บทที่ 10

เดินทางไปถึงหลุมที่ขุดเอาไว้เกือบสองเค่อแต่ไม่ได้ทำให้ทั้งสองพี่น้องเหนื่อยเลยเพราะได้น้ำพุบำรุงร่างกายทุกวันและกินอาหารจานเนื้อทุกมื้อ จึงทำให้มีน้ำมีนวลให้เห็นบ้างแล้ว ซึ่งแตกต่างจากที่ยังไม่แยกบ้านที่ทั่งสองพี่น้องนั่งผอมแห้งมากเพราะได้กินเพียงเศษน้ำข้าวต้ม

ถึงแล้วมาลุ้นกันดีกว่าว่าจะได้หมูป่ามาไหมนางให้พี่ชายนำหน้าไปดูในหลุมก่อนและรอลุ้นว่าจะได้หมูป่ากันหรือเปล่าหลุมแรก ที่จริงนางจะยิงเลยก็ได้แต่อยากลองวิธีนี้ดูก่อนเพื่อจะได้หมูไม่ตายลงไปเลี้ยงด้วยนั้นเอง

เซียวอี้เหอที่ชะโงกหน้าลงไปดูหมูในหลุมถึงกับตกใจที่มันมีหมูตัวใหญ่ถึงสองตัวยังไม่ตายพวกมันคงวิ่งจนเหนื่อยจึงนอนในหลุมหลับไป

!!!!

ไม่อยากจะเชื่อเลยวิธีของน้องเล็กมันดีจริงๆเลยแต่จะทำยังยังดีละถ้ามันไม่ตายพี่ชายคิดหนักทันที

"โอ้ะพี่ใหญ่มีหมูป่าตกลงไปตั้งสองตัวเลยเจ้าค่ะดวงของพวกเราดีจริงๆด้วยละ" นางพูดเองเออเองคนเดียว

"เยว่เอ๋อร์แล้วเราจะทำยังไรละถ้าหมูมันยังไม่ตายจะจับมันขึ้นมาจากหลุมได้เช่นไร" พี่ชายทำน่าหนักอกหนักใจมากหัวคิ้วขมวดชนกันเลย

"พี่ใหญ่อย่าคิดมากนี้น้องสาวคนนี้ของพี่คือใครลูกรักของท่านตาเทพเลยนะ ข้าเตรียมยาสลบเอาไว้ให้พวกมันแล้วแต่ลืมบอกพี่ใหญ่นะเจ้าค่ะอิอิ" เย่วเย่วหัวเราะอย่างถูกใจที่ได้แกล้งพี่ชาย

"โอ้ะเย่วเอ๊อร์น้องแกล้งพี่ใหญ่เหรอพี่นะหลงคิดไปไกลเลยละว่าจะเอาหมูที่ยังไม่ตายขึ้นจากหลุมได้อย่างไร" เซียวอี้เหอเอามือยี่ผมน้องสาวทำโทษที่ทำให้พี่ชายคิดหนัก

"เอ้าพี่ใหญ่คนละดอกข้าจะยิงตัวนั้นพี่ใหญ่ก็ยิงอีกตัวก็แล้วกัน ยาของข้าแม้แต่ช้างตัวใหญ่ก็ล้มได้เจ้าค่ะแต่ข้าให้พอดีสำหรับสัตว์แต่ละตัวแล้ว"  เย่วเย่วบอกพี่ชายก่อนจะยกธนูขึ้นเล็งและให้สัญญาณมือกับพี่ชายให้ยิงพร้อมกัน 

4  3  2  1 

ฉึก

เสียงธนูแหวกทะลุเข้าที่คอหมูและมันก็ลุกขึ้นวิ่งวนไปรอบหลุมเพราะตกใจที่โดนยิงสักพักจึงล้มลงสลบไปเย่วเย่วจึงกวาดเข้ามิติเลยก่อนจะหันมาชวนพี่ชายเดินลงเขาแต่ไม่ลืมกลบหลุมสัตว์ก่อนเพราะไม่รู้ว่าจะได้ขึ้นมาหรือเปล่าพรุ่งนี้

 

