บทที่ 3

พอเข้ามาถึงห้องที่บิดานอนพักรักษาตัวได้กลิ่นสมุนไพรอ่อนโชยมานาง มองหน้าบิดาผู้ที่โดนคนเป็นแม่เอาเปรียบมาตลอดที่นางกับพี่ชายเกิดมาด้วยความสงสารคนน่าตาซื่อๆแววตาที่มองมาที่นางดูอบอุ่นและเป็นห่วงในตัวบุตรสาว 

  "เย่วเอ๋อร์ลูกเป็นอย่างไรบ้างพ่อขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องลูกของพ่อจากครอบครัวใหญ่ได้ อีกทั้งพ่อยังตกเขาจนได้รับบาดเจ็บหนักจึงพลอยให้โดนขับไล่ตัดขาดจากย่าของลูกอีก"  เสียงของบิดาเศร้าสร้อยยิ่งนัก

"ข้าหายดีแแล้วเจ้าค่ะท่านพ่ออย่าได้เป็นห่วงต่อจากนี้ถือว่าเราได้กตัญญูต่อพวกเขาจนหมดสิ้นแล้ว คนที่เห็นแก่ตัวขนาดนั้นท่านพ่ออย่าได้ไปใส่ใจห่วงใยพวกเขาอีกเลยเจ้าค่ะ ในเมื่อครอบครัวของเราโดนตัดขาดและไล่ออกมาเหมือนหมูเหมือนหมาแม้แต่ตำลึงยังไม่ให้มารักษาตัวสักอีแปะ ให้แค่ธัญยาพืชหยาบๆมาสามชั่งไม่คิดว่าพวกเราจะอดตายกับผ้าห่มบางๆ เสื้อผ้าติดตัวคนละสามชุดที่มีมาตั้งแต่ข้าโตมาไม่เคยได้มีชุดใหม่เหมือนลูกของครอบครัวของลุงใหญ่ มีปู่ที่ไม่เคยเอ่ยปากห้ามย่าเลยสักครั้งที่พวกเราโดนรังแกจนปางตาย ทั้งที่ครอบครัวของเราทำงานทุกอย่างเยี่ยงทาส ในเมื่อเราหลุดพ้นออกมาแล้วข้าอยากให้ท่านพ่อตรองดูให้ดีว่าที่ข้าพูดมานั้นถูกหรือไม่ จนข้าเกือบจะไม่ได้กลับมาหาพวกท่านเพราะลูกสาวของท่านลุงผลักข้าตกน้ำ ยังหาว่าเป็นความผิดของครอบครัวของพวกเราอีก ทั้งๆที่ท่านพ่อหาเนื้อให้พวกเขากินแทบจะทุกมื้อที่ขึ้นไปล่าสัตว์ พอท่านพ่อตกเขาย่าก็ไล่พวกเราออกจากบ้านและไม่ยอมให้หมอรักษาท่านพ่อ ท่านแม่ต้องไปคุกเข่าอ้อนวอนท่านหมอจนท่านสงสารเราพ่อลูกจึงรอดกลับมาได้เมื่อ คืนนี้ข้าได้ไปเยือนประตูปรโลกมาแล้วแต่ข้าโชคดีที่ท่านเทพเมตาสงสารให้พรให้หายจากการเจ็บป่วย"

นางพูดจบก็มองหน้าบิดากับพี่ชายดูว่าจะรูสึกยังไรเรื่องที่นางเล่าให้ฟัง

เซียวอี้ถังมองบุตรสาวด้วยความเสียใจมันเป็นเหมือนบุตรสาวเขาพูดมาทั้งหมด     

"พ่อขอโทษเย่วเอ๋อร์ที่พ่ออ่อนแอจนทำให้ครอบครัวของเราต้องถูกเอาเปรียบมาโดยตลอด เพราะคำว่ากตัญญูโง่ๆเหมือนที่ลูกบอกพ่อเกือบจะเสียลูกไปอย่างไม่มีวันหวนคืน ต้องขอบคุณท่านเทพเซียนที่เมตาเย่วเอ๋อร์ของ" พ่อเซียวอวี้ถังร้องไห้กอดบุตรสาวด้วยความเสียใจที่เกือบจะสูนเสียบุตรสาวไปไม่มีวันหวนคืน

