บทที่ 3

“นี่ เจ้า!!”

สตรีนางนี้เสียสติไปแล้ว!?

ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มเย็นยักไหล่ พลางสะกดความร้อนรุ่มภายในตัวที่ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง “ว่าอย่างไรเล่า? ท่านอ๋อง เวลาไม่คอยท่านะเพคะ”

เซียวชิงเฟิงกัดฟันอย่างไร้ทางเลือก “หยางเซิง เตรียมยา!!”

“พ่ะย่ะค่ะ” เสียงทุ้มต่ำตอบรับดังขึ้นที่นอกเรือน ก่อนที่จะเงียบหายไปอีกครั้ง

“ถ้าเช่นนั้น เราก็มาเริ่มถอนยากันเลยนะเพคะ”

เซียวชิงเฟิงสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง “ข้าไม่ทำหรอกนะ หากเจ้าอยากทำ ก็จงทำเอง”

ฉินเจียวเยี่ยนถอนหายใจ แล้วกลอกตาอีกหน “เพคะ เพคะ ขอท่านอ๋องคนดี โปรดนอนเฉย ๆ ให้หม่อมฉันได้เชยชมพระองค์ก็พอเพคะ เพียงเท่านี้ ก็นับว่า เป็นวาสนาสิบชาติที่หม่อมฉันได้สะสมมาแล้วเพคะ”

เซียวชิงเฟิงพ่นลมหายใจอย่างรำคาญกับวาจาประชดประชันของอีกฝ่าย เมื่อมองเห็นฉินเจียวเยี่ยนที่กำลังก้าวขาขึ้นคร่อมร่างเขาอีกหน “นี่ เจ้า...”

ให้ตายเถอะ!

เขาไม่เคยเจอแม่นางในห้องหอนางใด อาจหาญในเรื่องเช่นนี้มาก่อนเลย

ดูเชี่ยวชาญยิ่งกว่านางคณิกาในหอนางโลมเสียอีก…

“อย่าเสียเวลาอีกเลยเพคะ หม่อมฉันอยากถอนยาแล้ว”

ฉินเจียวเยี่ยนรีบใช้สองมือถอดเข็มขัด รั้งเสื้อคลุมตัวนอกและตัวในของชายหนุ่มออก จับโยนทิ้งลงจากเตียงอย่างไม่ไยดี จนกระทั่งนางได้เห็นเรือนร่างกำยำที่ปรากฏร่องรอยบาดแผลจากการออกรบนับครั้งไม่ถ้วนของเขา

มือขาวเนียนราวกับไร้กระดูกลูบคลำไปมาบนแผงอก ไล้ต่ำมาจนถึงกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นลอน ชวนให้นางรู้สึกเสียวท้องน้อย ช่วงล่างของลำตัวเปียกแฉะอย่างห้ามไม่อยู่

ฉินเจียวเยี่ยนถอดเสื้อผ้าของตนเอง แล้วโยนลงไปกองที่พื้นด้วยเช่นกัน ทำให้บนเตียงกว้างเหลือเพียงสองร่างเปลือยเปล่าที่สบตากันอยู่อย่างนั้น

'จะได้กินเนื้อแล้วสินะ...'

เซียวชิงเฟิงเลิกคิ้วคมขึ้นในทันใด “หืม?”

“มีสิ่งใดหรือเพคะ?”

“เมื่อครู่ เจ้าพูดสิ่งใด?”

ฉินเจียวเยี่ยนส่ายหน้าแดงก่ำอย่างน่าเอ็นดู “หม่อมฉันไม่ได้พูดสิ่งใดนะเพคะ”

เซียวชิงเฟิงเอ่ยปัดอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าคงหูฝาดไป”

ฉินเจียวเยี่ยนโน้มตัว ก้มหน้าลงประกบริมฝีปากบางเรียวนั้นอีกครา หากแต่คราวนี้ มีเพียงปลายลิ้นเล็กที่สอดแทรกเข้าไปควานหาความดิบเถื่อนของฝ่ายชาย

สองมือลูบไล้ไปทั่วลำตัว หวังปลุกเร้าความปรารถนาของคนข้างล่างให้ลุกโชนด้วยเช่นเดียวกัน

ในตอนแรก เซียวชิงเฟิงมีความตั้งใจแรงกล้าที่จะนอนเฉย ๆ ไม่ให้ความร่วมมือใด ๆ แต่เมื่อถูกเล้าโลมไปทั่วตัวอย่างช่ำชองเพียงนี้ ก็ไม่สามารถกลั้นใจนอนสงบนิ่งเป็นเหยื่อตายได้อีกต่อไป

ลิ้นสากเริ่มตวัดหยอกล้อลิ้นเล็กที่อาจหาญเข้ามาท้าทาย สองมือลูบไล้ร่างอรชรบนตัวอย่างพึงพอใจในผิวขาวเนียนนุ่ม

'จูบเก่งกว่าที่คิดนะเนี่ย...'

เซียวชิงเฟิงหรี่ดวงตาดอกท้อขึ้นมอง

เขาได้ยินเสียงนางอีกครั้ง หากแต่ตอนนี้ ริมฝีปากนางกำลังประกบอยู่กับเรียวปากของเขาอย่างแนบแน่นถึงเพียงนั้น

นางจะพูดได้อย่างไร?

ฉินเจียวเยี่ยนผละริมฝีปากออกมา “อา หม่อมฉันจะทำให้ท่านไม่คิดเสียใจที่ร่วมมือถอนยากับหม่อมฉันเลย”

เซียวชิงเฟิงนิ่งไป เพื่อพินิจถึงสองโทนเสียงของฉินเจียวเยี่ยน แม้ฟังเพียงผิวเผินอาจจะดูคล้ายกัน แต่ด้วยผู้มีวิทยายุทธ์อย่างเขา ย่อมจับความแตกต่างของเสียงเหล่านี้ได้อยู่แล้ว

หญิงสาวยันตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงจูบตามซอกคอของเขา เรื่อยต่ำลงมาที่แผงอกหนา กล้ามหน้าท้องแน่นเป็นลอนแปดลูก จนมาถึงจุดกลางตัวของเขาที่ชูชันสะกดสายตา

เซียวชิงเฟิงกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ กดเสียงต่ำถาม “เจ้าจะทำอะไร?”

เมื่อเห็นฉินเจียวเยี่ยนจดจ่อใบหน้าอยู่ที่ลำกายของเขา พลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างกระหาย

“ข้าอยากกินไส้กรอก”

ไส้กรอก? กุนเชียงน่ะหรือ?

นางกำลังหิวหรือ?

แม่นางน้อยนางนี้ มาหิวสิ่งใดในยามนี้