แรกพบสบตา

{แรกพบสบตา}

อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะว่างแบบคนอื่นๆเขาตอนแรกลาออกจากมหาลัยมาก็เพื่อที่จะมาช่วยงานที่บริษัทเพราะกลัวว่าจะถูกคนอื่นแย่งไปโดยไม่ได้คิดเลยว่ามันจะเหนื่อยจนหัวหมุนได้แบบนี้ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันต้องทำงานหนักกว่าทุกวันที่ผ่านมาเพราะวันนี้มันเป็นวันเซ็นสัญญาระหว่าบริษัทของฉันกับโรงพยาบาลอะไรนั้น

“คุณโรสคะเอกสารที่ให้เตรียมเสร็จแล้วนะคะ” เลขาที่อยู่หน้าห้องช่วยเตรียมเอกสารให้ฉันทั้งคืนขอย้ำว่าทั้งคืนเพราะมันมีเยอะมาก

“มาวางให้ฉันที่โต๊ะเลยส่วนเธอวันนี้ไปพักซะไม่ต้องเข้าทำงาน” ฉันบอกเธอก่อนที่ฉันจะหยิบซองสีน้ำตาลที่ใส่เอกสารขึ้นมาถือไว้แล้วเดินออกจากห้องไป

“เดี๋ยวค่ะคุณโรส!!!”

“มีอะไร” ฉันหันไปถามเลขาที่วิ่งตามฉันออกมา

“คุณโรสจะไปยังไงคะ พอดีเมื่อเช้าดิฉันเห็นท่านประทานออกไปแล้วนะคะ”

“ฉันรู้แล้วเดี๋ยวฉันเอารถไปเอง เธอยังไม่ชินอีกหรอที่ฉันไม่ไปรถกับคุณพ่อ” หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็จะไม่มีวันไปนั่งรถคันเดียวกับยัย กาฝากนั้นแน่ ฉันเดินตรงมาเอารถลัมโบคู่ใจของฉันขับออกจากบริษัทแล้วมุ่งหน้ามายังโรงพยาบาลคาซานดร้าทันที

[โรงพยาบาลคาซานดร้า]

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าห้องประชุมใหญ่ไปทางไหนหรอคะ” ตอนแรกก็ไม่คิดหรอกว่าโรงพยาบาลนี้มันจะใหญ่อลังแบบนี้พอเข้ามา ก็รู้ได้ทันทีว่าฉันคงหาห้องประชุมไม่เจอ

“คุณโรเซ็ทต้าใช่มั้ยคะ” แล้วจู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาทักฉันระหว่างที่ฉันรอคำตอบจากประชาสัมพันธ์

“ใช่ค่ะ” ฉันหันหน้าไปตอบผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเห็นว่าเธอสวมชุดหมอคงเป็นหมอของที่นี่สินะ

“งั้นตามฉันมาทางนี้ค่ะทุกคนกำลังรออยู่” แล้วฉันก็เดินตามหมอคนนั้นไปจนถึงห้องประชุมที่ว่า พอเปิดประตูไปเท่านั้นแหละรู้เลยว่าฉันมาสาย

“ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้รอพอดีโรสเตรียมเอกสารสัญญาเลยทำให้มาช้า” ฉันรีบกล่าวขอโทษทุกคนทันทีแล้วฉันก็มองหาที่นั่งที่ฉัน สามารถนั่งได้ แต่มันก็ไม่มีเลย

“เชิญคุณโรสมานั่งตรงนี้ได้เลยครับ” ท่านอาวุโสที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเพราะเขานั่งอยู่หัวโต๊ะก็คงจะใช่อยู่แหละ

“เอ้อ…”

“ยัยโรส!!” พ่อส่งสายตาตำหนิมาให้ฉันเพราะฉันไม่ยอมไปนั่งตามที่เขาผู้นั้นบอก ใครมันจะอยากไปนั่งล่ะก็ที่นั่งตรงนั้นนอกจากจะ เป็นที่เดี๋ยวที่เหลืออยู่ยังจะเป็นที่ข้างๆ กับยัยกาฝากนั้นอีก

“ไม่มีความรับผิดชอบ” ทันทีที่ก้นฉันแตะเก้าอี้ยัยเมลินดาก็แขวะฉันทันที

“งั้นเรามาเริ่มคุยกันเกี่ยวกับตัวยาที่ทางเราจะผลิตให้โรงบาลของคุณดีกว่านะคะ” ฉันฉลาดพอที่จะไม่เถียงยัยนั้นเพราะฉันรู้ว่าถ้าฉัน เถียงไปมันก็เข้าตามเกมที่ยัยนั้นสร้างขึ้นมาสู้ฉันไม่เถียงแล้วปล่อยให้เธอนั่งหน้าลิงอยู่แบบนั้นยังจะซะใจกว่าอีก

