EP 7/4 คนในความลับ...ช่างขมขื่น

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง

สองศรีพี่น้องจากไปเมื่อมื้อค่ำผ่านพ้น ศศินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลุกจากเก้าอี้มานั่งยองๆ ลงข้างโต๊ะ เขาเปิดผ้าคลุมโต๊ะขึ้นช้าๆ เวนิสานั่งอยู่ข้างใน สีหน้าหล่อนไม่ได้รื่นรมย์นัก อาจเพราะเมื่อยที่ต้องนั่งแบบนั้นอยู่เป็นชั่วโมง หรือไม่ก็...อาจเพราะคำพูดของปานรพี

“ออกมาไหม หรือจะอยู่ในนั้น”

คนถูกถามหันมามอง มือข้างหนึ่งจับอยู่ที่ข้อเท้า มันถูกเหน็บกินจนชา กระดิกไม่ได้ แต่ที่อาการหนักกว่าคือหัวใจ มันเจ็บยิ่งกว่าการเป็นเหน็บเสียอีก

“วีนัส...”

“ขอ...ห้านาที เหน็บกินเท้าน่ะ” บอกเขาแล้วยิ้มเนือยๆ ทว่าศศินไม่ให้ตามที่เธอร้องขอ เขาลุกยืนแล้วดึงโต๊ะออกไป เกิดเสียงขาโต๊ะครูดพื้นเรียกสายตาคนมอง แต่เขาไม่สน ก่อนจะย่อกายอุ้มเธอขึ้นสู่วงแขน ไม่แคร์สายตาผู้คนรอบข้าง ดวงตาเขามีแววเอื้ออาทรที่เธอโหยหา ความเย็นชาของเขากำลังละลายหรือ มันถูกทำให้จางหายด้วยไออุ่นจากความเอื้ออาทรใช่ไหม

“ทำอะไรคะ ไม่อายหรือไง”

“ให้เธอต้องนั่งอยู่ใต้โต๊ะต่างหาก ที่ฉันควรต้องอาย”

เหมือนมีไออุ่นพร่า