รักที่ต้องเลือก

วันนี้อันนาจึงอยากจะดื่มให้ลืมความทุกข์ที่เธอได้รับชีวิตของเธอมันบัดซบมากพออยู่แล้วเงินที่ มาคัสให้ตลอดสี่เดือนเดือนละแสนมันมากพอสำหรับที่เธอจะตั้งตัวใหม่ได้เลยวันนี้เธอจึงตัดสินใจหยิบบางส่วนออกมาใช้ก็คงไม่ผิด

"งั้นวันนี้ฉันเลี้ยงเองนะ" อันนาเผยรอยยิ้มแต่มันก็ยังคงดูเศร้าในสายตาของเพื่อนอยู่ดี

สามสาวพากันนั่งรถแท็กซี่กลับไปที่บ้านของพลอยโดยที่อันนาไม่เดินทางกลับคฤหาสน์และมาร์คัสที่มัวแต่ยุ่งกับเรื่องของลลิสา

ผู้หญิงที่เป็นคนส่งข้อความปริศนามาให้เขาจนลืมสั่งให้ราเชนทร์ตามติดมาดูอันนาส่วนราเชนก็ยุ่งกับงานใต้ดินของเจ้านายทุกคนต่างพากันลืมอันนาไปหมด

มาร์คัสขับรถไปยังสถานที่นัดหมายที่ลลิสาเป็นคนบอกมา มันเป็นร้านกาแฟเล็กๆ ที่เงียบสงบในซอยลึก ที่นี่เป็นสถานที่ที่พวกเขาชอบมานั่งกันบ่อยๆ

สมัยยังเรียนมหาวิทยาลัย ภาพความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัวของมาร์คัสอย่างไม่ขาดสาย

เมื่อเดินเข้าไปในร้าน เขาก็เห็นลลิสานั่งรออยู่ที่โต๊ะมุมสุด เธอสวยเหมือนเดิม...หรืออาจจะสวยกว่าเดิมด้วยซ้ำ ลลิสายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

"สวัสดีมาร์คัส"ลลิสาในชุดสีแดงเพลิงเหมือนแม่หม้ายกระดังงาลนไฟ

มาร์คัสเดินไปนั่งลงตรงข้ามเธอ "สวัสดี" เขาตอบเสียงเรียบ พยายามรักษาระยะห่างทั้งทางกายและทางใจเพราะเขากำลังสับสนระหว่างรักครั้งเก่าและความรู้สึกครั้งใหม่กับอันนา

"คุณสบายดีไหม" ลลิสาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยแววตาแสดงออกถึงความคิดถึงโหยหาและต้องการ

"สบายดี" มาร์คัสตอบสั้นๆ "เธอ...กลับมาทำไม"

ลลิสาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ฉันกลับมาเพื่อคุณ"ลลิสาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมองจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาไม่เคยเปลี่ยนแปลงของมาร์คัส

คำพูดของลลิสาทำให้หัวใจของมาร์คัสเต้นรัว เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอแล้วพยายามหาความจริงในนั้น ลลิสาคือผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ และการที่เธอทิ้งเขาไปในวันนั้น ก็เป็นเหมือนบาดแผลที่ไม่มีวันหาย

"ทำไมถึงกลับมาตอนนี้" มาร์คัสถาม "ในเมื่อเธอเลือกที่จะทิ้งฉันไปแล้วในวันนั้นเธออยากได้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเธอเลือกจะทิ้งฉันไปแล้วกลับมาทำไม"

มันเหมือนเป็นความอัดอั้นตันใจภายใต้จิตสำนึกของมาร์คัสเขายอมรับไม่ได้ ในวันที่เสียลลิสาไปกว่าจะพยุงตัวเองให้กลับมาเป็นผู้เป็นคนก็ไม่ง่าย

แต่ในเมื่อเขารักลลิสามาก เลยไม่สามารถจะทำร้ายหัวใจของลลิสาทำได้ เพียงแสดงความยินดีเท่านั้น

ห้องแห่งความลับที่มาร์คัสไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้าไป มันคงยังเก็บความทรงจำระหว่างเขา และ ลลิสาเอาไว้ จนกระทั่งคืนที่ผ่านมา เขาได้กลับเข้าไปดูอีกครั้ง แต่มันเปลี่ยนไป มันเป็นความรู้สึกที่หลากหลาย

"ฉันขอโทษนะมาร์คัส" ลลิสาพูดพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า "ฉันเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่ฉันเลือก มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ.."