"ท่านพ่ออย่าได้ร้องให้เสียใจอีกเลยนะเจ้าคะ ข้าขอโทษที่พูดกับท่านพ่ออย่างนั้นการที่เรากตัญญูไม่ใช้สิ่งที่ผิดแต่เราต้องกตัญญูให้ถูกคนด้วย กับคนที่ไม่เห็นค่าของเราเลยไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่เห็นค่า เราก็ไม่ต้องกตัญญูโง่ๆต่อพวกเขาอีกที่ผ่านมาถือว่าเป็นบทเรียนให้พวกเราได้รู้ซึ่งถึงจิตใจของคน ที่แม้แต่คนในครอบครัวที่เราทุ่มเทให้ทั้งชีวิตก็ฆ่าเราในตายทั้งเป็นด้วยเช่นเดียวกันแต่สิ่งที่ลูกจะพาพวกท่านพาดูของวิเศษของลูกที่ท่านตาเทพให้ลูกในช่วงเวลาที่วิญญาณของลูกไปเห็นและเรียนรู้มาเจ้าค่ะ ลูกขอให้ทุกคนปิดเป็นความลับไปทั้งชีวิตของทุกคนได้ไหมเจ้าคะ" นางบอกกับทุกคนในครอบครัว

"ได้ลูกพ่อรับปาก"

"แม่ก็รับปากลูกเหมือนกัน" 

"พี่ใหญ่ก็รับปากน้องเล็กพี่ดีใจที่น้องสาวของพี่กลับมาหาครอบครัวของเรา" พี่ชายเอามือลูบผมน้องสาวด้วยความรักใคร่

"ท่านพ่อท่านแม่พี่ใหญ่หลับตาเจ้าค่ะ" นางเอามือจับทุกคน

พรึบ!!!!

"ลืมตาได้แล้วเจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่พี่ใหญ่"     เย่วเย่วบอกทั้งสามคนให้ลืมตาพอเข้ามาในมิติเรียบร้อยแล้ว  นี้คือบ้านของนางที่ไร่ในภพเดิมในบ้านสามห้องนอนรวมห้องในคอนโดที่เพิ่มอีกหนึ่งเป็นสี่ห้อง สองห้องโถงแต่คนละส่วนกันด้านหลังเป็นสวนผลไม้ส้ม แอปเปิ้ล ลูกพลับต้นกาแฟ เรียกได้ว่านางมีครบแทบจะทุกอย่าง ลำใย ลิ้นจี้พืชผักทุกอย่างที่กินและขายได้ผลจากที่แต่ก่อนมีคนงานประจำที่ดูแลให้เป็นอย่างดีและมันเกิดใหม่ก็จะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่มีวันหมด ด้านหลังที่มองยาวไปคือภูเขาหลายลูกเรียงรายไปอย่างสวยงามพอทุกคนลืมตาขึ้้นถึงกับอึ้งและตกใจกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า

"มันไม่ใช่ความฝันจริงๆใช่ไหมเย่วเอ๋อร์" เสียงมารดาถามอย่างไม่มั่นใจ

"มันคือเรื่องจริงเจ้าค่ะท่านแม่นี้คือสิ่งที่ตาเทพมอบให้กับข้ามาและสอนการทำงานการเรียนจนข้าเก่งกาจ ในที่นี้เวลาต่างกันมากข้าเรียนตั้งหกปีเลยนะเจ้าคะ ตั้งแต่ที่วิญญาณของข้าลอยออกจากร่างที่ตกน้ำนอนไม่ได้สติเจ้าค่ะท่านแม่"

