เข้าสู่ระบบ"นี่มัน...อะไรกันเนี่ย!" พลอยอุทานเสียงดังด้วยความโมโหเพราะสิ่งที่เผยแพร่ออกมาทำให้ชื่อเสียงของเพื่อนรักเสียหายไปหมด
สมหญิงเองก็รู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของอันนาเธอพยายามปกป้องเพื่อนรักทุกวิถีทางเช่นกัน "อย่าให้ฉันรู้นะว่าไอ้พวกนี้มันเป็นใครสึกเผาบ้านมันให้หมด" เลยสมหญิงเอยด้วยความโมโห อันนาอ่านคำบรรยายใต้ภาพแล้วรู้สึกเหมือนมีใครมาบีบคั้นหัวใจ ภาพเมื่อเช้าที่เธอมีความสุข ตอนนี้กลับกลายเป็นเครื่องมือในการทำร้ายเธอ สมหญิงอ่านคอมเมนต์ต่างๆ แล้วถึงกับกำมือแน่นด้วยความโกรธ "ไอ้พวกบ้า! มันเขียนอะไรกันเนี่ย! บอกว่าแกเป็นเมียเก็บ! บอกว่าแกขายตัว!" สมหญิงด่าทอออกมาอย่างเหลืออด อันนาได้แต่ก้มหน้าลงต่ำ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า เธอรู้สึกอับอายและเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิด ทำไมคนเหล่านั้นถึงได้เกลียดชังเธอได้มากขนาดนี้ พลอยเห็นอันนาเริ่มร้องไห้ก็รีบดึงเธอเข้ามากอด "ไม่ต้องร้องนะอันนา พวกนั้นมันอิจฉาแก" "แต่ว่า...ฮึก...คำพูดพวกนั้นมันแรงเกินไป" อันนาสะอื้นไห้ "ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี"อันนารู้สึกเสียใจเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องราวของเธอจึงเป็นจุดสนใจของผู้คนมากมาย ในขณะนี้ทั้งที่ตัวเธอเองเมื่อก่อนก็ไม่เคยเป็นจุดสนใจของใครตั้งแต่มีมาร์คัสเข้ามาในชีวิต ชีวิตของอันนาก็เปลี่ยนไปราวกับฟ้ากับเหว ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์ของมาร์คัส ราเชนทร์กำลังรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้มาร์คัสทราบเพราะอยู่ดี ๆ ก็มีมือดีและนักข่าวพากันโทรหาราเชนทร์ เรื่องผู้หญิงของมาร์คัสซึ่งปกติมาร์คัสไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้แต่พอเป็นเรื่องของอันนาราเชนรู้ดีว่าเขาจะต้องทำตัวอย่างไรและคิดว่าคนนี้เป็นคนสำคัญของเจ้านายจึงได้บอกให้มาร์คัสได้รับทราบ มาร์คัสที่กำลังนั่งทำงานอยู่ถึงกับวางปากกาลงทันที ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว "ใครเป็นคนทำ..!" มาร์คัสถามเสียงเย็น ยะเยือก เขารู้สึกโกรธที่มีมือดีมาใส่ร้ายป้ายสีผู้หญิงของเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่ว่าใครจะว่าคู่นอนเขายังไงเขาไม่เคยสนใจแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมกับอันนาเขาถึงให้ความสนใจและเป็นห่วงความรู้สึกเธอ "คลอเดียครับนายท่าน" ราเชนทร์รายงาน "เธอร่วมมือกับคุณเดวิด เพื่อทำลายชื่อเสียงของคุณอันนา" มาร์คัสลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าต่าง เขามองออกไปข้างนอกด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ก่อนจะหันกลับมามองราเชนทร์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอันตราย คิดว่าครั้งนี้มาร์คัสเลือกที่จะเด็ดหัวคนทั้งสองแบบถอนรากถอนโคนถ้าใช้ไม้อ่อนแล้วไม่ฟังก็คงจะต้องใช้ไม้แข็งละสินะ "จัดการขั้นเด็ดขาด!" น้ำเสียงเย็น ยะเยือกทุ้มต่ำ สั่งการเด็ดขาดแบบไม่รู้สึก รู้สา มาร์คัสจะไม่ทนให้ผู้หญิงของตัวเองต้องเสียใจ "ครับนายท่าน" ราเชนทร์รับคำสั่งทันที มาร์คัสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาอันนาทันที แต่ก็ไม่มีใครรับสาย เขาจึงรีบขับรถไปยังมหาวิทยาลัยของอันนาด้วยตัวเอง เขาจะไม่อยู่เฉยให้ใครมาทำร้ายเมียของเขาอีกต่อไป เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย มาร์คัสเห็นอันนากำลังนั่งร้องไห้อยู่กับเพื่อนๆ ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ เขารีบเดินเข้าไปหาเธอด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่เมื่อเห็นน้ำตาของอันนา ความโกรธของเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความห่วงใย "อันนา...เกิดอะไรขึ้น" มาร์คัสถามเสียงนุ่ม แล้วเช็ดน้ำตาบนแก้มของเธอเบาๆ พลอยกับสมหญิงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้มาร์คัสฟังด้วยความโกรธ มาร์คัสฟังแล้วก็ได้แต่กำมือแน่นด้วยความโกรธแค้นในตัวคลอเดียและเดวิด "ไม่ต้องห่วงนะอันนา" มาร์คัสพูดเสียงหนักแน่น "ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง" มาร์คัสไม่รอช้า เขาพาอันนากลับมาที่คฤหาสน์ทันที อันนายังคงสะอึกสะอื้นไม่หยุด หัวใจของเธอแตกสลายจากคำพูดที่รุนแรงในโลกโซเชียล มีเดีย มาร์คัสปลอบโยนเธอด้วยความอ่อนโยน แล้วพาเธอขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนอน ขณะที่อันนากำลังนอนพักอยู่ มาร์คัสก็ลงมาที่ห้องทำงานของเขาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งแต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวราวกับเปลวเพลิงที่กำลังจะแผดเผาทุกสิ่ง "ราเชนทร์!" มาร์คัสเรียกชื่อองครักษ์คนสนิทด้วยน้ำเสียงที่ทรงอำนาจ ราเชนทร์ปรากฏตัวขึ้นทันที "ครับนายท่าน" "จัดการไอ้เดวิด" มาร์คัสออกคำสั่งเสียงเย็นยะเยือก "ถอนรากถอนโคนมันทุกอย่าง ธุรกิจทั้งหมดของมันจะต้องพังพินาศ หุ้นส่วนทุกคนจะต้องถอนตัวจากมันให้หมดภายใน 24 ชั่วโมง และฉันไม่อยากเห็นมันในวงการนี้อีก" "ส่วนคลอเดีย...สั่งแบนงานทุกอย่างของเธออีกครั้ง ไม่ให้เธอมีที่ยืนในวงการบันเทิงอีกต่อไป" มาร์คัสพูดต่อ "และจัดการให้ข่าวที่เธอปล่อยออกไปนั้นหายไปจากโลกอินเทอร์เน็ตให้หมด" ราเชนทร์รับคำสั่งทันที เขาโค้งคำนับแล้วรีบเดินออกไปจัดการตามคำสั่งของเจ้านาย การลงโทษของมาร์คัสในครั้งนี้รุนแรงและเด็ดขาดกว่าครั้งไหนๆ เพราะคนที่ถูกทำร้ายไม่ใช่แค่ธุรกิจของเขา แต่เป็นหัวใจของคนที่เขารัก ภายในเวลาไม่ถึง 24 ชั่วโมง บริษัทของเดวิดก็ล้มละลายลงอย่างไม่เป็นท่า หุ้นส่วนทั้งหมดถอนตัวออกไปหมด ชื่อเสียงที่เดวิดเคยสร้างมาถูกทำลายจนหมดสิ้น ไม่มีที่ยืนในสังคมอีกต่อไป ส่วนคลอเดีย...