บทที่ 11

หลังบ้านครอบครัวรองเซียวนั้นมีแต่เสียงหัวเราะด้วยความสุขของชาวบ้านที่ได้รับส่วนแบ่งของเนื้อหมูป่าเท่าๆกัน รวมถึงบ้านของเย่วเย่วด้วยนางใจดีบอกวิธีผัดกระเพราะหมูป่าให้ชาวบ้านผัดเผ็ดหมูป่าที่นางเก็บสมุนไพรลงมาจนครบห่อใหญ่ แบ่งให้คนที่สนใจจะทำบอกวิธีการปรุงไปอีก เมียของหัวหน้าผู้ใหญ่บ้านรับฟังทั้งยังจดจำเอาไว้จะไปทำที่บ้านให้ลูกๆของนางได้กินในวันนี้อีกด้วย หน่อไม้สดที่นางกับพี่ชายตัดลงมาแจกจ่ายให้คนที่จะไปต้มจืดกระดูกหมูมื้อค่ำนี้ด้วย ผักในตระกร้าแจกจ่ายให้กับทุกคนบรรดาป้าๆทั้งหลายยิ้มกันแก้มปริกับของป่าที่ได้รับคนละเล็กละน้อยแต่ได้กันทุกคน

"นังหนูเย่วเย่วเอ้ยวันพรุ่งนี้เอ็งต้องตุ๋นเครื่องในหมู่ให้พวกข้าได้กินกันทุกคนนะ เพราะพวกข้าจะมาช่วยงานบ้านของเองเพาะปลูกเมล็ดผักทุกอย่างจนเสร็จโน้นแหละนะทั้งยังจะเอาแป้งมาให้เอ็งสอนทำใส้ซาลาเปาให้อีกด้วยพวกข้าจะได้ทำให้ลูกหลานได้กินกันมันอิ่มท้องและอร่อยมากๆด้วยละ"  หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นมาทุกคนต่างก็พยักหน้ารับไปด้วยกันอย่างพร้อมเพียง เย่วเย่วจึงยิ้มจนตาหยี่ให้กับบรรดาป้าๆทั้งหลายที่นั่งรอเนื้อหมู่ป่ากลับบ้านไปทำมื้อค่ำกินกันในแต่ละครอบครัว

บ้านใหญ่เซียวในตัวหมู่บ้านนางเซียวอี้จูที่วันนี้ทุกคนในบ้านร่างกายเริ่มมีเรี้ยวมีแรงกันขึ้นมาบ้างแล้ว สะใภ้ใหญ่กำลังทำมื้อค่ำสำหรับทุกคนกับลูกสาวเซียวอี้หลิงบุตรสาวของสะใภ้ใหญ่คนที่ผลักเย่วเย่วตกน้ำเมื่ออาทิตย์ก่อนกำลังช่วยมารดาทำมื้อค่ำด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เมื่อก่อนนางสองแม่ลูกไม่ต้องทำงานบ้านเองมีแต่ครอบครัวของเย่วเย่วที่ทำงานแทนมาโดยตลอด ก็ไม่ยินยอมจึงหาทางให้แม่ไปบังคับบ้านรองเซียวมาทำงานแทนตัวเองและลืมเรื่องการตัดขาดจากบ้านใหญ่ไปแล้วด้วยเพราะคนทั้งบ้านนั้นถ่ายท้องจนไปนอนที่โรงหมอพึ่งจะกลับมาไม่กี่วัน ทั้งยังไม่ได้ออกไปเดินในหมู่อีกเพราะทุกคนกับไร้เรี้ยวแรงขึ้นมาทั้งบ้านจนถึงวันนี้ก็ได้อาทิตย์แล้วเหมือนที่ไล่บ้านรองเซียวออกไปจากบ้านของท่านย่าเซียวนั้นเอง