เกือบยามเซินนางกับพี่ชายก็ลงมาใกล้จะถึงตรงที่นัดกันกับพวกผู้ใหญ่เอาไว้ เย่วเย่วนำหมูป่าออกมามัดใส่ไม้ไผ่ที่ทำเป็นที่ลาก เอาเถาวัลย์ดึงสองคนกับพี่ชายลงมาตามทางเดินนางเอาน้ำราดให้ชุ่มๆตัวเองกับพี่ชายเหมือนจะเหนื่อยมากเพราะน้ำหนักหมูเกือบสามร้อยชั่งเลยนางเลือกเอาตัวใหญ่ที่สุดเพื่อจะได้เพียงพอต่อทุกคนที่มาช่วยงานที่บ้านของพวกนางนั้นเอง พวกไก่ป่านางเก็บเข้ามิติเรียบร้อยเหลือแค่ตระกร้าคนละอันที่สะพายหลังมีผักป่าเห็ดป่าที่ใส่ลงไปพอกินกับครอบครัวคนละเกือบเต็มตระกร้ากันเลยทีเดียว

นางจึงแกล้งส่งเสียงเรียกลุงๆทั้งหลายที่นัดเอาไว้

"ท่านลุงเจ้าคะพวกท่านมาถึงกันหรือยังช่วยพวกข้าลากหมูด้วยเจ้าค่ะ" นางเอามือป้องปากแล้วตะโกนลงไปตามลม พี่ชายของนางถึงกับส่ายหัวให้กับความเจ้าเล่ห์ของน้องสาว

พอได้ยินของเย่วเย่วพวกผู้ชายที่พึ่งจะเดินขึ้นมาได้เกือบสองเค่อก็รีบลุกขึ้นยืนทันที บางคนก็หาผักป่ารอใกล้ๆพอได้ยินเสียงก็พากันรีบเดินไปตามเสียงเรียกทันที

"นังหนูพวกข้ากำลังจะไปช่วยแล้วพวกเจ้าส่งแค่เสียงก็พอ" เสียงตะโกนตอบกลับมาเย่วเย่วจึงหยุดและส่งเสียงบอกตำแหน่งว่าพวกตนอยู่จุดไหนรอไม่ถึงเค่อเสียงวิ่งตามกันมาเกือบสิบคนได้ก็มาถึงนางกับพี่ชายแกล้งนอนราบไปด้านหลังเหมือนเหนื่อยมากๆนั้นเอง

"เพ่ย!เจ้าเด็กสองคนนี้เป็นลูกรักของท่านเทพจริงด้วยดูสิได้หมูป่าตัวใหญ่มากขนาดนี้ ตัวนี้คงน้ำหนักสามร้อยชั่งได้กระมังพวกเอ็งว่าไหม"

พวกเขาพูดกันด้วยความดีใจที่จะได้ส่วนแบ่งจากหมูป่าตัวใหญ่จากบ้านของเจ้าเด็กสองคนที่นอนแผ่ไปกับพื้นอย่างเหนื่อย

"โถ่พวกเอ็งคงจะเหนื่อยมามาให้เป็นหน้าที่ของพวกข้าที่ลากหมูลงไปที่บ้านของพวกเอ็งเอง ป่านนี้คนที่ขุดบ่อน้ำคงจะเสร็จแล้วกระมัง ตอนที่พวกข้าขึ้นมาก็เหลือไม่มากแล้ว" ชายที่มีอายุมากกว่าทุกคนพูดแล้วก็ช่วยกันลากหมูลงเขาเข้าหมู่บ้านไป สองพี่น้องเพียงแค่เดินตามหลังพวกเขาไปเท่านั้น อีกทั้งตระกร้ายังมีคนใจดีช่วยถือให้เรียบรอยนางขยิบตาให้้พี่ชายด้วยความทะเล้นเซียวอี้เหอนั้นยิ้มและส่ายหัวกับน้องสาวที่เจ้าแผนการยิ่งนัก

 