"ฉันคิดถึงคุณมาตลอดสิบปีที่ผ่านมา ฉันเลิกกับเขาแล้วนะ ถ้ายังมีโอกาสกลับมาเริ่มต้นใหม่กับฉันได้ไหม"ลลิสาน้ำเสียงสั่นเครือใช้สองมือเรียวสัมผัสไปที่มือหนาของมาร์คัส

มาร์คัสเงียบไป เขามองใบหน้าของลลิสาแล้วก็นึกถึงใบหน้าที่สดใสของอันนา ภาพของอันนาที่ยิ้มให้เขาในห้องครัวตอนเช้ารอยยิ้มก่อนนอนหรือแม้ภาพความทรงจำทุกอย่างผุดขึ้นมา

อันนาคือผู้ที่ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าอันนาเข้ามาเติมเต็มช่องว่างในหัวใจของเขาที่ลลิสาเคยทิ้งไป

แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพียงความต้องการชั่วคราวที่ต้องการเล่นสนุกกับอันนาหรือไม่เพราะจุดเริ่มต้นของทั้งสองยังคงเป็นเจ้าหนี้และลูกหนี้อยู่

"แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง" มาร์คัสถามด้วยน้ำเสียงที่สับสนแม้ว่าอยากจะถามออกไป ตรง ๆ ว่ายังรักเขาอยู่จริงๆ หรือเปล่าแต่มาร์คัสก็ยังคงนึกถึงหน้าของอันนา

"กลับมาหาฉันสิคะ" ลลิสาตอบอย่างหนักแน่น "ฉันจะยอมรับในตัวคุณ...ในงานของคุณ...ขอแค่คุณกลับมาหาฉัน เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะ"มือของลลิสาที่จับมือหนาของมาร์คัสเอาไว้แนบแน่นพร้อมกับน้ำตาเริ่มไหลริน

ไม่รู้ว่าน้ำตานั้นเป็นน้ำตาแห่งความยินดีเสียใจหรือรู้สึกผิด แต่น้ำตาหยดนี้มันทำให้มาร์คัสหัวใจอ่อนไหว

คำพูดของลลิสาและหยดน้ำตาที่ไร้รินทำให้มาร์คัสสับสนอย่างหนัก เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขายังคงรักเธออยู่ยิ่งเห็นความอ่อนแอที่แสดงออกมาผ่านรอยน้ำตายิ่งทำให้ความรู้สึกในวันวานไหลวนกลับมาในความทรงจำ

แต่ความรักที่เขามีต่ออันนาก็ไม่ได้น้อยไปกว่ากัน มาร์คัสรู้ว่าเขาไม่สามารถทิ้งอันนาไปได้ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถทิ้งลลิสาได้เช่นกัน

มาร์คัสดึงมือของตัวเองออกจากมือของลลิสาแล้วลุกขึ้นยืนหันมองลลิสาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แม้จะตอบลลิสาตอนนี้ไม่ได้แต่มันไม่ได้แปลว่าความรู้สึกดี ๆ ของเขามันเลือนหายไป

"ฉันต้องกลับแล้ว" เขาพูดเสียงเบา "และฉันขอให้เธอ...กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก"

มาร์คัสหันหลังเดินออกจากร้านกาแฟไปทันที โดยไม่สนใจเสียงเรียกของลลิสาที่ร้องไห้อยู่ข้างหลัง

เขารู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้อาจจะเป็นสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของเขา แต่เขาก็ไม่สามารถทำร้ายอันนาได้เขารู้ว่าแม้จะเริ่มต้นกับอันนาไม่สวยมากนักแต่อันนาก็เป็นผู้หญิงที่ทำให้หัวใจของเขาอ่อนโยนลงและกลับมามีรอยยิ้มตลอดสี่เดือน

นี่ก็เป็นเวลาเกือบจะ 6 โมงเย็นแล้วมาร์คัสเพิ่งจะออกจากร้านกาแฟเขาก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยยังไม่อยากจะกลับคฤหาสน์จึงขับรถเล่นกินลมชมวิวทำให้เขาเผลอหลงลืมอันนาไม่มีแต่สายที่จะกดโทรหาเธอแม้แต่สายเดียวข้อความสักข้อความก็ไม่มี

ทางด้านอันนาที่หัวใจบอบช้ำเป็นทุนเดิมตั้งแต่เช้า เธอเฝ้าเหม่อมองไปที่โทรศัพท์เพียงเพราะคิดว่ามาร์คัสอาจจะโทรหาเธอสักสาย

นี่เป็นครั้งแรกในรอบสี่เดือนที่เธอห่างจากมาร์คัสโดยปกติมาร์คัสจะต้องยกหูโทรหาเธอบ้างหรือมารับเธอกลับวันนี้ไม่แม้แต่เสียงข้อความ......