อาหารเช้านี้คือปลาที่สามีกำลังนั่งตกอย่างเฉยชา
ซานซานมิได้ถือสาท่าทีเย็นชานั่น มีอะไรให้กินก็กินได้ทั้งนั้น ระหว่างรออาหารนางก็เดินสำรวจรอบบ้านอย่างใจเย็น เห็นเรือนเป็นไม้ไผ่ทั้งหลังก็ชั่งใจว่าควรต่อเติมเพิ่มความเข็งแรงอย่างไรดี เผื่อว่าสามีบังเกิดความรักใคร่ภรรยาร้อนแรงยิ่งกว่านี้บ้านอาจจะพังเอาได้
ในจังหวะที่เดินวนกลับมาที่หน้าเรือนอีกครั้ง พลันได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นทางเบื้องหลัง ซานซานหันหน้าไปมอง ก็เห็นเป็นเจียหรู๋กับอนุจูและชิงลี่ ยังมีเพื่อนบ้านที่เป็นสตรีอีกสี่คนติดตามมาด้วย พวกเขาเดินตรงเข้ามาที่ลานกว้างหน้าเรือน
ชาวบ้านผิงเหยียนปลูกเรือนตามฐานะ หากยากจนย่อมไม่มีกำแพง บางบ้านกระทั่งรั้วไม้เตี้ยๆ ก็ไม่มี
ที่นี่ก็เช่นกัน หากมีแขกมาย่อมเข้ามาหาได้โดยสะดวก ทั้งนี้เรือนไม้ไผ่อยู่ห่างไกลอย่างโดดเดี่ยวและกงหนิวก็ไม่เคยมีใครมาหามาก่อน หากนับครั้งแรกที่ผู้คนพากันมาเผาบ้าน ครั้งนี้ก็คือครั้งสองที่มีคนพากันมาเป็นกลุ่ม
จ้าวเหว่ยกำลังเดินมาทางเรือน หิ้วปลามาด้วยหลายตัวเขาเพียงยืนนิ่งหรี่ตามองอย่างเย็นชา ปกปิดกลิ่นอายสูงศักดิ์อันน่าเกรงขามและตัวตนที่แท้จริงเอาไว้ด้วยใบหน้าอัปลักษณ์และเรือนร่างงุ้มค่อม ผู้มาเยือนทั้งหลายมองเขาเป็นเพียงชายพิการทึ่มทื่อเบื้อใบ้ก็เท่านั้น
ซานซานยืนมองผู้มาเยือนอย่างเย็นชาเช่นกัน เพียงครู่เท่านั้นก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ เผยเพียงความเรียบเฉยไร้พิษสง
เจียหรู๋คือมารดาของชิงหลิน ซานซานระลึกได้จึงเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ท่านแม่”
เจียหรู๋พยักหน้าให้บุตรสาวก่อนออกคำสั่งกับอนุของสามีว่า “เจ้าพาคนรออยู่ด้านนอกสักครู่”
“เจ้าค่ะ แม่ใหญ่” เสียงนี้คือชิงลี่ ที่ตอบรับแทนมารดาตน
เมื่อได้ยินคำตอบรับ เจียหรู๋ก็เดินเข้าเรือนไม้ไผ่ไปอย่างถือวิสาสะ
ชิงลี่เดินมาทางพี่สาว มองอย่างมีเลศนัย แล้วส่งยิ้มให้
ซานซานเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ว่าอะไร
เพียงครู่เท่านั้น เจียหรู๋ก็เดินออกมาพร้อมถือผ้าปูเตียง สีขาวที่มีคราบเลือดพรหมจรรย์ติดอยู่
เสียงปลาหลุดจากมือจ้าวเหว่ยจนกระแทกพื้นดินดังตุบ ในขณะที่ซานซานเบิกตากว้าง ใบหน้าแดงก่ำ ถามอย่างอับอาย
“ท่านแม่ทำอะไร?”
ของแบบนี้เอามาเปิดเผยต่อหน้าผู้คนได้รึ? นั่นเลือดของนางผสมน้ำพิสุทธิ์ของสามีเชียวนะ นางหวงแหนมากด้วย
เจียหรู๋ไม่ตอบบุตรสาว แต่เดินไปทางอนุจูและสตรีอีกสี่คนที่ยืนจับกลุ่มกัน เอ่ยเสียงตื่นเต้นว่า
“พวกเจ้าต้องร่วมเป็นพยานให้ข้า พากันไปกระจายให้ทั่วหมู่บ้านด้วย ว่าบุตรสาวของข้ารักนวลสงวนตัวรอกระทั่งเข้าหอ พวกเขาคบหากันอย่างบริสุทธิ์ใจ มิได้ทำตัวเสื่อมเสียแม้แต่น้อย”
ซานซานพลันกะพริบตามองมารดาของชิงหลินอย่างรู้สึกดีขึ้นมาทันที อย่างน้อยสตรีนางนี้ยังคงมีใจปกป้องบุตรสาวสินะ
สิ้นประโยคยาวเหยียดนั้น ชิงลี่ที่ยืนด้านข้างพลันกระซิบเสียงเบาเล่าว่า “พี่หลินของข้าถูกชาวบ้านนินทาว่าร้ายมากมายเหลือเกิน แทนที่แต่งงานแล้วจะจบ ทว่ายังมีพวกปากมากนำเรื่องของพี่ไปนินทาไม่หยุดหย่อน พวกเขาหาว่าพี่ไม่รักศักดิ์ศรีลอบมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับกงหนิวจนต้องแต่งงานปานฟ้าฟาด ข้าจึงเสนอความคิดช่วยเหลือเช่นนี้ พี่สาวไม่ต้องขอบคุณข้าหรอกนะเจ้าคะ แค่รักสามีให้มากๆ รักกันยืนยาว ไม่กลับไปหาพี่ฉวนก็พอ”
ซานซานหรี่ตามองชิงลี่ที่ยืนคลี่ยิ้มงดงามอยู่ด้านข้าง พลางทำความเข้าใจได้ไม่ยาก
นี่คือการตอกย้ำว่าชิงหลินมีสามีแล้วจริงๆ
เพื่อที่จางฉวนจะได้ไม่กลับมาหาชิงหลินอีก
เป็นการผลักไสให้ห่างไกลจากอดีตคู่หมั้นชนิดไม่เห็นฝุ่น เป็นการตอกย้ำว่านางเป็นภรรยาของชายอัปลักษณ์โดยสมบูรณ์
ซานซานขมวดคิ้ว คิดในใจ
หากชิงหลินตัวจริงยังอยู่ จักปวดใจสักปานใด
ด้วยภาระหน้าที่และสิ่งที่เรียกว่าผิดชอบชั่วดี ใช่ว่าซีซินจะไม่หวังดีต่อสามีที่กำลังหลงทาง นางเอ่ยเตือนเขาอย่างจริงใจอยู่หลายประโยคทว่าต่อหน้านางเขาเพียงรับคำแค่ลมปาก ยังโอบกอดคลอเคลียทำทีร่วมรักอย่างทะนุถนอมเพียงให้พ้นผ่านราตรีนั้นไป แต่ลับหลัง...ซือหงกลับแสดงกิริยาไม่พอใจโดยมีอนุคนงามพะเน้าพะนอปลอบประโลมไม่ห่างกายพวกเขาให้กำลังใจกันอย่างแนบชิดสนิทเนื้อแม้ฝ่ายหญิงจะกำลังตั้งครรภ์อยู่ก็ตามซีซินรับฟังเรื่องราวจากบ่าวผู้ภักดีที่คอยเป็นหูเป็นตาให้ด้วยความรู้สึกยากจะบรรยายความเข้มแข็งคล้ายถูกทะลวงด้วยปลายกริชแหลมคมนับหมื่นจ้วงแทง ความเจ็บปวดซึมลึกกำลังล้นทะลักออกมาจากดวงใจที่รวดร้าวเพิ่มขึ้นทุกที มันฉายชัดออกมาจากดวงตาทีละน้อย