“ครับเอาเป็นว่าก่อนอื่นผมขอแนะนำหมอแผนศัลยกรรมก่อนนะครับ” แล้วท่านประธานโรงพยาบาลก็ชี้แนะนำหมอแต่ละคนจนมาถึงหมอคนสุดท้าย

“ส่วนนี้คือนายแพทย์คริสเตียน คาซานดร้า” จากที่ฉันไม่สนใจที่จะดูหน้าหมอแต่ละคนที่แนะนำมาจนมาถึงคนสุดท้ายที่ฉันต้องเงยหน้าอันสวยสดงดงามขึ้นมามองสาเหตุที่ทำให้ฉันมองก็คงเป็นเพราะนามสกุลของเขานั้นแหละที่มันเหมือนกับชื่อโรงพยาบาล

“อ่อหมอคริสเขาเป็นลูกชายคนเดียวของผมครับ” ลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลงั้นหรอถึงว่าทำไมนามสกุลเหมือนชื่อโรงบาล

“ลูกชาย?? หล่อจัง” ฉันหันหน้าไปมองยัยกาฝากนั้นทันทีพร้อมกับเหลียวมองหมอนั้น

“อย่างเธอมันก็คงได้แค่มอง” ฉันว่าให้ยัยนั้นจนเธอหันมามองฉันตาขวางอย่าคิดว่าครั้งนี้ฉันจะยอมเพราะฉันก็ตะคอกยัยนั้นทาง สายตาเหมือนกันจนฉันได้ยินเสียงคุณพ่อบอกขอบคุณท่านประธาน

“เสร็จแล้วหรอคะ”

“สัญญาน่ะเสร็จแล้วแต่เรายังไม่ได้คุยเรื่องยาที่จะผลิต” พ่อบอกกับฉัน

“อ้าว!! แล้วถ้ายังไม่เสร็จคุณพ่อกับคุณ…เอ้อคุณเจ้าของโรงบาลจะไปไหนกันหรอคะ” ก็ฉันเห็นเขาสองคนลุกออกจากห้องพร้อมกับคณะแพทย์พวกนั้น แต่แทนที่ฉันจะได้คำตอบกลับได้เสียงหัวเราะมาแทน

“หัวเราะอะไรกันคะที่โรสถามมันตลกหรือไงกัน” ฉันเริ่มที่จะไม่สบอารมณ์แล้วนะ

“ป่าวๆ จ๊ะฉันแค่ขำที่หนูโรสเรียกฉันยาวแบบนั้น” คุณเจ้าของโรงบาลว่าให้ฉันว่าเรียกท่านยาวเกินไปฉันหันไปมองหน้าคุณพ่อก่อนที่จะถามออกไป

“แล้วคุณชื่ออะไรหรอคะโรสจะได้เรียกได้”

“เรียกฉันว่าเควินก็ได้ว่าแต่หนูโรสอายุเท่าไหร่แล้วปีนี้” งานฉันมันเกี่ยวกับอายุด้วยหรือไง

“ยี่สิบค่ะ ว่าแต่เรื่องยาว่าไงคะ” ฉันรีบวกกลับมาเรื่องยาที่จะให้ผลิตทันทีก่อนที่จะลามมาเรื่องของฉัน

“เกือบลืมไปเลยเอาเป็นว่าเรื่องยาฉันให้หนูไปถามหมอคริสเพราะเขาจะรู้เรื่องพวกนี้ดี” คุณเควินบอกกับฉันก่อนจะหันหน้าไปทางหมอคนนั้น

“งั้นเมลินขออยู่ช่วยโรสนะคะคุณลุง” ยัยนั้นพูดอะไรออกมาน่ะจะขอช่วยฉันขุนพระร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันแล้ววัน นี้จะมาช่วยฉันทำงานเนี๊ยะนะ

“งั้นหนูเมลินก็อยู่ช่วยโรสนะลุงขอตัวไปธุระก่อน อ่อ เดี๋ยวก็กลับพร้อมกับโรสเลยแล้วกัน” พ่อก็เหมือนกันไม่เคยคิดจะถามความคิด เห็นฉันบางเลยฉันยังไม่ได้ตอบเลยว่าจะให้กาฝากอยู่ช่วยฉัน

“ได้ยินแล้วใช่มั้ยถ้าได้ยินแล้วก็มาทำงานได้แล้ว” หลังจากที่คุณพ่อกับคนนพวกนั้นออกไปยัยกาฝากก็ยิ้มเยาะฉันทันที แล้วก็เดินไป หาหมอคงหมอคริสนั้น

“ฉันชื่อเมลินดานะคะ” ยัยนั้นรีบไปแนะนำตัวทันทีเห็นแล้วมันหมั่นไส้แต่จะว่าไปหมอคนนี้ก็หล่ออย่าที่ยัยเมลินบอกจริงๆนั้นแหละแถม ยังเป็นถึงลูกเจ้าของโรงบาลอีกต่างหากไม่แปลกหรอกที่ยัยนี้จะรีบเสนอหน้าทันทีคงเป็นจุดประสงค์ของเธอสินะที่มาช่วยงานฉัน