เธอก็ถูกแบนงานทุกอย่างอีกครั้ง ข่าวลือที่เธอปล่อยออกไปถูกลบออกจากทุกช่องทางในโลกอินเทอร์เน็ตราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มาร์คัสจัดการทุกอย่างด้วยความรวดเร็วและเด็ดขาด เขาไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายอันนาอีกต่อไป และต้องการให้อันนารู้สึกปลอดภัยเมื่อได้อยู่กับเขา ในเช้าวันรุ่งขึ้น อันนาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่สดชื่น เธอเดินลงมาที่ห้องอาหารใหญ่ ก็เห็นมาร์คัสนั่งรออยู่แล้วพร้อมกับสีหน้าอ่อนโยน "ดีขึ้นแล้วเหรอ" มาร์คัสถามเสียงนุ่ม อันนาพยักหน้าเล็กน้อย "ค่ะ" "ฉันจัดการเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้วนะ" มาร์คัสบอก "ต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครกล้าทำร้ายเธออีก" คำพูดของมาร์คัสทำให้อันนารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เธอรู้ว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อเธอ และการกระทำของเขาก็ทำให้เธอรักเขามากขึ้นไปอีก.......เรื่องในคืนนั้นที่ผ่านมาผ่านมาแล้วเกือบสองเดือนกว่า อันนาที่สอบเทอมสุดท้ายจนเสร็จเรียบร้อยก็รอฟังผลว่าเธอจะสอบสำเร็จหรือติดตัวไหนบ้าง ความสัมพันธ์ของอันนากับมาร์คัสมันกลับมาเย็นชาดูเหมือนไร้หัวใจในทุกคืนอันนาแยกห้องนอนกับมาร์คัสนับจากวันที่ลาริสากลับมาและแสดงตัวว่าเป็นรักแรกของมาเทส ลลิสาพยายามปรากฏตัวทุกที่ที่มาคัดไปแม้อันนาจะไม่ได้ตามไปด้วยเธอก็พอรู้ว่าตอนนี้มาร์คัสกำลังพยายามเว้นช่องว่างระหว่างเธอและเขา"คืนนี้เธอนอนก่อนเลยนะไม่ต้องรอฉันแล้วก็กลับไปนอนที่ห้องของเธอได้ฉันอยากนอนคนเดียว" น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชาถูกพ่นออกมาจากปากหนา มาร์คัสที่พยายามตีตัวออกห่างอันนาเขาอยากใช้เวลาอยู่กับตัวเองให้มากขึ้นเพื่อเคลียร์หัวใจของตัวเอง "ค่ะ" อันนาตอบกลับเสียงเรียบ หลังจากเสร็จภารกิจบนเตียงมาร์คัสก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาใส่เธอ และไล่ให้เธอกลับมานอนที่ห้องและมันเป็นอย่างนี้เสมอมาตลอดสองเดือนกว่า ๆ หัวใจของอันนาเจ็บปวดเกินทนเธอหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตาในทุกคืนและเธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ของของเธอเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะหึงหวงหรือรั้งเขาเอาไว้"อดทนสิอันนา อีกแค่ห้าเดือนสุดท้ายแค่ ห้าเดือนสุดท้ายเท่าน
มาร์คัสที่เห็นอันนาในสภาพที่โอนเอนไปมาอย่างน่าเวทนา หัวใจของเขาก็บีบรัดด้วยความเจ็บปวดและความโกรธที่ผสมปนเปกัน เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเขากัดฟันแน่นเพื่อระงับอารมณ์โกรธกับคนตรงหน้าที่ไร้สติ ก่อนจะเดินตรงไปหาเธออย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจสายตาของใครก็ตาม"เฮ้ย! นี่คุณเป็นใคร" คริสที่กำลังพูดคุยกับอันนาอยู่เห็นมาร์คัสเดินเข้ามาด้วยสีหน้าคุกคามก็รีบเข้ามาขวางหน้าไว้ "คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาทำแบบนี้ในบาร์ผม"มาร์คัสหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคริส แล้วมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา "หลีกไปซะ ก่อนที่กูจะไม่มีความอดทน" น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยอำนาจ จนคริสรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมา"นี่มันไม่ใช่เรื่องของคุณ" คริสยืนกรานเสียงแข็งที่จะไม่ให้มาร์คัสเข้าใกล้อันนา"นี่คือเมียกู ของกู!" มาร์คัสตะโกนเสียงดังลั่น แล้วผลักคริสออกไปอย่างแรง จนเขาล้มลงไปกองกับพื้น อันนาที่ได้ยินคำว่า "เมีย" ก็ถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอส่ายหน้าไปมาอย่างเมามายด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และบวกกับความเสียใจสติของอันนาเธอไม่อยู่กับร่องกับรอย"ฮึก...เมีย...ฮึก...คุณไม่เคยเห็นอันนาเป็น..เมีย..." อันนาพูดพึมพำด้วยความเจ็บปวดคำพูดของอั
เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่มาร์คัส จะรู้ว่าอันนาหายออกไปจากคฤหาสน์ ..ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์หรูของมาร์คัส มาร์คัสที่เพิ่งจะกลับจากขับรถเล่นก็รู้สึกถึงความเงียบสงัดที่ผิดปกติป้าสมศรีที่มักจะคอยมารอรับมาร์คัสเป็นปกติทุกวันแต่วันนี้กลับดูมีบางอย่างพิรุธเปลี่ยนไปคือความเงียบสงบที่เงียบจนผิดปกติ"มีอะไรหรือเปล่าป้า อันนาล่ะนอนหรือยัง" มาร์คัสที่มาถึงก็ถามถึงอันนาเป็นคนแรกเพราะเขามีเรื่องให้คิดมากมายจนลืมโทรหาอันนาแต่พอกลับมาได้สติเขาก็รีบกลับมาที่คฤหาสน์เพราะเป็นห่วงร่างบาง"เออคือว่า.." ป้าสมศรีไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยว่าอันนาไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ตั้งแต่ออกไปเรียนจนถึงเที่ยงคืนตอนนี้ก็ยังไม่ถึงที่คฤหาสน์"ป้ามีอะไรก็รีบพูดมาเถอะอ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละฉันอยากไปพักผ่อน" มาร์คัสที่เห็นท่าทีของป้าสมศรีก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย"ฉันถามว่าอันนาอยู่ที่ไหน.!" มาร์คัสเริ่มพูดเสียงเข้มขณะที่นางปูก็อยู่ด้านหลังยืนตัวสั่นพอได้ยินเสียงที่ดุเข้มของมาร์คัส"คุณหนูอันนา ตั้งแต่ออกไปเรียนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเลยค่ะนายท่าน" ป้าสมศรีก็บอกความจริงออกไปตามตรง"ป้าว่าอะไรนะ.!" มาร์คัสที่ได้ยินว่าอันนาไม่ได้อยู่ท
อันนาในชุดราตรีสีดำที่เผยให้เห็นเรือนร่างเย้ายวนดูโดดเด่นสะดุดตา เธอไม่ได้ตั้งใจจะแต่งตัวให้เซ็กซี่ขนาดนี้ แต่พลอยกับสมหญิงเป็นคนจัดการให้ทั้งหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อเดินเข้ามาในผับ ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เธอ อันนารู้สึกอึดอัด แต่ก็พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกนั้นไว้ภายใต้ท่าทีที่เย็นชาและไร้อารมณ์"เห็นไหมล่ะยัยอันนา บอกแล้วว่าแกสวย" สมหญิงที่เป็นสาวสอง แต่งตัวจัดเต็มไม่แพ้กันในชุดรัดรูปสีเงินเมทัลลิกวาววับ พูดขึ้นพร้อมกับส่งสายตาให้บรรดาหนุ่มๆ ที่จ้องมองมาอย่างสนุกสนานส่วนพลอยในชุดเดรสสีแดงเพลิงที่ทั้งสวยและร้อนแรง ก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ "คืนนี้พวกเราต้องเป็นดาวเด่นของงาน!"แต่สำหรับอันนาแล้ว เธอไม่รู้สึกสนุกด้วยเลยสักนิด เธอเดินไปที่บาร์แล้วสั่งเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์แรงที่สุด บาร์เทนเดอร์ส่งแก้วให้พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่เธอไม่สนใจ เธอดื่มมันหมดแก้วอย่างรวดเร็วราวกับจะดับไฟในใจที่กำลังลุกโชน"อันนา... พอแล้ว" สมหญิงพยายามจะห้าม แต่ไม่ทัน เธอสั่งแก้วที่สองทันที"อยากให้ฉันลืมความเจ็บปวด ก็ต้องดื่มให้เมาไม่ใช่เหรอ" อันนาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพลอยกับสมหญิงมองหน้ากันด้วยค