ความรู้สึกเจ็บแค้นและปวดแปลบกำลังกระจายไปทั่วร่างบ่าวคนสนิทที่มองอยู่แทบจะทนไม่ไหว นางเปรยเสียงเย็นว่าขอแค่เจ้านายสั่งคำเดียวจักทำให้อนุแพศยาผู้นั้นหายไปซีซินไหนเลยจะโง่เขลาถึงขั้นใช้วิธีต่ำช้าเช่นนั้นนางเพียงปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปเหมือนเช่นทุกวัน อยู่กับความทุกข์ระทมเช่นนั้นด้วยหวังว่าคงชาชิน...กระทั่งวันหนึ่ง เรื่องไม่คาดฝันพลันบังเกิด เมื่ออนุคนงามของสา
ย้อนกลับไปเมื่อหลายร้อยปีก่อนเกิดราชวงศ์ต้าถังคู่รักคู่หนึ่งสาบานยึดมั่นรักกันจนแก่เฒ่า แม้ตายจากก็จะมิพรากดวงใจไปให้ใครฝ่ายสตรีเป็นถึงองค์หญิงสูงศักดิ์สะคราญโฉม นามซีซินฝ่ายบุรุษเป็นสามัญชนรั้งตำแหน่งพลทหารม้า ทว่าฝีมือกลับเก่งกล้ากว่าผู้ใด ทั้งเชี่ยวชาญม้าศึก องอาจผึ่งผาย แม้มิได้รูปงามสะกดสายตาแต่ก็น่าคบหาไม่น้อยเขามีนามว่าเฟิงซือหงแต่ด้วยสองใจมีรักผูกพัน ไม่หวั่นแม้ต่างยศศักดิ์ชาติตระกูล ฐานันดรกางกั้นฝ่ายชายจึงบากบั่นกรำศึกหนักกระทั่งได้เป็นแม่ทัพพิทักษ์ดินแดน รักษาความกร้าวแกร่งดุจหินผา ฝ่ายหญิงยิ่งเฝ้าบ่มเพาะถนอมตัวเพียรรอบุรุษหนึ่งเดียวจนวัยล่วงเลยย่างยี่สิบปีในที่สุดเมื่อบุรุษสร้างผลงานมีความดีความชอบกลับมา จึงได้สมรสพระราชทานสมใจกับองค์หญิงสูงศักดิ์อันที่รักแม้งานมงคลจักล่าช้า ทว่าสามีภรรยาเคียงคู่หวานล้ำเคียงข้างหวานซึ้ง ผ่านคืนวันหวานชื่นด้วยกันดุจห้วงฝันกาลเวลาเคลื่อนผ่านอย่างราบรื่น สามีเดินทางนำทัพสร้างผลงาน พลทหารในอาณัติสมัครสมานสามัคคี ภรรยาดูแลหลังเรือน บ่าวไพร่ภักดี จวนพยัคฆ์สุขสงบกระทั่งฝ่ายชายเดินทางกรำศึกปราบโจรทะเลทราย บังเอิญช่วยเหลือสาวน้อยนางหนึ่ง
ดินแดนใต้หล้าแบ่งแยกหลากแคว้นหลายชนเผ่า ปกครองด้วยผู้นำของแต่ละพื้นที่ตามแบบวิถีของตนเองแผ่นดินใหญ่ที่มีอำนาจเหนือกว่ามักปกครองโดยบุคคลอันถูกเรียกขานว่าฮ่องเต้ ได้รับการยกย่องว่าเป็นโอรสสวรรค์ ส่วนแผ่นดินผืนเล็กผืนน้อยมักจะปกครองกันเองด้วยหัวหน้าเผ่าหรืออ๋องศักดินา แต่ยังคงขึ้นตรงกับฮ่องเต้ของแผ่นดินใหญ่ที่แข็งแกร่งกว่าทว่านอกเหนือจากดินแดนเหล่านั้นแล้ว ยังมีดินแดนหนึ่งซึ่งอยู่เหนือกว่าอีกขั้น นั่นก็คือดินแดนแห่งการบำเพ็ญเพียรปรมาจารย์เซียนหย่งสือ คือผู้ละแล้วซึ่งเส้นทางนองเลือดทางโลก หลุดพ้นจากเส้นทางสายมาร หันเหไปเลือกหนทางแห่งเซียน