บทที่ 4

ในขณะที่เซียวชิงเฟิงกำลังนึกสงสัยในคำพูดของฉินเจียวเยี่ยน เขาก็รู้สึกถึงความอ่อนนุ่มที่สัมผัสกับจุดอ่อนไหวของเขา

“หยุดนะ” เฟิงอ๋องพยายามยันกายลุกขึ้นห้าม ก่อนจะจับมือเล็กที่ลูบไล้แท่งหยกของเขาไม่หยุด

แต่เชื่อหรือไม่ว่า มือเล็กนั้น เอื้อมมาสะบัดตีมือของเขาอย่างอุกอาจ แล้วใช้อีกมือรูดขึ้นลงราวกับเป็นการลงโทษที่เขากล้าขัดขืนนาง

“อึก นี่ เจ้า อา”

เซียวชิงเฟิงแทบไม่อยากจะเชื่อว่า แม่นางน้อยในห้องหออย่างฉินเจียวเยี่ยนจะมีฝีมือร้ายกาจถึงเพียงนี้

ฉินเจียวเยี่ยนใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถจับจุดอ่อนของเขา ทั้งจับ ลูบไล้ และหยอกล้อจนอยู่มือ ทำเอาร่างกำยำเกร็งกระตุกนับครั้งไม่ถ้วน ไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านความอ่อนนุ่มที่โอบล้อมได้เลย

“ไส้กรอกของท่านอ๋องนี่ น่ากินจริง ๆ เลย” เสียงหวานพึมพำแผ่วเบา หากแต่เซียวชิงเฟิงกลับได้ยินคำพูดนั้นอย่างชัดเจน “จะกินล่ะนะ”

สิ้นเสียงพูด ดวงหน้าเล็กก็โน้มลงต่ำ ริมฝีปากบางอ้าออกกว้าง ก่อนจะรูดแกนกายของชายหนุ่มหายเข้าไปในโพรงปากลึกจนสุดโคน

“อื้อ” เซียวชิงเฟิงได้แต่ครางด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เขาออกรบมานักต่อนัก ไม่เคยพ่ายแพ้หมดท่าอย่างครานี้เลย

เสียงดูดกลืน รูดขึ้นลงดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผสานไปกับความเปียกชื้นและสัมผัสอ่อนนุ่มที่ลูบไล้ไปทั่วลำกาย

เซียวชิงเฟิงได้แต่นอนครางกำผ้าปูเตียงแน่น

กลายเป็นเหยื่อในริมฝีปากของนางอย่างสมบูรณ์...

ไส้กรอกใหญ่แบบนี้ เต็มปากเต็มคำดีจัง

เสียงของฉินเจียวเยี่ยนดังขึ้นอีกครั้ง ทั้ง ๆ นี้ นางไม่ได้เปิดปากพูด

เซียวชิงเฟิงจึงเริ่มจับทางได้

นี่ หมายความว่า เขาสามารถได้ยินเสียงความในใจของฉินเจียวเยี่ยนอย่างนั้นหรือ?

เซียวชิงเฟิงสามารถยอมรับความอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้อย่างรวดเร็ว เพราะเขาจำเป็นต้องออกรบอยู่แนวหน้า เพื่อปกป้องแคว้นอยู่ตลอดเวลา

ศัตรูของแคว้นต้าเซี่ย ไม่ได้มีเพียงแคว้นใกล้เคียงที่มีวัฒนธรรมและความเชื่อที่เหมือนกัน แต่ยังต้องสู้รบกับชนเผ่าต่าง ๆ ที่ใช้ศาสตร์ลี้ลับเป็นกลอุบาย จึงทำให้เขาได้เรียนรู้ถึงสิ่งต่าง ๆ ที่สามารถเป็นได้มากกว่าสิ่งที่เห็น

ดังนั้น ความอัศจรรย์ตรงหน้า ยากที่จะยอมรับ หากแต่ใช่ว่า เขาจะไม่สามารถยอมรับได้เลยเสียทีเดียว

ไส้กรอกท่านอ๋องนี้อร่อยดีจริง...

