15

เสียงเหล่าขุนนางขานรายงานลากยาวราวบทสวดอันซ้ำซาก อวี้เหยียนนั่งบนบัลลังก์มังกร สายพระเนตรเย็นเยียบไล่ไปทีละคน…จนถึงเงาร่างหนึ่งที่นั่งเคียงข้าง ผ้าคลุมไหล่สีเข้มของฮองเฮาอวิ๋นซินเยว่สะท้อนเข้าตาเขาพอดี ดวงตาเธอก้มต่ำ ฟังรายงานอย่างสงบ แต่นิ้วเรียวแอบหมุนกำไลหยกบนข้อมือซ้ายไปมาอย่างเบื่อหน่ายเพียงท่าทางเล็กน้อยนั้น กลับสะกิดของเขายิ่งนัก มุมปากหยักหนายกขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้น เขารีบตวัดสานตากลับไปยังขุนนางที่กำลังเถียงกันเรื่องการเก็บภาษีชายแดน หลี่กงกงที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้านล่าง มองเห็นแววตานั้นชัดกว่าใคร คนที่นั่งสูงสุดบนบัลลังก์ มังกรยังเป็นมังกร แต่แววตานั้น…ไม่เหมือนเดิม

ฮ่องเต้หนุ่มที่ดึงสติกลับมา ได้ยินเสียงขุนนางหนุ่มฝ่ายบุ๋นดังขึ้นอย่างกล้าหาญเกินวัย

“ทูลฝ่าบาท หากยังเก็บภาษีเช่นนี้ต่อไป ชาวบ้านชายแดนจะอดตายพะย่ะค่ะ”

“เงียบ” พระสุรเสียงดังก้องไปทั่วท้องพระโรงขุนนางหนุ่มหน้าซีดเผือด รีบก้มลงคุกเข่า ทุกสายตาในท้องพระโรงตึงเครียด แต่ละคนไม่กล้าเงยหน้าทั้งห้องเงียบรางกับไร้ผู้คน…ยกเว้นเพียงคู่ดวงตาของผู้ที่นั่งข้างบัลลังก์ อวิ๋นซินเยว่ยังคงก้มพินิจแผ่นคำสั่งที่ถูกส่งมา เธอเอียงคอเล็กน้อย มุมปากเหมือนจะขยับรอยยิ้มบาง ๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวใด ๆ

อวี้เหยียนที่เผลอมองนางก็รีบดึงสายตาดลับมาอีกครั้ง ดวงตาแข็งกร้าวดังเดิม “คำสั่งเก็บภาษีตามเดิม หากผู้ใดไม่พอใจ…ให้ไปคุกเข่าที่หน้ากำแพงเมืองแทน”

เสียงรับสั่ง “เพคะ/พ่ะย่ะค่ะ” ดังลั่นพร้อมเพรียง ทุกคนต่างก้มหัว ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าอีก แต่ภายในอกของผู้ครองบัลลังก์หัวใจเขาสั่นสะท้านรัวแรง จังหวะไม่เหมือนดังเช่นทุกวัน เขาเกลียดความรู้สึกนี้ ความลังเลที่ไม่ควรเกิดในใจจักรพรรดิผู้มีอำนาจเหนือใครในแผ่นดิน

‘สายตานาง…ทำไมจึงต่างไปนัก’

........

เสียงฝีเท้าขุนนางเดินกลับออกไปทีละก้าว เสียงโลหะของอาวุธทหารเวรเสียดสีกัน แต่สำหรับอวี้เหยียนแล้ว ทุกสิ่งพลันหายไปจากครรลองสายตา เหลือเพียงเสียงในอกที่ดังโครมคราม…และภาพความทรงจำหนึ่งก็ปรากฏในห้วงความคิด

ห้องมืดอับชื้น มีกลิ่นเลือดจาง ๆ ชวนคลื่นเหียน องค์ชายสิบสี่ในวัยเยาว์ ถูกซ่อนตัวในคุกใต้ดินหลังเกมการเมืองพลิกผัน ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาไว้ใจ นางคือนางข้าหลวงที่เคยรับใช้ใกล้ชิดเขาคอยอยู่ดูแลทุกคืนยามฝึกอักษร แต่กลับเป็นคนที่ลอบสังหารเขาเสียเอง