วันนี้อันนาจึงอยากจะดื่มให้ลืมความทุกข์ที่เธอได้รับชีวิตของเธอมันบัดซบมากพออยู่แล้วเงินที่ มาคัสให้ตลอดสี่เดือนเดือนละแสนมันมากพอสำหรับที่เธอจะตั้งตัวใหม่ได้เลยวันนี้เธอจึงตัดสินใจหยิบบางส่วนออกมาใช้ก็คงไม่ผิด"งั้นวันนี้ฉันเลี้ยงเองนะ" อันนาเผยรอยยิ้มแต่มันก็ยังคงดูเศร้าในสายตาของเพื่อนอยู่ดีสามสาวพากันนั่งรถแท็กซี่กลับไปที่บ้านของพลอยโดยที่อันนาไม่เดินทางกลับคฤหาสน์และมาร์คัสที่มัวแต่ยุ่งกับเรื่องของลลิสา ผู้หญิงที่เป็นคนส่งข้อความปริศนามาให้เขาจนลืมสั่งให้ราเชนทร์ตามติดมาดูอันนาส่วนราเชนก็ยุ่งกับงานใต้ดินของเจ้านายทุกคนต่างพากันลืมอันนาไปหมดมาร์คัสขับรถไปยังสถานที่นัดหมายที่ลลิสาเป็นคนบอกมา มันเป็นร้านกาแฟเล็กๆ ที่เงียบสงบในซอยลึก ที่นี่เป็นสถานที่ที่พวกเขาชอบมานั่งกันบ่อยๆ สมัยยังเรียนมหาวิทยาลัย ภาพความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัวของมาร์คัสอย่างไม่ขาดสายเมื่อเดินเข้าไปในร้าน เขาก็เห็นลลิสานั่งรออยู่ที่โต๊ะมุมสุด เธอสวยเหมือนเดิม...หรืออาจจะสวยกว่าเดิมด้วยซ้ำ ลลิสายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน"สวัสดีมาร์คัส"ลลิสาในชุดสีแดงเพลิงเหมือนแม่หม้ายกระดังงาลนไฟมาร์คัสเดินไปนั่งลงตรงข้ามเธอ "
เช้าวันนี้ที่คฤหาสน์หรูของมาร์คัส บรรยากาศดูอึมครึมไปหมด อันนาก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าเหมือนคนอมทุกข์ ตลอดทั้งคืนเธอรู้สึกนอนไม่หลับ เพราะตอนนี้ในชีวิตของเธอเอาหัวใจไปผูกไว้ที่ข้อเท้าของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าหนี้และสามีตีตราของเธอ“อันนามีอะไรหรือเปล่า” มาร์คัสพยายามพูดให้บรรยากาศทุกอย่างมันดีขึ้น ซึ่งเขาก็รู้ว่า เขาไม่จำเป็นต้องแคร์อันนาก็ได้ แต่ความรู้สึกของเขากลับไม่เป็นอย่างนั้น“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” อันนาเงยหน้าขึ้นแล้วฝืนยิ้ม ใบหน้าที่ซีดเผือดเพราะนอนไม่หลับเกือบทั้งคืนจนร้องไห้ตาแดงบวม แม้จะถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอาง แต่ก็ยังมองออก“ทำไมตาบวมขนาดนั้นล่ะอันนา” มาร์คัสสังเกตไปที่ดวงตาสวยที่บวมเปล่งแทบจะปิด“สงสัยเมื่อคืนอันนานอนดึกมั้งคะ นอนไม่หลับน่ะ” อันนาพูดออกไปด้วยท่าทีไม่ได้คิดอะไร เพราะในใจตอนนั้นกำลังจมดิ่งกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น“ทำไมนอนไม่หลับล่ะ คิดถึงฉันหรือไง” มาร์คัสพยายามพูดหยอกเย้าให้อันนาอารมณ์ดี“ค่ะ อันนาคิดถึงคุณมาร์คัส” อันนารับสารภาพออกมาตรง ๆ เพราะเธอก็คิดว่าไม่มีอะไรจะเสียหาย ในเมื่อเธอรู้สึกว่าเธอรักมาร์คัสเข้าให้แล้วมาร์คัสที่ได้ยินคำตอบก็ถึงกับไป







