ตอนที่ 8 : เหตุการณ์ระทึกใจ(18+)

อินทุภาลืมตาตื่น ไม่แน่ใจว่าตื่นเพราะอะไร ฟ้าก็ยังไม่สว่าง เธอลืมตาแบบสะลึมสะลือ พยายามโฟกัสให้ชัดขึ้น พลันเห็นคนที่หลับอยู่ข้างๆ ก็หน้าร้อนวาบ เพราะนอนหันหน้าเข้าหากันกระชั้นชิดมาก

เธอตกใจขยับตัวถอยออกห่าง แล้วหันไปมองคนที่ยังหลับอยู่อีกครั้ง ขนตาของเขาตกลงมาทาบผิวแก้ม สั้นแต่ดกหนา เวลาหลับอย่างนี้เครื่องหน้าเขาดูละมุน หน้าอ่อนคล้ายๆ เด็กน้อย

หยางหมิงอวี้ขยับนอนหงาย ตัวเลยออกไปนอกผ้าห่ม เพราะตอนที่อินทุภาถอยหลังออกห่าง ผ้าห่มเลยรั้งตามมาด้วย เธอเห็นเขายังหลับอยู่ เลยมองลงไปเรื่อยๆ ตามประสาคนอยากรู้ ซึ่งไม่เคยคุ้นกับสรีระของผู้ชาย

เสื้อตัวในของเขารัดกระชับตัว ทำให้เห็นลอนกล้ามของอกกว้างและช่วงแขนที่มีกล้ามนูนสวย ถ้าแต่งตัวปกติจะดูสูงเพรียว ไม่เห็นชัดเหมือนตอนนี้

อินทุภาคิดว่า เขามีมาดพระเอกอยู่ในตัว ถ้าเขาไปอยู่ในโลกปัจจุบันของเธอ คงเป็นพระเอกซีรี่ย์ได้สบายๆ

หุ่นพระเอกแท้ๆ ไม่มีผู้ร้ายปนสักนิด

เธอมองระเรื่อยไปตามแผงอก เอว และหน้าท้องตึงเรียบ ไหนๆ มองลงมาถึงเพียงนี้แล้ว เธอก็มองเลยลงไปอีกหน่อย จับตานิ่งอยู่เป็นครู่ บอกตัวเองว่า ตอนนี้ดูไม่น่าตกใจเหมือนตอนที่กอดรัดกระชับชิดตอนนั้น ซึ่งนูนแข็งจนน่ากลัว

กำลังมองเพลินๆ ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา เธอห่อปากด้วยความตกใจ เหลือบตาขวับขึ้นมาสบตาเขาพอดี ไม่รู้ว่าเขาตื่นมามองเธออยู่นานเท่าไหร่แล้ว แต่คงนานพอที่จะเร้าอารมณ์เขาได้

ให้ตายเถอะ!! นี่มันน่าอายเกินไปแล้ว!!

อินทุภาขยับตัวลุกออกจากเตียงทันที แต่เขาคว้าเอวเธอเอาไว้

“อุ๊ย! ปล่อยเพคะ!”

“จะไปไหน! หันมาทางนี้!” เขาดึงตัวกดลงบนที่นอน ตรึงไว้ไม่ให้เธอขยับหนี

แค่คำกระซิบเท่านั้น เธอก็ขนลุกแล้ว เขาจูบเบาๆ ที่มุมปาก จูบแก้ม เลื่อนไปที่ติ่งหูเม้มเบาๆ

“ฝ่าบาท!” อินทุภารู้สึกสยิว พยายามยันอกเขาไว้

เขาเลื่อนจุมพิตมาที่ปากอย่างหนักหน่วง บังคับให้เธอเผยอรับปลายลิ้นของเขาที่ดุนเบาๆ กับปลายลิ้นของเธอ อินทุภาอ่อนใจ เผยอปากให้เขาจุมพิตตามแบบของเขา