บำเพ็ญเพียรตบะสูงส่งจนบรรลุแจ้งเห็นจริงทุกสรรพสิ่งท่านผู้นี้คือภูผาที่แข็งแกร่งผงาดกล้าในใต้หล้า มั่นคงยิ่งกว่าภูเขาไท่ซานและยิ่งโหดร้ายกว่าผู้ใดทั้งหมดเมื่อครั้งที่เซียนหย่งสือลงทัณฑ์สั่งสอนศิษย์เอกนามว่า ซานซาน ยามนั้นเขามิอาจล่วงรู้ว่าพลังทำลายล้างมหาศาลในวิชาดูดวิญญาณได้บังเอิญกระชากดวงจิตของเซียนน้อยตนหนึ่งติดร่างแหไปด้วยเพราะวิชาดูดวิญญาณของเซียนหย่งสือ ดวงจิตอันเปราะบางของเซียนน้อยจึงถูกกระชากออกจากกายที่ปล่อยวาง ได้ยินเพียงประโยคยามปลิดปลิ
โปรดติดตามเซตรักไร้วาจาภาคต่อจากเรื่อง พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจบอกเลยว่า ลูกๆ ของซานซาน แซ่บทุกคน...เหย่หนิวร้อนแรงจริงๆ ลูกดกเหลือเกิน********ภาครุ่นลูกของ ‘พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ’ อันประกอบไปด้วยเรื่องราววุ่นวายสายยุทธภพของพี่หญิงใหญ่อย่างถังลู่หลิ่ง เรื่องราวความรักใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสาผสมผสานความดิบเถื่อนเย็นชาของจอมทัพอย่างองค์ชายรองถังไห่เฉิง และเรื่องราวความรักฉ่ำหวานที่น่าค้นหาและจับตาเฝ้ามองฉบับวังหลวงขององค์ชายใหญ่ผู้เป็นถึงฮ่องเต้องค์ปัจจุบันถังไท่หลินบุตรธิดาทั้งสามคนของซานซานและถังจ้าวเหว่ยจากพยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจสู่รักไร้วาจานี้จะน่ารักกลมกล่อมและลึกซึ้งตรึงใจเพียงใด รอให้ทุกท่านได้พิสูจน์อย่างมีความสุขค่ะด้วยรักและหวังดี**********รุ่นลูกของซานซาน คลิก>>อ๋องทมิฬคำเตือนนิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหารุนแรงทุกตัวอักษรเกิดจากจินตนาการทั้งหมดสื่อถึงความรักของคนในครอบครัวไม่มีการช่วงชิงบัลลังก์ ไม่มีพี่น้องเข่นฆ่ากันเองไม่มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับตำนานที่มีอยู่จริงและไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ใดๆโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านขอให้ทุกท่านมีความสุข********คำโปรย อ๋องทมิฬ“ไม่สำคัญว