“ครับผมคริสเตียนยินดีที่ได้รู้จัก” เขายิ้มพร้อมกับยื่นมือมาทักทายยัยกาฝาก ฉันได้แต่ยืนมองภาพนั้นแล้วก็พึ่งนึกขึ้นได้ที่นิน่ามันบอก ว่าหมอคริสอะไรนั้นก็ทำงานอยู่ที่นี่…

แต่คงไม่ใช่เขาคนนี้แน่นอนถึงจะเหมือนกับลักษณะที่นิน่าบอกก็เถอะแต่หมอคริสคนนั้นคงไม่เป็นลูกเจ้าของโรงบาลหรอกมั้งเพราะถ้าเป็นยัยนิน่าก็ต้องรู้แล้วสิแต่นี้ไม่เห็นบอก ว่าแต่ฉันจะสนใจทำจะใช่หรือไม่ใช่ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับฉันเลย

“ขอโทษนะที่ต้องรบกวนการทักทายของคุณสองคน” สองคนนั้นหันมามองหน้าฉันประมาณว่าฉันเป็นเด็กไม่มีมารยาทที่มารบกวนคน แก่เขาพูดกัน โดยเฉพาะสายตาของยัยเมลินดาที่กำลังมองฉันเหมือนว่าฉันไปแย่งแฟนนางมาอย่างงั้นแหละ

“หยุดมองหน้าฉันได้แล้ว…ฉันขอทำงานของฉันก่อนพอเสร็จแล้วฉันจะไม่รบกวนอีก”

“ครับงั้นคุณก็คุยธุระของคุณมา” ฉันนั่งลงก่อนที่จะถามตัวยาที่เขาจะให้บริษัทฉันผลิตให้ฉันก็จดรายระเอียดทั้งหมดไว้จนเสร็จธุระทั้งหมดของฉัน

“งั้นก็ตามนี้นะคะถ้ายังไงฉันจะให้เลขาฉันติดต่อมาทางโรงพยาบาลอีกทีนะคะ”

“ครับถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวก่อนสิคะคุณหมอ” ยัยกาฝากนั้นเรียกเขาทันทีที่เขาเดินออกไป เหอะ! ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ายัยนี้มันอยากได้หมอคนนั้นมากแค่ไหน ก็แน่ละดีกรีลูกเจ้าของโรงบาลแบบนั้นไม่อยากได้ก็แปลก แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอน

“ผู้ชายอะไรเย็นชาเป็นบ้า” ฉันพูดออกมาทันทีที่เขาออกไปจากห้องก็ดูเขาสิไม่เห็นจะสนใจอะไรเลยนี้ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเขาคงมองฉันตาเป็นมันแล้ว

“เธออย่ามาว่าพี่หมอคริสของฉันนะ” ยัยกาฝากว่าให้ฉันทันที

“ของเธองั้นหรอ เหอะ! อย่าฝันไปไกลอย่างเธอก็คงเป็นได้แค่เมียน้อยแบบแม่เธอ”

“นี้แก!!!” เธอกำลังง้างมือขึ้นมาตบหน้าฉันแต่ดีที่ฉันจับไว้ก่อน

“ทำไมยอมรับความจริงไม่ได้หรอ” ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าเมลิน

“ทำปากดีไปเถอะ ถ้าฉันได้หมอคริสมาเมื่อไหร่แกจะหัวเราะไม่ออก” ดูความมั่นหน้าของยัยเมลินดาสิ

“อย่าฝันสูงไปหน่อยเลยแค่เขาจับมือก็ไม่ใช่ว่าเขาจะชอบเธอมันเป็นแค่มารยาทเท่านั้น!!” ฉันเน้นคำว่ามารยาทใส่หน้าเมลินดา

“งั้นหรอ!!! แต่ก็ยังดีกว่าใครบางคนขนาดชื่อเขายังไม่ถามเลยอย่างว่าแหละเนาะคนมันไม่สำคัญขนาดพ่อตัวเองแท้ๆ ยังไม่สนใจเลย อ่อ ไม่ต้องไปส่งฉันนะเดี๋ยวฉันให้รถที่บ้านมารับ…บาย” พอเธอพูดเสร็จก็สบัดมือออกจากมือฉันแล้วเดินออกไปทันที ฉันอยากกรี๊ดออกมาดังๆ แต่ก็ได้แค่บีบมือตัวเองไว้เพื่อระงับอารมณ์ก่อนที่มันจะระเบิดออกมาไม่มีชิ้นดี

“อย่าหวังเลยว่าจะได้ผู้ชายคนนั้นฉันจะทำทุกวิถึทางเพื่อเอาชนะเธอให้ได้ยัยเมลินดาอีลูกกาฝาก!!!!”