อะไรที่เขาทำกับเธอ เขาก็ให้ทำกับเขาอย่างนั้น ถ้าเขาใช้ลิ้นดุนลิ้นของเธอ เขาก็หัดให้ใช้ลิ้นดุนลิ้นของเขาบ้าง อินทุภาเพลินไปกับบทเรียนที่เขาสอนให้ จนลืมกระดากอาย และลืมที่จะต่อต้าน เมื่อเขาก้มลงไซร้ที่ซอกคอ เธอก็ลูบผมลูบไหล่เขา พอเขาจูบระลงมาถึงโคนลำคอ ปลายลิ้นแตะนิดๆ ตรงจุดชีพจรเต้น เธอก็หงายหน้าขึ้นหายใจระรัว

เขาจูบที่ทรวงอก ปลายลิ้นไล้เบาๆ ที่ยอดอกผ่านเสื้อผ้าเนื้อบาง เธอแทบจะร้องออกมาดังๆ ด้วยความวาบหวามซาบซ่าน มีความรู้สึกว่า เป็นความทรมานที่สุมรุมอยู่ในอกจนแทบจะระเบิด

อินทุภาจิกผมเขา พยายามจะดึงขึ้น แต่เขาหัวเราะเบาๆ และยังซุกไซร้ต่อ ทำให้เธอสยิวไปทั้งตัว เขาถอดเสื้อตัวบน และบราตัวจิ๋วออกไปตอนไหนไม่ทราบได้ รู้สึกนิ้วหัวแม่มือของเขาสัมผัสกับเนื้อแท้ไล้เบาๆ เป็นจังหวะ จนยอดอกของเธอตื่นตัว ริมฝีปากระเรื่อยลงมาแล้วซบตาม ใช้ฟันงับที่ยอดอกสีแดงระเรื่อ  หญิงสาวรู้สึกวาบหวิว จนต้องครางออกมาเบาๆ ด้วยความสุขที่ไม่เคยพบมาก่อน

เขาถอดเสื้อผ้าตัวเองเร็วมาก ก่อนจะกลับมากอดประคองอินทุภาไว้อีก เมื่อเขาเริ่มลูบไล้ต่อ เธอก็หลับตาเบียดตัวเข้าชิดอย่างไม่รู้ตัว แล้วลูบไล้แผ่นหลังกว้างนั้นบ้างเต็มฝ่ามือ ลูบเลยมาที่แขนแข็งแรงตึงด้วยกล้ามที่เป็นลอน สัมผัสที่ผิวเนื้อแน่นและอบอุ่น

หยางหมิงอวี้ซุกหน้าคลุกเคล้าเนินอก มือลูบเรื่อยลงมาถึงหน้าท้อง เอว สะโพก แล้วรั้งขอบกางเกงชั้นใน รูดไปตามขาแล้วโยนทิ้ง มือของเขาแตะส่วนสงวนที่ลี้ลับที่สุด ปลายนิ้วค่อยๆ แหวกแต่เบามือ เธอสะดุ้งแล้วพยายามรั้งมือเขาไว้ เขาเอาไหล่ดันมือออกแล้วจูบระจากอกลงมาถึงต้นขา จูบเลยไปถึงเข่า น่อง แล้ววนมาประทับจุมพิตหนักหน่วง ตรงเนินสวาทของเธอ

หยางหมิงอวี้ได้ยินเสียงหายใจเข้าแรงเหมือนจะตกใจ แต่ก็ยอมรับจุมพิตนั้น ไม่ผละหนีหรือผลักไสเขา จากนั้นก็กอดเขาไว้แน่น ไม่ยอมให้ผละออก นิ้วเรียวจิกแรงลงแผ่นหลังของเขา