สะใภ้ใหญ่ฉินซูอิ๋นก็ทำอาหารด้วยใบหน้าบูดบึ้งไม่ต่างกันกับลูกสาว ถ้าไม่เกิดเรื่องที่ลูกสาวของนางผลักนังเด็กเย่วเย่วตกน้ำปางตายนางก็คงไม่ต้องมานั่งทำอาหารให้ทุกคนกินเองยังมีสะใภ้รองทำให้ทุกอย่างแม้แต่งานบ้านแต่นี้พอไล่พวกมันไปแล้วงานทุกอย่างจึงตกใส่หัวนางกับลูก สามีที่ขี้เกียจไม่ต่างกันกับนางรวมถึงบุตรชายที่ย่ารักยิ่งกว่าทุกคนคอยนั่งชี้นิ้วรอกินกันลูกอย่างเดียว ลูกชายใหญ่กับย่าสุดที่รักที่โถงบ้านแต่วันนี้ไม่เห็นบุตรชายคนรองตอนบ่ายคงจะออกไปหาเดินเล่นกับเพื่อนในหมู่บ้านกระมังนางคิดในใจ

"ท่านแม่ข้าไม่อยากทำงานบ้านกับทำอาหารอีกแล้วทั้งต้องไปที่นาอีกข้าเหนื่อย ให้ท่านย่าไปตามครอบครัวนังเย่วเย่วกลับมาทำให้พวกเราเหมือนเดิมจะดีกว่านะเจ้าคะ"

เซียวอี้หลิงพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจเพราะนางเกลียดชังเย่วเย่วจึงผลักญาติผู้น้องตกน้ำจนปางตาย พอแม่ของนังเย่วเย่วมาฟ้องท่านย่าก็ไม่เข้าข้างพวกมันทั้งยังไล่ออกจากบ้านใหญ่และตัดขาดออกจากตระกูลเพราะพ่อของนังเย่วเย่วตกเขาขาหักทำงานให้ที่บ้านไม่ได้ ท่านย่ากลัวจะเปลืองข้าวกับตัวไร้ประโยนช์ทั้งสองจึงขับไล่พวกมันออกไป ตอนนี้เลยเซียวอี้หลิงก็สะใจยิ่งนักที่เห็นครอบครัวบ้านรองเซียวโดนไล่ออกจากบ้านแต่ทว่างานทุกอย่างจึงตกมาใส่หัวนางกับมารดา ตอนนี้เซียวอี้หลิงไม่อยากทำงานแล้วจึงหาทางให้มารดาไปบอกย่าที่สะใภ้ใหญ่พูดอะไรท่านย่าจะเชื่อแทบจะทุกอย่าง

"ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีนะสิลูกเพราะตอนนี้ท่านย่าได้ตัดขาดพวกมันออกไปจากตระกูลแล้วและตัวของนังเย่วเย่วมันตายหรือยังก็ไม่รู้ พ่อของมันที่ขาหักอีกจะมีประโยนช์อะไรที่ย่าของลูกจะยอมรับพวกมันกลับมาที่บ้านอีกละ"   นางฉินซูอิ๋นพูดกับลูกสาว

"ไม่เห็นจะยากเลยเจ้าค่ะท่านแม่ก็ให้ท่านย่าอ้างบุญคุณกับอาสะใภ้รองสิ ให้มาทำงานแทนพวกเรากับลูกแทนที่ของท่านอาเซียวอี้ถังยังไงละข้ากับท่านจะได้ไม่ต้องเหนื่อยอีกต่อไปท่านแม่ว่าจริงไหมเจ้าคะ"

เซียวอี้หลิงออกความคิดชี้ทางให้มารดาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

"อือจริงสิแม่ลืมไปเลยเดี๋ยวพอทำอาหารแล้วเราจะคุยกันกับย่าของลูกดู"   สองแม่ลูกยิ้มในหน้าอย่างมาดหมายกับความคิดของตัวเอง

ตัดมาที่ลูกชายของนางฉินซูอิ่นที่ออกมาเดินเล่นในหมู่บ้านรอบบ่ายคอยเพื่อรอกลับไปกินมื้อค่ำกับครอบครัวเพราะไม่ได้ออกมาจากบ้านมาเป็นอาทิตย์ เพราะที่บ้านถ่ายท้องวันนี้พอมีเรี้ยวแรงเขาจึงจะมาหาสหายในหมู่บ้านเหมือนทุกวันที่ผ่านมา เซียวจิ้นหูลูกชายของสะใภ้ใหญ่ที่อายุเท่ากันกับเย่วเย่วส่วนพี่สาวของเขาเซียวอี้หลิงนั้นเกิดก่อนเซียวอี้เหอหนึ่งปี