นางเรียกสิ่งนี้ว่า ไส้กรอก แทนน่ะหรือ?

เซียวชิงเฟิงเริ่มจะเข้าใจคำเรียกแปลก ๆ ของฉินเจียวเยี่ยนบ้างแล้ว ก่อนจะพยายามยันกายขึ้น กลั้นลมหายใจ กดเสียงเข้มเอ่ยสั่ง “ฉินเจียวเยี่ยน พะ พอแล้ว”

ลมหายใจร้อนขาดห้วงไป เมื่อดวงตาดอกท้อได้เห็นภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

ดวงหน้าเล็กที่กำลังตั้งอกตั้งใจใช้ริมฝีปากและลิ้นลากเลียไปตามโคนกาย ตั้งแต่ปลายยอดลงต่ำไปจนสุดโคน ก่อนจะลากลิ้นวกกลับขึ้นมาอีกครั้ง

“เอาอีก อึก ไม่สิ พะ พอแล้ว”

ปลายลิ้นนั้น ร้ายกาจจนทำเอาท่านอ๋องอย่างเขามึนเมา ลุ่มหลงในรสสัมผัสนั้นตามไปด้วย

พออะไรกัน ข้ายังไม่อิ่มเลยนะ

ว่าแล้ว ฉินเจียวเยี่ยนก็ก้มหน้าลงต่ำ รูดลำกายหายเข้าไปในปากทั้งแท่ง ตวัดลิ้นเลียไล้ไปมาอย่างเอร็ดอร่อยอีกครั้ง

เซียวชิงเฟิงกัดฟันเรียกชื่ออีกฝ่าย หวังเรียกสติให้นางรู้ตัวว่า กำลังทำอะไรอยู่ “อึก ฉิน-เจียว-เยี่ยน”

ไม่ไหว ต้องหยุดเดี๋ยวนี้

เซียวชิงเฟิงตั้งสติยันกายครั้งสุดท้าย รั้งไหล่บางให้เงยหน้าขึ้น เพื่อหยุดฉินเจียวเยี่ยนที่กำลังลิ้มรสไส้กรอกของเขาในมืออย่างเพลิดเพลิน

ภาพหญิงสาวที่ถูกบังคับให้เงยหน้าอย่างกะทันหัน ทำให้ริมฝีปากบางยังคงค้างอยู่ในท่าเดิมเป็นรูปวงกลม

เซียวชิงเฟิงมองเห็นใยน้ำลายจากปากของฉินเจียวเยี่ยนกับไส้กรอกในความคิดของนางได้อย่างชัดเจน

ลมหายใจของเขาขาดห้วงอีกครั้ง

การหยุดชะงักของเขา เปิดโอกาสให้ฉินเจียวเยี่ยนสะบัดตัวหลุดจากการจับกุม

“เด็กดื้อ ต้องถูกลงโทษ”

ฉินเจียวเยี่ยนขู่เสียงใส ก่อนจะโน้มตัวกดไหล่หนาลงกับเตียง แล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเขาไว้

“นี่ เจ้า!” เซียวชิงเฟิงเอ่ยได้เพียงเท่านั้น

ดวงตาดอกท้อเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่า ฉินเจียวเยี่ยนไม่ได้สนใจการห้ามปรามของเขา หากแต่กำลังจดจ่ออยู่ที่ใจกลางร่างของทั้งสองฝ่าย

สะโพกของนางลอยเด่นอยู่เหนือแท่งกายของเขาพอดิบพอดี เอวบางร่อนต่ำลงมาเรื่อย ๆ ทำให้เซียวชิงเฟิงเผลอกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เมื่อจินตนาการถึงฉากถัดไปที่กำลังจะเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที

แต่ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ใด เสียงของชุนเถาได้ร้องขึ้นอย่างตกใจที่หน้าเรือน

“ท่านโหว!! ฮูหยิน!!”