“ฝะ..ฝ่าบาท!” เสียงครางครวญของหญิงสาวอ่อนระทวยปานจะขาดใจ

 เขาจับโคนขาให้แยกออก แลบลิ้นไล้เลียรอยแยก แล้วตวัดลิ้นไปยังสองกลีบด้านนอก พลางวกกลับมาด้านใน แทรกเรียวลิ้นอุ่นดุนดันเข้าไปในร่องนั้น ทำเช่นนี้ซ้ำๆ จนน้ำรักไหลออกมาตามรอยแยกจนเปียกชุ่ม ปลายลิ้นร้ายตวัดปลายเลียน้ำรักรสหวาน แล้ววนขึ้นมาเลียเม็ดน้อย ที่ไวต่อความรู้สึกของหญิงสาว อย่างอ่อนโยน ยิ่งใช้ลิ้นกดลงบนเม็ดนุ่มมากเท่าไหร่ น้ำสีใสก็ไหลออกมาเรื่อยๆ ราวกับบ่อน้ำที่ไม่มีวันเหือดแห้ง เขาประกบปากทั้งดูดและขบเม้ม ใช้ปลายลิ้นดุนติ่งเสียวนั้นให้ไล้วนอยู่ในปาก

"อาา!..ดะ..ดี..เหลือเกิน" หญิงสาวครวญคราง มือกำผ้าปูเตียงแน่น ลำตัวแอ่นขึ้น บิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่าน

เขาขยับตัวกลับขึ้นมากอดไว้กระชับ หญิงสาวหายใจแรงรัวเนื้อตัวสะท้านด้วยอารมณ์ปรารถนา เขาเองก็อารมณ์แรงเต็มที่ จนแทบจะระงับไม่อยู่แล้ว เขาขยับตัวขึ้นมา โน้มลงกระซิบที่ข้างหู

“เป่าเป้ย์ คิดถึงเหลือเกิน อยากได้เหลือเกิน” 

อินทุภาไม่คิดจะปฏิเสธเลย เธอพอจะรู้ว่าเป็นการประพฤติผิด แต่เวลาเขาอยู่ใกล้ตัวแบบนี้แล้ว เธอนึกอะไรไม่ออกเอาจริงๆ

 หยางหมิงอวี้จับใต้พับเข่าขาเรียว ของอินทุภาให้แยกออก โน้มตัวลงไปเล็กน้อยเตรียมจะสอดใส่ หญิงสาวปรือตาขึ้นมองด้วยอารมณ์ที่วาบหวาม 

เฮ้ย..นั่น!!

“ฝ่า-บาท!!” อินทุภากรีดร้องเสียงลั่น

นัยน์ตากลมโตเบิกโพลง อย่างตกใจสุดขีด ประสาททุกส่วนตื่นตัว เมื่อเห็นไอ้โม่งชุดดำยืนถือมีดสั้น เงื้อมือเตรียมจะแทงข้างหลังหยางหมิงอวี้

ร่างที่คร่อมอยู่บนตัว ทำให้เธอไม่สามารถใช้มือได้ทัน แต่ด้วยสัญชาตญาณที่เร็วกว่าความคิด จึงเหวี่ยงเท้าข้างหนึ่งเตะขึ้นไปอย่างแรงที่ข้อมือของผู้ร้าย ทำให้มีดในมือมันกระเด็นหลุดปลิวไปไกล จนเกือบถึงมุมห้อง

จากนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่ง ผลักไหล่ของชายหนุ่มออกไปด้านข้าง ใช้แขนของเขาเป็นหลักในการโหนตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเหวี่ยงเท้าอีกข้าง ถีบยันเข้าที่หน้าอกของผู้ร้ายจนมันถอยห่างออกไป 

เธอพลิกตัวตีลังกากลับมาอย่างคล่องแคล่ว ม้วนตัวออกจากเตียงไปยังพื้นด้านล่าง พร้อมกับคว้าผ้าห่มติดมือมาเพื่อพันรอบตัว ปกปิดร่างกายที่ไม่อาจให้คนนอกได้เห็น ก่อนจะยืนขึ้นในท่าเตรียมพร้อม กำหมัดแน่น สายตาเยือกเย็นจับจ้องไปที่ผู้ร้าย พร้อมรับมือกับการโจมตีครั้งต่อไป