พอมาถึงตีนเขาใกล้กันกับบ้านของพวกนางมองลงไปเห็นรั้วที่สูงสามเมตรตามที่นางต้องการป้องกันทั้งคนกับสัตว์ ประตูที่แข็งแรงมากหลังคาก็ได้ไม้ใหม่ทั้งหมดเปลี่ยนแถมยังนำเอาไม้ไผ่ลำใหญ่แต่เหมือนแพซ้อนกันทำเป็นหลังคาแทนส่วนที่ผุพังเกือบจะทั้งหลัง ชาวบ้านใจดีนางจึงตอบแทนพวกเขาด้วยอาหารจากเนื้อทุกวัน มองไปที่ดินที่เมื่อก่อนรกร้างน่าดูแต่ตอนนี้ตัดหญ้าทิ้งหมดแถมพลิกหน้าดินขุดร่องน้ำ ขุดบอน้ำ อีกแลกกับหมูสามตัวอาหารจานเนื้ออีกทุกวัน บ้านในฝันของเย่วเย่วเลยนะนี้ด้านหลังมีลำธารไหลผ่านหล่อเลี้ยงผู้คนทุกชีวิตจริงๆ ธรรมชาติสร้างทุกสิ่งมีแต่คนเท่านั้นละที่ทำลายพวกมัน นางคิดและฮัมเพลงตามหลังพี่ชายลงเขาไปที่บ้านเซียวอี้เหอมองน้องสาวร้องเพลงตามที่นางเคยเปิดอยู่ในมิติก็ยิ้มตามหลังน้องไปติดๆให้ถึงตัวบ้านที่ทุกคนรออยู่

เหมือนเสียงของความวุ่นวายก็ตามมาเพราะเด็กๆที่มากับพ่อแม่วิ่งออกมารอพวกผู้ใหญ่ที่ไปรอสองพี่น้องบ้านเซียวตะโกนด้วยความดีใจ บางคนก็วิ่งมาดูหมูบางคนก็วิ่งไปส่งข่าวให้พวกที่อยู่ในบ้านว่าได้หมูป่าตัวใหญ่กำลังลากมาจะถึงบ้านแล้ว

ทุกคนพากันยิ้มด้วยความดีใจ

"เซียวอี้หลันเอ๋ยพวกข้าจะมาช่วยปลูกเมล็ดผักช่วยในวันพรุ่งนี้แลกกับหมูตุ๋นแสนอร่อยของนังหนูเย่วเย่วนะข้ายังจะเอาแป้งมาให้นางทำซาลาเปาให้กินอีก ต่อไปครอบครัวของพวกเอ็งคงจะพบแต่ความสุขแล้วละที่ได้ลูกสาวลูกชายที่ดีกตัญญูรู้คุณยิ่งนัก" เมียของหัวหน้าหมู่บ้านพูดขึ้นให้ได้ยินกันทุกคน

"ให้พวกข้ามาด้วยนะพวกข้าทุกคนก็ติดใจอาหารของนังหนูเย่วเย่วเข้าแล้วละ ยังอยากกินหมูตุ๋นของนางเหมือนกันทุกคน ถ้าหากว่าทำขายถึงแม้บ้านข้าจะไม่มีตำลึงซื้อข้าก็จะนำสิ่งของมาแลกเปลี่ยนกับนังหนูมันเหมือนกัน" พอคนหนึ่งพูดทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยเหมือนกัน

"ได้สิเจ้าค่ะข้าจะให้เย่วเย่วตุ๋นเครื่องในหมูให้ทุกคนที่มาเพาะปลูกช่วยครอบครัวของข้าเจ้าค่ะ ใครมีแป้งก็นำมาให้นางทำซาลาเปาให้กินได้นะเจ้าคะ เพราะบ้านข้ายังไม่มีแป้งเลยคงจะต้องหาสิ่งของเข้าไปแลกเปลี่ยนกับพวกท่านด้วยเช่นเดียวกัน ข้ามีหน่อไม้ดองกับผักดองพวกท่านต้องการก็นำข้างแป้งมาแลกได้นะเจ้าคะ เย่วเย่วนางหาลงมาให้ข้าทุกวันที่ขึ้นไปบนเขาและแกงให้พวกท่านได้กินกันทุกคนแล้วว่ามันอร่อยขนาดไหน"   นางเซียวอี้หลันบอกกับบรรดาป้าๆชาวบ้านไป

"ได้สิพรุ่งนี้พวกข้าจะนำมาแลกผักดองกับหน่อไม้ดอกของบ้านเจ้า วิธีทำกินนางก็บอกแล้วว่าทำกินได้หลากหลายเมนูเด็ดจริงไหมพวกเรา" ทุกคนพยักหน้ารับเหมือนไก่จิกก่อนจะพากันเดินไปหลังบ้านเพื่อแบ่งเนื้อหมูกันกลับทำกินกันทุกคนที่มาทำงานบ้านรองเซียวในวันนี้