"เอาละตอนนี้ไม่ต้องตกใจแล้วเจ้าค่ะ" ท่านพ่อนั่งที่โต๊ะแล้วด้วยการพยุงของพี่ใหญ่กับท่านแม่

"ตอนนี้ข้าจะไปนำอาหารมาให้ทุกคนได้กินก่อนแล้วนะเจ้าคะเราค่อยปรึกษากันอีกทีว่าจะทำอะไรต่อไปดีนะเจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่  ไปกันเจ้าค่ะพี่ใหญ่ไปช่วยข้านำอาหารมาทาน ให้ท่านพ่อกับท่านแม่นั่งรอลูกที่นี้นะเจ้าคะวันนี้ลูกจะให้ทุกคนกินอิ่นนอนหลับในมิติของลูกเราออกไปเมื่อไรก็ได้ถ้ามีคนมาเรียกลูกจะรับรู้ทันที่พวกท่านอย่าได้กังวล"

เย่วเย่วบอกเอาไว้ก่อนเพราะมองหน้าของท่านแม่กลัวว่าจะมีคนมาที่บ้านของท่านยายตอนนี้นั้นเองและ

"ในนี้มันคนละเวลากันเจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่ในนี้ทั้งวันข้างนอกพึ่งจะหนึ่งชั่วยามเองเจ้าค่ะท่านแม่"

นางบอกแล้วก็เดินนำหน้าพี่ชายเข้าไปที่ครัวนำของกินในตู้เย็น เลือกเอาข้าวต้มหมูเด้งออกมาให้บิดาถ้วยใหญ่และอาหารหลายอย่างออกมาให้พอสำหรับทุกคนนางสอนพี่ชายให้อุ่นอาหารรอ

นางนำถ้วยออกมาเอาไว้จนพอนางบอกจะพาบิดามารดาไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดใหม่ก่อน ให้พี่ชายอุ่นอาหารตามที่นางสอนไปก่อนหน้าสองอย่าง พี่ใหญ่เข้าใจแล้วนางจึงพาท่านพ่อท่านแม่เข้าห้องนอนที่จะให้พวกท่านนอนพักในบ้านหลังนี้ พาเข้าห้องน้ำสอนการใช้ห้องน้ำและแปรงฟันล้างหน้ารวมทั้งใส่ชุดใหม่ที่นางนำมาให้ใส่ไปก่อน

ส่วนชุดเก่านางนำไปใส่เครื่องปั่นให้ใหม่ สอนการใส่เสื้อผ้าให้ทั้งสองคนแล้ว นางก็แว๊บมาหาพี่ชายและพาไปที่ห้องส่วนตัวสำหรับพี่ใหญ่สอนทั้งหมดแล้วนางก็ออกมาเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะตอนนี้ให้ทุกคน

นางให้พี่ชายไปช่วยมารดาพยุงท่านพ่อออกมาจากในห้องนอนมากินข้าวก่อนนางจะรักษาขาให้บิดา พอนางยกอาหารขึ้นโต๊ะจนเต็มทั้งสามคนก็ออกมาที่โต๊ะทานข้าวพอดี

มารดามองอย่างตกใจกับอาหารบนโต๊ะของเช้านี้

"เย่วเอ๋อร์มันเยอะไปไหมลูก" นางถามบุตรสาว

"ท่านแม่อย่าได้กังวลอาหารของข้านำออกมาจะมีเข้ามาทดแทนทันทีไม่มีวันหมดเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าจะบำรุงพวกท่านให้มีเนื้อมีหนังคืนมาหลังจากทานมื้อเช้าแล้วข้าจะรักษาขาให้ท่านพ่อด้วยนะเจ้าคะ"

นางคีบเนื้อใส่ถ้วยให้พ่อกับแม่รวมทั้งพี่ชาย

  "ทานให้เยอะๆนะเจ้าคะต่อจากนี้ลูกจะพาพวกท่านร่ำรวยจนคนกระอักเลือดตายให้ดู" นางคิดอย่างชั่วร้าย