หยางหมิงอวี้ตั้งหลักได้ พุ่งเข้าหาคนร้ายที่กำลังทรงตัวยืน ขาขวาของเขาลอยขึ้นสูงโดยอัตโนมัติ วาดเท้าเข้าตบกกหูของคนชุดดำ ซึ่งเข่าทรุดทั้งยืน มันทำท่างง แต่แล้วก็ยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กำหมัดเหวี่ยงมาทั้งไวและแรง หยางหมิงอวี้ก้มหลบแล้ววาดเท้าเข้าที่ก้านคอของมันอีกครั้ง แต่มันก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาอีก เพราะร่างที่ใหญ่และแข็งแรง จึงเอาลงไม่ได้ง่ายๆ

คนชุดดำแผดเสียงร้องลั่น คงจะโกรธมากที่ถูกเตะทรุดถึงสองครั้งโดยหนุ่มหน้าสำอาง ซึ่งไม่น่าจะเก่งกาจอะไรเลย ความเจ็บทำให้มันคลั่ง บุกตะลุยเข้ามาบีบคอหยางหมิงอวี้โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันระวัง

หยางหมิงอวี้เสียหลักและหายใจไม่ออก เขารวบรวมแรงฮึดระเบิดขึ้นโดยแรง จนเหมือนเขาลืมทุกอย่าง เตะซ้ายป่ายขวาอย่างบ้าคลั่ง มารู้สึกตัวอีกทีก็เห็นคนร้ายนอนสลบเหมือดอยู่แทบเท้า

“พอแล้ว! พอแล้วเพคะ!” อินทุภาเข้าไปรั้งแขนเขาเอาไว้ด้วยมือหนึ่ง อีกมือก็กำผ้าไว้แน่น

“แต่งตัว! เราต้องไปถึงชุมชนก่อนค่ำ” เขาพูดทั้งๆ ที่ยังหอบหายใจแรง

……………………….

“พวกมันเป็นใครเพคะ ทำไมต้องลอบทำร้ายเรา” อินทุภาถาม หลังจากที่เขาอุ้มเธอขึ้นหลังม้าแล้ว

“ไม่แน่ใจ กำลังให้คนสืบอยู่เหมือนกัน อาจจะเกี่ยวข้องกับหมู่บ้านที่เรากำลังจะไปนี่ก็ได้”

“มีเงื่อนงำอะไรหรือเพคะ?”

“เมื่อสองเดือนก่อน ข้าจะไปตรวจที่ชุมชนก็โดนลอบทำร้ายแบบนี้เหมือนกัน เลยส่งสายสืบเข้าไป คงจะได้เรื่องเร็วๆ นี้หรอก”

หยางหมิงอวี้ส่งมีดสั้นมาให้อินทุภา หลังจากที่เธอเห็นเขาค้นอะไรกุกกักในถุงผ้าที่พาดอยู่บนหลังม้า

“เอาติดตัวไว้ จากนี้เราจะต้องระวังตัวตลอดเวลา” เขาเตือน

อินทุภารับมาถือไว้ ตาก็มองหาที่จะเก็บซ่อนไว้กับตัว เขาเห็นท่าก้มๆ เงยๆ ของเธอ ก็อมยิ้มเล็กน้อย จากนั้นตลบชายกระโปรงพาดเข่า ดึงขากางเกงเธอขึ้น แล้วหยิบมีดสั้นที่มืออินทุภา ไปเสียบไว้ที่ถุงเท้ายาวสีขาวครึ่งหน้าแข้งของเธอ

อินทุภาไม่ได้สวมรองเท้าที่ลักษณะเป็นบูทยาวเหมือนของที่นี่ แต่สวมถุงเท้าครึ่งหน้าแข้งที่นำติดตัวมาด้วย กับรองเท้าผ้าใบสีขาว ปิดไว้ด้วยกางเกงขายาวกระชับตัว คลุมด้วยประโปรงยาวชั้นนอกที่ยาวลงมาบังรองเท้าไว้ได้พอดี

