อาหารฝีมือเมีย

วันเวลาดำเนินผ่านพ้นมาเข้าเดือนที่สี่ อันนาไม่ได้ข่าวของผู้เป็นพ่ออีกเลย นับจากวันที่ทิ้งหนี้ก้อนโตจากการติดการพนันในครั้งนั้น

จนทำให้เธอต้องโคจรมาพบกับมาร์คัส เรื่องการติดหนี้การพนันของพ่ออันนาไม่เคยบอกเล่ากับเพื่อนทั้งสองว่าเหตุใดถึงได้แต่งงานกับมาร์คัส เพียงแค่บอกเล่าเหตุการณ์เบื้องต้นคร่าวๆ ว่ามีเหตุจำเป็น

ทุกวันนี้อันนาจะได้นอนที่ห้องของมาร์คัสเป็นประจำ มาร์คัสไม่อนุญาตให้อันนานอนคนเดียว วันนี้อันนาไม่มีเรียนเพราะเป็นวันเสาร์อาทิตย์ อันนาจึงได้ตื่นขึ้นมาเพื่อทำอาหารที่เธออยากจะกินโดยที่ไม่ได้ใช้แม่บ้าน

"ป้าสมศรีจ๊ะ วันนี้อันนาอยากกินต้มข่าไก่ วันนี้ขออันนาทำเองได้ไหม" อันนาหันมายิ้มให้กับป้าสมศรี ผู้หญิงชราใจดีที่ดูแลเธอดีตั้งแต่หัวจรดเท้าตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในคฤหาสน์หลังงามของมาร์คัส

"ได้สิคะคุณหนูอันนา งั้นเดี๋ยวป้าให้เด็กเตรียมเครื่องให้นะคะ คุณหนูแค่ปรุงแล้วก็ชิมอย่างเดียวจะดีกว่า" ป้าสมศรีก็ไม่ได้อยากให้อันนาลงมาทำครัวแบบเต็มตัวเพราะกลัวมาร์คัสจะดุเอา

"ได้ค่ะป้า ขอบคุณมาก" อันนาหันไปยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วก็ยืนรอให้แม่บ้านคนอื่นเข้ามาเตรียมอุปกรณ์สำหรับการทำอาหารให้เธอ

ผ่านไปสักพัก อันนาก็เข้ามาทำต้มข่าไก่แล้วก็ไข่เจียวที่เธออยากกิน เธอไม่อยากกินฝีมือของคนอื่นไม่ใช่ว่าไม่อร่อย แต่เธออยากจะทำกินเองมากกว่า

มาร์คัสที่เห็นว่าอันนาหายไปจากห้องนอนเป็นเวลานานก็เดินตามหาไปทั่วคฤหาสน์จนได้ยินเสียงคุยเจื้อยแจ้วออกมาจากห้องครัว

"ป้าสมศรีลองชิมให้อันนาหน่อยได้ไหมคะว่ารสชาตินี้อร่อยหรือเปล่า ในฐานะที่เป็นแม่ครัวเปิดร้านข้าวแกงเก่า อันนาอยากให้ป้าชิมกับข้าวฝีมืออันนาที่สุด" อันนาเธอพูดติดตลก

"จริงเหรอคะคุณหนูอันนา" ป้าสมศรีที่เอ็นดูอันนาเป็นพิเศษก็หันมายิ้มด้วยความโอบอ้อมอารี

"จริงสิคะ ก่อนที่อันนาจะมาอยู่กับคุณมาร์คัส อันนาเปิดร้านขายข้าวแกงที่บ้านด้วยค่ะ" อันนาพูดด้วยความภาคภูมิใจ

"ไหนขอป้าชิมฝีมือของแม่ค้าหน่อย" พูดจบป้าสมศรีก็ใช้ช้อนแยกชิมมาหนึ่งคำ ถึงกับเอ่ยปากชมไม่ขาดสายว่าเธอทำกับข้าวได้อร่อยจริงๆ

"รสชาติไม่แพ้เชฟในภัตตาคารเลยนะคะคุณหนูอันนา" ป้าสมศรีเอ่ยชม

"งั้นป้าแบ่งเอาไปทานด้วยได้ไหม อันนาทำเยอะ อันนาทานคนเดียวไม่หมดค่ะ" อันนาหันมายิ้ม ขณะที่กำลังยืนคุยกับป้าสมศรีอย่างสนิทสนมและสนุกสนาน ก็มีเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้นมา

"ขอฉันชิมด้วยได้ไหม" เสียงนั้นคือมาร์คัสที่ได้ยืนมองเหตุการณ์มาแต่ไกล เขาเห็นอันนาหัวเราะและยิ้มได้ก็มีความสุข

"คุณมาร์คัส" อันนาหันมายิ้ม ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา มาร์คัสได้ลบเลือนภาพเลวร้ายไปจากใจของอันนาและใจดีกับอันนามากขึ้น

"ขอฉันชิมหน่อยสิ ฉันก็ไม่เคยทานกับข้าวฝีมือเธอเลยนะ" มาร์คัสที่พยายามผูกไมตรีกับอันนาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเขารู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปเยอะ

"ได้สิคะ คุณมาร์คัสชอบทานอาหารไทยไหม" อันนาหันมายิ้มหวานให้

"ชอบสิ งั้นวันนี้ฉันขอทานข้าวเช้าฝีมือเธอแล้วกันนะ" มาร์คัสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่มแต่ช่างดูน่ารักและอบอุ่น

ป้าสมศรีที่เห็นว่าเจ้านายทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ก็ได้ปลีกตัวออกมาแล้วเฝ้ามองอยู่ห่างๆ

"ป้าดูคุณอันนากับคุณมาร์คัสสิน่ารักเนาะ" นางปู แม่บ้านสาวหน้าตาน่ารักชื่นชมอันนามากเป็นพิเศษ