“ข้า…ขอโทษ องค์ชาย” เสียงนางสั่นเครือ น้ำตาอาบแก้ม แต่มือกลับถือกริชแน่น ความเจ็บปวดนั้นไม่ได้มาจากคมมีด หากแต่มาจากรอยยิ้มที่เขาเคยคิดว่าอบอุ่นที่สุด อวี้เหยียนหนีรอดวันนั้นมาได้ เพราะองค์ชายสิบสามโผล่มาช่วยทันเวลา แต่ตั้งแต่วินาทีนั้น…นั่นคือฟางเส้นสุดท้าย เขาเลือกจะปิดใจตลอดกาล ไม่ว่าผู้หญิงคนใดก็เหมือนกันหมด เจ้าเล่ห์เพทุบาย เข้าหาด้วยผลประโยชน์และจุดมุ่งหมายแอบแฝงทั้งนั้น

“การไว้ใจใคร…ก็เหมือนการยื่นดาบให้เขาหันกลับมาแทงเราเองในสักวันหนึ่ง”

เขาหลับตา สูดลมหายใจลึก เมื่อดวงตาเปิดขึ้นอีกครั้ง แสงแดดยามสายส่องต้องบัลลังก์มังกรและเงาร่างของซินเยว่ายังนั่งอยู่ตรงนั้น เธอเอียงคอถามนางกำนัลข้างกายด้วยเสียงเบา ๆ ด้วยความประหม่า ผุดลุกผุดนั่งราวกับลังเลว่าจะออกไปตอนนี้ดีหรือไม่

ครืน…!

ท้องฟ้าเหนือวังหลวงหม่นลงฉับพลัน เสียงฟ้าร้องสะเทือนกำแพงหินอ่อน ก่อนละอองฝนจะร่วงหล่นโปรยลงสู่ลานพระราชฐาน

ขันทีรีบกางร่มผ้าแพรสีดำเหนือพระเศียรอวี้เหยียน ซินเยว่ก้าวตามข้าง ๆ อย่างเงียบเชียบ ร่มไม้ไผ่สีอ่อนที่นางกำนัลส่งให้อยู่ในมือเธอ

ฝีเท้าจักรพรรดิหนักแน่นดั่งค้อนเหล็กกระทบบนหิน แต่หยดฝนบางสายกลับสาดเฉียงเข้าด้านข้างจนปลายฉลองพระองค์เปียก นางลังเลอนู่ครู่เดียว ก่อนขยับร่มในมือครอบคลุมพระกรนั้นแทน ส่งผลให้มือของเธอเผลอแตะกับแขนที่เปียกชื้นของเขา ความเย็นชื้นของฝนและความอบอุ่นจากฝ่ามือเล็กทำเขาสะดุ้ง อวี้เหยียนหยุดก้าว สายตาคมตวัดมาที่เธอรวดเร็วราวคมดาบ เสียงรอบข้างเหมือนดับสิ้นไป อวิ๋นซินเยว่เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนยิ้มบางเบา

“ฝนสาดเพคะ หากเปียกแล้วทรงประชวรขึ้นมา จะให้หม่อมฉันชดใช้ด้วยวิธีใด” ถ้อยคำนั้นแสนธรรมดา…แต่กลับทำเอาใจคนฟังเต้นรัว เพราะไม่มีผู้ใดในวังหลวงแห่งนี้กล้าเอ่ยกับจักรพรรดิในทำนองห่วงใยจริงใจเช่นนี้ อวี้เหยียนมองร่างเล็กที่สูงเพียงอกของเขาที่เงยหน้ามองด้วยแววตาใสกระจ่าง ริมฝีปากเล็กนั่นก็ส่งยิ้มให้เขาอย่างน่ารัก ช่างต่างกันเหลือเกิน

ขณะที่เขามองฮองเฮาของตนอยู่นั้น ภาพของฮองเฮาในความทรงจำก็ผุดขึ้นมา นางช่างอำมหิตใร้หัวใจ ลงมือสังหารคนก็ทำได้เด็ดขาด เจ้าแผนการเป็นที่สุด แต่ละครั้งยามเขาเผลอมองใบหน้านั้นก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด ดวงตานั้นบ่งบอกถึงความกระหายในอำนาจ กระหายในตัวเขา ไหนเลยจะมีแววตาใสซื่อเช่นนี้ได้

ร่างสูงเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีก่อน เขาเม้มปากแน่น ก่อนข่มแววตากลับไปเย็นเฉียบดังเดิม พระสุรเสียงเรียบนิ่ง “เจ้าคิดว่าข้าจะอ่อนแอถึงเพียงนั้นหรือ” แต่เมื่อสายตามองกลับไปยังนางอีกครั้ง เขากลับเห็นว่าร่างบางนั้นเองก็เปียกเช่นกันเพราะเอียงร่มเข้าหาเขามากเกินไป

"น่ารำคาญ!" เขาสะบัดชายเสื้อก่อนเดินต่อโดยไม่เอ่ยอะไรอีก ทิ้งให้อวิ๋นซินเยว่ยืนงงอยู่ตรงนั้น