบๆ อย่างงุนงง

นี่ไม่ใช่ห้องนอนของมาร์คัส แต่เป็นห้องที่สวยงาม ตกแต่งด้วยโทนสีสบายตา เธอได้ยินเสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งดังแว่วมาเบาๆ ทำให้รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่คฤหาสน์ในเมืองอย่างแน่นอน

มาร์คัสนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง เขามองดูอันนาด้วยสายตาที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา เขาไม่ได้สวมสูทหรู แต่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสบายๆ กับกางเกงผ้าเนื้อดี ทำให้เขาดูผ่อนคลายและเข้าถึงง่ายกว่าปกติ

"ตื่นแล้วเหรอ" มาร์คัสถามเสียงนุ่ม

อันนาพยักหน้าเล็กน้อย ยังคงมีอาการสับสน "ที่นี่...ที่ไหนคะ"

"บ้านพักของฉันที่หัวหิน" มาร์คัสตอบ "ฉันพาเธอมาที่นี่เพื่อพักผ่อน...เพื่อหนีจากเรื่องวุ่นวายทุกอย่าง"

อันนารู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของเขา แต่ความรู้สึกปลอดภัยก็ค่อยๆ เข้ามาแทนที่ความหวาดกลัวที่เคยมี มาร์คัสไม่ได้ดึงดันหรือใช้อำนาจ แต่กลับทำทุกอย่างด้วยความอ่อนโยนและนุ่มนวล

"ฉันขอโทษนะอันนา" มาร์คัสพูดต่อ "สำหรับเรื่องที่มหาวิทยาลัย...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอต้องกลัว"

อันนาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไป "อันนา...แค่ตกใจค่ะ"

ไม่ใช่ว่าอันนาไม่เคยเห็นมุมที่โหดของมาร์คัสเพราะทุกครั้งที่มีปัญหาตั้งแต่เดวิดต่อด้วยไตรภพทุกคนล้วนโดนมาร์คัสจัดการทำให้อันนาไม่ได้ตกใจหรือกลัวมากแต่ที่เธอร้องไห้เพราะเป็นห่วงมาครับว่าเขาจะเจ็บตัว

มาร์คัสลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง แล้วมองออกไปที่ทะเล "ฉันรู้...ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อเห็นมันทำร้ายเธอด้วยคำพูด" เขากล่าวเสียงเรียบ

"ฉันรู้ว่าเธออาจจะมองว่าฉันเป็นคนโหดร้าย แต่ฉันแค่อยากจะปกป้องเธอ...ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคนที่ฉันรัก" มาร์คัสหลุดพูดคำๆนี้ออกมาไม่ว่าเขาจะรู้ตัวหรือไม่แต่กำลังทำให้หัวใจของอันนารสัมระสาย

คำว่า "คนที่ฉันรัก" ของมาร์คัสทำให้หัวใจของอันนาเต้นระรัว เธอเดินตามไปยืนข้างๆ เขา แล้วมองออกไปที่ทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศที่เงียบสงบและงดงามทำให้จิตใจของเธอผ่อนคลายลง

"อันนารู้ค่ะ" เธอพูดเสียงแผ่ว "อันนารู้ว่าคุณมาร์คัสเป็นห่วง...แต่...อือ..."

ปากหนาของมาร์คัสประกบจูบอันนาอย่างโดดเดิมความรู้สึกทุกอย่างมันกำลังปรากฏชัดเจนบนหัวใจที่เย็นเยือกเหมือนน้ำแข็งของมาร์คัส

กำลังหลอมละลายและถูกแทนที่ด้วยความรักจากอันนาไม่ว่าเหตุผลการเริ่มต้นคืออะไรแต่ตอนจบก็ไม่มีใครรู้ว่าหนทางจะลำบากหรือยินดี

มาร์คัสหันมามองอันนาแล้วกอดเธอไว้แน่น "ไม่ต้องพูดอะไรแล้วอันนา" เขาพูดเสียงนุ่ม "อยู่ตรงนี้กับฉันนะ...ในที่ที่ไม่มีใครมาทำร้ายเธอได้อีก"

อันนาซบหน้าลงบนอกแกร่งของมาร์คัส เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต ที่นี่...บ้านพักริมทะเลแห่งนี้...คือสวรรค์ที่มาร์คัสมอบให้เธอ และความรักที่เธอมีต่อเขาก็ยิ่งเบ่งบานขึ้นในหัวใจของเธอ..