"น่าจะอย่างนั้น ฉันหวังว่ามันจะอยู่ยืนยาว" ป้าสมศรีพูดเป็นนัยเหมือนมีความใน

"ทำไมมันจะไม่อยู่ยืนยาวล่ะป้า ปกติคุณมาร์คัสไม่เคยอนุญาตให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาเหยียบที่คฤหาสน์หลังนี้เลยนะนอกจาก....." ปูไม่กล้าเอ่ยชื่อผู้หญิงปริศนาและได้กลืนหายเข้าไปในลำคอ ป้าสมศรีหันมาทำตาดุใส่

"ฉันว่ามีอะไรก็ไปทำเถอะ" ป้าสมศรีบอกให้ปูหยุดพูดแล้วไปทำงานของตัวเอง

บรรยากาศที่โต๊ะอาหารดูอบอุ่นสบายตา ต้มข่าไก่ ไข่เจียว แล้วก็อีกเมนูง่ายๆ คือน้ำพริกผักต้ม อันนาทำทุกอย่างด้วยตัวเองตั้งแต่จัดเรียงถ้วยจานและรอเสิร์ฟ

"คุณมาร์คัสมาแล้วเหรอคะ" อันนาส่งยิ้มไปให้ที่เห็นมาร์คัสเดินมาที่ห้องทานอาหาร

"ไหนขอดูฝีมือแม่ครัวคนเก่งของวันนี้หน่อย" มาร์คัสปกติเป็นคนยิ้มยาก แต่เขากลับยิ้มให้อันนามากในเวลานี้

"ลองดูสิคะ อันนาหวังว่าคุณมาร์คัสจะชอบนะ" อันนาก็ใจเย็นลงและชอบที่จะอยู่ข้างๆ มาร์คัส เพราะเธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากผู้เป็นพ่อเลย

มาร์คัสเริ่มตักคำที่หนึ่งเข้าปาก คำที่สอง คำที่สาม และข้าวก็หมดจาน นี่เป็นครั้งแรกที่แม่บ้านทุกคนเห็นว่ามาร์คัสขอเพิ่มข้าวสวยจานที่สอง

"อร่อยใช่ไหมคะ" อันนาหันมายิ้มขณะที่กำลังตักข้าวเข้าปาก

"ใช้ได้ ไม่ถึงกับแย่" มาร์คัสไม่ยอมเอ่ยปากชมอันนา

"จริงเหรอคะ แต่อันนาเห็นคุณมาร์คัสกำลังเบิ้ลข้าวอยู่นะคะ" อันนาหัวเราะคิกคักชอบใจ

"ฉันก็แค่หิวข้าวเท่านั้นเอง" มาร์คัสยังคงวางฟอร์มและปากแข็ง

สรุปว่าต้มข่าไก่ของอันนาและเมนูอื่นๆ ที่เธอทำหมดเกลี้ยงไม่เหลือแม้กระทั่งน้ำพริก มาร์คัสกินอย่างเอร็ดอร่อย

แม่บ้านที่เข้ามาเก็บถ้วยจานก็ถึงกับตกตะลึงเพราะไม่เคยเห็นอาหารเกลี้ยงจานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ

"ป้าสมศรี คุณมาร์คัสเขาไปหิวข้าวมาจากไหนคะเนี่ย ดูสิแม้แต่ผักสักชิ้นก็ไม่เหลือ" ปูหันมาทำตาโตขณะที่เก็บโต๊ะทานอาหารของผู้เป็นเจ้านาย

"นางปูไม่ต้องมานินทาเจ้านายเลย เก็บเข้าไป" ป้าสมศรีตีไปที่ต้นแขนของปูเบาๆ

"ไม่ได้นินทา แต่ป้าก็ดูสิ" ปูเอามือลูบแขนเล็กน้อยเพราะโดนป้าสมศรีตีดังแปะ

หลังจากทานอาหารเสร็จ มาร์คัสตั้งใจอยากจะพาอันนาไปขับรถเล่นที่บาร์หรูของเพื่อนเขาที่อยู่ใจกลางเมืองกรุงย่านทองหล่อ

ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาอันนาค่อนข้างเรียนหนักและทำงานหนักมากที่จะต้องทำวิทยานิพนธ์และไหนจะต้องดูแลมาร์คัสอีก

"อันนา" มาร์คัสที่มาเคาะประตูห้องนอนของอันนา เธอกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง

"ค้า...คุณมาร์คัส" อันนาเดินออกมาด้วยสภาพไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ เธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและใส่เพียงแค่นุ่งกระโจมอกผ้าขนหนูโผล่หน้าออกมาเล็กน้อย

"เธอทำอะไรอยู่เนี่ย" มาร์คัสถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เพราะอันนาหายมานานจากห้องนอนของเขา

"เมื่อเช้านี้ที่อันนาทำกับข้าวแล้วก็ทานข้าว อันนายังไม่ได้อาบน้ำเลยค่ะ มีแต่กลิ่นกับข้าวทั้งนั้นเลยก็เลยอาบน้ำ" อันนาก็อธิบายไปตามเหตุผลความเป็นจริง

"ขอฉันเข้าไปในห้องได้หรือเปล่า" มาร์คัสถามแต่ยังไม่ได้รอให้อันนาอนุญาต เขากแทรกตัวเข้ามาในห้องของอันนาแล้ว

"คุณมาร์คัส..!" อันนาแอบร้องเสียงหลงเพราะรู้ว่ามาร์คัสเป็นคนเจ้าเล่ห์มากแค่ไหน การที่ขออนุญาตเข้ามาในห้องของเธอคงไม่ใช่แค่มาพูดคุย....