บทที่ 17

“พี่หญิงเจ้าคะ” เสียงเรียกจากด้านหลังดังขึ้น ทำให้ฉินเยี่ยนฟางที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากจวนต้องหยุดชะงัก แล้วหันไปมองต้นเสียงอย่างไม่เชื่อหู “เยี่ยนเอ๋อร์ น้องเรียกพี่หรือ?”

สมกับเป็นไข่มุกแห่งเมืองหลวง ไม่ว่าน้ำเสียง กริยา วาจาล้วนไพเราะเสนาะหู

แล้วฉินเจียวเยี่ยนจะเอาสิ่งใดไปสู้กัน?

เพ้อฝันชัด ๆ

“เจ้าค่ะ” ฉินเจียวเยี่ยนส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “พี่หญิงจะไปงานเทศกาลโคมไฟหรือเจ้าคะ?”

เอาเถิด ข้าก็เป็นดารานะ เรื่องแสดงละครน่ะ ข้าถนัดนักล่ะ

ถึงจะยังหาคนหลังม่านไม่เจอ แต่แผนการเป็นคนดีของสังคมก็ยังต้องดำเนินต่อไป

“ใช่แล้ว พี่จองห้องที่หออาหารเจินซิ่วไว้” ฉินเยี่ยนฟางเอ่ยชวน “เยี่ยนเอ๋อร์อยากไปด้วยหรือไม่?”

“อยากไปเจ้าค่ะ ได้ยินว่า เป็ดทอดกรอบของหออาหารเจินซิ่วรสดีที่สุดในเมืองหลวงแล้ว จองห้องก็ยากเย็นนัก หากไม่มีพี่หญิง ข้าคงไม่มีวาสนาได้กินแน่เจ้าค่ะ”

ประจบเข้าไว้ ฉินเจียวเยี่ยนเอ๊ย

ฉินเยี่ยนฟางหัวเราะเล็กน้อย “พูดอะไรเช่นนั้น หากเจ้าอยากกิน มีหรือ ท่านแม่จะไม่หามาให้เจ้ากิน”

เอ๊ะ... เหมือนโดนหลอกด่า หรือเราจะคิดมากไป

“ช่างเถิด ๆ เป็ดจากท่านแม่คงไม่น่าอร่อยเท่าเป็ดในค่ำคืนนี้หรอกเจ้าค่ะ”

ฉิน