“ขอบพระทัยเพคะ” เธอยิ้มอายๆ

“เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าไม่มีอะไรมาขัดจะหวะเสียก่อนล่ะก็..” เขาพูดทิ้งท้าย ปากยิ้มน้อยๆ นัยน์ตาโหยหารสพิศวาสหวาม บอกให้รู้เป็นนัยๆว่า เขาหมายถึงเหตุการณ์ระทึกใจ มากกว่าเหตุการณ์ระทึกขวัญ

อินทุภาหน้าแดงถึงคอ หันหน้าหนี กระตุ้นม้าออกเดิน เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะโล่งใจหรือเสียดายกันแน่ มันสับสนปนเปกันไปหมด ที่รู้แน่ๆ คือ เขากับเธออยู่ใกล้กันก็เหมือนไฟกับน้ำมัน คอยแต่จะเผาไหม้กันอยู่ตลอดเวลา

หยางหมิงอวี้กระตุ้นม้า ให้เดินมาเคียงกับซิงเหม่ย

“การพบเจ้าครั้งนี้ มีอะไรหลายๆ อย่าง ที่ทำให้ข้าประหลาดใจยิ่งนัก”

“อย่างเช่นอะไรเพคะ?”

“ที่เห็นตอนนี้ก็เรื่องขี่ม้า ทักษะการต่อสู้ ดูเหมือนอารมณ์ร้อนจะน้อยลงไปด้วย แล้วก็คงจะมีอะไรตามมาอีกแน่ๆ”

อินทุภาอมยิ้ม แต่ไม่ตอบคำถาม

“แล้วท่านเยว่คนนั้นเล่าเพคะ ขี่ม้าไม่เป็นรึ?”

“ส่วนใหญ่จะใช้รถเทียมม้าตลอด ไม่เคยเห็นขึ้นหลังม้าสักที เอ..หรือว่าทักษะส่วนตัวยังไม่มีโอกาสได้แสดงออกมา เพราะช่วงเวลานั้นไม่เคยมีศัตรูในที่ลับแบบนี้”

“เล่นกันถึงตายเลยเชียว แสดงว่าผลประโยชน์ที่ได้คงจะมหาศาลน่าดู” อินทุภาตั้งข้อสังเกต

“ไปถึงแล้วคงจะได้รู้อะไรบ้างหรอก” หยางหมิงอวี้พูด แล้วก็กระตุ้นม้าให้ออกควบเต็มฝีเท้า รีบเร่งเดินทางโดยมีอินทุภาตามไปติดๆ ซึ่งขนาดรีบเร่งเดินทางไม่ได้หยุดพัก ก็ยังมาถึงที่หมายเกือบจะโพล้เพล้เต็มที อินทุภากะเวลาว่าน่าจะประมาณยามเหม่า หรือช่วงห้าถึงหกโมงเย็นของเมืองไทย

หยางหมิงอวี้ชะลอความเร็ว รอให้อินทุภามาเดินเคียง

“แถวนี้เต็มไปด้วยภูเขาสลับซับซ้อน เราสำรวจเจอทองกับอัญมณีที่นี่ เลยตั้งชุมชนทำเหมืองกับอัญมณีขึ้น ซึ่งชุมชนนี้เจ้าเคยพูดว่าอยากทำมาก แต่มาก่อตั้งทีหลัง ข้างหน้านี่แหละถึงแล้ว”

หยางหมิงอวี้พูดแล้วกระตุ้นม้าให้วิ่งเหยาะเร็วขึ้นอีกนิด

“แต่ชาวบ้านในชุมชน มีคนต่างถิ่นปะปนอยู่มาก ไม่ใช่คนเขตเหนือทั้งหมด เราหาผู้เชี่ยวชาญในแต่ละด้านเข้ามาสอน เพื่อสร้างอาชีพ และคนต่างถิ่นที่เชี่ยวชาญด้านนี้ก็อพยพขอเข้ามาอาศัยอยู่ด้วยอีก ก็เลยกลายเป็นหมู่บ้านใหญ่”

คนต่างถิ่นพวกนี้ มาเพราะผลประโยชน์มหาศาลที่ได้จากเหมืองทองและอัญมณีนี่สินะ?