สิ่งที่ต้องแลก NC18++

"กึด!!"

ฉันควรจะทำยังไงดี หากปฏิเสธก็ไม่รู้จะทำให้เสี่ยโมโหหรือเปล่า หากจะทำตามความต้องการฉันยังไม่พร้อมจริงๆ ถึงแม้จะเตรียมตัวเตรียมใจมานานแรมปีแล้วก็ตาม แต่ฉันไม่อาจจะมีอะไรกับคนที่ฉันไม่รู้สึกด้วยได้จริงๆ สำหรับฉันเสี่ยเสมือนพ่อมากกว่าคนรัก ฉันทำใจทำไม่ลง

"มาสิ!"

"!!!"

เสี่ยใหญ่ตวาดเสียงดังทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมอง จึงได้เห็นว่าในมือของเสี่ยนั่นคือเจ้าโลกขนาดกลางตัวมันยังคงอ่อนปวกเปียกรอให้ใครสักคนปลุกปั้นให้ตื่น หากถามว่าทำไมฉันถึงรู้ เพราะฉันศึกษาเรื่องบนเตียงท่วงท่าลีลาพิชิตใจชายมามาก และเพราะแบบนั้นจึงได้รู้ว่าฉันต้องทำมันกับคนที่ใช่จริงๆ ไม่ใช่เพราะจำใจ

"หรืออยากโดนกระแทกเข้าไปในปากดีล่ะ มาอ้าปากแลบลิ้นซะดีๆ"

"เดี๋ยวค่ะเสี่ย!"

ไม่ทันแล้ว ฉันโดนเสี่ยรวบไหล่ดึงตัวเข้าไปนั่งกลางหว่างขา ก่อนจะพยายามเปิดริมฝีปากที่ฉันพยายามเม้มไว้แน่น

"เปิดปากสักทีสิเว้ย!!"

"อึก! อื้อ! ไม่เอานะเสี่ย!!"

ขืนเป็นแบบนี้ฉันคงต้องโดนแน่ๆ คิดแบบนั้นจู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

"อย่าสำออย จะโดนวันนี้หรือวันข้างหน้าเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอกมะนาว!"

"ฮึก!"

เพราะคำว่าจน เพราะคำว่าเสาหลักครอบครัว ฉันจึงต้องหันหน้าเข้าเส้นทางนี้ ฉันมันขี้ขลาดเองหากฉันไม่ยอมรับเป็นเด็กเสี่ยในวันนั้น ชีวิตคงไม่ต้องทนทุกข์ยอมเป็นน้อย โดนเหล่าเด็กเลี้ยงคนอื่นตามราวีถูกตบมานับครั้งไม่ถ้วน หากฉันกล้าที่จะเดินออกมา

"เสี่ยครับ! คุณหนูคริสโทรตามครับ"

"!!!"

ทันทีที่ได้ยินเสียงใครบางคนหน้าประตู มือหยาบกระด้างของเสี่ยใหญ่หยุดชะงักทันที ทั้งที่ริมฝีปากของฉันอยู่ห่างจากเจ้าโลกเพียงคืบ

"โถ่เว้ย!!!"

"โอ้ย!"

เสี่ยผลักฉันถอยห่างอย่างหมดอารมณ์ ก่อนจะลุกขึ้นยืนรูดซิปกางเกงเดินออกจากโซฟา พลางเหลียวกลับมามองฉันอีกครั้ง

"โทษทีนะหนูมะนาว พอดีเสี่ยเมา"

พูดจบก็เดินไปเปิดประตูห้องทันที

"ดะ เดินทางกลับดีๆ นะคะเสี่ย"

พยายามข่มเสียงไม่ให้สั่นแล้วแต่ก็ทำไม่ได้ ฉันเงยหน้ามองแผ่นหลังเสี่ยเห็นเข้ากับอีกคนที่รออยู่ข้างนอก

"พะ พี่คัตเตอร์"

เกือบลืมตัวพูดออกไปเสียงดัง ฉันเอ่ยพึมพำกับตัวเองก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดลง สีหน้าและแววตาของพี่คัตเตอร์ที่มองเข้ามานั้นเปี่ยมไปด้วยไออุ่น ไออุ่นที่ฉันต้องการมากที่สุดในตอนนี้ ไม่ใช่สัมผัสที่หยาบกระด้างเช่นนี้ พอคิดได้แบบนั้นเข้าก็เกิดอายขึ้นมา ฉันยกมือทั้งสองกุมแก้มตัวเองหลบสายตามองลงพื้นแทน

"เราดูทุเรศสุดๆ ไปเลยนี่"

"หนูมะนาว"

"คะ!"

เสียงเรียกของเสี่ยทำฉันหลุดออกจากภวังค์ เงยหน้ามองเสี่ยใหญ่เห็นเข้ากับแววตารู้สึกผิด

"เสี่ยขอโทษนะ หลังจากนี้จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก"

"ค่ะ"

และประตูห้องก็ถูกปิดลง ทิ้งฉันไว้กับห้องอันแสนว่างเปล่าอีกครั้ง

"ระ รอดแล้วเรา"

ไม่รู้เพราะความบังเอิญหรืออะไร แต่ก็ขอบคุณนะคะพี่คัตเตอร์

"ขอบคุณจริงๆ"

แต่เดี๋ยวนะ ไหงฉันถึงได้ใจเต้นแรงหน้าร้อนผ่าวแบบนี้ล่ะเนี่ย

"นับวันอาการยิ่งหนักแฮะ ตั้งสติหน่อยเถอะมะนาว"

"อ้าววันนี้คิดว่าจะไม่เข้าบ้านซะแล้ว"

"ไปเคลียร์งานต่างจังหวัดให้เสี่ย คิดว่าจะกลับมาไม่ทันเหมือนกัน"

ไม่ทันที่ผมจะก้าวเท้าเดินเข้าบ้าน เสียงรุ่นพี่เอ่ยถามขึ้นมาซะก่อน สายตาจ้องมองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างกับว่าผมไปทำอะไรไม่ดีมางั้นแหละ

"มีไรพี่ มองผมทำไม"

"อ๋อ เออเปล่าก็แค่มองไปงั้นแหละ กูได้ยินคุณหนูคริสถามหานั่นแหละกับพวกแม่บ้าน เลยอยากจ้องคนหล่อแบบใกล้ๆ ก็เท่านั้นเอง"

"นี่หาเรื่องผมงั้นเถอะ"

"เฮ้ยๆ ใจเย็นไอ้คัต กูก็แค่คนแก่ที่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้นเอง"

ไอ้พี่ที่เอาแต่พูดจากวนตีนนี้ชื่อ เว่ย เป็นลูกน้องคนแรกๆ ที่ทำงานกับเสี่ย เห็นพูดจากวนตีนแบบนี้แต่จริงๆ แล้วเก่งมาก ทั้งเรื่องการใช้อาวุธและร่างกาย ติดอย่างเดียวพี่เว่ยมันชอบกวนประสาท

"เอาดีๆ นะมึง รอบนี้อย่าทำให้เสี่ยโกรธ ไม่งั้นมึงถูกส่งไปอยู่ยาวแน่"

"เออขอบใจที่เตือน ถ้าไม่มีไรแล้วผมไปหาเสี่ยก่อน เห็นว่ามีเรื่องจะคุย"

____________