กระทั่งเข้าปีที่สิบหกแห่งการครองราชย์ของจ้าวเหว่ย ยามที่องค์ชายใหญ่ถังไท่หลินมีอายุสิบห้าปี ถูกเลือกให้เป็น องค์รัชทายาท ตามความเห็นเป็นเอกฉันท์จากพี่น้องชายหญิง โดยมีบิดามารดานั่งฟังตาปริบๆ มิอาจทัดทานหรือออกความเห็นยังมีขุนนางทั้งหลายที่สนับสนุนเต็มที่ ด้วยไม่อาจส่งบุตรีของตนเข้าเป็นสนมของฮ่องเต้ได้ จึงเลือกส่งเข้าวังบูรพาแทนถังไท่หลินไม่เคยปฏิเสธสตรีนางใดเลยสักคน เขารับเอาไว้ทั้งหมดอีกครั้งที่จ้าวเหว่ยกับซานซานต้องมองตาปริบๆกาลเวลาเหมือนน้ำใสไหลริน สามปีต่อมา ...ฮ่องเต้ต้าถังประกาศราชโองการสละราชสมบัติให้รัชทายาท ถังไท่หลินระบบการปกครองรูปแบบดั้งเดิมกลับมาอีกครั้ง วังหลังของฮ่องเต้พระองค์ใหม่เต็มไปด้วยบุปผางดงามตระการตา ทว่าทุกนางกลับอยู่ในโอวาทของจักรพรรดิเป็นอย่างดี ถังไท่หลินเป็นฮ่องเต้ที่มีท่าทางสงบเยือกเย็น แววตาสุขุมนุ่มลึก แต่กลับเด็ดขาดเฉียบคม กุมอำนาจเบ็ดเสร็จ ทั้งยังไร้หัวใจที่สุดในใต้หล้า...หมู่บ้านผิงเหยียนริมธารแห่งเดิม บัดนี้มีเรือนไม้หลังงามสีทองอร่ามตั้งตระหง่านโอ่อ่า ถูกปลูกสร้างขึ้นมาทดแทนเรือนไผ่ริมธารหลังเดิมได้อย่างหรูหราอลังการยิ่งซานซานในชุดสีขาวเร
สามคนพ่อแม่ลูกได้อยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุขในพระราชวังหรูหราเป็นครอบครัวสูงศักดิ์ที่รักใคร่กลมเกลียวอย่างที่สุดทว่าไม่นาน...ลู่หลิ่งที่ฝึกวิชาจนเก่งกล้าได้ตัดสินใจออกท่องหล้า จึงเอ่ยปากขออนุญาตกับบิดามารดาด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่เปิดโอกาสให้ใครโต้แย้ง ยังไม่ลืมชักชวนจ้าวสุนไปด้วยหลังจากนั้นลู่หลิ่งกับจ้าวสุนก็พากันหายเข้ากลีบเมฆ ซานซานได้แต่มองตามตาปริบๆ โบกผ้าเช็ดหน้าเบาๆ สงสัยอยู่ในใจมิคลายว่าบุตรสาวโตขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใดจ้าวเหว่ยโอบกอดภรรยาแนบอกปลอบประโลมพัลวันห้องบรรทมหรูหรา...เตียงกว้างส่งเสียงครืดคราด ผสานเสียงครวญครางและลมหายใจกระชั้นถี่ ม่านมุ้งมิอาจสะกั้นความร้อนเร่าร่านราคะแห่งเพลิงปรารถนา ได้ยินเสียงกระซิบแตกพร่าที่ริมหูว่า“ซานซาน...”“หืม...”“เจ้าหยุดกินยาหรือยัง”พวกแก้มของซานซานแดงปลั่ง ริมฝีปากบวมช้ำถูกฟันขบกัดเล็กน้อย ดวงตาคู่งามหยาดเยิ้มหวานล้ำ เรือนผมคลี่สยาย ลมหายใจหอบกระเส่า นางตอบเสียงเบา “อืม...”“ดีมาก...” น้ำเสียงทุ้มต่ำเปี่ยมเสน่ห์ล้นทะลักดังขึ้น มรสุมพิศวาสพลันโหมกระหน่ำรอบแล้วรอบเล่า“ดีเหลือเกิน...”หลังจากนั้นเพียงเดือนครึ่ง ข่าวการตั้งครรภ์ของฮองเฮ