บทที่ 5

เสียงร้องนั้น ทำให้กิจกรรมในเรือนจึงต้องหยุดชะงัก

เซียวชิงเฟิงถลึงตามองอย่างขุ่นเคือง เขาไม่น่าเชื่อคารมคนตรงหน้าเลย “ไหนเจ้าบอกว่า...”

ฉินเจียวเยี่ยนเอ่ยตัดบทอย่างรวดเร็ว ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดมากไปกว่านี้ “หม่อมฉันก็ไม่รู้ ท่านก็ได้ยินที่หม่อมฉันสั่งสาวใช้แล้วนี่เพคะ ว่า ยกเลิกแผนน่ะ”

ฉินเจียวเยี่ยนรีบก้าวลงจากเตียง แล้วหยิบเสื้อคลุมสีขาวตัวบนสุดโยนใส่ชายหนุ่มบนเตียง “ท่านก็รีบสวมซะ”

ส่วนตัวเองก็คว้าเสื้อคลุมอีกผืนบนพื้นมาสวมใส่อย่างลวก ๆ แล้วเอาเสื้อชั้นในผืนใหญ่มาห่อกองผ้าที่เหลือ กอดไว้กับตัว ใช้ปลายเท้าเตะรองเท้าสองคู่เข้าไปซ่อนลึกที่ใต้เตียง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนบนเตียงที่ยังคงนั่งนิ่ง พลางทำหน้าไม่สบอารมณ์

ฉินเจียวเยี่ยนขมวดคิ้วพลางส่งเสียงดุ “รีบแต่งตัวสิ ท่านจะนั่งรอให้ท่านพ่อท่านแม่หม่อมฉันมาเจอรึ?”

“เจ้าโยนเสื้อของเจ้ามาให้ข้า!!”

'ว้าย โยนผิด!!'

ฉินเจียวเยี่ยนตื่นตระหนกในใจ หากแต่แสร้งทำหน้านิ่ง ข่มเสียงเข้มตอบ “ก็เสื้อเหมือน ๆ กัน ท่านอย่าเพิ่งมาเรื่องมากน่า” เอ่ยเสร็จ นางก็กระชับเสื้อคลุมสีดำตัวหนาที่ตัวเองสวมใส่อยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนจะรีบสาวเท้าไปทางหน้าต่างด้านหลังของเรือน ราวกับตัดบท ไม่ยินยอมให้เขาถามสิ่งใดต่อ

เซียวชิงเฟิงจึงได้แต่แค่นเสียง สวมเสื้อชั้นในตัวเล็กนั้น แล้วสาวเท้าตามมา “แล้วเจ้าจะหนีออกไปอย่างไร?”

“ท่านก็ใช้วิชาตัวเบาพาหม่อมฉันออกไปสิ”

มุมปากเซียวชิงเฟิงกระตุก “ไปไหน?”

ฉินเจียวเยี่ยนตอบเสียงเรียบ “ไปทำต่อที่เรือนของหม่อมฉัน”

เซียวชิงเฟิง “...”

.....

“ท่านโหว!! ฮูหยิน!!” ชุนเถาเรียกคนที่มาเยือนเสียงดัง นึกภาวนาในใจให้คนในเรือนได้ยินและไหวตัวทัน

ฉินฮูหยินหรือหลินซื่อ ผู้เป็นมารดาของฉินเจียวเยี่ยนเอ่ยถามอย่างฉงน “เจ้ามาทำสิ่งใดที่นี่? เหตุใดจึงไม่ไปดูแลลูกข้า?”

ชุนเถาเอ่ยเสียงเบา “เอ่อ คุณหนูรองเป็นห่วงท่านอ๋องเจ้าค่ะ จึงให้ข้ามาสอบถามบ่าวรับใช้ว่า ท่านอ๋องต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมหรือไม่เจ้าค่ะ”

ซ่านเต๋อโหวเลิกคิ้ว “หมายความว่า เจ้าเพิ่งมาถึงรึ?”

“เจ้าค่ะ ข้าเพิ่งมาถึง” ชุนเถาก้มหน้าต่ำ มือจับกันแน่นที่บริเวณหน้าท้อง

ซ่านเต๋อโหวเอามือไพล่หลังถาม “แสดงว่า ที่เรือนชุยจู ก็มีเพียงแต่ท่านอ๋องใช่หรือไม่?”

ชุนเถาตั้งสติ และย้ำคำตอบเดิม “ข้าไม่แน่ใจเจ้าค่ะ เพราะข้าเพิ่งมาถึง”

“พ่อบ้านถัง ไปเคาะประตู” ซ่านเต๋อโหวสั่งเสียงเรียบ

“ขอรับ ท่านโหว” ถังจงเดินขึ้นบันไดไปทีละก้าว

ในขณะที่ชุนเถาก้าวเท้าถอยหลังมารวมกับกลุ่มคนที่ยืนอยู่ด้านหลังซ่านเต๋อโหวและฮูหยิน ไม่ทำตัวเด่นสะดุดตา

“พี่อาเย่ว เกิดสิ่งใดขึ้นหรือเจ้าคะ? เหตุใดจึงมีคนมาหาท่านอ๋องเยอะถึงเพียงนี้?” ชุนเถากระซิบถามอาเย่ว สาวใช้คนสนิทของฮูหยิน

อาเย่วกระซิบตอบกลับ “มีสาวใช้ไปรายงานพ่อบ้านถังว่า ได้ยินเสียงหนุ่มสาวทำเรื่องไม่ดีที่เรือนชุยจู”

ชุนเถาตกใจ “แล้วท่านโหวก็พาคนมาจับหรือเจ้าคะ? มาบุกเรือนรับรองท่านอ๋องเช่นนี้จะดีหรือ?”

“ตอนแรก ท่านโหวก็จะปล่อยผ่านเงียบ ๆ เพราะทุกคนก็ทราบนิสัยของเฟิงอ๋องดี แต่พอฉีอ๋องได้ยิน ก็เกิดความเป็นห่วงพระเชษฐา ไม่คิดว่า เฟิงอ๋องเป็นคนทำ คิดว่า มีคนมารบกวนการพักผ่อนของเฟิงอ๋องมากกว่า จึงได้พากันมาดู”

ชุนเถา “...”

ฉีอ๋อง ท่านก็ไม่ทราบนิสัยของพี่ชายท่านเลยหรือไร!?

“ไม่มีใครตอบขอรับ ท่านโหว” ถังจงรายงาน หลังจากที่เคาะประตูเรียกอยู่นาน

 “เช่นนั้น ข้าจะไปเปิดประตูเอง” ฉีอ๋องที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยขึ้น ทำให้ผู้คนที่ยืนล้อมอยู่ด้านหน้าต้องแหวกทางให้เขาเดินก้าวบันไดขึ้นไป

ชุนเถาได้แต่ยืนกัดฟัน กำมือแน่น เหงื่อเย็นไหลซึมไปทั่วแผ่นหลัง หากแต่ไม่กล้าออกไปขัดขวาง มิเช่นนั้น จะยิ่งสร้างความสงสัยให้แก่คุณหนูของตน จึงได้แต่ยืนภาวนาอยู่ที่เดิม

“เสด็จพี่ กระหม่อมเปิดประตูนะพ่ะย่ะค่ะ”