(เซียวจิ้นฝานคือลุงใหญ่อายุสี่สิบห้าปี)

(สะใภ้ใหญ่ชื่อฉินซูอิ๋นสี่สิบปี   ลูกสาวชื่อเซียวอี้หลิงสิบแปดปี   ลูกชายชื่อเซียวจิ้นหูสิบห้าปี ย่าคือนางเซียวอี้จู หกสิบปี   ปู่ชื่อเซียวอี้หวายหกสิบห้าปี)

ทำไมวันนี้ในหมู่บ้านถึงไม่ค่อยมีคนนั่งเล่นที่ต้นใม้ใหญ่ประจำหมู่บ้านละ เซียวจิ้นหูเดินออกมาเล่นไม่เห็นคนที่ชอบนั่งเล่นกันเหมือนเมื่ออาทิตย์ก่อนๆเจอเพียงสหายที่เกเรของเขาที่เล่นกันอยู่สามสี่คนใกล้แม่น้ำหลังหมู่บ้านพวกเขากำลังเล่นกันเหมือนที่นัดกันมาเล่นที่ประจำ

"อ้าวจิ้นหูเอ็งหายแล้วหรือข้าไม่เห็นครอบครัวของเอ็งเลยและไม่เห็นหน้าเอ็งหนึ่งอาทิตย์แล้วกระมัง"

เพื่อนของจิ้นหูทักทายสหายพอเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ที่ประจำที่เล่นกันของพวกตน

"อือพอดีข้าพึ่งหายจากท้องเสียวันนี้มีแรงหน่อยจึงคิดถึงพวกเองเลยเดินมาหานี้ละ"

"แต่ข้าเดินผ่านหมู่บ้านมาไม่เห็นมีคนนั่งเล่นกันเหมือนเมื่อวันก่อนๆ"    เซียวจิ้นหูถามเพื่อนๆของตนเองด้วยความสงสัย

"อ้อเพราะครอบครัวของเอ็งไม่สบายก็ไม่แปลกหรอกเพราะคนในหมู่บ้านของพวกเราไปทำงานให้ครอบครัวท่านอาเซียวอี้ถังของเองมาเป็นอาทิตย์แล้ว ข้าได้ยินข่าวมาว่าพี่เซียวอี้เหอกับเซียวเย่วเย่วขึ้นเขาไปล่าสัตว์หลังจากที่ครอบครัวของย่าเอ็งไล่ออกจากบ้านไปได้หนึ่งอาทิตย์ และพวกเขายังโชคดีได้หมูป่าตัวใหญ่สองตัวลงมาจ้างชาวบ้านให้ไปล้อมรั้วบ้านซ่อมแซมบ้านให้ใหม่ทั้งหมดเลยแลกกับเนื้อหมูป่าสองตัวใหญ่จึงมีชาวบ้านไปทำงานที่นั้นได้มาหนึ่งอาทิตย์แล้วละ"    เพื่อนของเซียวจิ้นหูตอบและเล่าให้เขาฟังว่ามีอะไรเกิดขึ้นมาบ้างตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่เขาไม่สบาย

"เอ่อวันนี้ข้าก็ได้ข่าวคนที่บ้านคุยกันว่าวันนี้จะได้รับเนื้อหมูอีกนะ ถ้าใครไปขุดบ่อน้ำให้บ้านของอาของเจ้านะพวกข้าขี้เกียจจึงหนีมาหลบที่นี้ทุกวันแหละจริงไหมพวกเรา"

"อือใช่แล้วละพอตอนเย็นหูข้าแทบชาทุกวันเพราะโดนบ่นว่าไม่ไปช่วยการช่วยงานที่บ้าน"    บรรดาสหายของเซียวจิ้นหูจะมีแต่คนขี้เกียจเหมือนตัวเขานั้นเองและไม่มีใครในหมู่บ้านครบหาสักเท่าไรและมีอยู่ไม่กี่คน